FiRİdun bəy köÇƏRLİ
Yüklə 0,55 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- M ə s ə l l ə r
- Abbas ağa Nazir
57
Koldan-kola qaçıb gəlmişəm naçar, Bundan sonra dəxi ixtiyarın var”.
Bir tərəfdən aclıq, bir yandan söyüş, Şir özün itirib getdi əqlü huş.
Halü təbiətdən çıxdı bir babət, Sözün axırına verməyib fürsət.
Yola düşüb dedi: “Dayanma, zinhar, O yer ki, görübsən, məni tez apar!”
Sabiqən görmüşdü bir çahi-pürab, Fil düşsə olurdu mədumu nayab.
Çəkə-çəkə getdi səmtinə, Dübarə başladı təzərrə 1 yenə. Dedi: “Yaxınlaşıb şirin məkanı, Məndə yoxdur dəxi getmək imkanı.
Məgər ki, alasan püşti-sərinə, Görən dəmdə tullayasan girinə.
Eləsən onunla cəngi-sultanı, Mən olam nüsrətin mədihəxanı”.
Axmaq ol pürfəni alıb dalına, Hər kimin əqli var xoşa halına!
Quyu kənarına gəlib yetişdi, Nəzəri özünün əksinə düşdü.
Eylə sandı şiri-peykardır bu, Sıçradı üstünə bivəhmü qayğu.
Tülkü özün atmış idi kənarə, Qərq oldu bu suya dər-dəm biçarə.
Hiylə ilə xeylədi azad, Qayıtdı mənzilə xürrəmü dilşad,
Çoxdu yolu bu məsəlin dünyadə, Mən özüm görmüşəm həddən ziyadə.
58
Biri o kim, hər kəs xalqa zülm edər, Aqibət ədl ilə fənayə gedər.
Biri o ki, hakimani-bitədbir, Çahi-intiqama qərq olur çün şir.
Biri o ki, biməsləhət, biəndiş. Bu dari-dünyada düzəlməz heç iş.
Biri o ki, sanma düşməni həqir, Eylər səni axır bəlayə əsir.
Xətadır dolanmaq, xülasə-kəlam, Xətm oldu hekayət, baqi vəssalam.
Zülm ilə abad olan, ədl ilə bərbad olar. Acın amanı olmaz, toxun imanı.
Ah, ey safü paki- xaki-vətən, Nə gözəlsən, nə yaxşısan, nəsən! Nə gözəldir sənin çölün-çəmənin, Dağü bağın, gül ilə yasəmənin. Məni çün bəslədin qucağında, Yenə yer ver mənə bucağında Axır ömründə et məni rahət, Mənə bəsdir bu çəkdiyim qürbət. Məni bətnindən eylədin peyda, Yenə bətnində et məni ixfa. Ey vətən, ey canım sənə qurban! Neçin əhlin olub sənin nadan? Əlmədəd, ey mühəndisani-vətən, Vətənin xanəsi olubdu köhən. Hüsn təmirinə qılın himmət, Onun abadına edin qeyrət. Dərdinə vəqt ikən edin çarə Ta həlak etməyə onu yarə.
59
DƏVƏ, ĠLAN VƏ TISBAĞA
Bir dəvə, bir ilan, bir də tısbağa Yoldaş olmuşdular mundan sabiqa.
Xanəyek müttəfiq, yekdil, yekcəhət, Yox idi arada bir sirri-xəlvət.
İkisinin əkli 1 rig
2 idə torpaq, Dəvənin töməsi giyahü yarpaq
Gəzərkən tapdılar bir girdə çörək, Dedilər: aparıb mənzildə yeyək.
Nəhayət, bunların kini var idi, Muzi 3 idi çünki hiyləgər idi. Bir-birinə dedi: “bizə nə lazım Kim, belə axmağa olaq mülazim
Həmi yerdən yeyir, həmi həvadən, Yalvarıb bir çörək alaq xudadən.
Aparıb onunla üç yerə bölək, Aldadarıq, qalar özümüzə əppək”.
Muzilər qoydular binayi-möhkəm, Dəvəyə dedilər: “Ey yarü həmdəm.
Həqqi bu kim, üç gündü binaharıq, Görürsən nə kunə olmuşuq arıq.
Tapdığımız həmin bir girdə nandı, Gər üç yerə bölək, haman hamandı.
Məsəldir: bir paydan bir kişi doyar, Gər bölünə – ikisin də ac qoyar.
Yaxşı odur – bunu yesin birimiz, Dost-düşmənə faş olmasın sirrimiz. ________________ 1.
2.
R i g - toz, qum. 3.
M u z i - qorxaq fikirli. 60
Olsun şol yeyənin tabü təvanı, Ara yerdə nahəq çıxmasın canı.
Əlbəttə yetirir qasimül-ərzaq, Qoymaz bizi acu susuz qırılaq”.
Dedi: “Nə desəniz mənim sözüm yox, Həqq bilir ki, özgə payda gözüm yox.
Püşk atsanız əgər, raziyək püşgə, Qoy düşsün düşəcək hər kimə kişgə”.
Dedilər: “Nə lazım püşk alaq ələ, Şükr olsun xudayə, münsifik hələ.
Hər kəs öz yaşını eyləsin izhar, Gördük birimizin artıq sinni var –
Cahıllar əl çəksin binəvadən, Nəsibin istəsin bari-xudadən.
Şol qocaya olsun ta inki qüvvət, Bəlkə yol bacara bir neçə müddət”.
Dəvə qaldı labüd laəlac, naçar, Dedi: “Özüz bilin, ixtiyarız var”.
İlan tısbağaya dedi: “Ey rəfiq, Əvvəl de, sənindir həm yol, həm təriq”.
Dedi: “Daş başıma, küllər gözümə, Bavər edən olsa mənim sözümə.
Ol xaliqi-yekta həyyü-ləmyəzəl 1
İcadi-adəmə qoyan vəqt əl, On-on beş yaşında hazır idim mən, Bir əcəb məkanda tutmuşdum vətən.
Gördüm ki, Adəmə can verdi allah, Mən dedim qurtardım, indi bismillah!” ________________ 1.
Yüklə 0,55 Mb. Dostları ilə paylaş:
|