557
–Gedək.
Binanın giriş qapısına tərəf addımladı. Tələbə onun ardınca
düşdü. Binanın içinə girdilər. Qarı liftin düyməsini basdı. Lift,
görünür, çox uzaqlardan, daha doğrusu, çox hündürlərdən
enirdi və çox ağır-ağır gəlirdi.
Nəhayət gəlib çıxdı, dayandı, qapıları taybatay açıldı. Onlar
kabinəyə daxil oldular. Kabinə tələbəyə qeyri-adi göründü.
Nəyə görə? Qarı 20-ci mərtəbənin düyməsini basdı. Lift aramla
yuxarı dırmanmağa başladı, haradasa yolun ortasında tələbə
yenidən bu kabinədəki qəribəliyi duydu, amma bu qəribəliyin
məhz nədən ibarət olduğunu yenə də təyin edə bilmədi. O, qarı
haqqında düşünməyə başladı və öz-özünə fikirləşdi: görəsən,
bu arvad ömründə heç bir dəfə gülümsünüb? Bu nə boş sözdür.
Əlbəttə ki, gülümsünüb. İndi isə, aydın məsələdir, dərd-qəm
basıb onu, zarafat deyil, dağ boyda oğlunu itirib, belə itkidən
sonra nə gülüş-filan? Amma iş ondadır ki, qarının sifət cizgiləri
onun ümumən gülüşə qabil olmasına şübhə oyadırdı. Heç bir
vaxtda, heç bir şəraitdə, heç bir vəchlə belə sifətin
təbəssümünü təsəvvür eləmək olmurdu! Bir an, bircə an
tələbəyə elə gəldi ki, o kabinənin qəribəliyinin məhz nədən
ibarət olduğunu tapıb və həmin andaca bu ixtira şüurdan silinib
getdi; bu barədə ətraflı düşünməyə macal tapmadı: lift bərk
silkələnərək dayandı, qapısı açıldı və onlar çıxdılar, 20-ci
mərtəbədə idilər.
Pilləkən meydançasında yeganə bir qapı vardı və bu qapıda
mənzilin nömrəsi yazılmışdı. Bir də lövhəciyin şüşəsi qalmışdı,
amma şüşənin altındakı lövhə bomboş idi — familiyasız, adsız.
Qapı möhkəm dəmirdən idi və çox təzə görünürdü. Qarı,
qapıya yanaşdı, zəngi basdı. "Arvadın başı xarabdı, — deyə
tələbə düşündu. —Yəqin oğlunun dərdindən başına hava gəlib.
Yoxsa boş mənzilə zəng niyə çalır? Ya bəlkə mənzil boş deyil,
orada kimsə var?"
Qarı, sanki onun fikirlərini oxuyubmuş kimi. — Həmişə
mənzilə girməzdin qabaq zəngi basın, — dedi, — əgər mənzilə
downloaded from KitabYurdu.org
558
qaz dolubsa zəngin qığılcımından mənzil partlaya bilər.
–Bəs...
Yenə də onun deyilməmiş sözlərinə cavab olaraq qarı:
–Özün partlamaqdansa mənzil partlasa yaxşıdır, — dedi və
açarla qapını açıb içəri girdi. —Gəlin.
Bu yeni evlərdəki ən adi mənzillərdən biri idi və qarının
otağından fərqli olaraq çox səliqə-sahmanlıydı. Hər bir
rahatlığı da vardı: tərtəmiz mətbəx, dümağ kafelli hamam.
Otağın özü də çox təmiz, geniş, işıqlı idi. Olduğundan da geniş
görünürdü; əvvəla şey-şüy az idi — taxt, stol, kitab şkafı, iki
stul, vəssalam. İkincisi də dənizə açılan iri bir pəncərəsi vardı.
Pəncərədən bir axar-baxarlı mənzərə açılırdı —iki göz istəyirdi
tamaşasına. Tələbə kitab şkafının şüşəsi, dəhlizdəki güzgü və
divardakı saatı örtüklənmiş görəndə təəccüblənmədi.
Divarlarda çoxlu fotoşəkil vardı. Bu həmin o qarının
otağındakı adamların şəkilləri idimi? Ya yox? Tələbə bunu
dəqiq müəyyənləşdirə bilməzdi. Görünür, oradakı şəkilləri
xeyli vaxt seyr etmişdisə də əməlli-başlı hafizəsində saxlaya
bilməmişdi. Amma bir şeyi bilirdi ki, bu şəkillər daha
cavandırlar, əks olunmuş adamların sinlərinə görə deyil,
onların çəkilmə vaxtlarına görə təzə idilər, adamlar da yaxın
vaxtların dəbləriylə geyinmişdilər. Bütün bu şəkillər də hamısı
eyni biçimdə, eyni boyda idilər və burada da yalnız bircə şəkil
— ortadan asılmış gənc, güləşsifətli oğlanın əksi o birilərindən
iri idi. Oğlan köynəkdə idi, köynəyinin yaxası açıq idi. Bu
həmin o oğlan idimi, qarının evindəki şəkil və bu foto eyni
adamın təsviri idimi? Qarının vəfat etmiş (vəfat etmişmi?) oğlu
(oğlumu?) və bu şəkildəki şəxs eyni adam idimi? Bir yandan
eyni adam idi — çatmaqaş, oxşar sifət cizgiləri, o biri yandan
— yox. Qarının evindəki şəkil daha sinli adamın şəkliydi. Bığı
vardı. Həm də bu iki şəkildəki ifadələr bam-başqa idi.
Orada gərgin, özünü qısmış, hətta elə bil nədənsə qorxmuş,
nigaran bir adamın sifəti. Burada isə yalnız ifadə yox, xasiyyət
də sanki başqa idi —açıqürəkli, deyən-gülən, mehriban,
downloaded from KitabYurdu.org
559
yapışıqlı bir şəxs... Bəlkə də bu eyni bir adamın müxtəlif
yaşlarda, müxtəlif şəraitlərdə, müxtəlif ovqatlarda çəkilmiş
fotoları idi.
Qarının səsi tələbəni fikirlərindən ayırdı:
–Necədir, bəyənirsiniz otağı?
O dərhal:
–Əlbəttə, —dedi və fikrən elandakı məlumatları burda
gördükləri ilə müqayisə etdi. Hər şey elanda təsvir
olunduğundan da üstün idi —otağa söz ola bilməz, rahatlıqları
da —əla. Lift, telefon... Telefon demişkən hanı telefon?
Tələbə:
–Bəs telefon? — deyə xəbər aldı.
Qarı stolun altından stulu çəkdi, stulun üstündə telefon
cihazı vardı, amma məftili kəsilmişdi.
Qarı:
–O, telefonu təhvil vermişdi, — dedi. — Axı indi onun
telefon nəyinə lazımdır? Amma cihaz bizimdir, əgər sizə
telefon vacibdirsə, dalınca düşün, nömrəni sizə qaytarsınlar.
Tələbə: "Telefon nəyimə gərəkdir, — deyə düşündü. –
Onsuz, da bu şəhərdə bir tanışım–dostum yoxdur.
–Yox, — dedi. — Telefonsuz da keçinərəm. Elanda
göstərilmişdi, mən də onun üçün soruşdum. Hə, bəs eyvan?
Qarı quru bir tərzdə:
–Eyvan yoxdur, — dedi və sağ divara tərəf çevrildi. Tələbə
onun baxışını izlədi və yalnız indi sağ divardakı qapıya diqqət
elədi. Qapı iki kobud taxta parçasıyla mismarlanmışdı. Tələbə
qapıya tərəf bir addım atdı, daha doğrusu, yarım addım atmaq
istədi, amma qarı çevik bir hərəkətlə onun qabağını kəsdi.
Qətiyyətlə:
–Yox, — dedi, — əgər siz bu mənzili kirayə götürürsünüzsə
ikicə şərtim var. Hökmən bu şərtlərə əməl etməlisiniz. Birincisi
heç vaxt bu qapıya yaxınlaşmayın. Ona dəyməyin, açmağa
cəhd etməyin. İkincisi də hamamda işığı gecələr yanılı qoyun.
O işıq dənizdən görünür.
downloaded from KitabYurdu.org
Dostları ilə paylaş: |