Əşir Bəşiroğlu
Yüklə 6,82 Kb. Pdf görüntüsü
|
67 çoxdan atamızı yandırmışdı. Bilirəm, onun da arğacı, Kərbəlayı Cəfərdən keçibmiş. Gözəl, oğluna yalvarmağa başladı: -Qadan canıma, o qudurmuş it dalamağa adam axtarır. Çalış onun xətasından uzaq ol. -Ana, o, çox qudurub! Mən ona gərək elə bir gəliş gələm ki, bir də fağır- füqəraya dəyib-dolaşmasın. Gözəl əli əsə-əsə atın dolaşıq yalını didişdirirdi: -Oğul, məgər fağır-füqəranı bəy fağır eyləyib? O gözə görünməzin işinə əl aparma. Gör hal anası gecələr gəlib atının yalını necə hörüb, bayaqdan aça da bilmirəm. Bundan sonra yəhərə iynə sanc, oğul, hal atını gecələr çapıb haldan salar. Nəbi gülümsündü. -Ana, elə mən özüm iynəyəmdə. Gəlib bəyin gözünə batmışam. -Nəbi, səni and verirəm dayının o yaralı ruhuna, bu gecə qarmaqarışıq yuxu görmüşəm, heç kəslə işin olmasın. Allah özü xeyirə calasın. Görmüşəm ki, dayın İldırıma toy eləyirik... Nəbi əyilib anasının “qar düşmüş” saçlarından öpdü. Ana yol üstəyəm, gözlərini sil. Həmişə mənə qartallardan danışırdın... deyirdin, gərək insan qartal kimi yaşasın. Keçmə namərd körpüsündən Qoy aparsın sel səni. Yatma tülkü daldasında Qoy yesin aslan səni! Bunları səndən eşitmişəm, ana, səndən! Di, salamat qal, mən getdim! Yoldan toz qalxdı. Ana səhəngdən bir parç su töküb oğlunu arxasınca atdı: “Get yolun uğurlu olsun”. Gözəl kirpiklərinin yaşını kəlağayısının ucu ilə qurulayanda tumanı yolağanın ağzındakı qarağac kötüyünə ilişdi. “Bu bizdən nə istəyir?” O, tumanı hirslə dartanda balağı şilimləndi. Mollu kəndində bu gün adam qalmamışdı. Uşaqlı-böyüklü hamı Yazıda idi. Kimin qabağına hara gəldi öküzünü, kəlini, cöngəsini cütə qoşub əkirdi. Qız-gəlinlər kölgəliklərdə süfrə açmışdılar. Həcər də onlkarın arasında idi. Qızın gözü cavan saqqız ağacının yanındakı cütlərdə qalməşdı. Nəbi orda cüt tutur, qardaşı Mehdi hodax sürüdü. Alo isə çiynində xurcun cütün qabağınca asta-asta addımlayır, ovcunu toxumla doldurub yerə səpirdi. Tər basmış cöngələr yalmana-yalmana dartır, arabir yatır, bir neçə çubuq “yedikdən” sonra sıçrayıb ayağa qalxırdı. Alo oğlanlarına deyirdi: - Oğul, heyvanlar xamdı, çox darıxdırmayın , arabir holavar çağırın. Nəbi ağ saçaqlı papağının dalını qaldırırdı: Holavarın uzunu, Çoban, qaytar quzunu. Gedin deyin qonşuya, Mənə versin qızını. 68 Mehdi də səsini qardaşının səsinə qatırdı... Nəbi gavahını torpağa sancdıqca torpaq laylar cütün ağzında vərəqlənirdi. Alo arabir geri qanrılıb oğlanlarına fərəhlə baxırdı. - Uşaqlar, hələ dəd-babadan belə əkinimiz olmayıb.-O əyilib şumdan bit ovuc qara torpaq götürdü:- Gör necə dənəvərlənir, elə bil sümüksüz ətdir.-Torpağı çörək kimi qoxladı, dilinin ucunu ona toxundurdu.-Pəh... pəh... torpaq belə olar. Hələ dünya binnət olandan bura cüt dəyməyib. Sağlıq olsun Zeyvə kəndindən biçinçi cıxarmasaq, buranın taxılını yığıb-yığışdıra bilməyəcəyik. Nəbi atasının sözünə qüvvət verdi: - Ata bu Qoçdaşdan bəri nə ki torpaq var, bundan sonra həmişə biz əkəcyik. Daha gedib hər peşğurtda Kərbəlayı Cəfərin qapısını kəsdirmərik. Daşlı düzdan canımız yaxşı qurtardı. Ildə neçə gavahın sındırırdı. - Göy qaşqabaqlı idi. Nahardan sonra bir lay bulud Yazının düz üstündən asılmışdı. Qarıltı eşidilirdi. Alo göyə boylandı: “Bu qarğalara ax!”. Qarğalar qoşun-qoşun əkin yerinə tökülürdü: Alo əlini alnına aparıb yola baxmaq istərkən ayağı şuma düşdü, büdrəyib yıxıldı. Qalxıb gülümsəyə-gülümsəyə üst-başını çırpdı. - Zəhrimara qalsın qocalığı. Durduğu yerdə adamı yıxır. Bilmirəm bu İsmayıl da harda qaldı. Yaman nigaranam. Dedim gedib qəzyanlı Ələkbərdən bir kəviz borc toxum alıb gətirsin. Bu, indiyəcən harda qalmış olar?! Ələkbər də gələsi idi, o da gözə dəymir. - Darıxma ata, gəlib çıxarlar. Min-min qara çaynaq şumda gəzirdi. Hər qarğa bir toxum götürsə, şumda nə qalardı?! - Vallah, İsmayıl bu səbrin yiyəsi deyil. Bu qanadı sınmışlara bax ey!.. Kiş!.. – Alo yerdən bir kəəsək götürüb qarğalara atdı.-Qanadı sınmşlar gör toxumu necə dənləyirlər ey!.. Heç nədən qorxuları yoxdur... Alo Kərbəlayının qaratikanla çəpərlənmiş tayasından bir bağ yonca çəkib Qəmər dayın qabağına qoydu, ağacın kölgəsində uzandı. Əllərini başının altında çarpazladı. Budaqa qalan sarı yarpaqlar hərdən qopub onun yan yörəsinə düşürdü. Alo boş toxum xurcununu, uçqulaq yabasını, dəhrəsini, nizəburun düsərini saqqıza söykəmişdi. Budaqda asılmış heybə Alonun gözü qabağında asta-asta yellənirdi. Alo bunları nə duyur, nə də hiss edirdi. Onun xəyalı, onun fikri, onun düşüncəsi bu anlarda tamam başqa yerdə idi. “Əkini qurtaran kimi gərək dörd böyrünü çəpərləyəm. Qaroun dərəsində yaxşı qaratikan yeri bilirəm. Güllü dərədə tikan qalmayıb. Keçən il əhəng yandıranda orda diş qurdalamağa çöp dı qoymamışam...” Alo xəyalən əyilib qara şümü eşir, bir neçə cücərmiş toxum tapır: “Gör necə kök atıb... sağlıq olsun ... çəpərləmişəm. Daha mal-qarada taxıla ziyan verə bilməz. Qarğalardan da bir-ikisini güllə ilə vurub oyuq qayıracağam, asacağam düz zəminin ortasından. Taxıl yetişəndə fırfıra da qayıracağam...” Qışdır. Qar əkinlərin üstünə yorğan örtüb.. Alo əlində üçqulaq yabası qarı xışıldada-xışıldada zəmini gəzir. Orda-burda tülkü, çaqqal izləri var. “Bu çaqqal-çuqqal hardan gəlib zəmiyə soxulub?!” Alo əllərini ovuşdura-ovuşdura Yüklə 6,82 Kb. Dostları ilə paylaş:
|