Varlığm - İlkin Yaradıcı obrazımn da təşəkkülündə rol oynadığı haqda
fikirlərə isə elmi ədəbiyyatlarda six təsadüf edilir.
Dinşünaslıqda irəli sürülmüş bir qənaətə görə, ilahiyyatdan alınma
əııənəvi «ruh» termini dəqiq deyildir va onsuz da dolaşıq olan problemin
öyranilməsində bir az da qarışıqlıq yaradır. Buna göra elə animizm
terminini işlətməkdən də imtina etmək lazım gəlir [253, s.37].
Türk mifologiyasmda ruhlar bəzəıı eyni bir ad altında, «ülgenbr»,
«erliklər», «xudaylar», «yayıklar», «albıslar (albıstaar)», «teyrilər»... kimi
bütöv kateqoriya təşkil edir. Əski türkbrin dini inanışlannm asasını Göy-
Tann inamşı, acdad (atalar) kultıı ilə yanaşı tabiat qüwalərinə inam təşkil
etmişdir. Bu inama görə isə kainat ruhlarla dolu bir aləmdi. Həmin ruhlardır
ki, torpağa, suya, oda, ağaca... göstəribn sayğının təcəssiimü idilər. Aynca
ruhlar aləmini yaradan bu varlıqlardan эп çox bilinənləri insanlan himaya
edan əcdad ruhlan, dərd-bəlalardan qorııyan hami ruhlar, yiya//aya deyibn
hami ruhlardır.
Əslində elmi ədəbiyyatlardakı «ruh» istilahı əksər hallarda
fövqəltəbii varhqlann ən müxtalif kateqoriyalarım bildirmək məııasmda
işladilir. İnananlardan, eləcə da şüurun dayişik halıyla yaşayanlardan ötrü
hamin ruhlar hətta maddi qavranılan şakliyb, cismani olaraq mövcuddur;
orılar bu ruhlan açıqca görə bilirbr və s. Lakin həqiqətdə ruh həyatı ilə bağlı
həmin varlıqlar digər mövcudatdan fərqli olaraq «qeyri-maddi», cisimsiz
varlıqlar donuna döşüb gözə görünməyərak hiss etdirmədən məkan va hətta
zaman boyunca dolaşa bilirlər. Onlar ham do dönərgə təbiətli olub, bir
dondan başqa dona düşürlər. Şamana bütün bilgiləri yetirən da məhz
ruhlardı. Bir sıra fikirbrə görə şamana yol göstorən ruhlarm iki əsas tipi var.
Bunlardan birincisi şamanın nazarəti altında olan və ona xidmət göstərən,
ikincisi isa daha çox qoruyucu və ya yardımçı ruhlardır ki, onlar da şamanın
ehtiyacına göra çağınlır. İ.D.Xlopina şorlann ənəııəvi dini görüşlariyb bağlı
yazırdı ki, bütün şaman ruhlaı ı yalmz qam-şamamn özünün anladığı dildə
danışır. Bazi şamanlann isə fovqaltəbii varlıqlar olan hami ruhlan göy
xatunları idi. Lakin bu təsəvvürbr türk şamanizmində özünü heç da yayğın
hadıso kiıni göstərmir. Şamanın ruhunun о biri dünyalan dolaşmağıyla bağlı
ən aski görüşbri əks etdirən mətnbrdə də «şaman azan»na tutulan vaxt
şamanhğa namizədin ruhlarla intim əlaqəsi epizodu yoxdur.
Epilepsiya və şizofreniya kimi hallar ibtidai cəmiyyətdə ruhlar
abminin təsiri ilə bağlılıqda yozulurdu. Xastabnma hallan beb onənəvi
madaniyyətdə azar-bezar gəzdiran va özbri də daha çox antropomorf
təsəvvür edibn ruhlarm adıyla bağlanmışdır. İbtidai təsavvürbrda ümumən
insanın səhhətində baş verən hər hansı xastəlik halı ruhlarla alaqabndirilirdi.
Tasadüfi deyil ki, demonik varlıqların çoxunun adı həm də azar-bezarla
bağlıdır. Dini-mifoloji sistembrin demonoloji tasavvürbr qatını təşkil edaıı
ruhlar haqqındakı təsəvvürbrb bağlı həmiıı varlıqlara ayn-ayrı mifoloji
məttılərdə, ən çox da demonoloji təsəvvürbri əks etdirən inamlarda, mifoloji
rəvayətlərdə və s. rast galinir.
Mifoloji varliq olaraq ruhlar insanlarla eyni zamanda daim tamasda
olan gözəgörünməz, gizlin tabiat gUcbridir. Onlar har zaman bu dünyadakı
varlıqlarla bağlılıqlarını qoruyurlar40. Bir peyğambar, müqaddas kitab va ya
malak anlayışmın olmadığı qadim türkbrda yalnız Umay, ebcə da onun
bənzari kimi ruhlar
va ya başqa sözb, övliya tipli və s. varlıqlar olmıışdur.
Antik adabiyyatla bağlı fundamental araşdırmalaıınm naticasi olaraq
O.Freydenberq deyir ki, mifoloji obraz va aıılayış har
na qadar diinyadarkinin
ayn-ayn vasitalari olsa beb, balli bir tarixi marhalada onlardan biri digarini
qarşılıqlı olaraq şartbııdirir [382, s. 181-182]. Bundan da alava, başqa bir
mühüm cahat hamiıı anlayışlann, özlarinda koııkret obrazlan tacassiim
etdirmabridir. Beb obraz-anlayışlardan da biri «qut//kut» mafhumudur.
Sibir, Türküstan va Qafqazin, elaca da bir sıra digar bolgalarin tiirk
xalqlarinm ananavi görüşbrinda «hayat giicü; ruh, can; cmbrion,
hayatverici başlanğıc; barakat, bolluq, uğur; saadat, xoşbəxtlik» bildiraıı
bu anlayış qadim tiirkcada «sakral, müqaddəs» mərıah «kutluq» sözüniin
kökündə dayanırdı. Yakut mifoloji düşüııcəsina görə,
ayıı rulılardan
istanan və acıqlı ruhlarla şamanlar tarafindan oğurlanmağı xastalikb, ya
da ölümla ııəticəbnən kut «ilahidan gabn bir həyat qüvvəsini, başlanğıc»ı
bildirmişdir41.
40 H.ımin bağlılığm bir ifadəsi Л /.ərbaycaıı türkbri arasmdakı «ruf (ruh) ölçmn» inamında
qonınmuşdur. İnama görə bir adam durduğu yerda qızdırıb xəstələnorso, dcyərbr ki,
fılankəsi ru f tutub. Çox vaxt isə adamı ölon qohumlarının, yaxınlarm ın rufu tutar, çilrıki
onlarm gözü-nəzəri buralardadı. Q əbir üstünə gedilməyəndə, qohumları ölanlari yad
elamnynndə onlardan birinin rufu adamı tutar. Belə olanda həmin ruhun no istndiyiııi
öyronməkçüıı xəstəni apararlar ru f ölçənin yanına. Rufçu d;\ dcyər ki, ru f lıalva istoyir vo
tapşırar ki, halvam bişirib yeddi qapıya versinbr. Нэг adam ru f ölço bilmoz. Bu, inama
göro ata-anadan, nəsilliklo verilir və s. [62, s.9].
41 Bu məfhum Türkiyo türkcosindo «yaxşı olamət; xoşboxtlik; qida», türkımncodə
«xoşbəxtlik» və b. monalarda da işlənir. Qaraqalpaqcadakı «qutunı qaçtı» ifadosi «bəxtim
gatirmədi» demokdir. A yn-ayrı türkcəbrdə «qut//xııt» variantları olan söz çuvaşcada
«səadət» anlamıyla «xıt» şoklində qalıbdır. Azərbaycan türk şivabrində «qut»un «həyat
gücü, can» («qutdan dtişmək» - yaşamaq gücünü itirrnok) mənaları qorunubdur. Bu
anlayış Azərbaycan tiirk ədobi dili örnəkbrində «sayalı, mübarək, xeyirli, uğıırlu»
anlamiarında da işbnm işdir.