Ağ göyərçinlər həsrəti
Yüklə 5,41 Kb. Pdf görüntüsü
|
Solmaz Muxtarova 202 Çoban, yaylağın hanı? Sürünə quduz dolub, Ötən çağların hanı? – Quduzlara yem olan balalarım, vay!.. Elim-günüm, vay!.. Yerbəyerdən ananın səsinə səs verib nalə çəkən qız- gəlinlərin səsi baş alıb gedirdi. Arxa tərəfdən qəzəb-nifrət dolu çağırışlar: – Qatillərə ölüm! Qalx, Azərbaycan! Oyan, Azər- baycan! Başqa tərəfdənsə “İntiqam! İntiqam!” səsləri, “Qurani- Kərim”dən ayələr oxunur, minlərlə qara bayraq altında canilərin cəzalandırılmasını tələb edən şüarlar, şəhidlərin şəklini sinəsinə sıxıb onları son mənzilə aparanlar. Zamanın üzü bərk idi, dözürdü. Matəm mitinqi başlanır və şəhidlərin ruhu yad edilir. Sonra müxtəlif çıxışlar, respublika hökumətinin iradəsinə zidd, Bakıya ordu yeridilməsi ilə əlaqədar baş verən faciəli hadisələrdə həlak olmuş Vətən övladlarının qatillərinin cəzalandırılması tələbi. Başqa-başqa çağırışlar. Gəmilər aramsız fit çalırdı. Bu dərdin ölçüsü-biçisi yox idi. Bu dərd bəlkə də dünyanın özündən də ağır idi. Millət bu dərdi çiynində çəkib aparmaq üçün bir yerə yığılmışdı. Belə bir gündə hamı bir yerdə idi. Nə olsun ki, kimlərsə bu sırada yox idi, qaçıb tülkü kimi gizlənmişdi... Vətənə Vətəni sevənlər lazım idi. Belə bir gündə büdrəyib yıxılmaq olmazdı. Çiyin- çiyinə verib getmək lazım idi. Bu yol müstəqilliyə, azadlığa gedən yol idi. Bu gün Sovet faşizmindən xilas olmaq üçün zəncirlərdən qırılan gün idi. Saat on ikidə matəm alayı hərəkətə gəlir. Cənazələrin önündə ruhanilər, ictimai xadimlər, elm-mədəniyyət xadimləri və yüz minlərlə Vətən övladları... Yollar, hər tərəf başdan-başa Ağ göyərçinlər həsrəti 203 al qırmızı qərənfillərlə örtülmüşdü. Sanki Bakıya qərənfil yağışı yağmışdı. Kommunist küçəsi boyunca silahlılar, damlarda yerləşən snayperlər, hər tində tanklar, BTR-lər... Bütün bunlar insanların iradəsini qıra bilmədi və onlarda ölüm xofunu yarada bilmədi. Insanlar səs-səsə verib daha qəzəblə yola çıxdı. Al-əlvan bəzənmiş mafələr, təcili yardım maşınları, qırmızı xonçalar, axın ləngər vura-vura irəliləyirdi. Bakıya qan yağışı yağmışdı, insanlar da qan ağlayırdı. Dağüstü parkda məzar qazan sadə insanlar sanki acığını torpaqdan çıxıb parkın keçmişini dağıdıb alt-üst edirdi. Onlar özləri də bilmədən qazılan şəhid məzarları ilə azadlığın bünövrəsini qoyurdular. Müqəddəs “Qurani-Kərim”i oxuyanlar, axını nizamlayanlar, girişə nəzarət edənlər, astadan-ucadan bu dərdi ağlayanlar, zamanın hökmündə zaman dara çəkilmişdi. Çox-çox uzaqlardan gələn fəlakətin qabağında zaman üzüqara qalmışdı. Zalımlar onun sinəsinə dağ çəkmişdisə də, zaman dözürdü və öz işində idi. Şəhidlər torpağa tapşırıldı və qəribə də olsa, bir qədər sonra leysan yağışlar yağdı. Tanrı da bu müsibətə dözmədi. Böyük Ana Vətənsə öz iç üzünü göstərdi, nəyə qadir olduğunu bir daha sübut etdi. Bizlərə bir də dostun, düşmənin yerini göstərdi. Görəsən bu dəfə biz hamımız bunu görə bildikmi? Axı bunu necə görməmək olar? Necə? Yasəmən o günü təkcə şəhidləri deyil, çox şeyləri Dağüstü parkda dəfn etdi. Xoş arzularını, ümidlərini, ən başlıcası isə Böyük ana Vətən deyilən Vətəni dəfn etdi. Eləcə də öz keçmişini dəfn etdi. Sanki bu hadisələr onu qəflət yuxusundan ayıltdı. İndi o, başqa bir Yasəmənlə üz-üzə qalmışdı. İnsanlar dərdlə baş-başa qalmışdı. Dərd bir olsa da, hər kəs bu dərdi özünəməxsus çəkirdi. Hətta kimlərsə günahkarı öz aramızda axtarırdı. Mirzə radionun qabağında oturub Bakıda törədilən cinayətlər haqqında doğru-dürüst xəbərlər eşitmək istəyirdi. Ən Solmaz Muxtarova 204 başlıcası bu xəbəri elə faciəni törədən ölkədən eşitmək istəyirdi. Lap yuxarılardan. Sən bir işə bax, Mirzə hələ də ədalətə inanmaqda idi. Mərkəzi kütləvi informasiya vasitələri – “İzvestiya”, “Pravda”, eləcə də “Zaman” xəbərlər proqramı həmişə olduğu kimi, çirkin ənənələrinə sadiq qalaraq qərəzli məlumatlar yayırdı. Yolunu azmış Azərbaycan xalqının murdar simasını, Sumqayıt hadisələrini, Yanvarın 13-15-də Bakıda törədilən vəhşilikləri bütünlüklə bu millətin adına ünvanlayırdı. Lakin bütün bunların başında duran, bunları təşkil edən və məharətlə həyata keçirən “böyük qardaşlar” kənarda qalmışdı. Onlar pərdə arxasında idi. Yəqin ki, tarix özü nə vaxtsa o pər- dənin arxasına keçib hər şeyi olduğu kimi açıb tökəcək. Elə “böyük qardaşlar”la əlbir olub öz millətinin qanına əli batmış namərdlərin də adı açılacaq. Mütləq o insanları gec-tez xalq tanıyacaq. Hazırda isə bu mümkün deyildi, ixtiyar güclülərin əlində idi. Dünya isə bizə inanmırdı, səsimizi eşitmirdi. Bu böyük dünyada biz zərrə qədər kiçik idik. Yasəmən isə elə hey ağlayırdı. Ovuna bilmirdi. Sa- ğında, solunda hamı günahkar axtarırdı. Hərənin ağzından bir hava gəlirdi. Yasəməni ən çox ağrıdan da çoxlarının günahkarı öz aramızda axtarması idi. “Həmişə olduğu kimi, biz başqalarının günahkar olduğuna inana bilmirdik. Bütün günahları özümüzdə axtarırıq. Satqın da özümüzük, özümüzün düşməni də elə özümüzük. Bizlərdən pisi yoxdur.” Mətbuatda gedən bir çox yazılar da ziddiyyətli idi. Yasəmən isə gördüklərini ürəyinə həkk etmişdi. Bütün baş verənlər onun sinəsinə qanla yazılmışdı və yəqin ki, bu yaralardan xilas olmaq mümkün olmayacaqdı. Yaşadığı o dəqiqələr... O üzüntülər... Uşaqların sifətindəki ölüm kölgəsi... Aramsız atəş səsləri... Alt-üst olmuş mənzili... Yəqin ki, bundan belə Yasəmən bütün bunları yuxusunda yaşayacaqdı. Yüklə 5,41 Kb. Dostları ilə paylaş:
|