Sultan II. Abdülhamid’in Eğitim Politikalarının Mali Bir Veçhesi: Evkâf-ı Münderisenin Maarife Terki
TAED
57* 1851
Münderis vakıf gelirlerinin sarf edildiği en önemli alan şüphesiz okul binalarının inşa
veya kira masraflarıydı. 1890 yılında Erzurum’da açılacak bir rüştiye mektebinin kirasının ya
ahalinin yardımlarıyla yahut münderis vakıflardan elde edilen meblağdan karşılanması
istenmişti.
39
Yine Bağdat’a bağlı Azamiye’de açılacak bir iptidâî mektebin masrafları ile
mualliminin 200 guruşluk maaşı için münderis vakıflara müracaat edilmesi izni istenmiş, bu
istek nezâretçe olumlu karşılanmıştı (1891).
40
Bağdat Vilayetinden vuku bulan bir başka istekte
de Cedit Hasan Paşa İptidâî Mektebinin kimi ihtiyaçları için münderis vakıflardan alınan 20
guruşun yetmediği ve bu tahsisatın 30 guruşa çıkarılması gündeme getirilmiştir. Maarif
Nezâretinin muhasebe kalemince bu istek müspet karşılanmıştır.
41
Üsküp’te (Kosova Vilayeti)
açılacak bir kız rüştiyesi için keza evkâf-ı münderise hasılatına başvurulmuş ve 1.060 kuruşluk
kira masrafı buradan karşılanmıştır.
42
Yine Kosova’ya bağlı Gilan Kazasında muallimleri
mevcut olduğu hâlde kapalı olan 23 iptidâî mektebin yeniden açılması için gerekli tahsisatın
temin edilmesi kapsamında münderis vakıf gelirlerine veya ahalinin yardımlarına başvurulması
önerilmiştir.
43
Bu verinin alındığı belgede maddi imkânsızlıklar söz konusu edilerek adeta
çaresiz kalındığına dikkat çekilmiştir. Böylesine bir çaresizlik içinde Sadaret’in ilk tedbir olarak
münderis vakıfları tavsiye etmesi bu vakıfların önemini göz önüne sermekle birlikte bunun ne
derece makul ve elverişli bir uygulama olduğunu da ortaya koymaktadır.
Evkâf-ı Münderise gelirlerinin yerli yerinde kullanıldığı Cezayir-i Bahr-i Sefid
Vilayetine bağlı Sakız adasında 25.000 guruş meydana çıkarılmış, bunun 24.000 kuruşuyla iki
adet (kız ve erkek) iptidâî mektep yapılmış, kalan 1.000 guruş ise bu okullardaki fakir
öğrencilere her yıl elbise yaptırmak için ayrılmıştır. Bu tasarruftan halkın gayet memnun
olduğu, eğitime olan rağbetin arttığı ve adı geçen okullardaki öğrenci sayılarının hayli
yükseldiği ifade edilmiştir.
44
Talimatın yayınlanmasından iki yıl sonraya ait bu kayıtta sistemin
düzgün işletilmesinin ne gibi faydalar temin ettiği görülmektedir. 1886 yılında Bitlis Vilayetine
bağlı Muş Sancağında ahalinin yardımları ile açılması planlanan kız ve erkek 15 iptidâî
mektebinin muallim maaşlarına tahsis edilen münderis vakıf gelirlerinin yeterli olmadığı
belirtilmişti. Ayrıca yapılması düşünülen 17 rüştiye ve sıbyan mektebi için hazine tarafından
toplanan diğer vakıf gelirlerinin de bu yolda kullanılmasına izin istenmiş ise de Sadaret bu
39
BOA. MF. MKT. 121/93 (1308.S.26/11 Ekim 1890).
40
BOA. MF. MKT. 129/77 (1308.Za.27/4 Temmuz 1891).
41
BOA. MF. MKT. 132/99 (1309.R.12/15 Kasım 1891).
42
BOA. MF. MKT. 192/38 (1311.B.1/8 Ocak 1894).
43
BOA. BEO. 464/34738 (1312.S.24/27 Ağustos 1894).
44
BOA. MF. MKT. 83/66 (1301.B.19/15 Mayıs 1884).
1852
* TAED
57
Yakup KARATAŞ
durumun uygun olmayacağını ve evkâf-ı münderise dışındaki vakıf gelirlerinin maarife terk
edilemeyeceğini belirterek başka bir kaynak bulunmasını tavsiye etmişti.
45
Muş’takine benzer
bir talep 1887’de Diyarbekir’den gelmiş ve burada yapılması tasavvur edilen bir darülmuallimin
ile on iptidâî mektep için münderis vakıf gelirlerinden pek bir şey elde edilemediği belirtilerek
başka vakıf gelirlerinin bu yolda tahsis edilmesi istenmişti. Maarif ile Evkâf Nezâretleri
arasındaki görüş alış verişleri neticesinde EMT’ye vurgu yapılarak münderis vakıflar dışındaki
vakıf gelirlerinin bu amaçla kullanılamayacağı ifade edilmişti.
46
1900’lü yıllardan itibaren münderis vakıf gelirleri kontrolünü düzene sokmayı başaran
Erzurum Vilayetinde 1906 yılı itibariyle 31 adet mektebin (1 Rüştiye, 1 kız ve 29 erkek iptidâî)
açıldığı müjdesi verilmişti. Bu okullar zebhiye vergisine
47
yapılan zamdan maarif hissesine
alınan para ve münderis vakıf gelirlerinden sağlanan meblağlarla açılmıştı. Okulların yer ve
sayılarını gösteren bir defter de tanzim eden vilayet maarif müdüriyeti, bu okulların hayatiyetini
sürdürmesi için de yıllık 40.000 guruşa ihtiyaç olduğunu ve bu masrafın münderis vakıflardan
karşılanacağını belirtmişti. Maarif Nezâreti de adı geçen okulların masraf kalemleri,
görevlendirilecek öğretmenler ve gelirleri kullanılan münderis vakıfları gösteren detaylı bir
defter hazırlanarak gönderilmesini istemişti
48
.
1907 yılında Karakilise Kazasında (Erzurum/Bayezid) bir rüştiye mektebi açılması için
daha önceki yıllarda başlatılan girişimler hızlandırılmıştı. Ancak vilayet maarif bütçesi ve
münderis vakıf gelirlerinin elverişsizliği nedeniyle bu okul için kaynak oluşturulamamıştı.
49
Sultan II. Abdülhamid Döneminde Erzurum’da; ikisi Erzurum (Erzurum ve Keskim), biri
Erzincan (Pülümür) ve biri de Bayezid’de (Eleşkirt) bulunmak üzere toplam dört rüştiye
mektebi açılmıştı.
50
Esasında aynı tarihlerde (1908) Erzurum maarif idaresinin gelir ve giderleri
incelendiğinde zebhiye vergisi zammı ile münderis vakıf gelirlerinin Karakilise’de bir rüştiye
45
BOA. MF. MKT. 90/84 (1303.B.6/10 Nisan 1886).
46
BOA. MF. MKT. 55/49 (1305.S.5/23 Ekim 1887).
47
Zebhiye Vergisi (Resmi); şehir ve kasabalarda kesilen hayvanlardan alınan bir vergi. Ünal, Osmanlı Tarih Sözlüğü,
s. 743. Maarif hissesi olarak zebhiye resmine şu şekilde zam yapılmıştı: manda ve deve başına 5 guruş, sığır başına 3
guruş, koyun başına 1 guruş, keçi için 30 para ve kuzu ve oğlak için 8 para zam uygulanmıştı. Abdurrahman Vefik
(R. 1330/M. 1914), Tekâlif Kavaidi (İkinci Kısım), İstanbul: Kanaat Matbaası, s. 436. Erzurum’da bu vesileyle yıllık
yaklaşık 40.000 guruş elde edileceği tahmin edilmekteydi (1902). Yakup Karataş (2010), Sultan II. Abdülhamid
Döneminde Erzurum (Sosyal, Ekonomik, İdari ve Demografik Yapı), (Yayımlanmamış Doktora Tezi) Atatürk
Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Erzurum, s. 231 (dn).
48
BOA. MF. MKT. 905/34 (1323.Za.14/10 Ocak 1906).
49
BOA. MF. MKT. 1020/24 (1325.Ş.27/5 Ekim 1907).
50
Uğur Ünal (2015), İkinci Meşrutiyet Öncesi Osmanlı Rüştiyeleri, Ankara TTK Yayınları, s. 102. Ayrıca bk. Songül
Keçeci Kurt (2014),
Belgelerle Bayezid Sancağı Maarifi (1856/1914), Erzurum, s. 57.