51
yanağında qaralan xalı gizlətmişdi. Nəbinin ürəyindən qəribə hiss keçirdi.
Istəyirdi ki, Həcərin razılığını alıb onu elə buradan qaçırtsın...
Həcərin kələğayısı kəpənək təki qanad çalırdı. Başını qaldırmadan düşərgəyə
üz qoymuşdu. Səhənginin ağzına qapadığı bənövşələrin gözlərindən yaş
damcılayırdı.
Nəbi qızı qabaqladı. Həcər çaşqın halda Nəbini süzdü. Ətirlənmiş qara
kirpikləri sanki ox olub oğlanı geri oturtdu. Həcər uzaqlaşdı.
Köç səhərə yaxın qalxdı...
Dağ yolları uzun... Dağ yolları yorucu... Dağ yolları nəhayətsiz... Tar
basmış dərələrdən axan soyuq külək Kəpəzə tərəf gəldikcə isinir. Elin ağlı-
bozlu qoyun sürüləri, çətən yüklü dəvələri, atları, qatırları yollara naxış vura-
vura Çəmənyurd yaylağına tərəf axır. Köç qorxulu bir uçurumun qaşına çatır.
Xam öküz yüklü eşşəklərə pəl vurub qabağa keçir. Aşağıda cunqur dərələrin
dibi görünmür. Birdən Alonun səsi titrəyir:
-E-hey... öküz uçdu, öküz uçdu!.
-Vay!.. Belə də peşmançılıq olar?! Biz indi Xanalıya nə deyəcəyik?! Kaş
qızıl düyə uçaydı!..
Nəbi anasına toxtaqlıq verdi:
-Fikir eləmə... Yaylaqda haqqımda
üç qoyun alacağam, verərəm Xanalıya.
Hava işıqlananda Alonun köçü Çəmənyurda güclə çatdı... Mən təəccüb
edirəm ki, yer altında uyuyanlar nə üçün belə loğman dağlarda dirilmirlər
NƏBĠ KƏNDĠN SÜRÜSÜNÜ
MƏHƏRRƏM KƏNDĠN NAXIRINI OTARIR
El Çəmənyurd yaylağından arana enəndən sonra Alogilin dolanacağı bir balaca
yaxşılaşmışdı. Nəbi artıq camaatın sürüsünü otarırdı. Gözəl sevincindən
bilmirdi ki, nə etsin. “Oğlum o şümürdən gərək çoxdan uzaqlaşaydı. Bircə o
qalmışdı ki, uşağa şər atmaya. Nəbi yüz erkəyi Naxçıvan bazarında sata bilərdi?
Heç bu ağıla sığan işdi? Dünya dağılsa da mənim oğlum belə iş tutmaz;
Kərbəlayı Cəfərin çörəyini yemək olar? Onun çörəyi ilan sümüyüdür!”
Alo kiçik oğlu Mehdi ilə əhəng yandırır, onun-bunun bağ-bağatını çəpərləyir, odun
yarır, bir sözlə kəsbkarlıq edirdi. Məhərrəm isə ailənin gündəlik çörəyini elin
naxırından gətirirdi. Təəssüf, min təəssüf! Bu xoş günlər uzun sürmədi...
Məhərrəm hər axşam naxır kəndə qayıdanda iri çantasını böyrünə salıb qapı-
qapı dolaşır hər evin çəpəri ağzında çomağına söykənib haqqını istəyirdi.
Məhərrəm lap körpəlikdən yoxsulluğun hər üzünü görmüşdü. O, kasıb ailələrin
qapısında qəsdən dayanmırdı: “Ayıbdı birdən verməyə bir şeyləri olmaz səsimi
eşidib xəcalət çəkər!.”
Bir axşam Məhərrəm təsadüfən İsmayıl kişi ilə rastlaşdı. Ayın işığında iynə
saplamaq olardı. Kişinin aşlı camış gönündən qurşadığı enli toqqasından ortası
yeyilmiş uzun bir satıl və buynuzsaplı yekə bir bıçaq sallanırdı. Tumanbağısının
qotazları yamaqlı dizlərinə çatmışdı. Məhərrəm altdan-altdan İsmayıla baxırdı.
Yazığın dişləri tökülmüş, ovurdları batmış boğazının damarları üzə çıxmışdı.