157
anladılar. Çünki həmin yaradıcılıq fəaliyyəti olmadan onların
qurduqları dövlətin varlığı təhlükə ilə üzləşə bilərdi. Elxanilər
Hülaku xandan başlayaraq saray, mədrəsə, rəsədxana,
şəhərətrafı yaşayış məntəqələri saldırmağa başladılar. 1290-cı
ildə Təbrizin ətrafında «Arquniyyə» adlanan şəhərin əsası
qoyuldu. Qazan xanın hakimiyyəti illərində həmin yaşayış
məntəqəsi «Şənbi-Qazan» adlanmağa başlandı. Bu şəhərcik
(«Qazaniyyə») sonralar xeyli inkişaf etdi. Arqun xanın
hakimiyyəti zamanında (1284-1291) qala divarlarının ümumi
uzunluğu 12 min addımdan (11,5 kilometr) ibarət olan
Sultaniyyə şəhərinin əsası qoyuldu. Elxanilər Təbrizin inkişafına
xüsusi qayğı ilə yanaşırdılar. Artıq XIII əsrin sonlarına doğru
Təbriz Yaxın və Orta Şərqin ən iri sənətkarlıq, ticarət və
mədəniyyət mərkəzinə çevrilmişdi. Bu zaman Təbrizin qala
divarlarının ümumi uzunluğu 25 min addım (24 kilometr) idi.
«Ehtimal edilə bilər ki, bu dövrdə Təbrizin əhalisi 1 milyona
yaxın olmuşdur».
28
Elxanilərin yaradıcılıq fəaliyyəti bir sıra
aşağı səviyyəli dövlət xadimlərini də ilhama gətirmiş, onları da
bu cür fəaliyyətə yönəltmişdi. Məsələn, Hülakular sarayında baş
vəzir olmuş Fəzlullah Rəşidəddinin layihəsi əsasınada və
pəhbərliyi ilə Təbriz yaxınlığında «Rəbi-Rəşidi» («Rəşidiyyə»)
adlı yaşayış məntəqəsi yaradılmışdı. Bu məntəqədə 30 min ev
vardı. «Rəbi-Rəşidi»də 24 karvansara, 1500 dükan, üçmərtəbəli
karvansaralar, məscid, bazar, hamam, zərbxana, 7 min tələbəsi
və 450 müəllimi olan tədris müəssisəsi fəaliyyət göstərirdi.
29
Lakin memarlıq və şəhərsalma sənətinin incisi olan bu yaşayış
məntəqəsinin çiçəklənməsi uzun sürmədi. 1318-ci ildə baş vəzir
Fəzlullah Rəşidəddin edam olunduqdan bir qədər sonra (1336-cı
ildə) qəzəblənmiş əhali kütlələri şəhərciyi talan və viran etdilər.
Bu kütləvi əməldən sonra Rəbi-Rəşidi süqut etdi.
30
Hülaku xanları imperiyada mədəniyyətin inkişaf etdiril-
məsi üçün geniş iqtisadi-maliyyə imkanlarına malik idilər. Onlar
beynəlxalq ticarətdən və Azərbaycan şəhərlərində sənətkarlıq
fəaliyyətindən maksimum səviyyədə gəlir əldə etməyə can
atırdılar. Qazan xan Kür çayının mənsəbində, Xəzər dənizinin
sahilində Mahmudabad şəhərini saldırmış, yeni şəhərin inkişaf
158
etdirilməsinə, nəticədə sarayın xəzinəsinin zənginləşdirilməsinə
çalışmışdı. Lakin Elxanilərin bağlıca gəlir mənbəyi və əsas
sərmayə qoyuluşu obyekti Təbriz şəhəri olmuşdur. «Təbriz
şəhərində toplanan tamğa vergisi Elxanilərin Cənubi Azərbaycan
vilayətlərindən götürdüyü gəlirin ümumi məbləğinin 50 faizini
təşkil edirdi».
31
Elxanilər dövründə şəhərlər yarımaqrar səciyyə
daşısalar da, ölkənin sənətkarlıq, ticarət və mədəni həyatında
aparıcı rol oynamışlar. Tədqiqatlar sübut etmişdir ki, XII əsrin
sonu-XIV əsrin əvvəllərində Azərbaycanda 70-dən artıq müxtəlif
(iri, orta, kiçik) şəhər olmuşdur.
32
«Arazdan şimalda yerləşən
Bərdə və Beyləqan istisna olmaqla… bu şəhərlərin çoxunda
olmuş, monqol hücumlarının nəticələrini öz gözləri ilə görmüş»
33
Yaqut əl-Həməvi (1179/80-1229) qeyd edirdi ki, bu zaman
Azərbaycanda 41 şəhər mövcud idi.
34
Arazdan şimalda yerləşən
bir çox Azərbaycan şəhərlərində olmamış ərəb səyyahının
məlumatlarının öz gördüklərinə uyğun olduğunu buradaca qeyd
etmək lazımdır. Mənşəcə Kiçik Asiyalı yunan olmuş Yaqut əl-
Həməvi 1224-cü ildə yazdığı «Mucəm əl-buldan» («Ölkələrin
lüğəti») adlı əsərində 16 min toponim, habelə Azərbaycanın
təqribən 90 yaşayış məntəqəsi barədə qısaca məlumat vermişdir
35
ki, həmin məntəqələrin yalnız 41-i «şəhər» kimi qiymətləndirilir.
Ərəb müəllifi, həyatının 56 ilini islam Şərqinin 2 nəhəng
kitabxanasında (Marağa rəsədxanasının və əl-Müstənsiriyyə
mədrəsəsinin) keçirmiş, böyük Azərbaycan alimi və dövlət xa-
dimi Nəsirəddin ət-Tusinin şagirdi olmuş, 50 cilddən ibarət olan
«Təlxis məcmə əl-ədəb fi mucəm əl-əlqəb» («Ləqəblər
lüğətindəki
adların
əlifba
qaydasında
tərtib
olunmuş
məlumatların müxtəsər toplusu») əsərini yazmış ibn-əl-Fuvati
(1244-1326) də Azərbaycan vilayətləri, şəhərləri haqqındakı
məlumatları ilə dövrün şəhər həyatının təsvirini vermişdir.
Həmin dövrdə paytaxta və yaxud iqamətgaha çevrilmiş şəhər iq-
tisadi inkişaf (habelə mədəni səviyyə) baxımından digər şəhərləri
arxada qoyurdu. Belə şəhərlər xeyli hərbi qüvvə ilə qorunurdu.
Xüsusi inzibati və siyasi əhəmiyyətə malik olan bu şəhərlər iqti-
sadi məzmunlu imtiyazlara malik idilər.
36
Bu şəhərlərə kənardan
159
daim əhali axını baş verirdi. Məhz buna görə də həmin şəhərlərin
əhalisi gəlmələrin hesabına durmadan artırdı.
Dağıntılar, iqtisadi həyatdakı qeyri-mütəşəkkillik halları,
aşkar soyğunçuluq faktlarının çoxluğu, təsərrüfat həyatının
idarəsi işində özbaşınalıq və nəzarətsizlik, müəyyən olunmuş
vergi sisteminin əslində nəzərə alınmaması «XIII əsrin II
yarısında- XIV əsrin əvvəllərində Azərbaycanın bir çox
şəhərlərinin iqtisadiyyatını dağıdan ən mühüm səbəblər idi».
37
Azərbaycanın şəhər həyatında müəyyən canlanma halları
təqribən XIV əsrin 50-ci illərinədək müşahidə olunmuşdur.
Əsrin 50-ci illərindən XV əsrin əvvəllərinədək olan tarixi dövr
«Azərbaycanda şəhərlərin aşkar tənəzzülü dövrü kimi
qiymətləndirilə bilər».
38
Ümumiyyətlə, XIII əsrin 20-ci illərindən XIV əsrin
sonlarınadək olan dövr Azərbaycan tarixinin müharibələr,
beynəlxalq və daxili səciyyəli çəkişmələr, saray çevirilişləri,
dağıntılar, əhali üçün sonsuz əzablar ilə zəngin zaman kəsimi
olmuşdur. Bu hadisələr dövrün mədəni-mənəvi həyatında
özünün adekvat əksini tapmalı idi.
Mükəmməllikdən uzaq olan cəmiyyətdə insanların
kamilliyə, maddi həyatdan daha çox mənəvi aləmə meyli bariz
şəkildə aşkara çıxır. Bu cür cəmiyyətdə ədəbiyyata, fəlsəfi
axtarışlara, səyahətlərə can atanların faizi yüksək olur. XIII-XIV
əsrlərdə Azərbaycanın mədəni həyatı məhz bu cəhətləri,
əlamətləri ilə diqqəti cəlb edirdi. XIV əsrin əvvəllərində
Təbrizin şimal-şərqində yerləşən Rəbi-Rəşididə «Darülfünün»
təsis olunmuşdu. Bu ali tədris müəssisəsində 7 min tələbə təhsil
alırdı. Çin, Hindistan, Misir və Şirvandan gəlmiş 50 tanınmış
alim burada müxtəlif elmlərin tədrisi işi ilə məşğul olurdu. Bu-
rada təbiətşünaslıq, tarix, təbabət, nücum, məntiq, ilahiyyat
şöbələri fəaliyyət göstərirdi. Təbabəti tədris edən hər müdərrisin
12 tələbəsi olurdu, təhsil 5 il ərzində davam edirdi. Təhsil
müddəti başa çatdıqdan sonra məzunlar bir il ərzində Rəbi-
Rəşididə xəstələri müalicə etməli, əldə etdikləri nəzəri bilikləri
təcrübədə tətbiq etməli idilər. Təbabət şöbəsinin tələbələri bura-
da olan «Darüş-şəfa»da («Şəfa evində») təcrübə keçirdilər.
Dostları ilə paylaş: |