Ġəlalə Məhyəddin qızı
Yüklə 1,28 Mb.
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Azərbaycan Texniki Universitetin “Televiziya və radiosis- temlər” kafedrasının professoru Çingiz Əfəndiyev
45
Bağırov tapşırır ki, “gətirin onu”. İbrahim müəllim danışır ki, “bir gün dedilər ki, geyin, gedirik”. Mən də dedim ki, görəsən indi neyləyəcəklər. Vaqona mindirib, Bakıya gətirdilər. Düzdür Bakıda sərbəst buraxdılar, ancaq hər həftə qeydiyyata gedirdi. Bizimlə xudafizləşib yola düşürdü ki, “bilmirəm qayıdacam, ya yox?”.
Bağırovu müalicə eləyəndən sonra onu göndərdilər Türk- mənistanın Xəzər sahilinə, Nebitdağ şəhərinə. Orada bənna işləyirdi. 46-cı ildə qayıtdı Bakıya. Bakıda da iş vermədilər. Məcbur olub, Gəncədə, qardaşının yanında yaşamalı oldu. Müharibə vaxtı atam Gəncədə energetik işləyirdi, mən də onun yanında idim. Ümnisə xanım bir müddət sevdiyi insandan ayrı qaldı. Qızları Dilarəni tez-tez atasının yanına göndərsə də, özü ondan ayrı yaşamaq məcburiyyətində idi. Nəhayət, 1948-ci ildə ömür gün yoldaşının Bakıya qayıt- masına icazə verdilər. O, Dəri Zöhrəvi Dispanserdə işə düzəldi. Ancaq həyatı boyu yaşadığı mərhumiyyətlər qəlbində izini qoyubmuş. 1962-ci ilin dekabrında infarkt oldu, bir neçə gündən sonra xəstəlik yenidən təkrarlandı. Böyük alimin ömür yolu bura qədər imiş. O danışırdı ki, sürgünlükdə yaşadığı illərdə nələrin şahidi olmayıb. “Düşərgədə mənə “baş həkim” vəzifəsi tapşırılsa da, işləmək üçün bizə dərman vermirdilər və özümüz bitkilərlərdən müalicə vasitəsi hazırlamalı olurduq. Dəri xəstəliyinə tutulan vəzifə sahibləri şərt kəsirdilər ki, ya məni sağaldacaqsan, ya da öldürüləcəksən”. Belə ağır şəraitdə yaşayan alim həkimin hər günü bir ilə bərabər imiş... O, sağ ikən biz həkimə müraciət etməzdik. Çünki o, hər- tərəfli yüksək biliyə malik idi. Ancaq repressiya illərində Üm- nisə xanımı incitmədilər. Hətta o ərəfədə professor oldu. Kafedra müdirliyi ona tapşırıldı. Göz xəstəlikləri institutunda şöbə müdiri idi.
46
Ümnisə xanımın xarakteri ötkəm idi. Atamın, akademik Azad Əfəndizadənin bir sözü vardı. O həmişə deyirdi: “Musabəyovların xanımları prinsipial insanlardır”.. Yəni onlar güzəştə gedən adamlar deyil. Doğruya-doğru, yalana-yalan deyirdilər. Mənim anam doktorluq dissertasiyasını müdafiə edəndə ondan rüşvət istədilər. Anam bunu özünə qarşı təhqir saydı və haqqını tələb etdi. Həmin adam 10 il iş aldı. Sovet hökumətində bu hadisə böyük səs-küyə səbəb oldu. Bizim ailəmizdə, nəslimizdə rüşvət olmayıb, nə də rüşvətlə, haqq-hesabla heç nə əldə olunmayıb. Əyri işlərdən həmişə uzaq olmuşuq. Ümnisə xanım ötkəm olsa da, ailədə başçı İbrahim müəllim idi. Hər zaman İbrahim müəllimin sözü keçərli idi. Qadını isə evin xanımı idi. Onlar bir-birini çox sevirdilər. Tanışlıqları Tibb institutundan başlamışdı. İbrahim müəllim həmişə zarafatla deyirdi ki, “bir gün mən bu qaraca qızı gördüm və ona aşiq oldum”. Ümnisə xanım işinə, sənətinə bağlı insan idi. Hər cəhətdən nümunə idi. Qadına xas olan səliqə-səhmanıyla diqqət çəkirdi. Hələ bir dəfə olsun, onu səliqəsiz görkəmdə görmədik. Heç vaxt ruh düşkünlüyünə qapılmazdı. Həyatında nə qədər çətinliklər olsa da, bir an belə sarsılmazdı, öz işiylə məşğul idi. Hətta yaşanılan hadisələrdən mütəəssir olsa da, o bunu biruzə verməzdi. Baxmayaraq ki, o hələ gənc qadın idi. Əri tutulanda 36 yaşı var idi. 1948-ci ilə qədər ərindən ayrı yaşayıb. Bəlkə də Ümnisə xanımın prinsipiallığı, sərtliyi müəyyən dərəcədə bu amillə bağlı idi. Ümnisə xanımın təbiətində hökmranlıq var idi. Hər bir halda bacılar onunla razılışmaq məcburiyyətində qalırdı. Xüsusən, Əfruz xanım sözünün üstünə söz deməzdi. Xalam həmişə deyərdi ki, mən bu həyatda kiməsə möhtac olub, yaşaya bilmərəm. Biləndə ki, dərdinə əlac yoxdur, ölü- münə doğru özü tələsdi. O, həyatdan, yaşamaqdan və işlə- məkdən zövq alan insan idi. Özünü fəaliyyətsiz, işsiz təsəvvür edə bilmirdi. Elə bu məqam gələndə də Ümnisə xanım gördü ki, 47
yaşamaq onun üçün çox çətindir. Bir dəfə dərmanlarla həyatına qəsd etdi və ancaq anamın tez duyuq düşməsi nəticəsində ölümün caynağından alındı. Ikinci dəfədə isə xilası mümkün olmadı. Öz vəsiyəti ilə sevdiyi insanın böyründə, İbrahim İsmayılzadənin yanında torpağa tapşırılıb. Mənim sevimli xalam, Azərbaycanın sevilən alim qızı Ümnisə xanım bu dünyayla könüllü vidalaşaraq, həyata əlvida etdi, son mənzilinə yola düşdü. Yaddaşımızda gözəl çöhrəsi, gülərüz siması, qəlbimizdə isti nəfəsi, əziz xatirəsi qaldı. Qəbri nurla dolsun!.
Yüklə 1,28 Mb. Dostları ilə paylaş:
|