164
məşğul olduğu peşə, gündəlik təmasda olduğu
əşya, rastlaşdığı hadisə haqqında tapmacalar
yaradır. Tapmacaları mövzu etibarilə ayırmaq
da olar:
A)
Ev əşyaları;
B)
Geyimlər;
C)
Heyvanlar aləmi;
D)
Bitkilər aləmi;
E)
Alətlər;
F)
Insan və onun bədən üzvləri;
G)
Ərzaq;
H)
Meyvələr;
I)
Səma cisimləri;
J)
Yer, təbiət, təbiət hadisələri;
K)
Mücərrəd hadisələr;
L)
Elm, texnika haqqımda.
Bütün bu göstərilən mövzularda yaranan
çoxsaylı tapmacalar xalqımızın dünəni,
həyata baxışı, yaşamı, ənənələri haqda
məlumat verir. Təsərrüfat sahələri, əkinçilik
və maldarlıq, bitkilər aləmi haqqındakı
tapmacalar daha obrazlıdır. Məsələn:
Bir sandığım var, mərəndi,
Nə qıfılı var, nə bəndi.
Elə açılır, elə yumulur,
Heç kəs bilməz bu fəndi.
165
Son beyt vasitəsilə kələmin əlamətləri
nəzərə
çatdırılır. Ancaq ilk baxışdan
tapmacanın açmasını tapmaq çətin görünür.
Hacılar haca gedər,
Cəhd edər gecə gedər.
Bir yumurta içində,
Yüz əlli cücə gedər.
***
Əkdim noxud,
Çıxdı söyüd.
Tut yarpağın,
Dər şabalıd.
Vətənimizdə
mövcud
olan
bütün
meyvələr, bitkilər haqqında dolğun məlumatı
tapmacalardan almaq olar. Bu tapmacalar
nəsildən nəsilə ötürülür, cilalanır, tamamlanır,
inkişaf edirlər. İnsanlar bacardıqca bu və ya
digər meyvənin əsas xüsusiyyətlərini kiçicik
bir tapmaca daxilində verməyə can atırlar.
Nəticədə, maraqlı nümunələr meydana çıxır:
Anası yayma xatın,
Atası həprim qoca.
Qızı ellər gözəli,
Oğlu evlər dəlisi.
Tapmacada meynə, üzüm tənəyindən
danışılır. Həprim qoca-meynənin kökü,
166
gövdəsi, yayma xatın-qol budağı, ellər
gözəli-üzüm, evlər dəlisi-hazırlanan şərabdır.
Yaxud:
Qutu qutu içində,
Qutu sandıq içində.
Babamın ağ yaylığı,
O da onun içində. (şabalıd)
Bəşər övladı ən balaca iynədən tutmuş,
çəltikdən düyü çıxaran dingə qədər, bütün
alətlər haqqında tapmacalar yaradıb:
Aləmi bəzər, özü lüt gəzər.
Yaxud:
Anam, atam var mənim,
Suda xatam var mənim.
Dörd anadan olmuşam,
On iki atam var mənim.
Bu janrın böyük bir qismini heyvanlar
haqqında olan tapmacalar təşkil edir.
Tap tapmaca,
Gül yapmaca.
Məməli xatun,
Dişləri yox.
Maraqlıdır ki, xalq həmişə əksəriyyət
üçün bir növ sirli olan heyvanları, onların
müəyyən
xüsusiyyətlərini
əks
etdirən
167
tapmacalar yaradarkən məcazlardan daha
çox istifadə edir:
Gedər-gedər, ayağı yox,
Adam öldürər, əli yox.
Köynəyi var, tikişi yox,
Yumurta salar, tükü yox. (ilan)
Yaxud:
Biz idik, bizlər idik,
Otuz iki qızlar idik,
Bizi üzdülər,
Telə düzdülər. (barama qurdu)
Ay, günəş, ulduzlar, səma, bulud, yağış
və s. haqqında da çoxlu tapmacalar vardır.
Anamın bir donu var,
Qatlamaq olmaz.
Üstü dolu ağ əşrəfi,
Sanamaq olmaz.
Burada səma və ulduzlar haqqında
danışılır. Bəzən xalq təbiət hadisələrinin
onların yaşamına mənfi, yaxud müsbət təsirini
dilə gətirərək tapmaca yaradır:
Uçan bir quş gərəkdir,
İşi tamam kələkdir.
Dəyirmana can verər,
Xırmana da gərəkdir. (külək)
168
Elm və texnikanın inkişafı ilə də yeni-
yeni tapmacalar meydana gəlmişdir. Hər
dövrün, zəmanənin öz tələbatı vardır ki, bu
tapmaca yaradıcılığından da yan keçmir. Ona
görə də hər tapmacanın öz dövründə
yazılması mühüm əhəmiyyətə malikdir.
Çünki, zamanla tapmaca dəyişikliyə uğraya,
yeni motivlər qazana bilir. Köhnə təsərrüfatla
bağlı alət yeniləndikcə tapmacanın obrazlılığı
da dəyişikliyə məruz qalır.
Bir quşum var canı yox,
Qanadı var, qanı yox,
Uçar uzaq yerlərə,
Elə çoxdur, sanı yox. (təyyarə)
Tapmaca da folklorun digər janrları
kimi bədii əsərdir. Onun da öz funksiyası
vardır. Bəs tapmacalar nə məqsədlə yara-
dılıb? Birinci, atalar sözü və məsəllərdə
olduğu kimi, tapmacalarda da xalqın fikirləri,
düşüncələri, gəldiyi qənaətlər özünə yer alıb.
İkinci, xalq öz biliyini, fəhmini, hazırca-
vablığını, həyat müşahidəsinin zənginliyini
sınamağa cəhd edir.
Tapmacalar həm də uşaq folklorunun
gözəl nümunəsi hesab olunur. Bu janr uşağın
zehninə, düşüncəsinə böyük kömək göstərir.
Onda düşünmə, axtarıb tapma qabiliyyətini
Dostları ilə paylaş: |