21
əlində qaldı. I Şah Abbasın ölümündən sonra da Çuxursədin ərazisində
dəyişikliklər baş verdi. Belə ki, I Şah Səfi 1629-1634-cü illər arasında bir sıra
vilayətlərin sərhədlərində dəyişikliklər etdi. Bu zaman o, Naxçıvan və Makunu
Çuxursədin tərkibinə keçirmiş, Pəmbək və Borçalını isə onun tərkibindən çıxararaq
Qarabağ bəylərbəyiliyinin tərkibinə daxil etmişdi [182.53]. E.Çələbinin
məlumatına görə, Maku İrəvan (Çuxursəd) bəylərbəyliyinin tərkibində ayrıca
sultanlıq idi [96,107].
XVII əsrin 30-cu illərindən XVIII əsrin 20-ci illərinə qədər olan dövrdə
Çuxursəd bəylərbəyiliyi İrəvan, Şərqi Şörəyel, Naxçıvan və Maku
*
əylətlərini əhatə
etmişdir. XVI əsrdən XVIII əsrin birinci rübü də daxil olmaqla ərzində İrəvan
əyaləti sabit sərhədlərə malik olmuşdur. Bu əyalətin ərazisi Arazın hər iki sahilində
(çox hissəsi sol sahilində) yerləşirdi.
XVIII əsrin əvvəllərində Səfəvi dövlətində mərkəzi hakimiyyət çox
zəifləmişdi. Artıq dövlətin digər əraziləri kimi, Azərbaycanın da ayrı-ayrı bölgələrini
idarə edən hakimlər, o cümlədən Çuxursəd bəylərbəyiləri mərkəzi hakimiyyətdən
ayrılıb müstəqil hakimlərə çevrilirdi.
Yerli hakimlər öz məqsədlərinə çatmaq üçün xalq üsyanlarından istifadə
edirdilər. Bəhs olunan dövrdə Azərbaycanın şimalında ən güclü üsyan Şirvan
bəylərbəyiliyində baş verdi. Üsyançılar Hacı Davudun başçılığı ilə 1721-ci ilin
avqustunda Şamaxı şəhərini ələ keçirərək Şirvan bəylərbəyini qətlə yetirdilər.
Bununla Azərbaycanın şimalında ilk dəfə olaraq müstəqil dövlət qurumu - xanlıq
yarandı [136,28-36]. Bundan təşvişə düşən və mərkəzdən kömək ala bilməyən
Çuxursəd bəylərbəyi Mehrəli xanla Qarabağ bəylərbəyi Uğurlu xanın birləşmiş
qoşunu Şamaxıya doğru hərəkət etdi. Onlar Bərdə yaxınlığında - Kür sahilində
görüşərək 30 min nəfərlik qoşun toplasalar da, şah onlara kömək göndərə bilmədi.
Bundan xəbər tutan Hacı Davud Dağıstandan gəlmiş müttəfiqləri ilə birlikdə
onları Kür çayını keçməyə qoymadı və qəflətən hücuma keçərək məğlub etdi [52,
28-29]. Səfəvilərin zəifləməsindən istifadə edən əfqanlar 1722-ci ildə dövlətin
paytaxlı İsfahan şəhərini ələ keçirdilər. Bclə bir vaxtda yaranmış əlverişli şəraitdən
istifadə edən erməni din xadimləri I Pyotrla əlaqəyə girərək onu Azərbaycan
torpaqlarının, o cümlədən İrəvanın işğalına şirnikləndirdilər [bax: 126,86-93].
Tiflisdəki erməni yeparxiyasının başçısı arxiyepiskop Minas Pərvazyan 1722-ci ilin
dekabrında vardapet Minasa yazırdı: "Sənə məlumdur ki, İrəvan İran (Səfəvi - red.)
torpaqlarının açarıdır və bizim niyyətimiz İrəvan qalasını ələ keçirməkdir. Əgər o
bizim əlimizdə olarsa, nə türklər, nə də iranlılar bizə heç nə edə bilməyəcəklər" [35,
XXXI; 126,93]. Rusiya 1722-1723-cu illərdə Səfəvi dövlətinin Xəzərsahili
vilayatlərini işğal etdi [169,3864]. Bundan narahat olan Osmanlı dövləti Rusiyanın
qabaqlamaq üçün 1723-cü ildə öz qoşunlarını Azərbaycana yeritdi.
Rusiya Osmanlı dövləti ilə müharibəyə girməkdən çəkindi. Nəticədə
*
Bəzi mənbələrdə Maku mahalının İrəvan xanlığı işğal olunan zamanda da əmin tərkibində olması
haqda məlumat var [bax: 59. 49-50].
22
1724-cü ildə İstanbulda Rusiya və Osmanlı dövlətləri arasında müqavilə imzalandı.
Müqavilənin şərtlərinə görə, Rusiya işğal etdiyi Xəzərsahili vilayətləri əlində
saxlamaqla kifayətləndi. Osmanlı dövləti isə Cənubi Qafqazın, o cümlədən
Azərbaycanın qalan ərazilərini işğal etmək üçün Rusiyanın bitərəfliyini təmin etdi.
İstanbul müqaviləsindən sonra hücuma keçən Osmanlı imperatorluğu Ərdəbilədək
bütün Azərbaycan torpaqlarını işğal etdi.
İrəvan qalasının mühasirəsi və qəhrəmancasına müdafiəsi (6 iyul —7
oktyabr 1724-cü il): İrəvan bölgəsinin işğalı zamanı osmanlılar ciddi müqavimətlə
qarşılaşdılar. Osmanlı ordusunun İrəvan bölgəsini işğal etməsi haqda ən dəqiq
məlumat bu əməliyyatların iştirakçısı olan Kəmani Mustafa Ağanın "Rəvan
fəthnaməsi"ndə verilir [22].
1724-cü ilin yazında Osmanlı sərkərdəsi Arifi Əhməd paşa 60 min
nəfərdən artıq qoşunla Tiflisdən İrəvana doğru hərəkət etdi və mayın 29-da
Arpaçay vadisinə yetişərək burada mövqe tutdu [22,33-34]. Dövrün digər mənbəsi
sayılan ―Anonim erməni xronikası‖nda isə İrəvana hücum edən 75 minlik Osmanlı
ordusuna Abdulla paşa Köprülünün
*
başçılıq etdiyi qeyd olunur [38,8]. Osmanlı
ordusu İrəvan qalası ətrafında ciddi müqavimətlə qarşılaşdı. Vətən torpağının
müdafiəsinə qalxan bütün Çuxursəd əhalisi başda bəylərbəyi Əliqulu xan
**
olmaqla Osmanlı qoşunlarına şiddətli müqavimət göstərdi.
***
İrəvanın müdafiəsi
zamanı şəhərin əhalisi bütünlüklə azərbaycanlılardan ibarət idi. İrəvan qalasını
mühasirəyə alan Osmanlı qoşununa mərkəzdən dəfələrlə hərbi kömək
göndərilməsi
****
qalanın qəhrəmancasına müdafiə olunmasına parlaq sübutdur.
L.Lokhart Osmanlı ordusunun şiddətli hücumlarına İrəvan müdafiəçilərinin
qəhrəmancasına müqaviməti, osmanlıların çoxlu sayda itki verməsi və bununla
əlaqədar olaraq "ölüləri dəfn etmək üçün Arif Əhməd paşanın nıüvəqqəti atəşkəs
təklif etməsi" barədə məlumat verir [204,261].
Üçkilsə
və
onun
ətrafında
məskunlaşan,
əsasən
qriqorian
missionerlərindən ibarət olan erməniləri öz vətənləri olmadığı üçün Çuxursədin və
İrəvan qalasının taleyi əsla maraqlandırmırdı. Əksinə, onlar bu torpaqlarda
möhkəmlənmək üçün ölkəyə hücum edən hər hansı xarici qüvvə ilə sövdələşməyə
hazır idilər.
*
Buna görə də nə katolikos, nə də erməni missionerləri İrəvanın
*
Hadisələrin bilavasitə iştirakçısı olan Komani Mustafa Ağanın məlumatları həqiqətə daha uyğundur.
Çünki Abdulla paşa Köprülü İrəvana deyil, Təbriz üzərinə yürüşə başçılıq etmişdi.
**
Dövrə aid mənbədə Osmanlı qoşunları İrəvan qalasını mühasirəyə alan zaman Çuxursəd bəylərbəyi
Əliqulu xanın olduğu göstərilir [bax: 22,50,61 və s. .
***
İrəvan müdafıəçilərinin 2 dəstəyə ayrılaraq hətta qaladan çıxıb osmanlılara zərbə endirməsi haqda
maraqh məlumatlar var [bax: 22,56].
****
İrəvanı mühasirəyə alan Arif Əhməd paşanın müraciətinə cavab olaraq Osmanlı sultani öncə 35 min
nəfərlik [38,11], sonra Kütahya paşasının başçılığı ilə 10 minlik qüvvə? [38,12;204,261], daha sonra isə
Misirdən 3 min nəfərlik hərbi qüvvə göndərmişdi [38,13].
*
Üçkilsə katolikosu Osmanlı paşasına Səfəvi şahı Təhmasib haqqında qeyri-dəqiq məlumatlar
çatdırmaqla yanaşı, həm də İrəvan qalasının müdafiəçilərini təslim olmağa çağırırdı [22,54-55].