73
İslam alimlərinin gözü ilə hədis elmində
ibn Safvan və Muqatil ibn Süleymanı qəhr etsin. Biri nəfydə
(Allahın sifətlərini qəbul etməməkdə), digəri də təşbehdə
(Allahı məxluqata bənzətmədə) həddi aşmışdır”.
126
Hafiz Əbdülqadir əl-Qurəşi “
əl-Cəvahirul-mudiyyə fi
təbəqatil-hənəfiyyə” əsərində bunları yazır:
“Əbu Yusif Əbu Hənifədən nəql edir: «Mühəddisə lazım
olan əsas şey, eşitdiyi gündən nəql edəcəyi günə qədər hə-
di si yaxşıca yadda saxlamaqdır”.
Bunu nəql edən Təhavi deyir ki: “Müəllimim, alim, höccət
Zeynuddin ibn əl-Kinanin Mənsuriyyə Mədrəsəsindəki hə-
dis dərsində ondan eşitdim: “Rəsulullahın yalnız bu sözünü
rəvayət etməyim halaldır:
“Şübhəsiz ki,
mən peyğəmbərəm,
Əbdulmüttəlibin nəvəsiyəm».
127
Mən bu hədisi eşitdiyim gündən bu günə qədər yadımda
saxladım”.
Əbu Asim də Əbu Hənifədən eşitdiyi bu sözü nəql edir:
“Hədisi müəllimə qiraət (ərz)
128
etmək caizdir”. Əbu Asim
əqidəni qarşıdakı şəxsə isbat edərək onu islah etmək və onu təhlükəli yoldan
xilas etmək məqsədilə deyil, ancaq onları məğlub etmək və onların zəlalətini
isbat edərək qəzəblərini sakitləşdirmək üçün istifadə edirdilər. Bu isə allaha,
onun dininə xidmət üçün deyil, sırf nəfsi tətmin etmək üçün çalışmaq deməkdir
ki, elmi bu məqsədlə istifadə etmək qətiyyən caiz deyildir.
126. əbdülqadir əl-Qurəşi, “əl-Cəvahirul-mudiyyə”, ı, 30-1. Hindistan nəşri.
127. peyğəmbərliyim, əbdülmüttəlibin nəvəsi olmağım kimi qətidir.
(Mütərcimin qeydi).
128. kəlmənin mənasından da göründüyü kimi, tələbənin əldə etdiyi
hədislərini şeyxə oxumasına qiraət deyilir. Bu oxuma əzbərdən və ya yazılı
mətndən ibarət ola bilər. Hansı halda olursa olsun, oxunan hədislərə şeyxin
tamamən hakim olmağı, lazım gəlsə öz kitabından izləməysi şərtdir. tələbənin
əvvəlcədən əldə etdiyi hədisləri şeyxə oxumaq surətiylə ərz etdiyinə görə bu
metoda ərz, ərzus-səma və ərzulqiraət də deyilir. Bu üsulda şeyx, tələbəsinin
təqdim etdiyi hədisləri dinləyərək xətaları varsa düzəldi. Beləliklə tələbə hədis-
74
İmam
Əbu Hənifə
İbn Cureycdən nəql edir ki, “Bu (yəni kitabı müəllimə
qiraətlə ərz etmək) caizdir”.
Əbu Asim nəql edir: “Malik ibn Ənəs və Süfyandan eşit-
dim, o cümlədən Əbu Hənifədən də soruşdum:
“Ravi hədisi müəlliminə oxuyanda əxbəranə (bizə
filankəs xəbər verdi) və ya bənzəri ifadələrdən istifadə edə
bilərmi?” Üçü də bunda bir qəbahət olmadığını bildirdilər”.
Yenə Əbu Asim İbn Cureyc, İbn Əbi Zib, Əbu Hənifə, Ma-
lik ibn Ənəs, Əvzai və Sevrinin belə dediklərini eşitdiyini
bildirir: “Alimə oxuduğun hədisi rəvayət edərkən “əxbə-
ranə” demək olar”.
Əbu Qatan nəql edir: “Əbu Hənifə mənə belə dedi:
«Hədisi mənə oxu və rəvayət edərkən də həddəsəni (mənə
rəvayət etdi) de”. Malik də mənə bunu dedi: “Hədisi mənə
oxu, rəvayət edərkən də həddəsəni de””.
İbn Bukeyr belə demişdir: “Muvatta”nı oxuyub qurta-
randa, bir nəfər Malikin yanına gəlib dedi ki:
− Əbu Abdullah! Bunu rəvayət edərkən nə deyəcəyik?
O da dedi:
− İstəsən həddəsəni, de. İstəsən əxbərani,de. İstəsən də
əxbəranə (bizə rəvayət etdi), deyə bilərsən”. Yanılmıramsa
bunu da dedi:
“Arzu etsən də səmitu (hədisi ondan eşitdim), de”.
Bunu nəql edən Təhavi Əbu Hənifə, Əbu Yusif və Mu-
həm mədin də eyni şeyi dediyini bildirir.
ləri müəllimindən öyrənmiş olur. Bu isə o deməkdir ki, həmin hədisləri artıq
başqasına da rəvayət edə bilər. Səma və qiraət metodlarından hansının daha
güclü olduğu ixtilaflıdır. amma ikisinin də eyni olduğunu qəbul edənlər daha
çoxdur. Hz. peyğəmbərin dövründə səma metodu ilə yanaşı qiraət metodundan
da istifadə edilmişdir. Məsələn, Bəra ibn azib Hz. peyğəmbərdən öyrəndiyi,
yatarkən oxunan duanı təkrar rəsulullaha ərz etmiş, Hz. peyğəmbər də onu
dinləmiş və oxuyanda etdiyi xətaları düzəltmişdir.