A n a r əsərlər I hekayələr, povestlər
Yüklə 3,36 Mb. Pdf görüntüsü
|
50 TAKSİ VƏ VAXT 1 Küçənin tinində dayanmışdıq. İstiydi. O, maşın gözləyirdi. Məni çöldən köynəyim dalayırdı, içəridən ürəyim. Maşınlar bir–bir ötürdu. Hər dəfə evin yanından maşın burulanda ikimiz də diqqətlə baxırdıq. Yanları dama–dama naxışlı, qabaq şüşəsi yaşıl işıqlı taksini gözləyirdik. O, intizar içində. Mən ağrıyla. Maşınlar bir–bir ötürdülər. Taksilər gəlmirdilər. Bir taksi ötdü. Amma adamlaydı. Mən tərəddüd içindəydim: deyim, deməyim? O, bu gün başqa şəhərə gedirdi. Qatar bir saatdan sonra hərəkət edəcəkdi. Onu ötürmək istədim. Razı olmadı. Yalnız küçəyə, taksiyə qədər ötürməyə icazə verdi. Bəlkə elə belə yaxşıdır. Bilmirəm birmi, beşmi, onmu dəqiqə sonra döngədən sıçrayacaq, dama–dama naxışlı, qabağı yaşıl işıqlı bir taksi onu məndən aparacaqdı. Hələ vaxt vardı. Evin tinindən sıçrayacaq – yaşıl işığını qara görəcəyim bir taksi özünü ona yetirənəcən bu soyuq neylon altında xəbərsiz, biganə, başqa həvəslə, özgə intizarla çırpınan ürəyi özümə tərəf çevirimmi, ürəyimə söykəyimmi? Yaşıl işıqlı bir taksi döngəni buruldu. Əlimizi qaldırdıq. Saxlamadı. Görünür, qoca dindar anam dualarının hansındasa bu sürücünü yad etmişdir. Deyimmi? Etirafım bomba partlayışı təsirini buraxacaqdı. Əlbəttə, təşbeh çeynənmişdir. Bütün hisslərim çeynənəndə təşbeh haqqında düşünməyə dəyərmi? Deyimmi? Cavab əvvəlcədən məlumdur. İki, bəlkə üç, bəlkə, hətta beş xoşbəxt dəqiqəni onun heyrətdən lal olaçağına, donub qalacağına ayırıram. Bəs altıncı dəqiqə? Qəzəb? downloaded from KitabYurdu.org
51 İstehza? Laqeydlik? Bəlkə yumşaq bir tənbeh, bəlkə ağır bir təhqir? Fəqət hər necə olur-olsun rədd cavabı. Məni ağrıdacaq, incidəçək, kədərləndirəcək bir cavab. Amma məni bu qorxutmurdu. Ən dəhşətlisi o idi ki, bu rədd cavabı məni bir ay, beş ay, ən çoxu bir il, iki il, lap elə ən uzağı bir insan ömrü incidəcəkdi. Sonra hər şey keçib gedəcəkdi. Xatirələr solacaq, ehtiraslar yatacaq, hisslər boyatlaşacaqdı. Ən axırda isə ölüm bütün hiss- həyəcan bəzəklərini öz qara rəngiylə malalayacaqdı. Bəs birdən... Birdən... Bəlkə bu beş dəqiqəlik heyrətdən sonra o, balaca sarı çantasını açacaq, yol biletini cıracaq: – Mən sənsiz hara gedə bilərəm, – deyəcək, – ayrılıqda da yaşamaq olarmı, sənsizliyə necə dözüm? – deyəcəkdi. Bəs onda? Mən sevincimdən atılıb-düşəcəkdim. Onun gecə rəngli gözlərinə gündüz işığında doyunca baxacaqdım. Onun səhər rəngli üzünü gecənin gizlinində doyunca öpəcəkdim. Bəxtiyar olacaqdım. Bir ay. Bir il. Yaxşı, iki il. Lap elə bir insan ömrü. Bəs sonra? Sonra xatirələr solacaq, ehtiraslar yatacaq, hisslər boyatlaşacaqdı. Axırda da ölüm hər şeyi qaralayacaqdı. Mənim 20 yaşım vardı və mən belə düşünürdüm. Mənə elə gəlirdi ki, insana səadət verilməmişdir; ona yalnız səadət arzulamaq, xoşbəxtlik ümidində, bəxtiyarlıq gümanında yaşamaq, sevincin kölgəsində daldalanmaq haqqı verilmişdir. Səadətə çatdığın an o öz təravətini, ətrini, gözəlliyini, cazibəsini itirir. Səadət üfüq kimidir: görünən və çatılmaz, yaxınlaşdıqca uzaqlaşan. Ya da bəlkə səadət – sevinc ümidiylə, xoşbəxtlik intizarında, gələcək həsrətində yaşamaq və nəyisə hey gözləmək, gözləmək, gözləməkdir. Eh! İndi ki, belədir, onda qoy dama-dama naxışlı, qabağı yaşıl işıqlı taksi tez gəlsin. Deyilməmiş sözlərin yarası həmişə qəlbimizdə qövr eləsin. downloaded from KitabYurdu.org 52 Bir an mən bütün qəlbimlə taksinin tez gəlməsini arzuladım. Elə bil bu istəyimi yerinə yetirmək üçün döngədən taksi buruldu. Elə həmin an bu istəyin də dadı qaçdığını duydum. Taksinin gəlib-gəlmədiyinin, bu tində bu qadınla durub- durmadığımın, ona deyib-deməməyimin, onun cavabının mənimçün tam bir laqeydliyini duydum... ...Bu yazımı dostuma oxuyanda dedi ki, əgər sən belə düşünürsənsə yaşamağa dəyməz. Doğrudur. Amma məsələ ondadır ki, ölməyə də dəyməz. Dostum dedi: –Sən dəli olacaqsan. Ola bilər. Bəlkə də... Bilmirəm. Yalnız bilirəm ki, o vaxt mənim iyirmi yaşım vardı və o vaxt mən belə düşünürdüm. O vaxt, o gün, saat üçə on beş dəqiqə qalanda qadın nazik, zərif, aylı gecədə kaman iniltisinə oxşayan əlini qaldırdı. O vaxt, o gün, saat üçə on beş dəqiqə qalanda, boz, nimdaş, rəngi getmiş taksi dayandı. Sürücüsü də lap qəssaba oxşayırdı. Maşının nömrəsinə baxdım. 20-24. Mən balaca çamadanı yük yerinə qoydum. –Çox sağ ol! –Dəyməz. O, əlini uzatdı. Əlimi uzatdım. Daldan başqa maşınların səsi gəldi. Taksi küçənin işlək yerində dayanıb yolu kəsmişdi. Sürücü ayağını qaza basdı. Taksi tərpəndi. Qapı bağlandı. Əlini tuta bilmədim. Əlimdə barmaqlarının təri belə qalmadı, Bir neçə saniyədən sonra maşın döngəni burularaq gözdən itdi. Ağrıdım. Nədənsə anam yadıma düşdü, qardaşım öləndə mənə elə gəlirdi ki, anam da dərddən öləcək. O, dəli kimi olmuşdu. O gündən on il keçir. İndi anam gülür, danışır, zarafat eləyir... Nə isə... Hər şeydən – qardaşım ölərkən anamın göz yaşlarından belə mənə əziz olan qadın, bu beş dəqiqədə heç kəsi, heç vaxt, heç downloaded from KitabYurdu.org 53 yerdə sevmədiyim qədər sevdiyim insan, ilk eşqim, son eşqim, dama–dama naxışlı, qabağı bayaq yaşıl, indi isə qırmızı işıqlı taksidə əbədi getdi. Qol saatıma baxdım. Vaxt hey axır, axır, axırdı. Vaxt hər yaranı sağaldır. Vaxt hər gecə yarısı on iki zərbəylə günləri güllələdikcə mənim də ağrılarımı ovudacaq, həsrətimi aparacaqdır. Vaxt bizi məğlub edir – vaxt bizi xilas edir. Mən hər şeyi, bu tini, bu qadını, bu taksini unudacağam. Unudacam, unudacam... O vaxt, o gün, saat üçə on beş dəqiqə qalanda...
Şəmsi deyinirdi: –Əşi, bir yerin ki, böyüyü Murtuz ola ordan nə gözləyirsən. Bu adam ömründə bir müstəqil layihə verməyib. Hırnan–zırı qanmır, ən adi şeyləri bilmir, amma di gəl hamının başına ağıl qoyur, hamıya dərs deyir. Nə oldun, acından qarnımız qırıldı ki... Axırıncı cümlə Şəmsinin arvadı Şövkət xanıma aid idi. –Bu saat, bu saat. Şövkət xanım sanki gətirdiyi böyük nimçənin ağırlığı altında balacalanmış, yerə keçmişdi. O, aşı masanın üstünə qoydu. Sonra xuruşunu gətirdi. Şəmsi mənim boşqabımı götürüb yenə də əvvəlki kimi danışa–danışa aş çəkməyə başladı. –Əşi o gün Əsgərin müdafiəsidir... –Hansı Əsgərin... –Kərimovun. Mən bilirdim ki, "hansı Əsgərin". Amma hər hansı bir şəkildə olursa-olsun söhbətdə iştirak etməkçün bu tamamilə yersiz sualı verdim. Daha doğrusu, mən heç söhbətdə iştirak etmək də istəmirdim. Lakin Şəmsinin dediklərinə maraq göstərmək lazım idi. Yoxsa, yaxşı düşməzdi. Mən Şəmsinin dediklərinə qulaq asmırdım. Mən balkona baxırdım. downloaded from KitabYurdu.org
Yüklə 3,36 Mb. Dostları ilə paylaş:
|