A n a r əsərlər I hekayələr, povestlər
Yüklə 2,48 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- 8 aprel, 1970 543
540 –Sən yaxşı vəzirsən —dedi —Səndən razıyam. De gəlsin. Nə istəsən edərəm. Vəzir:
–Qadağan edin —dedi. Şah:
—Qadağan ediləsi bir şey qalıbsa, edərəm —dedi. Vəzir:
–Qalıb, qalıb — dedi —elə bir şey qalıb ki, sizin sadiq təbəələrinizi tamam xoşbəxt olmağa qoymur. –Denən görüm o nədir. Qadağan edək. Vəzir pıçıltıyla: –Eşq-məhəbbət —dedi. Padşah:
—Eşq-məhəbbət — deyə təkrar etdi və onun ürəyi sancdı, keçmiş arvadı yadına düşdü. —Bəli, məhəbbət, sevgi. Nə qədər ki, sevgi qadağan olmayıb, adamlar aşiq olacaqlar, həsrət çəkəcəklər, qısqanacaqlar, ağrıyacaqlar, təklikdən bağırları çatlayacaq. Vəzir arif adam idi, elə sözlər seçirdi ki, padşahın ürəyinə tikan kimi batırdı, qəlbinin yaralarına duz basırdı. –Oğlum — padşah ilk dəfə idi ki, vəzirinə belə müraciət edirdi — sən belə yaraşıqlısan, cavansan, gözəlsən. Sən məhəbbətin ancaq xoş üzünü görmüsən, sən nə bilirsən qısqanclıq, intizar, iztirab, təklik nədir? –Padşah sağ olsun, mən bütün bu hissləri axır üç saat ərzində keçirmişəm. —Üç saat! Qəribədir! Arvadın gözəldir, cavandır, səni sevir, sənə sadiqdir. —Şah sağ olsun, mən də elə bilirdim. Ancaq dörd saat bundan qabaq arvadım şəhər kənarına gəzintiyə çıxmışdı. Orda sizin babanızın — güzgünü qadağan edən padşahın qəsrinin xərabələri var. Arvadım bu xərabələrə baxmağa getmişdi. O xarabalıqlardan nə isə balaca bir şüşə qırığı tapıb gətirib evə. Mən indi bildim ki, bu tilsimli şüşə imiş. Arvadım dönüb olub
541 ayrı adam. —Necə ayrı adam? –Bəli. İş orasındadır ki, mənim bir baldızım vardı, arvadımın ekiz bacısı. Neçə il bundan qabaq öldü — vəzir tələsik əlavə etdi — o vaxt hələ ölməmək haqqında qanun çıxmamışdı. Padşah:
–Yaxşı, sonra — dedi. –Arvadım həmin şüşədən gətirib hər dəqiqə bu şüşəyə baxır, öz-özünə gülür, danışır: əziz bacım, gözümün ağı-qarası — deyir, axır ki, səni gördüm. Elə bil mənə dünyanı bağışladın. Bu sehirli şüşədən görürəm ki, sağ–salamatsan, maşallah, gülürsən, danışırsan. Padşah: –Yox əşi, — dedi. –Bəli, şah sağ olsun. Əvvəlcə mən elə bildim başına hava gəlib. Amma sonra şüşəni gizlədib hamama getdi, mən də əlüstü şüşəni götürüb baxdım. Baxdım nə gördüm! –Nə gördün? —deyə padşah maraqla soruşdu. –Şah sağ olsun, bu doğrudan da sehirli şüşə imiş. Amma arvadım məni aldadıbmış. Ömrümüzdə birinci dəfə idi mənə yalan satırdı. Şüşədə bacısı-zad yox imiş. Bacısıynan-zadnan danışmırmış. Şüşəyə baxıb mən cavan və gözəl bir oğlanı — xoşbəxt rəqibi gördüm. Qan vurdu başıma, o saat gördüm ki, o da hirsləndi, qaşlarımı çatdım, o da çatdı və başa düşdüm ki, mən nə qədər ona nifrət edirəmsə, o da mənə o qədər kin bəsləyir. Arvadım da bu adamla danışır, sözləşirmiş, bu novcavan da şüşədən ona him-cim eləyirmiş. Mənim bağrım çatlayır, əlahəzrət, qısqanclıqdan boğuluram. Siz məni qaldırdınız, üçüncü vəzir idim, birinci oldum, bütün rəqiblərimi və düşmənlərimi yerlə yeksan edib xoşbəxtliyə çatdırdım. Baxtlarını açıb qapılarını bağlatdım, amma bu adamı mən tanımıram, heç vədə onu görməmişəm. Bilmirəm arvadım onunla harda tapışıb. Mənim ürəyim partlayır. Bütün hökmüm,
542 qüdrətim acizdir. Yalvarıram, əlahəzrət, məhəbbəti qadağan edin ki, daha o vəfasızı sevməyim, sakit olum. Yenə xoşbəxt olum.
Padşah: —Əzizim —dedi — heç kefini pozma, o bizim əlimizdə nədir ki, bu saatca qadağan edərik. Amma mən də sənin o rəqibini görmək istəyərdim. Görüm, o vəfasız sənin kimi iyid, gözəl, çavan oğlanı kimə dəyişib. Bəlkə mən tanıdım onu. Əgər mənim təbəələrimdən olsa, vay onun halına, hanı o şüşə, ver görüm. Vəzir:
—Budur —dedi, cibindən balaca bir şüşə parçası çıxardıb padşaha uzatdı. Padşah aldı, baxdı, baxdı, sonra bərkdən qəhqəhə çəkib güldü.
–Baş vəzir olsan da, axmağın birisənmiş —dedi —Belə çirkin, eybəcər bir qoca kaftardan ötrü qanını qaraldırsan. Padşah çox ağıllı və təcrübəli padşah idi, adamın sifətinə baxıb bütün varlığını təyin edə bilərdi. İndi də şüşəyə baxıb deyirdi: –Əşi, bunun küt sifətini görmürsən, görmürsən ki, axmağın, rəzilin biridir, bütün dünyaya nifrət edir. Özünü xeyirxah göstərir, amma hamıya kin bəsləyir. Kin bəsləyir, ona görə ki, bədbəxtdir. Bədbəxtdir, ona görə də hamını bədbəxt etmək istəyir, əşi bunun hay-hayı gedib, vay-vayı qalıb. Bu gün sabah gorbagor olacaq. Belə bir gorbagorun üstündə qanını qaraltmağa dəyərmi?! Doğrudan da padşah düz deyir: qanını qaraltmağa dəyərmi?
543 ƏLAQƏ (Fantastik povest)
Bu yayın istisi bir özgə isti idi. Adətən, ən qızmar yay aylarında belə havanın yapışqan kimi çiriş keçdiyi dözülməz bürkü günlərindən sonra şəhərə qəfil dəniz küləyi hücum çəkirdi, açıq qalmış pəncərələrin şüşələrini qırıb tökürdü və adama elə gəlirdi ki, bu çilik–çilik sınıb tökülən istinin, bürkünün özüdür. Bir neçə gün sonra yenə də havadan od tökülərdi, amma arada qalan bu qısa müddətdə şəhər etibarsız sərinliyin ləzzətini səhra yanğısında qarşıya çıxan quyu suyu kimi başına çəkirdi. Bu avqust başqa avqust idi: dördüncü həftə idi ki, hərarət ölçənin civəsi 39-40 dərəcədən aşağı enmirdi ki, enmirdi. Hava şəffaf, amma bir qədər bulaşıq horranı andırırdı. Bu horradan görünməz azman-şüşəüfürən əcaib formalar düzəltmişdi — evlər, ağaclar, maşınlar, insanlar arasında qalan küçələr, meydan, müxtəlif boşluqlar — belə əcaib şüşə —horra–hava formalar idi. Bir vaxtlar belə bir oyuncaq vardı: şüşə kürə, içinə də cürbəcür, rəngbərəng çınqıllar, yarpaqcıqlar —əsl kəhrəbada həkk olub qalmış yarpaqlar kimi. İndi səma tağının altında istidən çapalayan şəhərin damları, qüllələri də sanki şəffaf yarımdairənin qatı maddəsinə həkk olunmuşdu. Fabrik borularından çıxan tüstülər göyə uçub getmir, havada ərimirdi. Tüstülər keçə kimi səmaya döşənirdi. Bu bulanıq boz tüstü zolağından başqa səmanın hər tərəfi apaçıq idi. Bir parça bulud belə görünmürdü. Göylərin mavisi solmuşdu. Səma kirli pambıq rəngindəydi. Gecələr səma tağı qatranı andırırdı; Elə bil qır qazanına bir qom köz atmısan, sonra da qazanı tərsinə
Yüklə 2,48 Mb. Dostları ilə paylaş:
|