Əzizə Cəfərzadə
Yüklə 2,69 Mb. Pdf görüntüsü
|
www.vivo-book.com
135 Balaxanım Vҽliyullaya tҽzҽ ҽrҽ gҽlmiĢdi. Yeddi yetim üstünҽ. Ona görҽ һҽlҽ mҽһҽllҽdҽ qapıbir qonĢusu Xırdaxanımın taleyinҽ dҽrindҽn bҽlҽd deyildi. Xırdaxanım isҽ һҽm bu boĢluğu doldurmaq, qonĢusunu olub-keçҽnlҽrdҽn һali etmҽk, һҽm dҽ ürҽyini boĢaltmaq üçün uzun bir һekayҽt baĢlamıĢdı. – Hҽ, elҽ ki dava baĢlandı, qoĢun yığdı düĢdü ortaya, qaçan qaçdı, mҽnimki baĢıbҽlalı keçdi girҽ. Axı bizim Ģaһlıq üstҽ davaynan nҽ iĢimiz vardı? Hҽ... Tҽzҽ gҽlin idim. Bir üzüm qız, bir üzüm gҽlin. Özü dҽ o günlҽrdҽ tҽzҽcҽ uĢaq ziyan elҽmiĢdim. Sabaһ tezdҽn yazıq kiĢi һҽftҽ bazarına getmiĢdi. Tez dҽ qayıtdı gҽldi. Sҽn demҽ, qapıya yaraqlı qoĢunyığan böyük durubmuĢ, onun içҽridҽn çıxmağını gözlҽyirmiĢ. Girdi içҽri. Dedi ki, gedirҽm Gülҽli qızı, can sҽnin, pҽnaһ Allaһın. ġükür kҽrҽminҽ, verҽn Tanrı balanı da aldı. Yoxsa nigaran gedҽrdim sҽndҽn. Ġki baĢ qalacaqdın, bir baĢ qalırsan. Ġki ҽlin bir baĢını saxlar. Gҽldim – mҽnimsҽn, gҽlmҽdim – yamana getmҽ! Axtar, sonala, yaxĢıya get. Dedim, bҽri bax, mҽnim sirkҽm belҽ suları götürmҽz, sınsın iki ҽl ki, bir baĢı saxlamaya. Yaradan Tanrı yaratdığı canı www.vivo-book.com
136 çörҽksiz qoymaz. Arın-arxayın get, Allaһ amanatı! Gҽldün – sҽninҽm, gҽlmҽdün – qara torpağın. Sҽn mҽni nҽ saymısan? Ağca ҽtim bir ҽr görüb, bir dҽ qҽbir görҽr! Yeddi il aĢıq kimi ҽlimҽ saz aldım. DaĢa dönmüĢ canım, yeddi kҽnd-oba gҽzdim, yeddi dünya dolandım. Gördüm, yaxĢıları yaxĢılar alıb, pis xҽbҽrҽ mҽn qayıl deyilҽm. Arada bir öldü xҽbҽrini çıxardılar. «Gördüm» deyҽni görmҽdim. Odu ki, öldüsünҽ inanmayıb, elçi gҽlҽnlҽri qapıdan qaytardım. Elҽ bu gülҽbҽtin düzmҽyi dҽ o vaxtdan adҽt elҽdim. Qızlar üçün ceһizlik daraqqabı, Quranqabı, möһürqabı, baĢmaqüzü, sürmҽdan araqçın tikib satırdım. Çörҽyimi çıxarırdım. Sidqimi Allaһa bağladım. Gözümü yeddi yol ayrıcından üzmҽdim, yolunu gözlҽdim. Yeddi ildҽn sonra gҽldi çıxdı. «A Gülҽli qızı, ҽcҽb getmҽmisҽn. Halal olsun sҽnҽ ananın südü» – dedi. Xırdaxanım elҽ danıĢırdı ki, elҽ bil nҽğmҽ oxuyurdu. Sҽsindҽ, sözlҽrinin bir-birinin ardınca düzüĢündҽ mҽhz nҽğmҽ aһҽngi vardı. Balaxanım bu aһangҽ uyub, böyük mҽһҽbbҽtin sadҽ һekayҽtini, özünҽ qismҽt olmayan bir Ģirin nağıl tҽki dinlҽyirdi. Arabir kirpiklҽrinin dibini nҽmlҽndirҽn www.vivo-book.com
137 yaĢı ucuzbҽsҽr, nimdaĢ Basqalı kҽlağayısının ucu ilҽ silir, yun qılpınlarının alindҽn gözünҽ düĢmҽmҽsilҽ alıĢırdı. – MaĢallaһ-namxuda, istҽmҽyҽn gözlҽrҽ ĢiĢ batsın, nҽ bҽxtҽvҽrsҽn Dҽrgaһqulu qҽdeĢnҽn...
Xırdaxanım bҽxtiyarlıqla gülümsҽdi. – Hҽri ya... һҽlbҽt ki, bircҽ uĢaq sarıdan kiĢini yarıtmadım. Gec oldu, uĢaqciyҽzim. Ġndi kiĢinin saç-saqqalına dҽn düĢҽn vaxtında, oğlu boyda nҽvҽsi oleydi gҽrҽk.
Balaxanım tҽzҽ rҽfiqҽsinҽ ürҽk-dirҽk verdi. – Day ona sҽn neynҽyҽsҽn? Allaһın Yazısıdı dҽ. – Hҽri, elҽ mҽn dҽ һҽrdҽn onu fikirlҽĢҽndҽ deyirҽm ki, ilkim qaleydi. Ziyan elҽmҽsҽydim saxlardım özü gҽlҽnҽcҽn. Amma sonra da deyirҽm ki, Allaһ bilҽn mҽslҽһҽtdi. Neyçün ki, birdҽn Allaһ elҽmҽmiĢkҽn, o sağ qalsaydı, kiĢinin özünҽ bir zaval toxunardı. Ağzımı açan kimi, kiĢi dҽ mҽn deyҽni deyir. Deyir, bütün bunlar Allaһın yazısıdı... Ġndiki bҽsimizdi... Qismҽtdҽndi... www.vivo-book.com
138 Qapı açılmadan sҽs gҽldi. Xırdaxanım ҽrini öskürҽyindҽn tanıdı. Öz evinҽ girsҽ dҽ adҽti idi: ҽvvҽlcҽ öskürüb gҽldiyini xҽbҽr verҽrdi. Bҽlkҽ, evdҽ qonĢu arvadlarından var, baĢı-gözü açıq olar. Doğrudan da, sҽsi eĢidҽn kimi Balaxanım kҽlağayısının ucunu yuxarı, burnunun üstünҽ çҽkib yaĢmaqlandı. Sҽkinҽ dҽ analığına baxıb cҽld kҽlҽfi ayaqlarından çıxardı, yumağın üstünҽ doladı vҽ yerindҽn qalxdı. Balaxanım dedi: – Dҽrgaһqulu qҽdeĢ gҽldi, mҽn getdim. – Ağҽz görҽsҽn nöĢün tez gҽlib? Yҽqin bir Ģey götürüb gedҽcҽk. Keç evҽ, gedҽr, genҽ iĢimizdҽ olluq. Balaxanım һҽya içindҽ tҽlҽsdi. – Yox, yox, bҽlkҽm, çörҽkdҽn-zaddan istҽdi. Sҽn iĢindҽ ol, tez getsҽ sҽslҽrsҽn, gҽllҽm genҽ. – YaxĢı, yaxĢı.
Balaxanım dükcҽlҽri һҽyҽtdҽ, palazın üstündҽ qoyub, Sҽkinҽ ilҽ birlikdҽ, içҽri girҽn Dҽrgaһqulunun böyründҽn yavaĢca sürüĢüb getdi. – Xeyir ola, kiĢi, nҽ ҽcҽb tez qayıtdın? Deyirdin, gec
www.vivo-book.com
139 gҽlҽcҽyҽm. KiĢi un almaq üçün götürdüyü yarıboĢ torbaları püstҽ ağacının böyrünҽ atıb, bir az ҽvvҽl arvadların oturduqları palazın üstündҽ çökdü. Hҽyҽcanlı idi, amma bu һҽyҽcanı gizlҽtmҽyҽ çalıĢırdı. Dimdik qarĢısında dayanmıĢ Gülҽli qızının nigarançılığına son qoydu: – Lҽnҽt Ģҽrҽ! Amma bir elҽ xeyir dҽ yoxdur, bu köpҽk oğlunun zamanasında. Osmanlı gedir, iranlı gҽlir. Ġranlı gedir, Ģirvanlı gҽlir. Ġndi dҽ deyirlҽr ġirvanĢaһın qoparağını götürürlҽr. – Nҽ olub bҽgҽm?
KiĢi arvadından ömründҽ bir Ģey gizlҽtmҽmiĢdi. Nҽ dҽrdi olsa, mҽrdanҽ arvad һesab etdiyi Xırdaxanımla bölüĢҽrdi. – Bilirsҽn, Gülҽli qızı, deyirlҽr Ҽrdҽbil tҽrҽflҽrdҽ bir Ģaһ peyda olub, peyğҽmbҽr nҽslindҽndi. Deyir, bu ġirvanĢaһların dҽdҽsidi bilmirҽm, babasıdı bilmirҽm, nҽyidisҽ, onun dҽdҽ-babasını öldürüb. Ġndi qanını almağa gҽlir. Özü dҽ guya bu ġirvanĢaһlar peyğҽmbҽr salavatullaһın dinindҽ nҽyisҽ pozub – onu düzҽldir.
Yüklə 2,69 Mb. Dostları ilə paylaş:
|