Əzizə Cəfərzadə
Yüklə 2,69 Mb. Pdf görüntüsü
|
www.vivo-book.com
168 Arxasında Xülҽfa bҽylҽ Bayram bҽy Qaramanlı kimi nҽr igidlҽr dururdu. Bir dҽ «elçiyҽ zaval yoxdu». Qoy bu uĢaqsifҽt, arvadsifҽt Ģaһzadҽnin bağır-öfkҽsi partlasın, daһa YaxĢı! Tez tҽslim olar. Tҽslim xҽbҽrini aparıb ҽnam allam. Bir gün sonra Ģaһi-cavanbҽxtin ağ atının cilovdarı olub, onu zҽfҽrlҽ Bakı qҽlҽsinҽ varid etmҽk Ģҽrҽfi mҽnҽ nҽsib olar».
– Bҽs xaliq, bҽs camaat? Onların tҽslim olmaq istҽyib- istҽmҽdiyinin ҽһҽmiyyҽti yoxdu? – sualı gözlҽrindҽn yaĢı qҽlbinҽ axıdıb, baxıĢlarında ildırım çaxan Sultanım xanım verdi. Qasid һҽyasızlığında o dҽrҽcҽyҽ çatdı ki, «Ģaһzadҽnin» sözünü qaytarmağa cürҽt etdi: – Camaat... Camaat nҽdi, kimdi? Çoban dalınca gedҽn bir sürü qoyundu o camaat...
O danıĢdıqca Sultanım xanım düĢünürdü: «Deyҽsҽn, canına doymusan. Deyҽsҽn, ҽcҽl sҽni bҽrk girlҽyib. Babam deyҽrdi ki, keçinin ҽcҽli çatanda buynuzunu çobanın çomağına sürtҽr»...
www.vivo-book.com
169 Qazi bҽyin dostlarından iki cavan sҽrkҽrdҽ ҽlini qҽmҽnin qҽbzҽsinҽ aparmaqla cılxa polad tiyҽnin parıldaması bir oldu. Amma Sultanım xanım özüyçün dҽ gözlҽnilmҽz bir һökmlҽ ҽlini qaldırdı: – Aparın, meydanda asın! Qoy qoyun һesab elҽdiyi camaat öz gözü ilҽ onu görsün. Günaһını carçılara da deyin!
Ġki nҽfҽr cavan, elçinin qollarını arxasında çataqladı. O, һҽlҽ elçiyҽ zaval ola bilҽcҽyinҽ inanmırdı, odur ki, qolu burulsa da, çırpınmırdı. Ҽbülfҽttaһ bir addım irҽli gҽlib ҽllҽrini döĢünҽ qoydu:
– Ҽfv edin, axı elçi amanda olar! Elçiyҽ zaval yoxdu.
ġirvanĢaһlar xanҽdanını «elçi öldürdülҽr» Ģayiҽsi ilҽ rüsvay etmҽyin! O da xaһiĢdҽn çox nҽsiһҽt yolu ilҽ danıĢırdı, axı darğa taxtda oturanın Qazi bҽy olmadığını bilirdi. Ҽbülfҽttaһ bҽy «gҽdҽ-güdҽ» qızından dönüb Ģaһzadҽ xanım olmuĢ Sultanım www.vivo-book.com
170 xanımı tanıyırdı. Qalanın o biri üzündҽ Xülҽfa bҽyin һazırlığından xҽbҽrdar idi.
Sultanım xanım «aparın», deyҽ bir dҽ ҽlini qaldıranda Ҽbülfҽttaһ onun barmağında Fҽrrux Yasarın «möһür üzüyünü» yenidҽn gördü. Hökmün qҽtiliyinҽ vҽ yerinҽ yetҽrilҽcҽyinҽ inandı. Bununla belҽ, son bir ümidlҽ Sultanım xanımı dilҽ tutmaq üçün söz axtarmağa baĢladı. Ҽbülfҽttaһın һökm qarĢısında susduğunu, özünün bayıra sürüklҽndiyini görüncҽ, elçi iĢin ciddi Ģҽkil aldığına ҽmin oldu. Birdҽn-birҽ bir az ҽvvҽlki qürur onu tҽrk etdi. Bütün lovğa adamlar kimi, ilk müvҽffҽqiyyҽtsizlikdҽn özünü itirdi. «Mҽn onu cavan, qorxaq bir uĢaq һesab etmiĢdim. Amma o quzu cildindҽki pҽlҽng imiĢ! Ġlaһi, mҽn axı düĢmҽn içindҽyҽm, Xülҽfa bҽy kömҽyimҽ gҽlincҽ mҽһv ollam», fikri ildırım sürҽtilҽ xҽyalından keçdi. Dartındı, cavanların ҽlindҽn çıxıb «Ģaһzadҽnin» önündҽ ağzı üstҽ yerҽ yıxıldı vҽ inildҽdi: – BağıĢla, bağıĢla, Ģaһzadҽ!.. Hҽzrҽti-vala, qҽlҽt elҽdim...
Sultanım xanım nifrҽtlҽ qaĢlarını çatdı. – Sҽn һҽlҽ www.vivo-book.com
171 qorxaqmıĢsan da?!. Bir qaĢıq qanından ötrü... sürünmҽ! DanıĢdığın kimi mҽrdanҽ ölmҽyi dҽ bacar, O bir dҽ üzüklü ҽlini qaldırdı. – Aparın!.. – Ҽfv... aman...
Elçini sürüklҽyib apardılar. Saray meydanında dar ağacı quruldu. Buraya һҽyҽcanlı xҽbҽrlҽr eĢidib toplaĢmıĢ Ģҽһҽrlilҽrin önündҽ elçinin günaһını üzünҽ oxuyub dara çҽkdilҽr. Qazi bҽyin qҽbul otağında isҽ mҽrҽkҽ һҽlҽ qurtarmamıĢdı. Elçi aparılandan sonra Ҽbülfҽttaһ bҽy deyҽcҽyi sözlҽri tapmıĢdı. O, bir aydan çox idi ki, Xülҽfa bҽyin adamları tҽrҽfindҽn ҽlҽ alınmıĢdı. Bir sıra iĢlҽr görmüĢ, qalanı tҽslimҽ һazırlamıĢdı. O, Qazi bҽyin һarada olduğunu bilmirdisҽ dҽ, һҽr һalda sarayda ağır xҽstҽ yatdığına, bҽlkҽ dҽ, öldüyünҽ vҽ bu mҽsҽlҽnin müҽyyҽn vaxtadҽk xalqdan gizlҽdildiyinҽ mҽһz bu gün ҽmin olmuĢ, indi isҽ inamı bir qҽdҽr dҽ artmıĢdı.
– Xanım, һeç yaxĢı iĢ görmҽdiz. www.vivo-book.com
172 – Neyçün? – deyҽ Sultanım xanım maraqla soruĢdu. – ġirvanĢaһları alçaldan, camaatımızı qoyun һesab edҽn bir qasidҽ aman verҽydik? Öpüb göz üstünҽ qoyaydıq? – Axı bir nҽzҽrҽ alın ki, bu kҽlҽk Ģaһ Ġsmayıldı. Onun qҽzҽbindҽn qorxun! ġirvanĢaһ Fҽrrux Yasar, sizin һörmҽtli qayınatanız, bizim padĢaһımız Cabanıda һҽlak olub. Yerindҽ Ģaһzadҽ Qazi bҽy olmalı idi. O da meydanda yoxdu. Biz һansı qüvvҽylҽ qibleyi-alҽmin qҽnĢҽrinҽ çıxacağıq? – Sҽnin üçün dҽ o qibleyi-alҽm olub, bҽy? Sual ela bir qҽzҽblҽ verildi ki, Ҽbülfҽttaһ bҽy ҽvvҽlcҽ özünü itirdi. Tosqun bҽdҽnini tҽr basdı, qara Ģҽvҽ saqqalı titrҽdi, ҽlini saqqalına çҽkdi, һҽnalı barmaqları da titrҽyirdi. Amma yenҽ dҽ aldığı ҽnamlar, verdiyi sözlҽr, eĢitdiyi vҽdlҽr kiĢinin öz canı ilҽ oynamağına bais oldu: – Axı anam-bacım, dava-Ģava kiĢi iĢidi. Sҽn, zҽnҽn xeylağı, onun qibleyi-alҽm olub-olmadığını nҽ bilirsҽn? YaxĢısı budu, qorx onun qҽzҽbindҽn! ġҽһҽri tҽslim elҽ! Ya da Ģaһzadҽnin yerini de! Sultanım xanım üzüklü sağ ҽlini qaldırıb qeyzlҽ dedi: – Mҽnim Ģaһzadҽ adından danıĢmağa sҽlaһiyyҽtim var. Yüklə 2,69 Mb. Dostları ilə paylaş:
|