223
şərait yaratmışdır. Mərasimlər, sayaçılar, ata
sözləri, tapmacalar, əsatir və əfsanələr,
rəvayətlər, nağıllar, söyləmələr, lətifələr xalq
ədəbiyyatının varlığından doğmuşdur.
Folklor janrları içərisində kiçik və ya
böyük təsadüfi heç nə yoxdur, onların hərəsi
bir zərurət nəticəsində yaranmışdır. Layla-
dırsa, körpənin yatmasına, oxşamadırsa,
körpənin yenidən həyata hazırlanmasına,
yanıltmacdırsa, uşağın düzgün tələffüzünə,
nitqin aydınlığına, səlisliyinə, tapmacadırsa,
dünyagörüşünün formalaşmasına, təbiət və
cəmiyyət haqqında geniş məlumata malik
olmasına xidmət edir. Eləcə də, mərasimlər
əcdadlarımızın inam və etiqadlarını yaşadır.
Mövsüm və məişət mərasimlərinin özü də
insanı təbiətlə, cəmiyyətlə vəhdətdə, daimi
təmasda olmağa öyrədir. Insan günəşli
günlərin, yağmurun sürəkli davam etməsini
istəmir, mötədillik, bezdirici olmayan, əkini,
biçini becərməyə imkan verən mülayim və
əlverişli şərait istəyir. Uca dağlardan, xalqın
tapındığı müqəddəs yerlərdən inamı olan pak
insanlar xurcun-xurcun xırda daş gətirib, elat
camaatına
paylayır.
Davamlı
quraqlıq
keçəndə daşın birini suya atıb deyir:
Dağlardan daş gəlibdi,
Gözündə yaş gəlibdi.
224
Bu sözləri deyir və üzünü göyə tutub,
ulu tanrıdan yağış diləyir. Əksinə, yağmurlar
ara vermədikdə daşın birini oda atır və deyir:
Dağlardan daş gəlibdi,
Od, atəş gəlibdi.
Yenə də üzünü göyə tutub günəşin
çıxmasını arzulayır. Istər mərasim nəğmələri
olsun, istərsə də başqa-başqa folklor janrları
olsun, bunlar bir toplumun içində, ürəyində,
zehnində yaşayır, bu ona yadigar qalmış
mənəvi dəyərlərdir. Onun dünəni, bu günü və
sabahıdır.
Əsrdən-əsrə qətrə-qətrə, yığıla-yığıla
gələn, cilalanan, qızıllaşan, zəngin bir
xəzinəyə çevrilən folkorumuzda nə yoxdur?
Folklorumuzun daxilində cilalanan, yeniləşən,
təkamülünü davam etdirən xalq mərasimləri
də yaradıcılıq prosesində öz forma və
məzmunlarını dəyişmişdir. Mövsüm mərasi-
minə daxil olan əski saya sözləri bayatı
formalı sayaçı oxşamalarına çevrilmişdir.
Folkorşünas-alim, professor Mürsəl Həkimov
haqlı olaraq yazır: “Sayaçı sözü, bizdə
Sayanın el nəğməkarı-aşığın ən ulu babası
olmasına heç bir şübhə yeri qoymur
67
”.
67
Xalq deyimləri və duyumları, “Maarif” nəşriyyatı, (Toplayıb
tərtib edəni Mürsəl Həkimov), Bakı, 1986 səh 10
225
Əski sayaçı sözünə diqqət yetirək:
Salamməleyk, say bəylər,
Bir-birindən yey bəylər.
Saya gəldi, gördünüz,
Salam verdi aldınız.
Alnı təpər qoç quzu,
Sayaçıya verdiniz.
Səfa olsun yurdunuz.
Ulamasın qurdunuz.
Ac getsin avanınız
68
,
Tox gəlsin çobanınız.
Nəhayət, sayanın kimdən qaldığı soruşulur:
Bu saya kimdən qaldı?
Adəm Atadan qaldı.
Adəm Ata gələndə,
Qızıl öküz duranda,
Buğda sünbül salanda,
Dünya binnət olanda,
Musa çoban olanda.
Bu əski sayaçı sözlər bizi iki cəhətdən
maraqlandırır, bir sonra yaranan sayaçı
sözlərdən şəkli xüsusiyyətlərinin fərqi, bir də
qədim izləri özündə qoruyub saxlaması.
Sayaçı da ozan kimi “alnı təpəl qoç quzu”
alır. “Kitabi-Dədə Qorqud”dakı “Bamsı
Beyrək” boyunun bir məqamına baxın:
68
Avan-ziyankar canavar
226
Qız, ozanı öz ağası Beyrəyə oxşadıb deyir:
-Çalma ozan, bir zaman ayıtma ozan!
Ağam Beyrək gedəli bizə ozan gəldiyi yox.
Əynimizdən qaftanımızı aldığı yox.
Başımızdan gecəliyimizi aldığı yox!
Buynuzu burma qoçlarımızı aldığı yox
69
.
Xalq öz sayaçısına “Alnı təpəl qoç
quzu”, ozanına da “Buynuzu burma qoç”
ənam vermiş, eyni dərəcədə söz yaradıcısı
kimi əziz tutmuş, yaşatmışdır. Özan söyləri
(şeirləri) öz ömrünü aşıq qoşmasına verdiyi
kimi, əski sayaçı sözlər də öz yerini sayaçı
oxşamalara vermişdir.
Dərindən diqqət yetirsək və öyrənsək
görərik ki, hər bir əski ənənələrin, hər şeyin,
hər mətləbin əski abidələrimizdə az və ya çox
dərəcədə izi qalıb.
Sayaçı oxşamalarına bir nümunə:
Nənəm, a narınc qoyun,
Yunu bir qarış qoyun,
Çoban səndən küsübdü,
Südün ver barış qoyun.
69
“Kitabi-Dədə Qorqud”, Gənclik, Bakı, 1977, səh 64
227
Məzmunca fərqlənsə də, quruluşu
etibarı ilə sayaçı oxşamaları da bayatılara,
bağlama-bayatılara bənzəyir.
Azərbaycan folklorunun əski çağlarını
öyrənməkdə
“Kitabi-Dədə Qorqud” və
Nizami “Xəmsə”si ən mötəbər mənbədirlər.
Xüsusilə, anadilli “Dədə Qorqud” boylarına
nəzər saldıqda şifahi xalq ədəbiyyatımızın
keçdiyi yolu, onun inkişaf mərhələlərini
izləməklə, eyni zamanda, onun nəyi itirdiyini,
nəyi qazandığını müqayisə edə-edə öyrənə
bilirik.
Bu yolla getdikdə həm heca vəznli
şeirimizin inkişaf mərhələlərini, folklor
təfəkkürünün
qazandığı yeni məzmunu
yaşadan və inkişaf etdirən onun gözəl ənənə-
lərinin olmasıdır. Bu ənənələrdən biri əski
çağlarla bu günün əlaqəsi məsələsidir. Sayaçı,
ozan, aşıq yaradıcılıqları tarixən əski sayaçı
sözlərinin köməyi ilə xalqın sayaçıya, “Dədə
Qorqud” boylarının vasitəsi ilə ozana pay
verdiyini, öz sənətkarlarını əzizlədiyini, yaşat-
dığını öyrənirik. Biz qeyd etdik ki, ozan öz
yaradıcı ömrünü aşığa vermişdir. Gəlin,
“Bamsı Beyrək” boyundakı bir mənzərəni göz
önünə gətirək. Dustaqlıqdan qayıdan Beyrək
nişanlısı Banuçiçəkdən soruşur:
Dostları ilə paylaş: |