Azərbaycan Mədəniyyətində Ata Babalar Sözləri



 Copyright 2003, Şǝhriyar Rǝhnǝmayan vǝ Vǝhid Gǝrusli 

158

Susuz yerdǝ ördǝk olmaz, qaz olmaz. 

Suyu ver suzuyana. 

Suyu püflǝyǝ-püflǝyǝ içir. 

Suyun quyuda olsun. 

Suyun ǝvvǝli bulantı gǝlǝr. 

Suyun lal axanı, adamın yerǝ baxanı. 

Suyun üstǝ gǝmi var, hǝr bir işin jǝmi var. 

Suyun şırıltısından, arvadın zırıltısından qorxmaq gǝrǝk. 

Suları bir arxa getmir. 

Sularınız axar-baxarlı olsun. 

Sulu-sulu yudum, çamurlu-çamurlu sǝrdim. 

Susamış it kǝhrizǝ baxar. 

Susuz ağaj meyvǝ vermǝz. 

Susuz aparıb, susuz gǝtirǝr. 

Subay adamın yaxasını bit yeyǝr çörǝyini – it. 

Subaylıq soltanlıqdır. 

Sür get demǝmişlǝr, gör get demişlǝr. 

Süd verǝn inǝyi kǝsmǝzlǝr. 

Süd igidǝ halaldır. 

Südlǝ gǝlǝn, sümüklǝ çıxar. 

Süd gölündǝ üzür. 

Süddǝ ağzı yanan, qatığı üflǝyǝ-üflǝyǝ içǝr. 

Südlü aş dadlı olar, bir gün sizdǝ, bir gün bizdǝ. 

Südlü qoyun sürüdǝn ayrılmaz. 

Südlü inǝk ol, vur dolu sǝrniji dağıt. 

Südlünü sürüdǝn  ayırmazlar. 

Südün dadını qısır ǝmǝn dana bilǝr. 

Sükut edǝn salamat olar. 

Sükut ixtiyardadır. 

Sükutla görülǝn iş, qışqırıqla başa gǝlmǝz. 

Süleymana qalmayan dünya heç kǝsǝ qalmaz. 

Sümüyünü it sümüyünǝ qatma. 

Sümüklǝri sürmǝ olub. 

Süpürgǝ gǝldi, qonağa javab eylǝdi. 

Sürmǝni allah aparıb paxlanın gözünǝ çǝkib. 

Sürmǝni gözǝ çǝkǝrlǝr. 

Sürü qoyun bizdǝ, satdıq yağ sizdǝ. 

---



 Copyright 2003, Şǝhriyar Rǝhnǝmayan vǝ Vǝhid Gǝrusli 

159

Sürü qotursuz olmaz. 

Sürü sǝnǝ qurbandır, amma çǝpişin biri bir tümǝnǝ. 

Sürü çobansız olmaz. 

Sürüdǝn ayrılan qoyunu  qurd yeyǝr. 

Sürüyǝ qurd düşǝndǝ, vay bir qoyunlunun halına! 

Sürüyǝ qurd gǝlǝndǝ, köpǝyi yuxu tutar. 

Sürüyǝ ki, düşdün, qapmasan da, gǝrǝk hürǝsǝn. 

Sürüvü hürküt, sonra say. 

Süfrǝdǝ ǝlini saxla, mǝjlisdǝ – dilini. 

Süfrǝdǝn qalanı itǝ atarlar. 

Süfrǝni yuxarı başdan düzǝrlǝr aşağı başdan yığarlar. 

Süfrǝnin başı-ayağı olmaz. 

 

 

 

 

Şabalıtdan yağ çıxmaz. 

Şabaşını vermişik. 

Şadlığına şitlik elǝyir. 

Şair gördüyünü yazar. 

Şair sözsüz olmaz. 

Şayiǝ hǝr yanı gǝzǝr. 

Şalbanın bir uju sǝnin çiynindǝdir. 

Şam başından yanar. 

Şam dibinǝ işıq salmaz. 

Şam yanar, şölǝ çǝkǝr... 

Şam yanmasa, başına pǝrvanǝ dolanmaz. 

Şam kimi ǝriyib. 

Şamdan soruşdular: -İplik yanır, sǝn niyǝ ǝriyirsǝn? 

Şam dedi: - Dad rǝfiq ǝlindǝn! Rǝfiqim yanır, mǝn dǝ ǝriyirǝm! 

Şamın harada sönüb? 

Şamaxıda danışır, Bakıda eşidilir. 

Şahla plov yemirǝm ki, bığım yağa batar. 

Şahsǝnǝm oğlan doğub! 

Şahin ilǝ dǝvǝ ovlamazlar. 

Şahın da qaraçıya işi düşǝr. 

Şahın da dǝvǝlǝri ayaqyalın gǝzir. 

---



 Copyright 2003, Şǝhriyar Rǝhnǝmayan vǝ Vǝhid Gǝrusli 

160

Şey qurd salanda duz sǝpǝrlǝr, duz qurd salanda nǝ sǝpǝrlǝr? 

Şeytan ǝzabda gǝrǝk. 

Şeytan ilǝ darı ǝkmişik. 

Şeytan karxanası boş qalmaz. 

Şeytan olmasa, qurd qoyunla gǝzǝr. 

Şeytana papış tikǝr. 

Şeytanla ortaq olan buğda ǝkǝr – saman biçǝr. 

Şeytanı tutmağa noxtasız gedir. 

Şeytanın ayağını sındırır. 

Şeytanın ajığı yaxşı adamdan gǝlǝr. 

Şeytanın qulağına qurğuşun! 

Şap elǝ bilir şupdayam, şup elǝ bilir şapdayam,  

Nǝ şapdayam, nǝ şupda, hǝlǝ şarap-şurupda. 

Şapalaqnan üz qızardar. 

Şaftalı gǝlmǝmiş, tabağı gǝldi. 

Şaftalı-tabaq olub girmǝ ortalığa. 

Şah Abbasa yaradı, Keçǝl Abbasa yaramadı? 

Şah Abbasın tǝnbǝlidir. 

Şah bilǝr, şahivǝn bilǝr. 

Şah vǝzir ağlı ilǝ oturub durar. 

Şah qapısı şaxtalı olar. 

Şah da bilir Şirman çuxurdadır. 

Şah, şah dediyim, öz janım üçündür. 

Şah çiçǝk çıxardıb. 

Şeytanın dostluğu dar günlǝrǝ qǝdǝrdir. 

Şǝbpǝrǝ gejǝ gǝzǝr, gündüz gǝzmǝz, elǝ bilǝr – özü bilǝr, özgǝ ilmǝz. 

Şǝkǝri suya düşüb. 

Şǝlǝ aşırmışlar kimi gözünü nǝ döyürsǝn? 

Şǝlǝni elǝ bağla ki, güjün çatsın. 

Şǝr demǝsǝn, xeyir gǝlmǝz. 

Şǝr zahirǝ hökm eylǝr. 

Şǝr kǝsǝn barmaq ağrımaz. 

Şǝr sevǝn -  yalan, şǝr gǝtirǝn – gerçǝk. 

Şǝr hǝmişǝ xeyrin dalınja gǝzǝr. 

Şǝrab, kabab – hay, hay! 

Hesab, kitab – vay, vay! 

Şǝrabın kǝdǝri nǝşǝsindǝn artıqdır. 

---



 Copyright 2003, Şǝhriyar Rǝhnǝmayan vǝ Vǝhid Gǝrusli 

161

Şǝri-şeytandan, mǝkri-zǝnandan, quru böhtandan, bǝylǝr qǝzǝbindǝn 

özünü qoru. 

Şǝriǝt avamlar üçündür. 

Şǝrik yaxşı olsaydı allah özünǝ yaradardı. 

Şǝrikli qazan gej qaynar. 

Şǝrikli ǝti it yemǝz. 

Şǝrti şumda kǝs, xırmanda yabalaşmayasan. 

Şǝfa verǝn ağudan da verǝ bilǝr. 

Şǝfa piyalǝnin dibindǝ olar. 

Şǝfa haqdandır, hǝkim – sǝbǝbdir. 

Şǝhǝr bürjlü – qalalı gǝrǝk. 

Şikayǝt ajizlik ǝlamǝtidir. 

Şilǝ ilǝ yıxılan ev, plov bişir qoy dağılsın. 

Şillǝ yemǝmiş yanaq qızarmaz. 

Şillǝ ilǝ üz qızardar. 

Şir qojalanda özünǝ gülmǝyi gǝlǝr. 

Şir gǝrǝk pǝnjǝ vura şir ilǝ. 

Şir öz dişini heç kǝsǝ borj vermǝz. 

Şiri şiranǝ tutarlar. 

Şirin aşına zǝhǝr qatma. 

Şirin dil adama dost qazandırar. 

Şirin dil ilanı yuvasından çıxardar. 

Şirin söz baldan şirindir. 

Şüjaǝtini Kǝrbǝlaya saxlayıbsan? 

 

 

 

 

Ta yemǝsǝn bilmǝzsǝn. 

Tava dǝlik – yağ tutmaz, taxta çürük – mıx tutmaz. 

Tava dǝlik, tas dǝlik, boş da qoyduq üstǝlik. 

Tavus bǝzǝnǝr qaqqıldar, ǝyilib ayaqlarına baxanda sustalar, oturar. 

Tavus hǝr yana baxar fǝrǝhlǝnǝr, ayaqlarına baxanda qüssǝlǝnǝr). 

Tanrı verǝn dövlǝti, bǝndǝ ala bilmǝz. 

Tazı heyz alanda, dovşanlar pǝyǝdǝ balalar. 

Tazını xaltası ilǝ tanıyarlar. 

Tazının ağası varsa, dovşanın da tanrısı var. 

---