(1772-1829)
tomonidan yaratilgan
“Hindlarning tili va donoligi”
asari
zamin bo„lib xizmat qildi. Ushbu asarda sanskrit tilining nafaqat lug„at tarkibi
jihatidan, balki grammatik tuzilishi jihatidan ham lotin, grek, german va fors
tillariga qarindosh ekanligi, ularning bir umumiy asosdan kelib chiqqanligi
qayd etilgan edi. Bu juda ko„p jonli va qadimiy tillarni tarixiy va qiyosiy
jihatdan o„rganilishiga va qiyosiy-tarixiy metodning yaratilishiga, ayni paytda
tilshunoslik
fanining ham tarixiy, ham ilmiy-tarixiy nuqtai nazardan
mustahkam asosga ega bo„lishiga olib keldi.
Demak, tillarni qiyosiy nuqtai nazardan tadqiq qilish, ularga tarixiylik
nuqtayi nazardan yondashish
kabilar komparativistika, ya‟ni qiyosiy-tarixiy
tilshunoslikning maydonga kelishiga, tilshunoslikning alohida,
mustaqil fan
sifatida qat‟iy tan olinishiga zamin yaratdi. Ushbu jarayonda qiyosiy-tarixiy
metodning yaratilishi hal qiluvchi ahamiyatga ega bo„lib, qiyoslash tillarni
o„rganishda usul, vosita sifatida, tillarga tarixiylik
nuqtayi nazaridan
yondashish esa tadqiqotning prinsipi (bosh g„oyasi, maqsadi) sifatida
namoyon bo„ldi.
Ta‟kidlash
kerakki,
qiyosiy-tarixiy
metodning
ochilishigina
tilshunoslikning fan sifatida tan olinishiga, boshqa fanlar qatoridan
mustahkam o„rin
egallashiga olib keldi, chunki mana shu metodgina til
haqidagi fanga chinakam, haqiqiy ilmiylik g„oyasini berdi, ilmiylik ruhini
kiritdi. Qiyosiy-tarixiy metodning yaratilishi
bilan tilshunoslik ham tarixiy,
ham ilmiy-nazariy jihatdan mustahkam asosga ega bo„ldi.
Qiyosiy-tarixiy metod ilmiy-tekshirish usullarining muayyan sistemasi
bo„lib, o„z oldiga qarindosh tillarni qiyosiy o„rganish orqali, u yoki bu tilning
tarixini, undagi o„zgarishlarni, lisoniy hodisalarning mohiyatini, uning
taraqqiyotidagi qonuniyatlarni ko„rsatib berish, tushuntirib
berish vazifasini
o„rtaga qo„yadi.
Dostları ilə paylaş: