mənim Marthenimi düşünürəm və onun taleyinin yaxşı olması üçün əlimdən gələni
eləməyə çalışıram.
Mənim yoldaşlarımın, demək olar, hamısı çox yoxsuldurlar və gələcəkdə uğur
qazanarlarsa, biri-birinə əl tutacaqlarını deyirlər. Onlar yaxşı insanlardır, yoxsa, mən
onlarla yoldaşlıq eləməz, onları öz arxadaşlarım sanmazdım. Ancaq nə yazıq, biz biri-
birimizə çox az kömək eləyə bilirik. Buna baxmayaraq, bizlərdən hər birimizin, kiməsə
ümid vermək və yardımçı olmaqdan heç vaxt boyun qaçırmadığı da bəlli bir
gerçəklikdir. Mən bu durumu yaradan psixoloji özəlliyin üzərində düşünmüşəm.
Doğrudan da, kiməsə dayaq duranda, başqasına yaxşılıq eləməyi bacardığını duymaq,
insanın öz gücünə olan inamını artırır. Başqasına yaxşılıq eləməyə yetəcək bir
gücünün olduğunu anlayan insan öz ruhunu da yüksəklərə qaldırmış olur. Bu olayın
dərin psixoloji mexanizmi məncə belədir: bu yaxşılıqsevər insan, köksünü dünyada
hökm sürən ədalətsizlikdən doğan yamanlıqlara qarşı gərməklə, öz arxadaşını
bacardığı qədər onlardan qorumağa çalışır və beləliklə də, ola bilsin qeyri-şüuri, ola
bilsin də şüurlu olaraq, özünə qarşı da belə bir münasibətin bəslənəcəyinə inanır.
Özünə ömür-gün yoldaşı olmaq üçün seçdiyin qızın sevimlisi ola bilmək çox
böyük səadətdir. Ancaq kişi arxadaşlarımdan bir çoxunun mənə, yaşamımda
göstərdiyi yardımlardan boyun qaçırmaq da doğru olmazdı.
... Beləliklə də, mən bizim dolanışıqca belə, çox yoxsul olmağımıza dözümlü
yanaşıram. Bir anlığına düşün, sevgilim, birdən hamı öz bacarığına görə uğur qazana
bilsəydi, onda insanlar arasındakı mənəvi ilişkilər də, ola bilsin, çox azalardı.
Deyə bilmərəm, sən məni ürəkdənmi sevirsən, yoxsa yalnız elə səni dəlicəsinə
sevməyimi bəyəndiyinə görə mənə bağlanmısan. Ancaq buna da inanmıram, birdən
başıma bir iş gəlsə, uğursuzluqla üzləşsəm, mənim sevgilim belə deyə bilsin: “Mən
daha səni sevmirəm. Sən mənim gözümdə bütün dəyərini itirmisən”. Bu çox qorxunc
görünərdi və rəsmi çevrələrdə işlək olan, çinovniklər arasındakı ilişkilərə oxşayardı,
axı onlar arasındakı ilişkilərdə başlıca meyar mundirlə, poqonla və döşlərində
gəzdirdikləri medallarla ölçülür.
Doğrudanmı, yaşamda baş verənlər hansısa gözlənilməzliklərin doğurduğu
şıltaqlardan asılıdır? Varlıları tale ərköyünləşdirir, onları ədalətsizlikdən və
uğursuzluqlardan qoruyur. Elə isə, yoxsullara nə qalır? Onların ürəyində alovlanan
gerçək sevgi – yaşamda, bu sevginin işığı üstünə düşməyən bütün nəsnələr olduqca
solğun və qondarmadır! Varlıların yiyələndiyi bütün bu maddi dəyərlərin yerini verə
bilərmi? Sənsiz mən çox düşkün və olduqca yoxsulam, səninlə isə mən varlı və güclü
olacağam və insanların öz aralarında yaşatdıqları bu cılız dəyərlər mənim üçün
önəmsiz olacaqdır, mən buna ürəkdən inanmaqdayam.
Ah, mənim istəkli Marthenim, biz necə də yoxsuluq. Ancaq bu bizi öz
yaxşılığımızdan çəkindirməməlidir: biz bütün doğmalarımıza biri-birimizi sevdiyimizi
və birgə yaşamaq istədiyimizi, utanıb-çəkinmədən, deməliyik. Onlar bizdən
soruşacaqlar: “Sizin dolanmaq üçün əlinizdə nə qədər pulunuz var?” Biz deyəcəyik:
“Bizim əlimizdə biri-birimizə bəslədiyimiz sonsuz sevgidən başqa heç nə yoxdur”.
Onlar acı-acı qımışıb deyəcəklər: “Doğrudanmı, sizin bundan başqa heç nəyiniz
yoxdur?”
downloaded from KitabYurdu.org
Bizə birgə yaşayış üçün nə gərəkdir? Yaşamaq, yemək bişirmək, qonaq
qarşılamaq üçün iki-üç otaqlı bir ev. Yemək bişirə bilmək üçün həmişə isti olan bir
soba.
Evimizin avadanlığı necə olmalıdır? Stol və stullar, çarpayılar, bizim səadətlə
keçən ömrümüzün üzümüzdə buraxdığı izləri görə bilmək üçün güzgü, oturub xoş
düşüncələrə dalmaq üçün kreslo, evin xanımının döşəməni kirlənməkdən qoruya
bilməsinə yarayan xalça. Paltar dolabının yeşiklərinə qalaqlanmış, bükülü və lentlə
bağlanmış döşək ağları; sənin dəbə uyğun gözəl donun və süni çiçəklərlə bəzənmiş
şlyapan, divardan asılı şəkil, gündəlik işlətdiyimiz qab-qacaq və bayram günlərində
ortaya qoyulacaq qədəhlər, boşqablar və fincanlar, azacıq yemək azuqəmizin
qorunduğu dolab. Birdən, acanda, ya da gözlənilmədən qonaq gələndə, orada
əlimizin altında bir az yeyəcəklər olsa yaxşıdır. İplə bağlanmış bir topa açarlar. Bu
dediklərim sənə önəmsizmi görünür? Ancaq bütün bunlar səninlə yanaşı olanda
mənə sevinc və dinclik gətirəcəkdir. Hə, unutmuşdum, ən başlıcası, ev kitabxanamız
olacaq, gecə stolu və xəfif işığının mərhəmlik və güvənlik gətirdiyi gecə lampası da öz
yerində. Bütün bu avadanlıqların hamısı gərək, yerli-yerində və yaxşı durumda
olsunlar, yoxsa evin xanımı onları bəyənməz.
Ev avadanlıqlarından çoxu bu evi dolandırmaq üçün çəkilən gərgin əməyi
andıracaqdır. Qalan nəsnələr isə ev yiyələrinin bədii zövqünün simvolları olacaq,
dəyərli dostlarını xatırladacaq, ər ilə onun xanımının gəzib bəyəndikləri, yenidən bir
də qayıdıb görmək istədikləri şəhərləri onlara andıracaqdır.
Bütün bunlar – yaşadıqları dünyanın onlara bağışladığı kiçik bir səadət payı,
yaxşılıqlara sığınıb yaşayan insanlara xas olan kiçik bir dünya olacaqdır. Özü də, bu
onların sevdiyi, ayrılmaq istəmədiyi bir dünya olacaqdır. Ancaq bu hələ onların ailə
ocaqlarının özülü deyildir. Bu ocağın gecə-gündüz yanması, sönməz olması, burada
yaşayan bu iki nəfərin biri-birini sonsuz bir istəklə sevməsindən asılı olacaqdır.
Gündəlik yaşamın məişətlə bağlı bu kiçik detalları bizə hansısa təsirləri göstərə
bilərmi? Taleyin qaçılmaz sonucu olan yoxluğa gömülməyənə kimi, sözsüz, bunlarsız
keçinmək olmayacaqdır. Ancaq biz gərək hər gün ürəyimizdən gələn bir səslə biri-
birimizi bərk-bərk sevdiyimizi ucadan deməkdən çəkinməyək. İki sevən ürək bunu
biri-birinə anlatmaq üçün gərəkən incə sözləri deməyi bacarmırsa, bundan da
qorxunc durum ola bilməz. Onlar ilişkilərindəki bu incəliyi qorumaqla, gözlənilmədən
qarşılaşacaqları hansısa bədbəxtliklər, xəstəliklər baş verəndə, yaxud hansısa başqa
ağır durumlara düşəndə, bütün bunlara qarşı duruş gətirməyi bacaracaqlar. İlişkilərdə
biri-birinə bəslənən bu incə duyğuları gizlətməyə, onları biri-birindən qızırğanmağa
dəyməz. Qarşılıqlı ilişkilərdə onları qarşı tərəf üçün nə qədər çox işlədirsənsə, ondan
da bir o qədər çox qarşılığını alırsan. İlişkilədəki incəlik unudulanda ruhlar arasındakı
bağlar qırılır, ərlə onun xanımı arasındakı ilişkilər pas kəsmiş qıfıla bənzəyir. Baxırsan
qıfıldır, ancaq pas atıb, açılası deyil. Sevən ürəklərin sonradan bu duruma düşməsi
çox olur.
Səni düşünürəm. Sən məndən çox-çox uzaqlardasan. İradəmi toplayıb bu
ayrılığın acılarına dözməyə çalışıram. Mənim üzgün və istəkli körpəm, bu gənc
yaşında payına necə də ağır qəm-qüssə yükü düşüb, ancaq bunu açıb-ağartmırsan,
çəkdiyin ağrı-acıları ürəyində gizlədirsən. Sənin bu durumdan qurtulmağın asan
downloaded from KitabYurdu.org