BəXTİyar vahabzadə seçİLMİŞ ƏSƏRLƏRİ İKİ Cİlddə 2/2 CİLD
Yüklə 2,8 Kb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Gəl, ana təbiət
________________Milli Kitabxana______________ 150 Axı, neçin özümüzü Qurban verək dəblərə biz? Gəlin, tapaq özümüzü bir kərə biz! Hər yetənə baş əyməyək; Adamda bir sifət gərək, inam gərək! Yazıq söyüd! Nə meyvəsi, nə barı var, Onunçun da Nə qeyrəti, nə arı var. Vüqar ki, yox, "bəli" deyir, Gah bu yelə, Gah o yelə! Ey dəblerə uyan oğlan, sən də belə! Öz barın ki, yoxdu sənin, Vüqarın ki, yoxdu sənin, Gərək ağzın tez sulana Özgələrin meyvəsinə, Öz səsin ki, yoxdu sənin, Elə dəm tut yad səsinə!... Suallar Nəsimi söylədi: - Allahdır insan, Onun qüdrətilə dünya bir zaman Gülüstan olacaq, Cənnət olacaq!.. İnsanın gücünə inandı... ancaq, Bu günsə... başqadır hökmü zamanın, Cahanı qorxudur insan fitnəsi, Atom bombaları - köhnə dünyanın Başmın üstündə barmaq hədəsi. ________________Milli Kitabxana______________ 151 Elə bil Nəsimi qalxıb məzardan, Deyir: - Mən güvəndim sənə, ey insan. Sənin əməlinlə indi söylə bir, Bu qoca dünyamız bəs hara gedir? Tolstoy dedi ki: - Bəşər ucalsın, İnsan öz nəfsinə qələbə çalsın. Vicdan nəğməsilə boy atsın bəşər, Yaratsın, Yaşatsın, yaşatsın bəşər! İnsan təmizlikdə bənzəsin suya, Ağıl yoldaş olsuıı eşqə, duyğuya. Vicdanın səsinə dəm tutsun əməl, Dünyanın dərdini ovutsun əməl Bəşərdən həmişə yaxşılıq uman O böyük peyğəmbər, o böyük insan, Yaşayıb görsəydi bu dəhşətləri, - Yeraltı, yerüstü müsibətləri Deyərdi: - İnsana dünya dar olmuş, Əməli başına bir çidar olmuş. Nədir insandakı bu tamah, bu nəfs, Dünya bu minvalla hara gedir bəs? "Qürurla səslənir insanm adı!" * Deyən əsrimizin böyük ustadı, Güclülər önündə alçalanları, Yalana, böhtana əl çalanları Görsəydi, deyərdi: - Bu nə kəshakəs? Bu qoca dünyamız hara gedir bəs? Hadi də, London da, * M.Qorki ________________Milli Kitabxana______________ 152 Sveyk də, Hem də, Həyata necə də qəlbən vuruldu. Elə ki, tapdılar nəşəni qəmdə, Hər biri özünə bir qatil oldu. Onlar dedilər ki, - əsəblərimiz Daha dözə bilmir, gərilıb simtək. Könüllü gəlmədik bu dünyaya biz, Nə olar, dünyadan könüllü getsək?.. Onlar dedilər ki, - bəzən bir günü İnsan neçə-neçə ömrə dəyişməz. Daşıya-daşıya ağır yükünü, Bu qoca dünyamız hara gedir bəs? İnsana xidmətdə gördü Şveyser Bütün mənasını, dadını ömrün. Gəzdi ölkələri, gəzdi birbəbir, Yaşatdı, yaratdı başqalarıyçün... Deyir insanlara Şveyser bu gün: - Özünü düşünür, özünü hər kəs, Bu qoca dünyamız hara gedir bəs? Nələrə qadirmiş insan hünəri!.. Səsiylə yarışan təyyarələrin Gurultusunda Elə bil düşünür Sent-Ekzuperi: - Ağıldan, əməldən geri qaldı səs. Bu qoca dünyamız hara gedir bəs? Gözəgörünməzdən ummadıq kömək, İnsanın özüdür - dedik - pənahı. Yerdə axtarmadıq biz Arşimettək, Fikrimizdə tapdıq istinadgahı. Ucaldıq göylərə, baş vurduq yerə, Güldü üzümüzə göyün qatları, Mindik maşınlara, təyyarələrə, Verdik kolbasaya biz Qıratları... ________________Milli Kitabxana______________ 153 Həmişə irəli! Geri dönmədik. Duyduq qəlbimizdə günün səsini, Ancaq... düşünmədik, heç düşünmədik Qıratın, Bozatın faciəsini... Nə olar... bir baxsaq keçmişə hərdən, Düşünək dünyanın qəmini bir-bir. O qədim, möhtəşəm abidələrdən Düşən kərpiclərin dərdi kimindir? Nə qədər güclüsən, ey qadir insan, Ö zün bir yanasan, əzmin bir yana. Nə qədər acizsən, əsir olursan Özün öz əlinlə yaratdığına... Nə qədər güclüsən, öləcəyini Bilsən də işdədir yenə əllərin. Nə qədər acizsən, qorxudur səni Öz fikrin, Öz hissin, Öz əməllərin! Gözlə görünməyən bir zərrəylə sən Bu boyda dünyanı hədələyirsən. Güclüsən, ən uzaq ulduzun belə Sirrinə, sözünə vaqifəm - dedin... Acizsən, ən yaxın dostunun hələ Qəibindən keçəni duya bilmədin. Həm elə güclüsən, həm belə gücsüz, Ağılda güclüsən, ürəkdə aciz. ________________Milli Kitabxana______________ 154 Gəl, ana təbiət Yorulduq, bir dayan, maşını saxla! Nə qədər yol gedək rezin "ayaqla"? Səhərdən bu yerə səfərdəyik biz. Maşın da adamtək yorulur yəqin. Deyirəm, nə olar ayaqlarımız Bir az da bu qara torpağa dəysin! Təkərlər fırlanır. Yol gedirik biz, Dikib uzaqlara gözlərimizi. Təkərlər fırlanır, addımsız, izsiz Bu eldən o elə aparır bizi... Ağappaq yollardan elə bil bu an Ağ mərcan taxıbdır dağlar boynuna. Çıxmışıq şəhərin dar qucağından, Ana təbiətin geniş qoynuna... Görürsən, ürəyə söz dəyəndə də Tutulur, kövrəlir, küsür hamıdan. Bəzən adamlardan inciyəndə də Dağlara, daşlara üz tutur insan. Söz də xəncər kimi işləyir cana, Qanı laxtaladır əzab, iztirab. Şəhərin sözünə, suallarına Ana təbiətdən umuruq cavab. Güllərin şəbnəmi, otların şehi "Gəl, məni duy!..." - deyə bizə göz dikir. Dağların küləyi, bağların mehi İncik ruhumuza bir sığal çəkir. Yüklə 2,8 Kb. Dostları ilə paylaş:
|