ƏLİ İldirimoğlu daş yağan gün Redaktor: Nadir Məmmədli
Yüklə 10,49 Kb. Pdf görüntüsü
|
38 Ə li İld ırı m oğ lu * * * Dayım mühasibat məktəbini bitirmişdi. Kəndin oxumuş, savadlı, bilikli adamı sayılırdı və qonşu kənddə hesabdar işləyirdi. Babam hər gün sübh tezdən atını palanlayıb əkinbiçin, bağbağat işlərinə yollanırdı. Qoca nənəm ev işlərini yerbəyer eləyəndən sonra, çatma qurub nehrə çalxalamağa başlayırdı. Belə məqamlarda təhnədən para fətir götürüb, cibimə yumurta boyda kəllə qənd qoyub xəlvətcə evdən çı xırdım. Çünki evin böyükləri məni təkbaşına orabu ra getməyə qoymurdular. Deyirdilər ki, yalyamacda azıb eləyər və ya başına bir iş gələr, arada peşmançılıq olar. Ona görə də məni hələmhələm gözdən uzağa buraxmırdılar. Ona görə də çox vaxt bir yerə getmək istəyəndə evdəkilərə bildirmirdim. Bu gün bəxtim gətirmişdi. Kişilər işə getmişdi, qoca nənəmin başı nehrə çalxalamağa qarışmışdı. Ayaqlarımın ucunda, səksəkəli addımlarla sıpıxıb həyətdən çıxdım və kəndin yuxarısındakı Qarğı bula ğına tərəf dolaylandım. Dərənin boğazında başbaşa verən qayaların arasından sısqa axınla süzülüb gələn bulağa çatanda pencəyimi soyunub qaragilə ağacın dan asdım. Dizlərimi yerə dirəyib, bulağın dumduru suyundan doyunca içib biriki ovuc da üzümə vur dum. Bulaq sərt qayalarla, qalın kollarla əhatə olun duğundan buraya çobançoluqdan başqa heç kimin ayağı dəymirdi. Bulağın başında minbir oyundan çı xırdım. Birdən başıma qəribə bir fikir gəldi, düşün düm ki, burada qara palçıqdan Köhnə Həsənliyə ox şayan kənd salım. Elə bir kənd ki, məscidi, mədrəsəsi, bir sözlə, bütün binaları palçıqdan olsa da, babaları mızın yaşadığı Köhnə Həsənliyə oxşasın. Bu ağır işin öhdəsindən gəlsəm, təsəlli taparam. Elə hesab edərəm 39 Daş y ağan gün ki, ermənilərin acığına onların yandırıb dağıtdığı Köhnə Həsənlini yenidən tikib qurmuşam. Əvvəlcə bu fikir mənə baş tutmayan xam xəyal kimi gəldi və özüm özümə güldüm. Lakin arzum tərəddüdlərimə üstün gəldi. Qərarım qətiləşdi. Qolumu çırmayıb təkbaşına “tikinti” işlərinə başladım. Həm də fikir lə şir dim ki, ermənilərə etibar yoxdur. Andranikin başı nın qurdu bir də tərpənsə, mənim kəndimin yerini tapa bilməz. Babam erməni daşnaklarının müsəlman lara necə divan tutduğu, qaniçən olduğu barədə çox danışmışdı. Onun dediyi sözlər yadımdan çıxmırdı. Andraniki görüb tanımasam da, onun ordusunun Köhnə Həsənliyə tutduğu divanı, babamın ürəkağrısı ilə dediklərini gözümün qabağına gətirib, onlara nifrət edirdim. Erməni cəlladlarının acığına Qarğı bu lağının aşağısındakı bataqlıqdan üfunət saçan qara palçıq götürüb tikintiyə başladım. Əvvəlcə kəndimin ətrafına hasar çəkdim ki, Andranikin qoşunları içəri soxula bilməsin. Sonra çörçöp yığıb dəyirman tikdim ki, dən üyütmək üçün camaat orabura getməsin. İş öküzlərini nallamaq üçün kəndin ortasında ayrıca yer düzəltdim. İtləri zəncirləyib elə yerdə bağladım ki, erməni qoşunu gecə vaxtı hücum eləsə, tez görüb hürüşsünlər və kəndin adamlarını duyuq salsınlar. Tikdiyim evlər elə xoşuma gəlirdi ki, hamısına çöpdən çəpər çəkmişdim, yolağa qoymuşdum. Evdəkilərin mənə acığı tutmasaydı, elə burada da gecələyərdim. Bircə orası vardı ki, otaqlar çox balaca idi. Ora siçan da girə bilməzdi. Əllərim qapqara palçıq olmuşdu. Gördüm yorul muşam, əlimin arxası ilə alnımın tərini silib, ayağa qalxdım. Kəsif qoxusu gələn palçıqdan düzəltdiyim evlərə, dəyirmana, dəvələrə, atlara, öküzlərə, zəncir lədiyim qıllı köpəklərə baxmaqdan zövq alırdım. 40 Əli İldırımoğlu 41 Daş y ağan gün Günün batmasına az qalırdı. Başım tikinti işlərinə qarışdığından günorta yeməyim yadımdan çıxmışdı. Bulağın gözündə yuyunub təmizləndikdən sonra yas tı bir daşın balaca çalasını su ilə doldurdum. Daş stəkanıma qənd saldım. Ancaq bu nəhəng stəkanı qal dırıb başıma çəkməyə gücüm çatmazdı. Ona görə gətirdiyim fətiri tikətikə doğrayıb, şirinşərbətə salıb ləzzətlə yeyirdim. Qayışımın altını bərkidəndən son ra kənara çəkilib əllərimlə tikdiyim balacabalaca evlərə bir də baxdım. Kənd kiçik olduğundan, Köhnə Həsənlidən daha çox Təzə Həsənliyə oxşayırdı. Artıq gün əyilmişdi. Evə dönmək istəyəndə saldı ğım kəndi dağıtmaq istədim. Ancaq əlim gəlmədi. Ba bamın dedikləri yadıma düşəndə bədənim əsdi. Bir dəfə Köhnə Həsənlinin xarabalıqlarından keçəndə ba bamın qanı qaraldı. O, uçuq evlərə kədərli nəzər salıb, təəssüflə başını buladı və Andranikin qarasına o ki var söyübsöyləndi: – O gorbagorun fitvasıynan süfrəmizin başına ke çirdiyimiz namərd ermənilər minillik kəndi bu kökə salıb, – dedi. – Nə millət olursa olsun, insan ki Allah dan qorxmadı, ondan nə pis əməl desən çıxar, – əlavə edib tüpürdü. Babam harfa danışan adam deyildi. Ancaq ermə ni lərin törətdiklərinə baxanda təbdən çıxdı, onların ar xasınca söyübsöyləndi. Mən isə bir kəlmə də dillən mədim. Babamın qırımını görüb, səsimi içəri saldım. Ancaq onun dedikləri qulağımdan getmirdi. Ona görə də səhərdən axşamacan, qantərə batabata tikdi yim evlərə, saldığım kəndə qıymadım. Babamın hə min sözlərini xatırlayıb özözümə düşündüm: “Əgər bu evlərin birini uçursam, onda elə mən özüm də erməni daşnakları kimi allahsız, mürvətsiz olaram. Hamı məni lənətləyər”. Yüklə 10,49 Kb. Dostları ilə paylaş:
|