Christianitatis latinae sermo et litterae institutiones II

ut nec me ipsum in omnibus me secutum fuisse demonstrem,

sed proficienter me existimo Deo miserante scripsisse,

non tamen a perfectione coepisse:

quandoquidem arrogantius loquor quam verius, si vel nunc dico me ad perfectionem sine ullo errore scribendi iam in ista aetate venisse.

Sed interest quantum et in quibus rebus erretur,

et quam facile quisque corrigat,

vel quanta pertinacia suum defendere conetur errorem.

Bonae quippe spei est homo,

si eum sic proficientem dies ultimus vitae huius invenerit,

ut adiiciantur ei quae proficienti defuerunt,

et perficiendus quam puniendus potius iudicetur”.
Sanctus Augustinus, Contra epistulam Manichaei quam vocant fundamenti, 5, 6: CSEL 25, 197 (PL 42, 176):

“Ego vero evangelio non crederem, nisi me catholicae ecclesiae commoreret auctoritas”.

Augustinus Alexanderson, B., Après la Conférence de Carthage (411): Augustin et les réactions des Donatistes, dans: Comunicazione e ricezione del documento cristiano in epoca tardoantica, Studia Ephemeridis Augustinianum 90, Roma 2004, p. 195-203.

Alexanderson, B., Le texte des Confessions de saint Augustin. Manuscrits et

stemma (= Acta Regiae Societatis Scientiarum et Litterarum

Gothoburgensis, Humaniora 42), Göteborg 2003.

Allen, P., The Mariology of Augustine's Letters, à paraître dans: Augustinianum.

Allen, P., The Mariology of Augustine's Exegetical Works (en préparation).

Augustinus, Den sande religion, Nytten af at tro, Troen og trosbekendelsen, Troen på ting man ikke ser, trad. Torben Damsholt (=Augustins småskrifter om troen 1), Frederiksberg 2004, 160 pp.

Bochet, I., Augustin dans la pensée de Paul Ricoeur, Éditions des facultés jésuites de Paris, Paris 2004, 125 pp.

IV - AUTEURS 68

Bochet, I., Augustin disciple de Paul, dans : Recherches de Science Religieuse 93 (2005) (en préparation).

Bochet, I., De l’exégèse à l’herméneutique augustinienne, dans : Un demi-siècle de recherches sur Augustin et l’augustinisme, Revue des Études Augustiniennes et Patristiques 50/2 (2004), sous presse.

Bochet, I., « Le firmament de l’Écriture ». L’herméneutique augustinienne, Institut d’Études Augustiniennes, Paris 2004, 563 pp.

Bochet, I., Herméneutique, apologétique et philosophie. Recherches sur

Augustin, dans : Revue des Études Augustiniennes 48/2 (2002), 321-329.

Bochet, I., Le livre V de la Cité de Dieu, dans : Lettura del De ciuitate Dei di Agostino d’Ippona, Libri I-X, Lectio Augustini XV–XVI–XVII, Settimana Agostiniana Pavese (1999-2001), Studia Ephemeridis Augustinianum 86, Roma 2003, p. 109-139.

Bochet, I., Maladie de l’âme et thérapeutique scripturaire selon Augustin, dans : Médecine et théologie chez les Pères de l’Église, sous la direction de V. Boudon-Millot et B. Pouderon, Éd. Beauchesne, Paris 2005 (sous presse).

Bochet, I., Quelques aspects de l’usage et de l’exégèse de Rm 9-11 dans l’oeuvre augustinienne après 411, dans : « Sicut scripsit apostolus » : The Text of

the Apostle Paul in Augustine and his Pelagian Opponents (411-430), Colloque des 3-4 juin 2005, sous la direction de M. Lamberigts et J.

Yates (en préparation).

Bochet, I., “Transibo et memoriam…”. La métamorphose d’un thème augustinien dans la pensée de Paul Ricoeur, dans : Le souci du passage.

Mélanges offerts à Jean Greisch, Éd. du Cerf, Paris 2004, p. 110-120.

Bochet, I., La via universale della salvezza. Unità della fede e diversità dei popoli, dans: Universalità cristiana e pluralismo delle culture. Attualità

di sant’Agostino, sous la direction de L. Alici, A. Pieretti, L. Pizzolato, Città Nuova, Roma (à paraître).

Børresen, K.E., La féminologie d’Augustin et les droits humains des femmes, dans : Mélanges offerts à T. J. van Bavel, éd. B. Bruning, J. Lam Cong

Ouy = Augustiniana 54 (2004), 325-341.

Bracht, K., Securitas libertatis. Augustins Entdeckung der radikalen Entscheidungsfreiheit als Ursprung des Bösen, Öffentliche Vorlesungen, Berlin 2004 (sous presse).

Caruana, S., OSA., The Ethical Implications of Christian Life in Saint Augustine of Hippo’s De sermone Domini in Monte, Melita Theologica 49/2 (1998), 51-70.

Caruana, S., OSA, Santu Wistin, It-Taghlim Nisrani (Saint Augustine, Teaching

Christianity), introduction and translation into Maltese, Malta, Provincja Agostinjana 2004, 271 pp.

IV - AUTEURS 69

Caruana, S., OSA, San Possidju ta' Kalama, Il-Hajja Ta' Wistin (Saint Possidius of Calama. Life Of Augustine), introduction and translation into Maltese, Malta 2004, sous presse.

Caruana, S., OSA, Santu Wistin. 29 Ittra (DIVJAK) (Saint Augustine, 29 Letters [Divjak collection]), introduction and translation into Maltese, Malta 2005, en préparation.

Caruana, S., OSA, Il-Lehen u L-Kelma, Studju tal-predikazzjoni ta’ Stu Wistin fuq San Gwann l-Ghammied (De voce et Verbo: Saint Augustine's Preaching on Saint John The Baptist) Xewkija, Gozo (Malta) 2004, 220

pp.

Caruana, S., OSA., Santu Wustin, Id-Diskors tal-Mulej fuq il-Muntanja, introduction and translation into Maltese, Malta, Provincja Agostinjana 1999, 166 pp.

Caruana, S., OSA, Augustine’s exegesis of Matthew 5-7 and the Ethics of

Christian Life in De sermone Domini in monte, dans: In Joyful and

Serene Service of the Lord’s Word, In Memory of Revd Dr. Joseph

Calleja OFM Conv., Melita Theologica Supplementary Series, 5 (2004), 69-120.

Chaïeb-Bourgueil, M.-L., Une géographie affective des « Confessions », dans :

Colloque St Augustin, Africanité et Universalité, co-organisé par

l’Université Catholique de l’Ouest, l’Académie d’Angers et diverses associations, Angers, avril 2003 (à paraître).

Dagemark, S., Augustine’s sermons. Circulation and authenticity evidenced by

examples of preaching and response, dans: Communicazione e ricezione del documento cristiano in epoca tardoantica (= Studia Ephemeridis Augustinianum 90), Roma 2004, p. 693-761.

Damgaard, F., Det gode liv – Augustin og Dantes læsning af Virgils Æneide, dans: Fønix 28 (2004), 11-24 (Augustine and Dante’s reading of Virgil’s Æneid).

Daur, K., Epistulae Augustini (epp. 1-100) Kritische Ausgabe, Corpus Christianorum, CCSL 31 und 31A (sous presse), epp. 101-139 (en préparation).

Di Berardino, A., Agostino di Ippona, la storia, dans: 387 d.c.: Ambrogio e Agostino, le sorgenti dell’Europa, Milano, 2003, p. 215-220.

Di Berardino, A. Augustín Pastor pastor de almas, dans: Agustín un don para la Iglesia, Lima 2004, sous presse.

Di Berardino, A., Muchos cuerpos per una sola alma. La pasión por la cuminión y la unidad, dans: Augustín Pastor pastor de almas, dans:

Agustín un don para la Iglesia, Lima 2004, sous presse.

Di Berardino, A., Los tiempos de San Agustín, dans: Agustín de Hipona, La actualidad de un pensador cristiano, Mexico City 2004, sous presse.

IV - AUTEURS 70

Di Berardino, A., San Agustín, Sobre el evangelio de Juan, dans: Agustín de Hipona, La actualidad de un pensador cristiano, Mexico City 2004, sous presse.

Di Berardino, A., Agustín en la sociedad de su tiempo, dans: Agustín de Hipona, La actualidad de un pensador cristiano, Mexico City 2004, sous presse.

Doyle, D. E., O.S.A., The Bishop as Disciplinarian in the Letters of St.

Augustine, Patristic Studies 4, New York, Peter Lang, 2002, 396 pp.

Dulaey, M., Augustin, Enarrationes in Psalmos, t. I (en collaboration avec I.

Bochet, A. I. Touboulic Bouton, P. M. Hombert, E. Rebillard), à paraître.

Dulaey, M., Scatentes lacrimis Confessionum libros : Les larmes dans les Confessions, dans : Le Confessioni di Agostino (402-2002) : Bilancio e prospettive, Studia Ephemeridis Augustinianum 85, Rome 2003, p. 215-

232.

Dulaey, M., L’interprétation du Psaume 21 (22 TM) chez saint Augustin, dans :

G. Dorival, David, Jésus et la reine Esther. Recherches sur le Psaume 21

(22 TM), Paris-Louvain 2002, p. 315-340.

Dulaey, M., L’apprentissage de l’exégèse biblique par Augustin (1). Années 386-389, dans : Revue des Études Augustiniennes 48 (2002), 267-295.

Dulaey, M., L’apprentissage de l’exégèse biblique par Augustin (2). Années 390-392, dans : Revue des Études Augustiniennes 49 (2003), 43-84.

Dulaey, M., L’apprentissage de l’exégèse biblique par Augustin (3). Années 393-394, dans : Revue des Études Augustiniennes 51 (2005), sous presse.

Dulaey, M., Augustin, Sur la Genèse contre les Manichéens. Sur la Genèse, livre inachevé. Texte latin et traduction de P. Monat, introduction de M.

Dulaey, M. Scopello et A. I. Touboulic Bouton, notes de M. Dulaey.

Bibliothèque Augustinienne 50, Paris IEA 2004.

Eisgrub, A., Artikel Gallina, gallus, dans: Augustinus-Lexikon 3,1/2, Basel (sous presse).

Fürst, A., Mendacium, De mendacio, Contra mendacium, dans: Augustinus-

Lexikon (en préparation).

Gallicet, E., Il libro IX del De civitate Dei: dans: Lectio Augustini XV-XVI-XVII.

Settimana Agostiniana Pavese (1999-2001), Studia Ephemeridis Augustinianum 86, Institutum Patristicum Augustinianum, Roma 2003, p.

219-233.

Gallicet, E., Risus, non cachinnatio (Augustin. Serm. 175, 2, 2): un aspetto di Agostino predicatore. Per gli Atti del Convegno “Le forme del comico nella letteratura cristiana antica” organizzato a Torino dalla Consulta Universitaria di Letteratura Cristiana Antica per il 22 maggio 2005 (en préparation).

Heintz, M., Per humanitatem Filii Tui: Some Remarks on the Beginnings of

”Confessions” 1 and 9, dans: Communio 31 (2004), 509-514.

IV - AUTEURS 71

Jørgensen, A. R., Augustins Bekendelser og den eksistentielle psykoterapi: en dialog om vilje, ansvar og mening, dans: Fønix 27 (2003), 48-61 (on Augustin’s Confessions and existential psychotherapy).

Lienhard, J.T., Augustine, Sermon 51: St. Joseph in Early Christianity, dans: In dominico eloquio: Essays in Patristic Exegesis in Honor of Robert L.

Wilken, ed. P. M. Blowers, Grand Rapids 2002, p. 336–47.

Lienhard, J.T., Réplica de Agustín a Maximino: hacia una nueva edición crítica, dans: Augustinus 68 (2003), 161–65.

Longosz, S., De receptione S. Augustini in cultura Polonorum (en polonais), dans: Vox Patrum 23 (2003), 397-418.

de Luis Vizcaíno, P., Comentario a la Regla de san Agustín (Capítulo IV/3º), dans: Estudio Agustiniano 38 (2003), 517-588.

de Luis Vizcaíno, P. Antropología de la Regla de san Agustín, dans: La ciudad

de Dios 216 (2003), 795-816.

de Luis Vizcaíno, P., Espiritualidad de la Regla de san Agustín, dans: Estudio Agustiniano 39 (2004), 295-322.

de Luis Vizcaíno, P., Las traducciones de las obras de san Agustín al español, dans: AA.VV., La traducción monacal. Valor y función de las traducciones de los religiosos a través de la historia, Universidad de Valladolid, Valladolid 2004, p. 179-206.

Mandouze, A., Augustin et Donat, Conclusions de la session d’Alger, et Un génial ancêtre de l’Algérie : Augustin d’Hippone, dans : Augustinus Afer. Saint Augustin. Africanité et universalité, Actes du Colloque international Alger-Annaba, 1-7 avril 2001, Editions Universitaires, Fribourg 2003, p. 125-130 ; 385-388 ; 455-465.

Mandouze, A. et G. Depardieu, Approche et lectures de saint Augustin, Vidéo cassette, Voir et dire, 2004 (reproduction des lectures faites au cours de l’année de l’Algérie en France).

Mandouze, A. et Depardieu, G., Lire saint Augustin, Desclée de Brouwer, Paris 2004 (texte correspondant à la vidéo cassette). DVD doit suivre en 2005.

Mazzucco, C., La parabola del Figliol prodigo nelle “Confessioni” di Agostino, dans: “E ‘n guisa d’eco i detti e le parole,” Studi in onore di G. Bàrberi Squarotti, Ed. dell’Orso, Alessandria 2005, p. 1-31 (sous presse).

Mayer, C. (éd.), Corpus Augustinianum Gissense. Die elektronische Edition aller Werke des Augustinus von Hippo. Lemmatisierte Texte, Zitatauszeichnung, Literaturdatenbank (CD-ROM), vollständig

verbesserte Neuauflage (CAG 2), Würzburg 2004.

Mayer, C., Artikel Figura(e) und Filius istarum lacrimarum, dans: Augustinus-

Lexikon 3,1/2, Basel (sous presse).

Mühlenberg, E., Augustin als christlicher Denker, dans: Denker des Christentums, C. Axt-Piscalar/J. Ringleben (éds.), Tübingen 2004 (sous presse).

IV - AUTEURS 72

Müller, C., Art. Finis; Forma; Generatio, sous la direction de Prof. Dr.

Cornelius Mayer dans: Augustinus-Lexikon 3,1/2, Basel (sous presse).

Nocoń, A., Il problema della pace nelle “Enarrationes in Psalmos” di sant’Agostino (en polonais), dans: Vox Patrum 23 (2003), 119-142.

Paciorek, P. M. Christ and Mechisedech both Fatherless and Motherless in the Christology of Augustine of Hippos, dans: Studia Patristica (sous presse).

Pierantoni Cl., La exégesis de Agustín a Gn 1, dans: Anuario del Seminario Pontificio Mayor (Santiago de Chile) 2004, p. 113-123.

Rombs, R. J., Augustine on the Origin of the Soul and Solidarity with Adam: In Dialogue with Robert J. O’Connell, dissertation sous la direction du Prof.

Dr. Joseph T. Lienhard, Fordham University (2003).

Sieben, H. J., Augustinus, De baptismo, Über die Taufe, Augustinus, Opera/Werke, Kritische Gesamtausgabe, lateinisch-deutsch, Paderborn (sous presse).

Wischmeyer, W., Paulus und Augustin (à paraître).

Wywra, D., Augustin und Luther über das Böse, dans: Philotheos 3 (2003), 154-

175.

Zincone, S., La genealogia di Cristo nella tradizione cristiana latina da Ilario ad Agostino, dans: Cultura latina cristiana fra terzo e quinto secolo, Atti del Convegno, Mantova, 5-7 nov. 1998, Accademia Nazionale Virgiliana di Scienze, Lettere e Arti, Miscellanea 9, Firenze 2001, p. 225-244.

Dissertation (en cours): Gerber, C., Augustine and the Procession of the Holy

Spirit, sous la direction de Thomas Weinandy, University of Oxford.

Dissertation (en cours): Meconi, D., Augustine and Divinisation, sous la direction de Thomas Weinandy, University of Oxford.

Dissertation (en cours): Tholen, Y., Der Donatismus in Augustins Predigten, Thèse en préparation sous la direction de Prof. Dr. Ekkehard Mühlenberg, Göttingen.

Dissertation (en cours): Vanlalthlana, The Doctrine of Divine Grace and Human Free Will in the Thought of Augustine of Hippo with Special Reference to his Anti-Pelagian Writings: An Appraisal of its Relevance to the Mizo Christian Understanding of Grace and Free Will (Thesis Guide: Prof. Dr.

J. Jayakiran Sebastian, United Theological College, Bangalore, India, under the Senate of Serampore College) Arnobius iunior

Cozic, M., Présence de Pélage dans le Liber ad Gregoriam d'Arnobe le Jeune, dans: Revue des Etudes Augustiniennes, à paraître en 2005.

Cozic, M., Rhétorique, foi et morale au Ve s. d'après un chapitre "exemplaire"

du Liber ad Gregoriam d'Arnobe le Jeune, dans: Chartae caritatis:

Etudes de Patristique et d'Antiquité tardive en hommage à Yves-Marie Duval, Etudes Augustiniennes, Série Antiquité, 173, Paris 2004, p. 481-

494.

Daur, K., Commentarii in psalmos, Lateinisch/Deutsch, übersetzt und

eingeleitet (Fontes Christiani) (en préparation).

CHRISTIANI AUCTORES LATINI REGIO ITALICA

LUCIFER CALARITANUS (+ c.371)¹⁸⁸
Auctores antiariani sunt Lucifer Calaritanus, Eusebius Vercellensis, Zeno Veronensis, Filastrius, Gaudentius.

Lucifer Calaritanus [Cagliari] Nicaenae doctrinae firmissime favit. Origo eius Africa non est certa et tantum ad arianam controversiam spectant quae de eius vita novimus. In Mediolanensi Concilio a.355 Liberii legatus fuit et inter paucos Athanasii damnationi non subscripsit et Constantio contradixit; itaque cum Eusebio Vercellensi exilio multatus est Germaniciam in Syria, Eleutheropolim in Palaestina, in Thebaidem. Rigore tanto ad schisma transivit paenitentibus remissionem concedi posse negans et opus De Synodis Hilarii damnans quod ipsi videretur nimis tenuum. Parum versatus videtur in quaestionibus religiosis et politicis arianismi necnon theologicis.

Iulianus a.362 exilio multatos revocavit in proprias sedes. Anthiochiae, ubi schisma meletianum paulinianum vigebat, consecravit episcopum Paulinum (nicaenum lucipherianum) contra legitimum episcopum Meletium (quem plures sequebantur), contrario Eusebio Vercellensi, qui concilio Alexandrino interfuerat. Ira motus rediit in Sardiniam statione facta Neapoli et Romae. Mortuus est c.364 375 (HIER., vir.ill. 95) sub Valentiniano.

Quinque libelli contra Constantium 'apostatam et haereticum' supersunt, conscripti in exilio a.355 361, aequantes imperatorem pessimis tyrannis Veteris Testamenti. Videntur loci et florilegia scripturistica: tanta est copia locorum biblicorum. Magnum tamen habent momentum sive linguisticum propter soloecismos et stilisticum propter diversitatem cum stilo Hilarii, sive testimoniale cum inter pauca recensenda sint documenta de versionibus biblicis ante Hieronymum factis necnon de formis vulgaris sermonis. Polemicis magis quam theologicis utitur rationibus et stilo vehementi asiano, rhetorice angusto.

Opera

De non conveniendo cum haereticis [paganis et imperatore]
"1. cum omnibus perniciosis tuis conatibus aduertisses itum obuiam cumque omnia machinamenta contra dei ecclesiam tua repperisses cuncto dei populo reuelata, dixisti nos fuisse atque esse inimicos pacis, hostes unitatis, aduersarios etiam fraternae caritatis. si inter dei cultores et eius religionis inimicos nihil esse debet inter, cur moyses tempore quo uidit populum illum carnalem iudaicum, cuius tu sapientiam tenes, idololatriae incurrisse reatum, posteaquam gladio certos percuti fecit, etiam stationem suam segregatam esse uoluit?

2. quomodo potueramus istam tuam implere uoluntatem, cum deum uideas dixisse per moysen de moabitis, ammonitis: non salutabitis eos pacifice omnibus diebus uitae tuae usque in aeternum? quomodo simul esse arriani et christiani potueramus, cum audias moysen dicere: non erit adultera ex filiabus israel, et omni commoneat loco, ut omnis adulter interficiatur productus ad portam lapidibus: et tolletis, inquit, inicum a uobismet ipsis? quomodo cum pseudoepiscopis sectae tuae arrianis nobis poterat conuenire, quando uideas non nos benedictos esse potuisse, nisi quia non abierimus post idololatriam tuam, nisi quia execrati fuerimus haeresim uestram arrianorum, sicuti et omnium execramur haereticorum, nisi quia tales uos iudicauerimus atque habeamus quales et ethnicos, cultores uidelicet omnium daemonum, nisi quia sic te fuerimus abominantes quomodo et iudaeos, qui inueniuntur esse sine deo, ex quo unicum negauerint filium dei?

4. quomodo potueramus nos, cum simus serui dei, uos uero serui diaboli, in unum conuenire, quando sic inter nos et uos separatum esse uoluerit deus, quomodo inter lumen et tenebras, inter uitam et mortem, inter dulcem et amarum, quomodo inter sanctos angelos dei, qui sunt semper clementiam eius magnificantes, et inter illos apostatas, quos in aeternum tecum uisurus eris torqueri, nisi temet eripueris ab eis? quomodo, inquam, nos uobis cum esse potueramus, dei serui cum seruis antichristi, quando amasiae regi fuerit dictum a deo in secundo subrelictorum libro: non ibit tecum exercitus israel, quia non deus cum israel, omnes filii ephrem; quia si te existimaueris praeualere in istis, in fugam conuertet te dominus ante inimicos, quia est uirtus a domino?
De regibus apostaticis [iudicium Dei interdum sero sed semper perficitur]
2. cognoscere iam poteris, constanti, etiam reprobatos a domino, etiam ad aeternam destinatos mortem diu regnare post delictum graue commissum, quandoquidem uideas, posteaquam unctus fuerit in regem gloriosus filius iesse dauid, tamen saul diu regnauerit et persequendi etiam eum, quem sibi deus in prophetam atque regem allegerat, habuerit potestatem; malus bonum, iniustus iustum, deo odibilis persequebatur eum quem diligebat [eum] deus. cum haec ita sint, ne glorieris, quia post tantum facinus perpetratum sis uiuens hactenus ut uixerit saul, sed aduertens, cuiusmodi uindicta processerit circa saul, quod et circa te possit procedere, nisi tibimet consulas.

7. adstruxisti etiam sanctum paracletum spiritum fabricatum esse ex nihilo, defendere temptasti quod unicus dei filius fuerit quando non fuerit; apostolicam atque euangelicam traditionem quo potuisses tollere e medio, operam totis tuis dedisti uiribus, episcopos dei iudicio ordinatos tua amoueri fecisti auctoritate, haereticos locis eorundem constituendos duxisti, qui possint tuam praedicare haeresem; manu militari pugnasti contra ecclesiam in alexandria, quam plurimos episcoporum relegasti in exiliis, in metallis, coniecisti in carcerem, certum etiam numerum interfecisti ex omnibus dei cultoribus.

De non parcendo in Deum delinquentibus

1. superatum te, imperator, a dei seruis ex omni cum conspexisses parte, dixisti passum te ac pati a nobis contra monita sacrarum scripturarum contumeliam; dicis nos insolentes extitisse circa te quem honorari decuerit. si quisquam dei cultorum pepercit apostatis, sint uera quae dicis de nobis.

2. fidei utique, ut probem te esse sacrilegum, ut probem te a uia deorbitasse ueritatis; hinc contumeliosus tibi uideor, quia dicam tibi deseruisse te iter omnium dei cultorum atque conprehendisse illam quam tenuerunt ac sunt tenentes hi qui non deo, sed phantasiae seruierunt ac sunt seruientes...

4. paenitere, imperator, corrige uias tuas, ut misericordiae inuenias locum, arbitror considerare te oportuisse, quod enim diligaris a nobis, amaris a nobis; et tu in eo nos exsecraris, cur maneamus in fide apostolica, reddis mala pro bonis.

Luciferiani appellati sunt Antiochiae qui Paulino favebant contra Meletium, Romae qui, communione cum Damaso fracta, horthodoxiam Nicaenam defendebant, reicientes moderatas reconciliationis condiciones a concilio Alexandrino inlatas erga eos, quos paenituerat formulae philoarianae Ariminensis. In Oriente eorum dux fuit Eraclides ab Oxyryncho; in Occidente Gregorius Eliberitanus. Utrum Lucifer auctor schismatis extiterit an luciferiani dicti sint quia exemplum eius immoderatum secuti essent nescimus. Per Libellum Precum ad Theodosium missum (a.384) pacem Romae, Treviris, Eleutheropoli, Oxyrynchi habuerunt. Postea silent. Fortasse in hac regione ponenda est sylloges De trinitate ps. athanasiana.

EUSEBIUS VERCELLENSIS (+ c.371)¹⁸⁹

Ex Sardinia insula cito Romam venit et a.339 342 comitem habuit futurum papam Liberium et fortasse Athanasium cognovit. Romanae Ecclesiae lector, episcopus Vercellensis est renuntiatus (a.345 371). Constantio II obstitit Athanasium damnanti in Mediolanensi synodo (a.355), propterea usque ad a.360 exilio est multatus Scythopoli in Palaestina sub philoariano episcopo Patrophilo, in Cappadocia, in Thebaide. Anno 362 post mortuum Constantium libertate donatus Alexandrinae Synodo interfuit. Antiochiam deinde petiit ad sedandum schisma. Frustra tamen Luciphero Calaritano vehementer se opponente. Huiusmodi oppositio minime impedivit quin Sirmium, in Pannonia, peteret, ubi invisit Germinium, virum moderatum inter Arianos. In Italiam reversus ab Arianis una cum Hilario Pictaviensi multa est passus et Mediolanensi interfuit concilio (a.364) contra Auxentium, episcopum philoarianum. Obiit a.370 vel 371.

Periit versio Commentariorum Psalmorum Eusebii Caesariensis (HIER., Vir.ill. 96). Fortasse auctor est versionis Evangeliorum (ante Hieronymum), Codice Vercellensi asservatae. Supersunt Epistula I Ad Constantium Augustum, Epistula II ad plebem Vercellensem, Novariensem, Eporediensem, Dertonensem [Epistula ad presbteros et plebem Italiae] clam missa a Scythopoli, qua minatur se victu prohibiturum si a fidelibus segregaturus fuisset, Epistula III ad Gregorium Illiberitanum, in qua animum suum patefacit: "1.Litteras sinceritatis tuae accepi, quibus, ut decet episcopum et dei sacerdotem, transgressori te ossio didici restitisse et cadentibus plurimis arimino in communicatione valentis, vrsacii et ceterorum, quos ipsi agnito blasphemiae crimine ante damnauerunt, tuum adsensum denegasse, fidem scilicet seruans, quam patres nicheani scripserunt. 2.In passionibus perdurare cupimus, ut, secundum quod dictum est, in regno glorificari possimus".

Opus dubium Dattrino habet De Trinitate libellos septem (ps. athanasianum), quod exhibeat doctrinam nimis definitam: "1. Tu unus deus, pater et filius et spiritus sanctus, qui unitam deitatem nobis declarasti et sacrosanctae solius naturae indiuisam gloriam propagasti et perfectam trinitatis tuae sempiternitatem demonstrasti, ideo optimum duxi, ut tua ueritas patefacta claresceret et hereticorum detecta caecitas innotesceret. Propter quod subito in aemulatione accensus est animus et exarsit sicut ignis rutilans in densas arborum siluas".
Epitaphium
Emeritae quantum damnato corpore uitae vel cunctis exuta malis mens possit, in isto sat dedit agnosci uirtus, quem mille labores exiliique dolor uicti stupuere fidelem.

Blandus et adfatu facilis sanctusque sereno in uultu exponens animum, patientor aequo, virtutum specimen diues sub paupere mundo, scribtorum custos rigidus dubiique serenus excusor ueri, contendens mente beata purgatam in terris animam reuocare per aethra, indignum clamans demergi crimine uitas sulpureasque undas corrupto corpore adire.

Candor erat mentis uerus semperque docebat

omnia factorum nostrae rationis habenda participesque mali, facinus qui in fata reclinant.

Vltor inexpletus fidei bellator in hostes,

sincerus cultorque dei domitorque malorum,

errantum lumen, qui crimina tolleret ore, talis erat specie, quem nec ieiunia longa magnanimum uicere, sitim fluuialibus undis, algorem uili solitum depellere ueste.

Robore caelesti mundum calcauit et omnes terrenas uicit labes purgatior aethra,

vitarum maculas puro qui decoquit igni rebus qui docuit populos factisque uocauit.

Daniel H. Williams, Ambrose of Milan and the End of the Nicen - Arian Conflicts, Oxford 1995

ecc., ma no fa parola di nessuno a fianco a sè nello schieramento dei buoni¹⁹⁰: se una volta nomina Dionigi (Athan. II 8), è soltanto per ricordare che Costanzo lo aveva deposto per sostituirlo sulla cattedrea milanese con l'ariano Aussenzio. E' vero che, come rileva Brennecke, Lucifero si rifà continuamente al concilio di Milano, ma soltanto per ricordare che là Costanzo aveva operato a danno di Atanasio e della fede cattolica e lui, Lucifero, lo aveva ostacolato. Invano si cercherebbe in tutte le sue pagine un solo accenno a un fatto concreto avvenuto in quel concilio. In tale temperie di autoesaltazione e di voluta preterizione di ogni dettaglio concreto, l'assenza di ogni riferimento all'episodio che a Milano aveva visto protagonista Eusebio rientra perfettamente nello schema espositivo, sì che lo si spiega senza la minima difficoltà e perciò non desta alcuna meraviglia.
Quanto all'ignoranza di N in Occidente, Brennecke l'enfatizza all'eccesso: anche ad ammettere che Liberio, rivolgendosi a Costanzo, avesse inteso riferirsi non specificamente a N ma all'interpretazione serdicense di N, risulta ben difficile ammettere che a Roma si fosse smarrita memoria di questo testo, e ricordiamoci l'estrazione romana della formazione dottrinale di Eusebio. Perciò l'interpretazione più plausibile della richiesta di Liberio a Costanzo è che egli avesse fatto riferimento proprio a N; ed Eusebio, presentandone il testo a Milano quando la situazione era ormai compromessa, aveva giocato la sua ultima carta cercando di mettere in pratica il suggerimento del papa. Quanto alla ricostruzione finale che Brennecke propone per spiegare l'inesattezza di Ilario, essa, già di per sè scarsamente convincente, presuppone un abbassamento della cronologia che del testo ilariano avevano proposto Feder e altri, e recentemente Smulders ha dimostrato che questa retrodatazione non è sostenibile.¹⁹¹Il silenzio delle altre fonti riguardo al nostro episodio si spiega perfettamente in ragione della loro genericità e approssimazione.¹⁹² Di fronte a esse la notizia di Ilario s'impone in considerazione sia del brevissimo tempo intercorso tra il fatto e il racconto sia dell'accuratezza con cui Ilario, nel preparare l'Opus historicum contro Valente e Ursacio, si è documentato, e di cui fanno fede i fragmenta superstiti. Non c'è perciò serio motivo per dubitare circa l'attendibilità del suo racconto in merito allo svolgimento del concilio milanese.
ZENO VERONENSIS Episcopus (325 c.380)
Utrum Zeno in Africa natus sit nescimus. Nonaginta tres sermones supersunt de vita cotidiana, liturgia, adversus arianos, quorum 77 brevissimi sunt et sequuntur auctores africanos. Tractatus duobus libris dividuntur, 62 sermones in primo, 30 in secundo. Stilus anaphoris refertus est et simplicioribus loquendi formis. Perrarum exhibetur thema: Christum ingressum esse in Mariam per aurem (id est per Angelum nuntiantem). Homilia sancti Arcadii, martyris Africani, testatur a.360 genuinam martyrum traditionem ampliphicationibus et exaggerationibus iam esse corruptam necnon legendis.

1,1. Pudicitiam qui colit, quantae nobilitatis sit, facillime cognoscit; est etenim tantae uirtutis, ut sit honorabilis etiam hostibus suis Haec totius humani generis fundamenta confirmat, haec nominum proprietates uniuersis affectibus praestat, haec parentum, coniugum liberorumque sacra iura custodit, haec in utroque sexu conspicua, in omni aetate miranda, in quauis condicione non dubia, soli sibi deuota, semper bene conscia, prorsus nulli rei subiecta, unum tantummodo metuens, ne sit amplius quae uocatur. Quisquis resurrectionem negat, uitam suam, semet ipse condemnat.

F[PH]ILASTRIUS BRIXIENSIS episcopus (+ 391/7)¹⁹³
Contra Arianos (Auxentium Mediolanensem) vehementer pugnavit, Aquileiensi antiariano consilio interfuit, opusque mediocre exaravit Diversarum Haereseon liber, fere 156, quarum 28 ad iudaeos et 128 ad christianos spectant, 80 ex Epiphanio derivantur, aliae ab Irenaeo. Sententiae erroneae quoque enumerantur, licet sequaces nullos habuisse constat. Neque distinguit, ut recte facit Optatus Milevitanus, haeresim a schismate.

Praef.: "De hereseon diuersa pestilentia uariisque erroribus qui ab origine mundi emerserint et sub iudaeis defluxerint et ex quo uenit dominus noster iesus saluator in carne pullulauerint, dicere oportet numerumque earum paulatim exponere inimicumque humani generis perdici fuisse a sancto propheta non inmerito comparatum agnoscere: qui cum infecunditatem patiatur saepius, aliorumque furtim fetus incubans quasi suos iam fouet ac uindicat filios usque ad tempus aliquod; cumque eis iam tempus aetatis discernens adcreuerit, tunc amissis falsis parentibus, iura parentum sensu proprio recordantes, palamque oculis intuentes, sequi eos amplius non demorantur. Quorum causa nobis similitudo haec nuntiata est? quod diabolo relicto impietatis causa eius qui orbem terrarum sui sub dicione ac potestate eum tenere putaret, postque uero christo parente a nobis uiso et recognito, amissa falsitate parentis mendacissimi, iam ueri parentis christi uestigia sequi omnis homo non moratur agnoscens...

cap. 3. De hereseon diuersa pestilentia uariisque erroribus qui ab origine mundi emerserint et sub iudaeis defluxerint et ex quo uenit dominus noster iesus saluator in carne pullulauerint, dicere oportet numerumque earum paulatim exponere inimicumque humani generis perdici fuisse a sancto propheta non inmerito comparatum agnoscere: qui cum infecunditatem patiatur saepius, aliorumque furtim fetus incubans quasi suos iam fouet ac uindicat filios usque ad tempus aliquod; cumque eis iam tempus aetatis discernens adcreuerit, tunc amissis falsis parentibus, iura parentum sensu proprio recordantes, palamque oculis intuentes, sequi eos amplius non demorantur.

Quorum causa nobis similitudo haec nuntiata est? quod diabolo relicto impietatis causa eius qui orbem terrarum sui sub dicione ac potestate eum tenere putaret, postque uero christo parente a nobis uiso et recognito, amissa falsitate parentis mendacissimi, iam ueri parentis christi uestigia sequi omnis homo non moratur agnoscens.

Cottidie per aenigma enim compleri cognoscimus prophetiam hieremiae beatissimi ita dicentem: clamauit perdix, collegit quae non parturiit, faciens sibi diuitias non cum sapientia, in medio dierum derelinquent eum, et in postremo erit insipiens, quod nunc deserentes cottidie omnes gentes idolatriam mortiferam inimici, christum iam uerum deum de lege et prophetis audientes eumque cum patre semper esse credentes ac recordantes, aeque ad eum modis omnibus supplices properant peruolare, ut compleatur prophetia: recordabuntur et conuertuntur ad dominum christum omnes fines orbis terrarum.

Hic itaque hereticorum est numerus a mundi initio atque origine: primi sunt ofitae, qui dicuntur serpentini. Isti serpentem, id est colubrem, uenerantur, dicentes quod hic prior initium nobis scientiae boni et mali adtulerit.

Vnde ei deum inuidisse adserunt, quia scientiam, inquit, primus detulit mulieri bonae rei atque malae, perque illam ita ad genus omne hominum permanauerit; propter quod et de caelo primo deiectus est, inquit, in alterum; unde eum et de caelo aiunt aduenturum, et uelut aliquam dei uirtutem esse eundem aestimant, atque eum adnuntiant adorandum.

Alii sunt caiani, qui cain laudant fratricidam, primogenitum patris nostri ac beati adae protoplasti, dicentes ex altera uirtute, id est diaboli, cain factum, ex altera autem abel beatissimum natum, et uirtutem maiorem, quae erat in ipso cain, inualuisse, inquit, ut suum interficeret fratrem.

Alia autem est heresis sethianorum, quae seth filium adae postea genitum hocque appellatum nomine uenerantur, qui post interfectionem abel beatissimi natus est; ex quo et sethiani appellantur, colentes eum ac dicentes quod duobus creatis hominibus initio et angelis in dissensione constitutis tenuit uirtus in caelo feminea; apud eos enim masculi et feminae dii deaeque esse putantur... De seth autem ipso christum deum genus deducere aiunt. Quidam autem ex eis non solum genus de eo deducere, sed etiam ipsum christum esse adserunt atque opinantur.

Dositheus quidam postea, iudaeus genere, ausus est dicere secundum carnem solum esse uiuendum, in lege dei deque ea resurrectionem non sperans futuram nec dei spiritum nec angelum esse credens nec futurum iudicium de lege atque prophetis expectans.

Sadducei post ipsum, a saddoc homine iudaeo qui hoc nomine uocabatur   qui discipulus fuit illius, qui et confirmauit hanc heresim, ut ex eo sadducei dicerentur   secundum carnem aeque solum praedicant uiuendum, circumcidendum, corpusque baptizandum, de lege autem diuina non aliud expectantes, epicuream dementiam potius quam diuinae legis iura sectantes. De quibus et in euangelio scriptum est docente domino contraque hanc heresim pestiferam praedicante.

Alia autem est pharisaeorum, quae resurrectionem futuram confitetur, legem accipit et prophetas, christum autem expectant ut iustum hominem. Hi iudaizant et euangelia non accipiunt, et quaedam tempora christo domino nostro esse contraria adserunt.

Alii autem samaritani, sunt a samareo rege ita nuncupati. Alii autem aiunt a filio canaan, qui hoc nomine samareus uocabatur, a quo samaritani sunt appellati. Isti legem accipiunt mosi, id est quattuor solum libros, iudicium futurum non expectantes, resurrectionem negantes, christum deum dei filium in lege et prophetis nuntiatum ante non credentes, animam etiam inmortalem habere hominem iuxta legem non sentientes, solum autem hoc in corpore uiuendum esse putantes, resurrectionemque futuram in procreatione filiorum, quae in hoc saeculo fit cottidie, hanc aestimantes eamque praedicantes uanitatem, insensatis quippe pecudibus comparati, ut scriptum est in propheta: homo in honore constitutus non intellexit, comparatus pecudibus insensatis, et similis eis factus est.

Alia est heresis iudaeorum qui dicuntur nazorei, quae legem et prophetas accipit, carnaliter tamen uiuendum adfirmat, omnemque iustificationem in carnali obseruantia consistere suspicatur, crines etiam nutrientes capitis omnemque uirtutem iustitiae in eo putantes consistere, quasi a samson illo iudice sibi hoc praesumentes indicii quia nazorei uocabantur: a quo postea pagani fortes uiros ex illius figura usurpantes hercules nuncuparunt.

Esseni autem alii sunt, qui hoc nomine appellantur.
GAUDENTIUS episcopus Brixiensis (+ post a.406)¹⁹⁴
Pauca de se tradit in Ser. 16 et 21. Filastrio successit hortante Ambrosio, arianisque contradixit (Serm 19). Constantinopolim missus ab Honorio pro Chrisostomi causa nihil valuit. Supersunt 21 tractatus (sermones, homiliae), quorum 10 in Paschale Mysterium Exodum spectant, duo Nuptias apud Canam: quarum legitimitatem, contra Manicheos defendit; praeterea extollit Mariae virginitatem et contra parentes, filios ad perpetuam virginitatem cogentes impugnat, quod sublime illud propositum, perfectionem spectans, non imponendum sed proponendum esse docet. Serm. 13 de Nativitate contra bonorum aviditatem monet, 21 de vita et obitu Filastri.

Sermones exegetici theologica doctrina ditati sunt ac optimo stilo utuntur.

CHROMATIUS AQUILEIENSIS episcopus (+ 408)¹⁹⁵