H Ü M A Y İ - Ə R Ş
63
Vacibi-taala həzrətləri də şeytanın bu müdaxiləsinin imkanı və bunun dəfi
xüsusunda təqib ediləcək yolları göstərərək
ِ ﱠ ﺎِﺑ ْﺬِﻌَﺘْﺳﺎَﻓ ٌﻍ ْﺰَﻧ ِﻥﺎَﻄْﻴﱠﺸﻟﺍ َﻦِﻣ َﻚﱠﻨَﻏَﺰﻨَﻳ ﺎﱠﻣِﺇَﻭ
ٌﻢﻴِﻠَﻋ
ٌﻊﻴِﻤَﺳ ُﻪﱠﻧِﺇ
[Əgər sənə Şeytandan (bu əmr olunduğun işləri yerinə yetirməmək
məqsədilə) bir vəsvəsə gəlsə (fəsad toxunsa), Allaha sığın. Şübhəsiz ki, Allah (hər
şeyi) eşidəndir, biləndir!] (Əraf: 200)
və
َﻥﻭُﺮِﺼْﺒﱡﻣ ﻢُﻫ ﺍَﺫِﺈَﻓ ْﺍﻭُﺮﱠﻛَﺬَﺗ ِﻥﺎَﻄْﻴﱠﺸﻟﺍ َﻦﱢﻣ ٌﻒِﺋﺎَﻁ ْﻢُﻬﱠﺴَﻣ ﺍَﺫِﺇ ْﺍﻮَﻘﱠﺗﺍ َﻦﻳِﺬﱠﻟﺍ ﱠﻥِﺇ
[Allahdan qorxanlara
Şeytandan bir vəsvəsə (zərər) toxunduğu zaman onlar (Allahın əzabını, lütfünü və
mərhəmətini) xatırlayıb düşünərlər və dərhal (gözləri açılıb) görərlər] (Əraf: 201)
deyə buyurmuşdur.
Digəri sübutun qətiliyi olmayıb, şəkk və şübhənin müdaxilə imkanı olan hal-
dır. Belə bir hala giriftar olduqda, yəni mürid qəlbində fətrət, sevinc, iltifatı-əlaiq
(dünyaya əlaqə), sidqi-iradə və buna bənzər hər nə olursa olsun, bir halın baş
verməsini müşahidə etdikdə dərhal şeyxinə məlumatı ərz etməsi və əğyardan (başqa-
lardan) gizləməsi lazımdır.
Bu kimi düşüncələr vaqe və şeyx bu haldan xəbərdar edildiyində şeyx o müridin
zəka və fərasəti barədə ətraflı düşünür və halını diqqətə alır.
Şeyxə düşən vəzifə, ona varid olan bu qəlbi xətirələri arifanə düşüncələr və
hikmətli bir üslub ilə yorub-yoğuraraq özünə tabe olmasını əmr etməkdir. Hətta,
şeyx müridin qəlbinə nur saçaraq rəbbinin həqiqətindən bir təcəlli peyda olana qə-
dər bəsirətkaranə hərəkət etməlidir. Əgər şeyx müriddə əmələ gələn həmin halları
bu şəkildə dəf ’ə müqtədir olmayacağını anlasa, o müridin idrakına münasib vəz,
nəsihət və dəlil ilə müridi, qəlbinin ehtimal verəcəyi etiqada sövq etməyə çalışır.
Şeyx Hacı Həmzə əfəndi həzrətləri bu cür düşüncələri divanlarında “zəhrimar”
deyə vəsf edərək çarəsinin də qəlbi rabitə olduğuna işarət edərək:
Ol dəşti-təvəlladə ol zəhrimarə
Rabiteyi-qəlbdir mücərrəd tiryak-
deyə buyurmuşdur. Bu təhlükələrlə dolu biyabanda müridə qarşı şeyxinin təənnuq
31
və mülayim davranması lazım gəlir, çünki məhz bu əl çəkməz bəla təriqin təhlükəsi
və xətərnak yeridir. Çox biçarə müridlər vardır ki, riyazətlə məşğul oldu. O bədbəxt
qənaətini gücləndirəcək kəşfdən nəsibdar olmaması üzündən yanlış xəyal ona
üstün gəldi. Həqiqət mərtəbəsinə yetişməyə müvəffəq ola bilmədi. Bu səbəbdən
zəlalət vadisinə düşərək mübahların yoluna yönələr ki, ən böyük həlak da məhz
elə budur.
ﻚﻟﺎﻬﻤﻟﺍ ﻩﺬﻫ ﻝﺎﺜﻣﺃ ﻦﻣ ﺎﻨﻈﻔﺣﺍ ﻢﻬﻠﻟﺍ
[Allahım bizi bu cür təhlükələrdən qoru].
Bütün məşğuliyyəti zikr olsa da, qəlbini məşğul edən bu əlaqəni dəf etsə də, bu kimi
düşüncələrdən xali ola bilməz, çünki artıq “təhlükə gəmisinə minmişdir”.
Əgər sahilə səlamətə çatarsa, yəni bu cür düşüncələrdən yaxasını qurtararsa,
dinin sultanı, Şərq və Qərbin əmiri olar. Qurtara bilməzsə, həlak olar.
ﻦﻣ ﺎﺑ ﺫﻮﻌﻧ
ﷲ ﺐﻀﻏ
[Allahın qəzəbindən yenə Allaha sığınırıq].
Bunun üçün Həzrəti Peyğəmbər
ﺰﺋﺎﺠﻌﻟﺍ ﻦﻳﺪﺑ ﻢﻜﻴﻠﻋ
[Yaşlı qadınların dininə
uyun] deyə buyurmuşdur. Bu, imanın əslinin qəbulu, təqlid yolu ilə zahiri etiqad
və xeyirli əməllərlə məşğul olmaq mənasına gəlir, çünki bundan uzaqlaşmaqda çox
xətər vardır. Hətta, bunun üçün mürid zahiri etiqadında agah, sayıq, zəkalı olmazsa
31
Təənnuq: “təfə’ul” vəznindəndir. Bir şeyi diqqətlə incələyib hikmət yolu ilə əmələ
gətirmək məqamındadır (
Qamusu-Asım əfəndi)
64
H Ü M A Y İ - Ə R Ş
şeyx bunu sezərək o müridi zikr və fikrlə məşğul etməməlidir. Yaxud o müridi lahut
şahrahının irfan atlıları olan dünyadan əl-ətək çəkmiş müridlərin xidmətlərilə məş-
ğul edib onların bərəkətlərindən fayda və feyz alması səbəblərini təmin etməlidir,
deyilmişdir.
Çünki ərlərin müharibə səflərində bahadırlıq və qəhrəmanlıq üçün qılınc
çəkənlərdən olmaq nəsibindən məhrum, biçarə, zəiflər heç olmazsa o dağ də lən
dilavərlərə su vermək və ya miniklərini yedəkləmək xidməti göstərib müca hi-
də bəxtiyarlığından nəsiblərini aldıqları kimi; Bu qəbil dirayətsizlərin də la hut
şahbazının müqəddəs xidmətində dayanaraq onlara göstərdiyi xidmət bərə kəti
sayəsində ilahi feyzdən bəhrədar olmalarını təmin etmək, şeyxə düşən vəzifə lər-
dəndir.
Zikr və fikr üçün təcrid edilmiş müridə lazım olan məsələlərdən biri də tərəqqi
və feyz almağa mane olan təkəbbür, riya, ilk kəramətlərdən zahir olan və meydana
çıxan hallardan ayıq-sayıq olmalıdır.
Əgər bunlardan birisinə yönələr, onunla kifayətlənər və nəfsin qənaətinə sahib
çıxarsa o mürid feyzlənmə yolunda zəifləmiş və geri qalmışdır.
Ona yaraşan, bu kimi xüsuslarda susuzluqdan son dərəcə mütəəssir bir hala
gələn bir kimsəyə bənzəməlidir ki, onu dənizlər doyura bilməsin.
ﻡﺍﺭﻮﺨﻴﻣ ﺏﺁ ﻮﭼ ﺖﺴﻳﺮﻤﻋ
ﺏﺍﺮﻴﺳ ﻦﻣ ﯽﻧ ﻭ ﻡﺎﻤﺗ ﺩﻮﺷ ﻩﺩﺎﺑ ﯽﻧ
ﺏﺎﻳﺎﭘ ﺐﻟ ﻪﻨﺸﺗ ﻭ ﻡﺍ یﺮﺤﺑ ﻦﻣ
ﺏﺎﻳﺭﺩ ﺍﺭ ﺐﻟ ﻪﻨﺸﺗ ﯽﻗﺎﺳ یﺍ ﻥﺍﻮﺧ
[Bir ömürdür su kimi mey içirəm
Nə badə tükənir, nə də mən badədən doyuram,
Mən dənizə aidəm və dənizin dayaz yerlərində ilişib qaldığım üçün təş-
nələb və susuzam.
Oxu ey saqi və suszluqdan dodaqları qurumuş şəxsi anlamağa çalış.]
ﯽﺑﺎﻳ ﺭﺍ ﺮﺤﺑ ﻥﺎﻴﻣ ﺍﺭ ﯽﻘﺴﺘﺴﻣ
ﯽﺑﺁ ﯽﺑ ﺯﺍ ﺩﻮﺑ ﯽﮐﺎﺷ ﻪﮐ ﺖﺴﻴﻧ ﮏﺷ
[Əgər dəniz ortasında su istəyəni görsən
Şübhəsiz, susuzluqdan şikayət edər]
(Burasını Şeyx Hacı Həmzə əfəndi həzrətlərinin bu məqama işarə edərək
söylədiyi kəlam ilə təsvir etmək lazım gəldi).
“Dəryalar içərsəm gər (əgər), canım yenə ab(su) istər”ə müvafiq hərəkət et-
məlidir.
ﺖﺴﻴﻬﮔﺭﺩ ﺖﻳﺎﻬﻧ ﯽﺑ ﺭﺩﺍﺮﺑ یﺍ
ﺖﺴﻳﺂﻣ ﯽﺳﺭ ﯽﻣ ﺎﺠﻧﺁ ﺮﻫ ﺎﺗ
[Ey qardaş, sonsuz olan (ilahi) dərgahdır,
Çatdığın hər bir yer əslində bizlərə aiddir.]
Mövlanənin bu kəlamı da salikin bu məqama vasil olduğu zamanda izləyəcəyi
yolu ifadə nöqteyi-nəzərindən olduqca mükəmməl bir ifadədir. Yəni nə qədər ilahi