Çağdaş dünya ədəbiyyatı
Yüklə 4,03 Mb. Pdf görüntüsü
|
“Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Bədii nəsr: hekayələr.”.
Ə
Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu – www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 439
Elə o vaxtdan da avtomatımla Siam əkizləri kimiyik; sağlığımda hər nə yadımdan çıxsa da, avtomatımı unutduğum, onun öz ilan soyuqluğu ilə qəlbimi isitmədiyi bircə an da olmayıb.
Artıq iki sutkadır ki, Günəş mənim üzərimdə doğub-batır, aman vermədən yaxıb- yandırır: iylənməyə, çürüməyə başlamışam. Meyitim tapılanacan, ya da dəyişdirilənəcən eləcə sümüklərim qalacaq. Başımın üstündə topa-topa milçək uçuşur, bir xeylisi də sifətimdə gəzişir. Qurdlar isə dinməzcə öz işindədir, hərəsi bir tərəfdən səbrlə didib yeyir məni. Hərdən elə bilirəm ki, qurdlar təkcə ətimi yemirlər. Onların bu səliqəsi, hövsələsi zamanın sonsuzluğuna, bədənimin nəhəngliyinə işarədir, üstümə hər tərəfdən daraşmaqları da nəsə qeyri-adi bir axtarışdan xəbər verir. Onlar mənim ruhumu axtarırlar, onu da əmib-sümürmək istəyirlər! ―Hardasa buralardadır o: seliyin-şirənin içində, damarların əyri-üyrü, qaranlıq keçidlərində, bədənin dik yerlərində, çala-çökəyindədir... Əlimizdən qaça bilməz!‖ Elə hey arayıb-axtarırlar: ürəyin mədəciklərində, iri, bərk xayaların qırışmış kisəsində, saçların qarğa tükünə çalan cod qıvrımlarında...
Axı insanın ən dadlı yeri onun ruhudur! Səhərisi atışma başlandı. Yer xam dayça beli kimi titrəyirdi. Gürcülər təpənin üstünü kəsib, fürsət ikən bizi bu girdabda gömmək istəyirdilər. Vertolyotlar da peyda oldu. Gümüşü ―halqa‖lar başımızın üstündə səmanı yarıb-keçir, dalbadal raketlər yağdırırdı. Biz yerə sərələnmiş, ümidsiz halda quruyub qalmışdıq, pulemyot güllələrinin öz qurğuşun ağırlığıyla haçan kürəyimizə çırpılacağını, öldürücü deşiklər açacağını gözləyirdik.
Sonra təpəyə tanklar dırmanmağa başladı. Bununla da döyüş lap qızışdı - sevən bir qızın od tutub yanan bədəni kimi. Mən nəhəng, qaynar dalğanın qoynunda bihuş olmağın nəşəsini yaşadım. Ancaq çox çəkmədi bu: başıma zərblə nəsə çırpıldı, öldüm.
Ölümlə təzə-təzə rastlaşdığım vaxtlar məni ən çox təəccübləndirən ölənlərin ona fas- farağat tabe olmaları idi. Sakitcə, fağır-fağır uzanıb ―o tərəf‖i fikirləşirdilər! Halbuki, adama elə gəlirdi, yüngülvari hərdəm eləsələr, onları bürüməkdə olan buzu sındıra, ətrafdakılarda həm sevinc, həm də dəhşət oyadıb, ayağa qalxa bilərlər! Ölənlərin laqeydliyi, ərincəkliyi anlaşılmaz görünürdü mənə. Onda ölümün gücünə bələd deyildim, adamı necə bir məngənəyə saldığını bilmirdim. Bu an mənə bütün dünyanın, lap bütün kainatın gücünü toplayıb versələr, yenə bircə barmağımı da tərpətməyə yetməzdi. İçimdə hərəkətli hər nə vardısa, hamısı xırp dayanmışdı, özü də, yəqin ki, həmişəlik; daha məni heç nə hərəkətə gətirə bilməzdi.
“Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Bədii nəsr: hekayələr.”.
Ə
Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu – www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 440
Hər yeri toz-tüstü bürümüş, cingilti-gurultu götürmüşdü: boğuq-boğuq uğuldayan tanklar təpəyə dırmanmaqdaydı. Bir balaca əyilsəydim, güllə boşa çıxıb pərt olar, mən isə sağ qalardım...
Gözlərin, qulaqların, əllərin, ayaqların – bax bunlarsan sən, hə, bir də bu sadə təsərrüfatı öz adətincə idarə edən beynin var. Səni kövrəldən, zəif salan ruhun isə lazımsızdır, qoy rədd olsun. İçində canlı nəsə varsa, darıxıb ötəri qımıldandısa, deməli, axırın çatıb, meyitsən artıq. Bir qırıq metal sənə doğru şığıyır, amma sən özün də metalsan, ancaq onun qədər sərt, amansız deyilsən. Qatar-qatar uçuşan güllələrin qarşısına yenilməz bir istəklə çırpınan zərif bədənimiz çıxır və... hansısa labüd səhvin ağrı-acısı bizi həyata qaytarır – ruhumuzu oyadır: köhnə, kökü dərinə işləmiş ölüm qorxusu təzədən dolur didilib-dağılmış bədənimizə.
Buna qədər isə adicə ümid etmək haqqımız da olmur; ümid əsgər üçün çəkilməz yükdür, mən elə ilk günlərdən onu üstümdən atdım, Nuh əyyamından qalmış, ölü duyğu təki geriyə - keçmişə yolladım.
Bircə kimsə məni basdırsaydı... Dərin qazmağa ehtiyac yoxdur, onsuz da torpaq daş kimidir; eləcə istehkamçı beliylə yeri bir az eşən olsa, qəbir hazırdır. Təki bədənim örtülsün: meyitin göylərin altında beləcə açıqda qalması yaxşı deyil, ölümün bu cür çılpaq şəkli mənzərəni korlayır.
Özümə qalsa, bədənimin torpağın dərin, qatı sərinliyinə gömülməsini istərdim. Çayın üstündəki təpə bizim nəslin qəbiristanıdır; həyatla haqq-hesabı çürütmüş əcdadlarım vəfalı qohumlar, etibarlı qonşular kimi üst-üstə yığılıb, bu təpəni əmələ gətiriblər; orda torpağı yarıb, yerin dibinə qapı açıblar...
Əzizlərinin sümükləriylə yan-yana uzanmaq, yavaş-yavaş çürüyüb torpağa qarışmaq – bundan artıq nə istəyirsən! Ancaq indi mən o doğma təpədən çox uzaqlardayam, Günəş də çox amansızdır! Torpaq bir yığın ağ sümüyü laqeydliklə qoynuna alacaq; çürüyən bədənimin munis xatirələrindən uzaq düşmüş sümüklərim yad yerdə yalqızlığa gömüləcək.
Hər şey aydın idi əslində, heç o yan-bu yan yeri qalmamışdı; di gəl yenə də müharibənin hər keçən günü içimə qatı zülmət çökür, sonsuz bir gecə axıb calanırdı. Ancaq mən işığın nə olduğunu bilirdim: müharibənin bitməsiydi, sülh idi işıq. Ona qovuşmağa can atırdım mən, yarıyolda qalmaq istəmirdim. Bu zülmətdəki itkin ruhuma gəlincə, onun buradan öz bütövlüyü, zərifliyi ilə sıçrayıb çıxacağına inanırdım. Bircə bu ətdən və sümükdən ibarət bədənimi salamat apara bilsəydim, ruhum da onunla birgə mənzilə yetərdi...
Yüklə 4,03 Mb. Dostları ilə paylaş:
|