hökuməti bütün imperiyada olduğu kimi, feodalların silki hüquqlarının qayğısına
qalaraq qeyd edirdi ki, hüquqi sövdələşmə əsasında Azərbaycan feodalları
nümayəndəsinin əlində olan malikanə o şəxsin əlinə keçə bilər ki, ya Zaqafqaziya
diyarı ali müsəlman silkinə mənsub olmalı, ya da imperiyanın ümumi qanunlarına
görə məskun mülklərə sahiblik etmək üçün zəruri olan keyfiyyətlərə malik
olmalıdır" [124].
Reskript torpaq sahibkarlarına öz torpaqlarından sərbəst surətdə istifadə etmək
hüququ verərək torpağın əmtəəyə çevrilməsi üçün müəyyən şərait yaratsa da, feodal
torpaq mülkiyyəti hələlik kapitalist torpaq mülkiyyətinə çevrilmədi. Çünki torpağın
özəlləşdirilməsi hüququ onunla məhdudlaşırdı ki, torpaq ancaq hakim feodal sinfin
əlinə keçə bilsin. Reskript torpaq üzərində feodallarm xüsusi mülkiyyət hüququnu
möhkəmləndirərək və feodalların torpaq fondunun toxunulmazlığını təmin edərək
tiyuldar bəylərin öz mülkiyyətçilik hüquqlarının tanınması uğrunda apardıqları uzun-
müddətli mübarizəsinə bir növ yekun vururdu.
Tiyul və mülk torpaqlarının feodal torpaq mülkiyyətinin eyni kateqoriyası
şəklində qovuşması bu mülkiyyətin inkişafında Azərbaycan feodallarının torpaq
hüquqlarının güclənməsi ilə əlaqədar olan yeni mərhələ idi. Bu güclənmə ilk növbədə
tiyulların mülklərlə eyniləşdirilməsi faktının özündə ifadə olunurdu. Lakin ən başlıcası
ondan ibarət idi ki, reskript keçmiş tiyuldarların torpaq üzərindəki mülkiyyətçilik
hüquqlarınm miqyasını kəskin surətdə genişləndirdi. Əgər əvvəllər bu hüquq əslində
asılı feodal kəndlilərindən renta almaq hüququ ilə məhdudlaşırdısa, indi keçmiş
tiyuldarlar torpaq mülkiyyətçilərinə çevrilərək, bu torpaqlardan istədikləri kimi
istifadə etmək hüququ aldılar. Kəndlilərin əsrlərdən bəri istifadə etdiyi torpaqlar
tamamilə feodallarm sərəncamına keçdi.
Reskriptin xüsusi maddəsi artıq Azorbaycanın Rusiya tərəfindən istilasından
sonra çar hökumətindən tiyul hüququna əsasən torpaq sahələri almış feodalların
mülkiyyətçilik hüququna həsr olunmuşdu. Canişinə təklif olunurdu ki, müvəqqəti və
ömürlük istifadə üçün torpaq verilmiş bu şəxslərin xidmətlərini nəzərə alaraq, tor-
pağın bu şəxslərdən kimlərin nəsli sahibliyində təsdiq edilməsi, kimlərin isə
müvəqqəti istifadəsində saxlanılması barədə çara təqdimat versin. Artıq varislərə
keçmiş torpaqlar isə əgər onların alınması barədə heç bir sərəncam verilməmişdirsə, -
varislərin nəsli mülkiyyəti kimi təsdiq olunurdu.
Reskriptin maddələrindən biri torpağa sahibkarlıq üstündə xəzinə ilə
feodallar arasında baş verə biləcək mübahisələrdə dövlət mənafeyinin qorunmasına
xidmət edirdi. Xəzinəyə mənsub olmuş xeyli torpaq mülkü heç də həmişə dəqiq
mərzlənməməsi nəticəsində feodallar tərəfindən ələ keçirilirdi. Belə mübahisələrə
ümumi əsaslar üzrə məhkəmə orqanlarında baxılmalıydı.
Hökumətin fikrincə, reskript feodalların torpaq üzərindəki hüquqlarını
qanuniləşdirərək və gücləndirərək Azərbaycanda feodal münasibətlərini
möhkəmləndirməli idi, belə ki, feodal münasibətlərinin əsasını torpaq üzərində feodal
mülkiyyəti təşkil edirdi.
Xüsusi sahibkar kəndliləri formal olaraq dövlət kəndliləri dərəcəsinə şamil
edildilər və müxtəlif adların (rəiyyət, rəncbər, nökər və s.) yerinə ümumi ad -
"mülkədar tabelisi" adını aldılar. Kəndlilər "torpaqdan... istifadə müqabilində haqq"
kimi mülkədarların xeyrinə müxtəlif mükəlləfıyyətləri yerinə yetirməli idilər və torpaq
mülkiyyətçiləri polis nəzarəti altına verilirdilər.
Bununla bərabər, feodalların kəndlilərə sahib olmaq hüququ təsdiq olunmurdu.
Reskriptdə "sahibkar kəndliləri" ifadəsi işlədilmirdi, feodalın xeyrinə mükəlləfiyyətlər
isə torpaqdan istifadənin müqabilindəki haqq kimi təqdim edilirdi. Lakin bu
mükəlləfıyyətlərin məcmusu mahiyyətcə torpaq rentasından başqa bir şey deyildi.
Çar hökuməti feodalların torpaq üzərində mülkiyyət və kəndlilərin feodal
istismarı hüquqlarını təsdiq edərək, sədaqətlə xidmət göstərməyi, hər şeydən əvvəl
kəndli hərəkatına qarşı amansız mübarizə aparmağı tələb edirdi. Çar reskriptində
deyilirdi: "Biz buna möhkəm əminik ki, Zaqafqaziya diyarının... ali müsəlman silki...
onun üzərinə qoyulacaq vəzifələrin cani-dildən və ciddi-cəhdlə yerinə yetirilməsinə...
həmişə hazır olacaqdır" [125].
Reskriptdə şərh olunan və torpaq sahibkarları ilə kəndlilərin qarşılıqlı
münasibətlərini müəyyənləşdirən prinsiplər 1847-ci il 20 aprel və 28 dekabr tarixli
"Kəndli əsasnamələri"ndə konkretləşdirildi. Bu əsasnamələrdən birincisi Şamaxı və
Dərbənd quberniyalarınm bəy kəndlilərinə, yəni Şamaxı, Şuşa, Nuxa, Lənkəran,
Bakı, Quba və Dərbənd qəzalannm xüsusi sahibkar kəndlilərinə, ikincisi isə Tiflis
quberniyasının Yelizavetpol qəzasındakı Qazax və Şəmşəddil nahiyələri ağalarının
torpaqlarında yaşayan kəndlilərə aid idi.
1847-ci il 20 aprel "Əsasnaməsi"ndə torpaq mülkiyyətçiləri ilə kəndlilərin
qarşılıqlı münasibətlərini müəyyənləşdirən, sahibkar kəndlilərinin iqtisadi və hüquqi
vəziyyətinə aid bir sıra müxtəlif məsələlərə toxunulurdu.
"Əsasnamə" torpaq mülkiyyətçilərinin üzərinə 15 yaşından yuxarı kişi
cinsindən olan hər bir kəndlini taxılçılıq, maldarlıq və bostançılıq üçün yararlı olan 5
desyatinlik pay torpağı ilə təmin etmək vəzifəsi qoyurdu. Kəndlini torpaqla təmin
etmək vəzifəsini irəli sürən qanunverici, hər şeydən əvvəl xəzinənin və dövlət
təhlükəsizliyinin mənafelərini müdafiə etməyi, sahibkarlar və dövlət üçün torpaq
rentasiyasının toplanmasını təmin etməyi qarşısına məqsəd qoymuşdu. Sahibkar
kəndliləri isə islahata qədər ki, dövrdə olduğu kimi 5 desyatindən az torpaq
sahələrindən istifadə edirdilər.
"Əsasnamə" bu tələbin sahibkarlar tərəfindən yerinə yetirilməsini təmin
edəcək heç bir tədbir nəzərdə tutmurdu. Mükəlləfiyyətlərin həcmi pay torpağının
sahəsindən asılı olaraq müəyyənləşdirilmədiyindən, kəndlinin pay torpağının
artırılmasına və "Əsasnamə"də nəzərdə tutulmuş ölçülərə çatdırmağa sahibkarın heç
bir marağı yox idi, belə ki, torpağı icarəyə vermək sahibkar üçün daha əlverişli idi.
Bütün bunlar "Əsasnamə"nin bu maddəsini qabaqcadan uğursuzluğa məhkum edir,
ona deklarativ xarakter verirdi.