183
maraqlandırırdı, kainatın necə yaranması, yerimizin harada olması, bu
hüdudsuzluqda tək olub-olmamağımız və mövcudluğun hərəkətverici
qüvvəsinin nə olduğu haqqında suallar verirdi. Attestat alandan sonra
Henya seminariyaya daxil oldu, illər keçdikdən sonra Vrotslavda Ali
Ruhani Seminariyasının direktor müavini kimi şərəfli işə nail oldu.
Yaxşı dostluq əlaqələrimiz var idi. Onun çoxlu şeirlərindən bir hissəsini
yadımda saxlamışam:
Həyatı
ilə hələ tam sevinməmiş insan,
Artıq son haqqında düşüncələrlə aşılanır,
Və solğun ölüm təsviri –
onun dostuna çevrilir,
Düşünməsə də, daim yaxındadır ölüm.
Dindarlar Henyanı gözəl, işini bilən rahib, başqalarının problemlə-
rinə çox həssas yanaşan təvazökar insan kimi yada salırlar. Henya artıq
Ordadır, biz hamımız hələlik Yerdə. Bu gün də Henyanın yanımda ol-
duğunu hiss edirəm.
BÜTÜN
DÜNYA VƏ POLŞA
1978
-ci ilin 2 iyul tarixində səhər saat yeddi olmamış gözləri-
mi açıram və yuxarıdan stansiyanı nəzərdən keçirirəm.
Altımda böyük ölçüdə rentgen teleskopu, onun böyründə isə fotocihaz
MKF-6 var. Həmin fotocihazla “Yer kürəsi” eksperimenti çərçivəsində
bu gün işləyəcəyik. Göyərtədə sakitçilikdir, ventilyatorların asta səsini,
göyərtə saatının tıqqıltısını və həmkarlarımın xorultusunu eşidirəm.
İsti yataq kisəmdən çıxıram və işçi hissəyə keçirəm, orada isə komandir
və “ev yiyəsi” Volodya baş idarəetmə pultunun arxasında artıq eşələ-
nirlər. Göyərtə gündəliklərinin səhifələri yayılmış vəziyyətdə onun
yan-yörəsində uçuşur. Məndən halımı soruşur, çünki dediyinə görə,
dünən orqanizmimə təsir edən çəkisizliyin nəticələri ilə mübarizə etdi-
yimi görəndə, mənim üçün narahat olub. “Gedirəm yüngülləşməyə”,
– cavab verirəm və hər şeydən tuta-tuta tualetə üzüb gedirəm. Pyotr və
Saşa yataq kisələrində kabinənin yan divarlarına yapışmış vəziyyətdə
hələ də yatırlar. Saşanın əli kisədən çıxıb və qeyri-təbii yuxarı-sola qal-
dırılmış vəziyyətdədir, Pyotrun qara gur saçı isə bütün istiqamətlərə
yayıldığına görə, onun başı əjdaha başına oxşayır. Nəm salfetlərlə cəld
əl-üzümü “yuyuram”, dişimi sürtürəm, üzümü isə sonra qırxacam,
çünki günəşin çıxması yaxınlaşır və mən onu mütləq seyr etməliyəm.
Lakin fikrimi dəyişirəm və səhər yeməyinin hazırlanmasında Volod-
yaya köməyimi təklif edirəm. Həmkarlarımın nə xoşladıqlarına artıq
bələdəm. Bir neçə ərzaq bağlamasını açıram. Əlbəttə ki, içindəkilərin
hamısı uçuşub gedir, mən də onların arxasınca fırlanmağa başlayıram.
Sonunda vəziyyəti ələ alıram. Masanı açıram, xüsusi taxçalara çörəklə
paketləri, meyvə şirələrilə tübikləri, şəkərlənmiş meyvə və balla fın-
dıqları qoyuram. Yatağanlar hərəkətlərimi və mətbəx iyini hiss edirlər.
İsti qəhvə ilə tübikləri onların “yatağına” verirəm. Qəhvəni içib özlə-
rinə gəlirlər və əhval-ruhiyyələri qalxır. Saşa isə təşəkkürlə qeyd edir
ki, hətta evində, Yerdə belə lüks şərait yoxdur. Səhər yeməyi polyak
musiqisi fonunda xoş keçir, kefimiz kökdür. Bir-birimizi qonaq edirik,
tikələri elə veririk ki, ünvan sahibinin düz ağzına üzüb düşsün. Xoş
ab-havanı göyərtə qələminin səs-küyü yarımçıq qoyur. Volodya lenti
götürür, bir an oxuyur və deyir: “Mirek, sənin üçündür”. Oxuyuram,