FiRİdun bəy köÇƏRLİ
Yüklə 0,55 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- DURNALARA XĠTAB
- TISBAĞA, QARĞA. KƏSƏYƏN, AHU
61
Həqdi, dil-dodağın çeynədi üştür, Saribani-qəza dedi ki, diş 1 dur!
Ondan sonra növbət yetdi ilanə, Gətirdi sinnini şərhü bəyanə.
Dedi: “Ey biçarə, uşaq imişsən, Bəs neçün olubsan ha böylə gühən?
Ol zaman ki, həyyü qadiri-muxtar İstədiki yer-göy ola bərqərar.
Adəm harda idi, Həvva kim idi? Məlaiki-ərşi-əla kim idi?
Bir xaliqin özü, bir mən var idim, İndi belə görmə, bir minar idim.
Müruri-zəmanın evi yıxılsın. Mənim kimi xanimanı dağılsın.
İndi mari-çubə həmtasiyəm mən. Həq bilir ki, mütləq tanımaz görən”.
Dəvə zahir edib bir nimxəndə, Dedi: “Öz yaşımı deyərəm mən də”.
Götürüb ağzına yerdən çörəyi, Başladı ahəstə tər göyşəməyi.
Dedi: “Ey mədəni-hədyanü kəzaf! Bu söz ilə dəvə uşaq imiş saf”.
Lazımdır şol yerdə bu növ misal, Nəsihət eyləsin xəlqə əhli-hal.
Özündən böyüyə etsə xəyanət, Ac qalır, etməsin əlbət, səd əlbət.
Bir adam ki, qoya hiylə binası, Aqibət özünə dəyər xətası.
Yoldaş yoldaş ilə xədəng nisbət, Düz gərək ta ruzi-həşrü qiyamət.
62
Əgər əyri ola dəruni, çün yay, Kirişi qırılıb axır olur zay.
Müşküldü nəzm etmək hər belə nəsri, Əfv eyləsin arif gər olsa kəsri.
Bir saat havada qanad saxalayın, Nizam ilə gedən qoşa durnalar! Qatarlanıb nə diyardan gəlirsiz Qaqqıldaşa-qaqqıldaşa, durnalar!
Mən sevmişəm onun ala gözünü, Nəsib ola bir dəm görəm üzünü; Yoxsa danışırsız dilbər sözünü; Veribsiniz nə baş-başa, durnalar?!
Diyari-ğürbətdə müddətdi varam, Gecə-gündü canan deyib ağlaram; Mən də sizin kimi qərubü zaram, Eyləməyin məndən haşa, durnalar!
Laçın yatağıdır bizim məkanlar, Yavaş-yavaş gedin, səsiniz anlar, Qorxuram toxuna ötən zamanlar Sürbəniz 1 dağılıb çaşa, durnalar! Zakirəm, od tutub, alışıb cigər, Var isə canandan sizdə bir xəbər, Təğafül
2 etməyin allahı sevər Dönməsin bağrınız daşa, durnalar!
TISBAĞA, QARĞA. KƏSƏYƏN, AHU
Bir tısbağa, bir kəsəyən, bir qarğa Yoldaş olmuş idi bundan sabiqa.
Pakizə zamanda tutuban vətən, Asibi-dəhrdən asudə, eymən. ________________ 1.
2.
T ə ğ a f ü l - qəflət göstərmə, özünü bilməməzliyə vurma. 63
Övqat keçirdi yazü, yayü, qış, Eyşü nuşə məşğul idi bitəşviş.
Bir ahu şol yerə eyləyib güzar, Üç ikən həmdəmü həmrah oldu çar.
Səhərdən dağılıb hərə bir yana, Günorta zamanı gəlib məkana.
Başından keçəni eylərdi söhbət, Bu hal ilə dolandılar bir müddət.
İttifaqən, bir gün gəlməyib ahu, Aldı yoldaşların canını qayğu.
Qarğaya dedilər: “dur, aç pərü bal, Gətirib biçarədən bizə bir əhval.
Şayəd ki, fəqiri, xudanəkərdə, Damə salmış ola səyyad bir yerdə”.
Biməksü təvəqqef ovcə qalxıb zağ, Dolanıb hər tərəf edərkən soraq.
Gördü ki, heyvanı səyyadi-birəhm, Üqubəti-həqdən eyləməyib vəhm,
Tutub, əl-ayağın bağlayıb möhkəm Atıb günə qarşı, özü gedib həm.
Dami-təzvirini qurubdu genə, Şayəd özgə şikar sala cənginə.
Ahuyi-pabəndə verib təsəlli, Qanadı on isə, eyləyib əlli.
Gəlib həmrəhlərə gətirdi xəbər, Bir parə naləvü şiyvən etdilər.
Təkəllümə gəlib dedi kəsəyən: “Onun əncamını yaxşı billəm mən.
Məni qanadının üstünə götür, O yer ki, ahunu görübsən, yetir.
64
Be-hövli-qüvveyi-xaliqi-zülmən Bir ləhzədə bəndin parə, qıllam mən”.
Bu tədbiri həmə eyləyib pəsənd, Oldular, filcümlə, dilşadü xürsənd.
Kəsəyəni qarğa alıb dalına, Olan gücün verib pərü balına.
Qalmamışdı səbrü qərarü huşi.
Zərbi-dandan ilə kəsib kəməndin, Bir əndək qalmışdı dəf edə bəndin.
Gördülər tısbağa üftanü xiyzan, Özünü yetirdi şol yerə nalan.
Zəbani-təərrüz etdilər diraz, Söylədilər: “Bu nə işdi, anlamaz?!
Nə fikr ilə gəldin burayə, görək, Səndən bizə olacaqdı nə kömək?
Məgər ki, gələndə səyyadi-pürfən Biz qaçaq, qalasan aralıqda sən!
O da bizə ola əlahiddə dağ, Gərəkdi dübarə çalaq əl-ayaq!”
Dedi: “Ey yarani-ba-istiqamət, Ayini-dostluqda deyil mürüvvət –
Aşinanın biri gəzə asudə, Şol birisi qala dami-qayğudə.
Girəm ki, məsrəfim yoxdur bir karə, Necə dura billəm sizdən kənarə?
Tanrı o yoldaşa eyləsin qəzəb, Kim, dari-dünyada ola xüdtələb!
Üç həmrəhi-sadiq tək olsun azad, Mənimki səhldir, hərçi bada-bad!”
Yüklə 0,55 Mb. Dostları ilə paylaş:
|