Alatoran-15-an-son-2010-1: Layout qxd
Yüklə 5,01 Kb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- 2 şeir bir
- Elmin Həsənli iki
АЛАТОРАН № 15, YANVAR 2010 29 Serb dostum Alex üçün kəs damarlarını alex doğra mənim sevgilim bizim avaralandığımız bu böyük şəhərdən çox uzaqdadır indi eləcədə səninki mən döndükdən sonra biz avqust ayına bakıya sperm qoxlatdıracayıq bizim şəhər mən döndükdən sonra otuz gün ərzində sperm iyi verəcək kəs damarlarını alex doğra sən nişdə öz doğma şəhərində sevgilinlə sevişib üçüncü prezervativi büküb atdığın zaman mən yad olduğum bakının bulvarında polisə üç manat verəcəm sevgilimlə öpüşdüyümə görə kəs damarlarını alex doğra mən azadlıq haqqında sənə saatlarca danışaram başın ağrıyar litrlərlə şərabı son damlasına qədər içə içə amma bil ki mən ömrümdə heç yüz qram da “azadlıq şərabı” içməmişəm kəs damarlarını alex doğra istanbulun arxa küçələri qan iyisi versin burda gündə beş dəfə axirət haqqında tanrının mesajı oxunur insanlara minlərcə məsciddən eyni vaxtda azan səsi azan səsi səni bizim şəhər dəvət edirəm orda nə allah var, nə din, nə məscid kəs damarlarını alex doğra 2 şeir bir bu gün dostlarla briqantina kafesində xəzər dənizinin kənarındadır bu kafe taksiylə getdik ora dəniz vağzalının yanında ora kimi iki manata apardı quzu ətindən sup içdik yeddi yüz əlli qramlıq nemiroff arağını dörd nəfərə içdik balaca kabinədə oturmuşduq pəncərəni açanda dəniz görsənirdi qaranlıq düşürdü arada qağayılar gözə dəyirdi hə bir də yaxşıca nar şirəsi vardı çox dadlıydı xeyli danışdıq həmid herisçi cavanlığından bakıda erməni qızlarından danışdı şeiri oxudu sonra taksiyə dağılışdıq evimizə Elmin Həsənli iki getmə bu gecəni qal bizimlə dediniz kədərli kədərli narıncı gödəkçəmi geyinib narıncı papağımı taxıb çıxdım evdən kədərli yağış yağırdı və kədərli külək vardı kədərli kədərli qaranlıq düşürdü yolda qabağımı iki quldur kəsib bıçaq çıxarıb pulumu istəsə onlara verəcək bir beşliyim var şükür allaha -deyə düşünə düşünə kədərli küçəylə metroya sarı getdim gedə bilmədim zəng edib dedim ki küçə kədərlidir qayıtdım kədərli kədərli kələm dolması, coca-cola və araq balanslı siyasətimizə sadiq qalaraq... xoşbəxtlik haqqında şeir səkkiz yaşım olanda səni küləklər gətirəcək sanırdım küləklər toz-torpaq gətirdi adamın gözünü kor edən toz-torpaq... küləklər ara vermədən hər gün hər gün hər gün qaranlığı gətirdi qaranlıq darıxdırıcı bir kədəri... ağacları kəsdik ki, küləklər dayansın küləklər dayanmadı səni bu dağların arxasında sanırdım orda başqa kəndlər o kəndlərdə qarımış arvadlar, iyirmi beş yaşındaykən on beş yaşında ərə verilmiş və bir neçə ilə on bir uşaq doğan qızlar... mən elə bilirdim o kəndlərin arxasında böyük şəhərlər var sən ordasan, sonra bildim “ərbabı- yalnızları udan şəhərlər” uzaqdaymış... sən heç orda da yox idin... səni qarnını qaşıyan kişi kimi uzanmış o ağacdan yoxsun dağın döşündə tək qalmış daxmadasan sandım.. o ev arvadını atıb yad adamların vətəninə getmiş bığları siqaretdən saralmış ramiz kişinin eviymiş... o evdə ramiz kişinin qırx yaşlı arvadı 6 uşağı ilə 5 qoyunu ilə tək idi... uşaqlarının yarısı atalarını xatırlamırdılar bu kənddə uşaqların çoxsu atalarını xatırlamırdılar.. amma ataları qayıdanda onlara maşın alacaqdı gəlincik alacaqdı... səni kəndimizin məscidindəsən sanırdım bir gün uşaqlara qoşulub getdim ora adamlar əllərində zəncir özlərini döyürdülər qışqırırdılar qara bağlıyırdılar qollarına üç gün sonra tək getdiyimdə heç kim yox idi... pəncərəsindən boylandım anladım ki, bu məscid allahın unutduğu evidir.. içərini hörümçəklərə buraxmışdılar... səni ağ-qara televizorumuzun icindəsən sanırdım müharibədən bəhs edən filmlər vardı mən bilirdim ki bu küləkli tozlu-torpaqlı, yalnız kənddə heç vaxt müharibə olmayacaq... heç vaxt bombardman etməyəcəklər bu kəndi bu yalnızlığı pozmayacaqlar... mən bilirdim ki sən o bombaların arxasında da olmayacaqsan... adamlar sənin uğrunda müharibələr edirdilər... səni axtarırdılar amma mən elə sanırdım sən çox da uzaqda deyilsən yaxındasan bəlkə də məsələn buludların üstündə bir azdan yağış kimi yağacaqsan damımızın üstündə çıxıb səni qucaqlıyacam.. əllərimi açacam göylərə... əllərimi açacam göylərə... əllərimi açacam sənə.. АЛАТОРАН № 15, YANVAR 2010 30 АЛАТОРАН № 15, YANVAR 2010 31 Kəşf ( h e k a y ə ) Salman divanda uzanıb telefonundakı köhnə mesajları oxuyurdu. Evdə heç kim yox idi. Televizor açıq idi. Amma baxmırdı. Bütün mesajları oxuyub hamısını birdən işarələyib sildi. Durub paltarını dəyişdi. Televizoru, qazı, işığı söndürdü. Qaz məsələsində xüsusilə diqqətliydi. Bu qış şəhərdə 5-6 binada partlayış olmuşdu. Salman belə məsələlərdə yaman ehtiyatlı idi. Bərk-bərk geyinib evdən çıxdı. Uzaqdan bir-iki nəfər görsənirdi. Hamı donmamaq üçün evinə tələsirdi Gülbala kişi həmişəki kimi həyətdə göyərçinləri ilə məşğul idi. Hava yaman soyumuşdu. Vedrənin içində od qalamışdı. Özü də oturmuşdu odun qırağında, aradabir quşlara dən atırdı. Salman addımlarını yavaşlatdı ki, Gülbala kişi ilə göz-gözə gəlsinlər, ona salam versin. Yoxsa sonra yapışacaq adamın yaxısından, mənə niyə salam vermirsən? -Salam, müəllim! Necəsiniz? -Əleyküm- salam, oğlum, əleyküm-salam. Yaxşıyam, çox sağ ol sən necəsən, qalın geyin soyuqdu. Salman başıyla cavab verib addımlarını itilətdi. Dükana iyirmi qəpik verib, iki dənə Kent-4 siqareti aldı. Birini dayanacağa qədər çəkib qurtardı. Telefonu söndürdü. İyirmi dəqiqədən sonra avtobus gəldi. Ağzınacan dolmuşdu. Bir təhər qapıdan içəri keçib dayandı. Düz qabağında Salmandan 2-3 yaş böyük olan bir oğlan dayanmışdı. Bir az saqqallıydı. Sifətindən çox əsəbi adama oxşayırdı. Salmana elə gəldi ki, indicə bu oğlan onu avtobusdan aşağı salıb eşşək sudan gələnə kimi döyəcək. Ona görə də onun üzünə çox baxmadı. Bilirdi ki, belə adamların üzünə baxanda onların xoşuna gəlmir. Sol tərəfində bir qadın dayanmışdı. Üzünü görmək olmurdu. Amma hardasa 30-35 yaşlarında olardı. Salman sağ əli ilə bir təhər tutacaqdan tut- muşdu. Amma sol əlini elə sıxmışdılar ki, gedib o qadının arxas- ına sıxılmışdı. Bayaqdan sol əlinin harada olmasında xəbərsiz idi. Görəndə ki, əli bu qadının arxasına toxunur, əlini bir təhər ordan çıxarıb avtobusun tavananına sıxdı. Qorxurdu ki, indicə o qadın hay-küy salacaq, elə biləcək bunu qəsdən edir. Belə arvad- ların hay-küyü çox təhlükəlidir. Bütün avtobus düşəcək sənin üstünə. Kimə sübüt edəcəksən ki, bilə-bilə etməmisən. Bir təhər gəlib şəhərə çatdı. Bu avotbusdan düşüb mərkəzə gedən avtobusa mindi. Mərkəzə gedən avtobuslarda bu vaxtı adam az olur. Salman pəncərənin kənarında oturdu. Bütün yol boyu alnını pəncərəyə qoyub yola baxırdı. Adamlar ora-bura qaçır, kimisi işdən çıxıb evinə gedir, kimisi bəlkə də indi işə gedir. Salman öz yaşıdları olan qızlara, oğlanlara baxırdı. Küçələrdə dəstə-dəstə qızlar, oğlanlar gəzişirdilər. Əl-ələ tutub gedən sevgili görəndə dəhşətli dərəcədə pis olurdu. İçinə bir narahatçılıq çökürdü. Ürəyi bərk döyünməyə başlayırdı. Düşünürdü ki, o heç cürə tək qala bilməz. Bu ayrılığa onsuz da çox dözə bilməyəcək. Mərkəzi Univermağın yaxınlığında avtobusdan düşdü. Cibindəki tək siqareti çıxarıb yandırdı. Şəhərin burası küləkli idi. Siqaret çəkə-çəkə mərkəzi küçəyə tərəf düşdü. Yanında əl-ələ tut- muş, qol-boyun olan sevgili keçəndə elə bil onun başına qaynar su tökürdülər. Haldan düşürdü. Daha yeriyə bilmirdi. Tez hardasa uzanmaq istəyirdi. Daxili İşlər Nazirliyinin binasının yanında keçəndə orda dayanmış əsgərlə baxışları toqquşdu. Bir az rahat- laşdı. Hər şeyi unutdu bir anlıq. Keçidə düşmədi. Əsəbi olanda mədəni adam kimi davranmaqdan zəhləsi gedirdi. Avtobusda qadınlara yer də vermirdi. Siqaret çəkib yerə atırdı. Sanki bu yolla əsəblərini soyudurdu. Univermağın yanında keçib Nizami küçəsinə tərəf addımladı. Araz kinoteatrıyla üzbəüzdəki səkidə bir qızla oğlan qucaqlaşıb durmuşdular. Salman kafeyə tərəf çöndü. Orda da pəncərənin yanındakı masada bir qızla oğlan oturmuşdular. Kofe içirdilər. Oğlan qızın əlindən tutmuşdu. Qızsa o biri əlində telefonu qurdalayırdı. Salman şarfını açıb yenidən bağladı, boynuna daha bərk sarıdı. Nizami küçəsində adam həmişəkindən daha az idi. Bu əvvəlcə Salmanın xoşuna gəldi. Skamyaların o birində oturdu. Hiss etdi ki, darıxır. İstədi telefonu yandırıb kiməsə zəng vursun. Sonra fikrindən vaz keçdi. Gəzə-gəzə gəlib Underground adlı kafeyə çatdı. İçəri düşdü. Kafedə adam yaman çox idi. Çöldə hava soyuq olduğundan hamı gəlib burda çay, kofe içə-içə söhbət edirdilr, “blutuzlaşırdılar”. Bu kafe Salmanın həmişə gəldiyi yer idi. Ancaq bura heç vaxt tək gəlməmişdi. İndi özünü daha sərbəst hiss edirdi. Oturub bir çay sifariş verdi. Eşitmişdi ki, yemək in- sanı depressiyadan çıxarır. Ofisiant qızı çağırıb şaurma da istədi. Sağdakı masada 4 qız oturmuşdu. Bərkdən danışıb gülürdülər. Salman heç onlara fikir vermirdi. Soldakı masada isə bir qızla oğlan oturmuşdu. Oğlan qızı qucaqlamışdı. Arada bir dodağından öpürdü. Salman onlara baxmaya bilmirdi. Həm də çox baxmaq- dan xoşu gəlmirdi. Bilirdi ki, bu yaxşı hərəkət deyil. Amma gözünü ordan çəkə bilmirdi. Oğlan arada bir əlini atıb qızın döşlərini sıxırdı. Qız əliylə onu itələsə də görünürdü ki, bu xoşuna gəlir. Qız arada oğlanın qulağına nəsə demək üçün əy- ilirdi, qulağından dişləyirdi. Salman tez ayağa qalxdı. Hesabı ödəyib kafedən çıxdı. Çox pis olmuşdu. Düşündü ki, belə olmaz. Mümkün deyil. Daha yaşa bilməz. Daha bu həyat ona dardı. Bu küçələr, bu insanlar, bu şəhər onu çox darıxdıracaq. İndi onun itirəcəyi bir şeyi yoxdur. 10 qəpik çıxarıb bir siqaret aldı. Küçəylə düz yuxarı qalxdı. Yadındaydı ki, bu küçənin başında hələ tikilməkdə olan bir bina var. İndi gecdir, yəqin fəhlələr də getmiş olar. Salman qəti qərara gəlmişdi. Onu heç kim durdura bilməz. Özünü altıncı- yeddinci mərtəbələrin birindəm aşağı buraxsa bəs edər. Çilik- çilik olar. Ordan aşağı gəlmək 2-3 saniyə çəkər. 3 saniyəlik əzaba dözmək o qədər də çətin deyil. Sonra hər şey bitəcək. Heç bir dərdi olmayacaqdı. Heç kim onu narahat etməyəcəkdi. Binadan özünü atmaq Salmanı ən çox cəlb edən intihar növü idi. Hər kəsin beynində bir intihar ssenarisi olur. Salmanınkı məhz bu idi. İndi ssenarini reallaşdırmaq zamanı idi. Heç kimə görə depres- siyaya düşməyəcəkdi. Binanın yanına çatdı. Yuxarı baxdı, mərtəbələri saydı. 10 mərtəbə tikilmişdi. Bina hasara alınmışdı. Üstünə “müvəqqəti narahatçılığa görə üzr istəyirik” yazılmışdı. Hava artıq qaranlıqlaşırdı. Salman binanı fırlandı. Arxa tərəfdən içəri girməyə yer var idi. Mərtəbələri qalxmağa başladı. Üçüncü mərtəbəyə çatanda onun qabağını bir kişi kəsdi. Əlində fanar var idi. - Nə lazımdı? - Heeeeç... Elşad burda işləyir? - Bilmirəm. Fəhlələr gedib. İndi burda heç kim yoxdu. Sabah gələrsən. Salman aşağıya düşdü. Küçəyə çıxıb, dayanacağa tərəf getdi. Çatan kimi avtobus gəldi. Oturub evə qayıtdı. Yolda Salman indiyə kimi heç vaxt fərqində olmadığı bir şey kəşf etdi: Axşamlar şəhər nə gözəl görünürmüş, İlahi! Yüklə 5,01 Kb. Dostları ilə paylaş:
|