AMEA Nəsimi adına Dilçilik İnstitutu, Sosiolinqvistika və dil siyasəti şöbəsi
___
Mayıl B. Əsgərov
LİNQVO-PSİXOLOJİ VƏHDƏT NƏZƏRİYYƏSİ
Bakı, 2015, s
.
131
san olmağın atributuna çevrilmişdir. Bu səbəbdən hər han-
sı bir nitq söyləmini yaradarkən onunla bağlı bütün fəa-
liyyətlər avtomatik şəkildə icra olunan analogiyalarla real-
laşır. Nəticədə, biz həmişə danışmış olduğumuz tərzdə da-
nışarkən, nəinki dərketmə aktının dördüncü fazasının
ikinci pilləsində birinci intellekt obrazlarının məntiqi
sıralanmasını və ya üçüncü pilləsində leksik formaların
sıralanmasını da hiss edə bilmirik, hətta bəzən nitqin
özünü belə, necə söylədiyimizin fərqində olmuruq. Çünki
nitqyaratma artıq gündəlik həyatımızın nəfəs almaq, su
içmək kimi həyati əhəmiyyət daşıyan elementinə çevril-
mişdir. Nəfəs almaq və ya su içmək üçün adi halda “nəfəsi
belə almalıyam” və ya “suyu belə içməliyəm” formasında
nə isə bir şey düşündüyümüzü adi halda hiss etmirik.
Çünki bu fəaliyyətimiz artıq reflektiv səviyyədə avtomat-
laşmışdır. Uşaqlıq dövründə ilkin təcrübəsi əldə olunan
nitqyaratma prosesi daha sonrakı mərhələdə analogiyalarla
reallaşır, yetkinlik yaşında isə, artıq nitq söyləmi yarat-
maqla bağlı təfəkkür proseslərinin reallaşmasını, ümumiy-
yətlə, hiss etmirik.
Amma gəlin xatırlayaq ki, əlimiz bağlı, sarıqlı olanda,
əlimizdə həmin an yerə qoya bilmədiyimiz bir əşya olanda
və ya sadəcə əlimiz çirkli olanda, suyu necə içməli oldu-
ğumuz haqda düşündüyümüzü mütləq hiss edirik. Hətta
bəzən ağlımıza gələn ilk fikirdən daşınıb yeni bir üsul
fikirləşdiyimiz zamanlar da olur. Məsələn, əvvəlcə əyilib
krandan su içmək qərarına gəlirik, amma kranı da aça
bilmədikdə, qərar veririk ki, yanımızda olan şəxsdən xahiş
edək, su içməyimizə kömək etsin. Belə hallarda su içmək-
lə bağlı düşündüyümüzü ona görə hiss edirik ki, bu şəkil-
də
su içmək, bir proses olaraq hələ avtomatlaşmamışdır.