Əclafların qanunu
Yüklə 2,27 Mb. Pdf görüntüsü
|
www.vivo-book.com
52 – Saqqallı, möhkəm bədənli kişiydi. Başqa heç nə xatırlamıram. – Aydındır, – Cəfərov ah çəkdi. “Hər şey adəti üzrə olduğu kimidir, – o düşündü. – Evə gedib üzümü qırxmalıyam”. – Qurbanı da həmin erməni vurdu? – o artıq kitabçasını bağlayaraq soruşdu. – Yox, – Novruzov sakitcə dedi, – o yox. – Bəs kim? – o artıq kitabçasını portfelinə qoymuşdu. – Azərbaycanlı, – oğlan çox sakitcə cavab verdi ki, qonşuları eşitməsin. – Nə azərbaycanlı? – Cəfərov qəzəbləndi. – Axı orda hamısı ermənilər olub! – Azərbaycanlı da olub, – oğlan etiraz etdi. – Ermənilərlə birlikdə? – Cəfərov digər xəstələrə əhəmiyyət vermədən bərkdən dedi. – Dəli olmusan? Sən sayıqlayırsan. – Yox, – oğlan etiraz etdi. – Orda iki nəfər azərbaycanlı var idi. Birinin adı Ömər idi. Digərinin adını xatırlamıram. Amma dəqiq azərbaycanlıydı. www.vivo-book.com
53 Palatadakı digər xəstələr öz aralarında yavaşca söhbətləşməyə başladılar. Cəfərov qəzəbləndiyinə görə peşman oldu. – Onlar birlikdəydilər? – o, sakit tərzdə soruşdu. – Hə. İki azərbaycanlı, iki erməni. Biri də rus idi. Yekə, keçəl kişiydi. – Onun adını eşitmədin? – Yox, onlar onun adını çəkmirdilər. – Bəs qocanı niyə öldürdülər? – O, ermənilərdən hansınısa tanımışdı. Onun adını çəkdi, onda azərbaycanlı arxadan onu avtomatla güllələdi. – Onlar hamısı belədir, – yanında uzanmış, görünür, ayağının birini cəbhədə itirmiş əlil bərkdən dedi, – satqın əclaflar. – Mane olma, – Cəfərov ciddi tərzdə dedi, – görürsən, işləyirik. Bura ona görə gəlmişəm ki, belə əclafları üzə çıxaraq. Xalq döyüşür, onlarsa alverlə məşğuldurlar. – Alverlə yox, – bədbəxt Novruzov bir daha etiraz etdi. – Bəs nəylə? – Cəfərov astadan soruşdu. www.vivo-book.com
54 – Onlar sərhəd tərəfə gedirdilər. Onların böyük arxa çantaları var idi. Postlar barədə soruşurdular. Dağlarda bu şəkildə adətən narkotik keçirirlər. – Çox danışırsan, – Cəfərov qaşlarını çatdı. – Deməli, azərbaycanlının adı Ömər idi. Onu təsvir edə bilərsən? – Ortaboylu, qarabığlıydı, daim gülümsəyirdi. İkincisi, balacaboy idi. Üz-gözü tük içində olduğundan onu yaxşı görə bilmədim. – Əcəb işə saldın bizi, – Cəfərov pıçıldadı. – Yaxşı sən sağal, mənsə bu xainləri tapmağa çalışaram. Bəlkə onlar bələdçilər olublar. Sənin yanına yenə gələcəyəm. Müstəntiq palatadakı dərin sükuta əhəmiyyət vermədən cəld qapıdan çıxdı. “Bütün günüm məhv oldu”, – o düşündü. Evə gedib üzünü qırxmalı olacaq. Sonrasa şöbə rəisinin yanına gedib qoca çobanın qətli haqda məruzə etməlidir. Doğrudanmı oğlan haqlıdır və orda ermənilərlə birlikdə azərbaycanlılar da olub?! On il əvvəl bu faktda qeyri-adi heç nə olmazdı. Amma indi... Onların ölkələri arasında müharibə getdiyi, Dağlıq Qarabağda bir nəfər də olsun azərbaycanlının qalmadığı bir vaxtda bu çox www.vivo-book.com
55 qəribəydi. Bəs onlar niyə sərhədə tərəf gediblər? O bilirdi ki, son zamanlar respublikanın şimal-qərbində, Azərbaycan- erməni sərhədində keçid halları tez-tez baş verir. Müharibəyə baxmayaraq, alverçilər və qaçaqmalçılar gəlirin şərəf və vətənpərvərlik hisslərindən asılı olmadığını sübut edərək öz bizneslərini davam etdirirdilər. Quldurlar, “əsl beynəlmiləlçilər” idilər, hətta müharibə apardıqları ölkəylə müqavilələrdən belə çəkinmirdilər. Tez-tez sərhəd rayonu olan Qazaxdan ermənilərə benzin satırdılar. Daha sonrasa erməni
tankları Azərbaycan benziniylə Azərbaycan kəndlərini gülləbaran edirdi. Bu müharibəni mənasız qardaş qırğını hesab edən şərəfli insanlar heç cür anlaya bilmirdilər ki, benzini və silahı necə satmaq olar (müharibədə!), cəsədləri necə dəyişmək, girovları pulla necə almaq olar. Əxlaqsızlığın ümumi atmosferi insanları həyasız və talançıya çevirirdi. Bu yaxınlarda müharibədə qohumunu itirən Cəfərov belə faktlara ürəkdən hiddətlənirdi. Amma başa düşürdü ki, belə şeylərə qarşı vuruşmağın mənası yoxdur. Quldurların hər iki tərəflə böyük əlaqələri var idi.
www.vivo-book.com
56 Bu dəfə hadisələr ölkənin cənubunda, İran sərhədində baş vermişdi və indi işin təhqiqatı ondan asılıydı. O, demək olar ki, heç bir şansının olmadığını anlayırdı, amma peşəkar qüruru geri çəkilməyə izin vermirdi. Və o, xəstəxana palatasındakı altı əlilin, sanki onun qorxaqlığına və səhlənkarlığına ikrah bildirən dərin sükutunu da anlayırdı. Üzünü qırxıb məruzə üçün şöbə rəisinin yanına yollandı. Onun birbaşa rəhbəri olan İmran Kazımov prokurorluq orqanlarında otuz ilə yaxın müddətə işləmişdi və öz tündxasiyyət həmkarlarından anlaşılmaz sakitliyi və xeyirxahlığıyla seçilirdi. Bəlkə bunun səbəbi onun köklüyüydü. Kazımovun çəkisi artıq çoxdan yüz kiloqramı keçmişdi və deyilənlərə görə o hər il iki-üç kiloqram da kökəlirdi. Müharibə dövrü
olmasına baxmayaraq, prokurorluq işçiləri adi vətəndaşlardan xeyli yaxşı yaşayırdılar. Ümumi özbaşınalıq və nəzarətsizlik atmosferi onlara yaxşı məbləğ qarşılığında istənilən cinayət işini bağlamağa imkan verirdi. Son üç ildə aralarında üçü prezident olmaqla beş ali rəhbər dəyişmişdi. Və bu da
Yüklə 2,27 Mb. Dostları ilə paylaş:
|