Ki̇fayət Ağayeva
38
Bəzi ölkələrdə hələ də qadınların səsvermə hüquqları yoxdur.
Yəmən, Livan, Hindistanın bəzi bölgələri (səbəb kimi bu böl-
gələrdə yolların təhlükəli olduğu göstərilir), Vatikan Siti və s.
İngiltərə və ABŞ-da burjua cəmiyyətin hüquq sisteminin for-
malaşması tarixi ənənələrə təkan verdi. Əvvəllər ər və arvad ara-
sında oturuşmuş qanunlar mövcud idi: Ərə gedəndən sonra qadın
nəinki əri ilə bərabər siyasi hüquqa iddia edə bilməzdi, o hətta
öz vətəndaşlıq hüququnun saxlanılmasını (əgər onun vətəndaşlığı
ərininkindən fərqli idisə), mülkiyyətini və ödənişli işdə çalışmaq
haqqını itirirdi. Məhz bu səbəblər qadın hərəkatın bir sıra ölkələr-
də baş qaldırmasına təkan oldu.
Siyasi bərabərlik uğrunda mübarizə. Feminizmə görə,
gender bərabərsizliyinin kökündəki haqsızlıq ondan ibarətdir ki,
qadın və kişilərin mülki hüquqlara, yəni müəyyən sosial resurs-
lara, təhsilə, iqtisadiyyata, siyasətə, iş yerlərinə olan əlyetərliyi
qeyri-bərabərdir.
Qadın hərəkatının təkanverici qüvvələrindən hesab olunan
Meri Votistonkraft “
Qadınların hüquqlarının müdafiəsi” (1792)
adlı kitabında hüquqsuz qadınların vəziyyətini dərindən təhlil
edir, onların zəifliyinin və az inkişafının səbəbini müasir tərbiyə
sistemində görür. Müəllif bunu aşağıdakı kimi tənqid edir: “Erkən
uşaqlıq dövründən qadınlara özlərini necə aparmaq öyrədilir və
qızlar bütün bunları anaların timsallarında görürlər; onların sözə-
baxan, yumşaq xarakterli görünmələri və bicliyi uğurlu tətbiq edə
bilmə bacarıqları sonda kişilərin onlara boyun əymələri ilə nəti-
cələnir”. Yəni qadınların ikili standartlarla yaşamalarına əslində
kişilər rəvac verirlər.
Elə həmin dövrlərdə Fransada Olimpiya de Quj “Qadınlar və
qadın vətəndaşlar haqqında deklarasiya” (1791) adlı əsərini yazır.
Müəllif öz əsərində göstərir ki, qadınların vətəndaş azadlıqların-
dan istifadə edə bilmə və ölkə idarəetmə bacarıqları heç də ki-
şilərinkindən az deyil. Buna reaksiya müəllif üçün faciəvi olur və
sonda Fransa kral ailəsi onun üçün ölüm hokmü verir.
ABŞ-da gender m
əsələləri
39
XIX əsrin sonu və XX əsrin əvvəli feminizmin
birinci dal-
ğası dövrü adlanır. Bunların ən bariz nümayəndələri sufrajistlər
idilər (“
suffrage” ingilis sözüdür, mənası səsvermə deməkdir) və
onlar bütün mübarizələrini qadınların səsvermə hüququ qazan-
maları istiqamətində aparırdılar. Bu hərəkatın aktivləri İngiltərə-
də Harriet Teylor, Marqaret Fuller, Harriet Martini, Amerikada
Elizabet Kedi Stanton, Susan Bronel Antoni və Lukresiya Mott
idilər. Onlar iddia edirdilər ki, əgər qadınların da hüquqları kişilər
qədər olsa, o zaman qadınlar kişilərdən daha az asılı olarlar və
bu asılılıq tədricən aradan qalxar. Bu da bütünlükdə cəmiyyətə
böyük fayda verər.
Feministlər ilk sənəd kimi 1848-ci ildə Seneka-Folzda (Nyu-
York) öz proqramlarını qəbul etdilər və ona “Hisslərin deklarasi-
yası” adını verdilər. Bu proqramda, o dövrdə ABŞ-dakı ədalətsiz
vəziyyət xüsusi qeyd edilirdi, qadınların ağır vəziyyətə düşməsi
gündəmə gətirilirdi. Bir növ ailə quran qadınlar üçün vətəndaşlıq
anlayışı yoxa çıxırdı, öz əmək haqqını alma hüququ qalmırdı, təh-
sil alma imkanları olmurdu, çünki ailə quran qadınların üzünə bü-
tün kollec və universitetlərin qapısı bağlanırdı. Deklarasiya Ame-
rika Konstitusiyasının mətnini apelyasiyaya verdi, bununla da
bəyan etdi ki, vətəndaşların hüququ təkcə kişilərin hüququndan
ibarət deyil, ora qadın hüquqları da daxil edilməlidir (Попкова
Л., 1999).
Feminizm. Yeni ictimai təzahürün - qadınların siyasi hüquq-
larının müdafiəsi hərəkatının baniləri fransalı Olimpiya de Quj,
ingiltərəli Meri Volstonkraft, amerikalı Abiqay
Adamzdır. Femi-
nizmin ilk sənədi 1790-cı ildə Olimpiya de Quj tərəfindən yazı-
lan “
Qadınlar və qadın vətəndaşlar haqqında deklarasiya” əsəri
olmuşdur.
Hər şeydən əvvəl feminizmin mahiyyətini aydınlaşdırmaq
lazımdır. Feminizm qlobal ideya kimi o deməkdir ki, qadın və
kişilər eyni cür imkana, hörmətə və sosial hüquqlara malikdirlər.
Feminizm qadın-kişi ayrı-seçkiliyinə qarşı çıxaraq cinslər arasın-