Qadın düz Ravikin üstünə gəlirdi. O, iri addımlarla yeriyir və qəribə tərzdə səndələyirdi. Ravik onu lap çatanda gördü. Gördü ki, rəngi avazıyıb, almacıq sümükləri çıxıb, gözləri az qalır hədəqəsindən çıxsın
Yüklə 1,93 Mb. Pdf görüntüsü
|
130 – Həmişə. Ravik gedib pəncərənin pərdələrini çəkdi. Ancaq onlar aralı qalırdı. Açıq yerdən içəri süzülən ay işığı otağı iki bölürdü. – Niyə gəlib uzanmırsan, Ravik? Ravik divanın yanında dayanmışdı. İndi hərəsi ay işığının bir tərəfində qalmışdı. Çarpayının üstündə oturmuş Joan kölgə kimi görünürdü. Tutqun parıltılı saçları boyun-boğazına dağılmışdı. Çılpaq idi. Onların hərəsi bir qaranlıq sahilə bənzəyirdi və pəncərədən süzülən bu soyuq işıq nəhayətsiz dəniz kimi onları ayırmışdı. Yuxu ətirli bu işıq otağın küncünə düşürdü və elə bil efir, qoxulu, havasız bir uzun yoldan keçib gəlmişdi, elə bil, isti günəş şüası idi, lap uzaqlarda sönmüş bir ulduza dəyib soyuyur, oradan da yavaş-yavaş otağa süzülür və heç yana çıxıb getməsə də, onu doldura bilmirdi... – Niyə gəlmirsən, Ravik? Ona sarı getdi; qaranlıqdan çıxıb işığa düşdü, sonra yenə qaranlığa girdi. İkicə addımlıq yol idi, ancaq Ravikə yaman uzaq göründü... – Şüşəni də gətirdin? – Hə. – Qədəhi istəyirsən? Saat neçədir? Ravik balaca saatın fosforlu əqrəblərinə baxdı: – Beşə az qalır. – Demək, beşdir... Ancaq üç də ola bilərdi... Ya da yeddi... Gecələr zaman dayanır, təkcə saatlar işləyir. – Hə... Ancaq buna baxmayaraq, hər şey gecələr olur. Bəlkə də, elə ona görədir. – Nə olur? – Elə şeylərdir ki, nəticəsi gündüzlər bilinir. – Məni qorxutma. Sən adamlar yatanda olan şeyləri deyirsən? – Hə. Joan qədəhi onun əlindən alıb içdi. O, çox gözəl idi və Ravik hiss etdi ki, onu sevir. Bu gözəllik heykəl gözəlliyi, şəkil gözəlliyi deyildi. O, küləyin hər gün sığalladığı çəmənlik kimi gözəl idi. Qəlbi həyat eşqi ilə döyünürdü. Bu, həmin həyat idi ki, iki sehirli hüceyrəni birləşdirib, bomboş ana bətnində onu bu cür gözəl yaratmışdı. Sirli bir tapmaca idi: balaca bir toxumun mikroskopla görünən hüceyrələrində gələcəyin böyük bir ağacı yatır və əvvəlcədən bilinir ki, həmin ağac böyüyüb qol-budaq atacaq, bar gətirəcək, hər ilin hansı aprel səhərindəsə çiçək açacaq. Ya da bircə vüsal gecəsində kiminsə üzü, çiyinləri, gözləri, bax, lap elə bu çiyinlər, bu gözlər yaranıb, sonralar dünyanın hansı nöqtəsindəsə milyonların arasında itib-batacaq və günlərin bir günü, soyuq noyabr gecəsində, Parisdə, «de Alma» körpüsünün üstündə ona rast gələcək... – Niyə hər şey gecələr olur, Ravik? – Ona görə ki... Yaxın gəl, əzizim, ey mənim dəhşətli yuxuların çəngindən qopardığım, aylı çəmənlərin qoynunda tapdığım mələyim, yaxın gəl... hə, ona görə ki, gecə də, yuxu da satqındır. Yadındadırmı, bu gecə bir yerdə yatdıq. Elə yaxın yatdıq ki, yalnız insanlar belə yaxın yata bilərlər. Üz-gözümüz, bütün bədənimiz birləşdi, fikirlərimiz, nəfəslərimiz bir-birinə qarışdı. Sonra yuxu asta-asta aramıza girdi. Əvvəlcə bomboz, gözə görünməyən bir ləkə kimi gəldi, sonra cüzam 131 xəstəliyi təki beynimizə, qanımıza işlədi, damcı-damcı şüurumuza çiləndi, gözlərimizi yumdu və axırda bizi ayırdı. Hərəmiz qaranlıq bir kanala düşüb üzdük, tanımadığımız yerlərə gedib çıxdıq, başımıza nələr gələcəyini bilmədik... Mən ayılan kimi sənə baxdım, gördüm ki, yatırsan. Ancaq çox uzaqlarda idin, itirmişdim səni... Məndən xəbərin yox idi... Elə yerə getmişdin ki, əlim çatmırdı...– Ravik onun əlindən öpdü. – Bu necə məhəbbətdir ki, hər gecə yuxu səni mənim əlimdən alır?! – Mən ki sənə sığınıb yatmışdım. Yanındaca uzanmışdım... Qollarının arasındaca.... – Yox, sən yad bir ölkədə idin. Yanımda uzanmışdın, ancaq özün uzaqlarda idin. Bəlkə də, gedib Siriusa çıxmışdın. Sən gündüzlər çıxıb gedəndə belə olmur. Çünki hara getdiyini bilirəm. Bəs gecələr? – Yanında idim... – Yox, yanımda deyildin. Yanımda uzanmışdın, ancaq özün yox idin. Adam, şüurun nəzarəti itən bir aləmdən necə qayıtdığını bilmir. Özünün xəbəri olmur, başqalaşıb qayıdır. – Sən də eləsən. – Hə, mən də eləyəm. Qədəhi bura ver, mən boş-boş danışıram, sən isə içirsən. Joan qədəhi ona uzatdı: – Yaxşı ki, ayıldın, Ravik. Sağ olsun ay! O olmasaydı, indi yatırdıq, bir-birimizdən xəbərimiz yox idi. Ya da hansımızınsa qəlbinə ayrılıq toxumu düşərdi. Axı özümüzdən xəbərimiz yox idi! O da yavaş-yavaş, gizli-gizli cücərər, boy atar, böyüyər və günlərin birində... Ravik astadan güldü: – Belə şeylər sənin beyninə batmaz... Düz demirəm, Joan? – Elədir. Bəs sənin? – Mənim də. Ancaq, görünür, nəsə var, ona görə də fikir vermirik. İnsanın böyüklüyü də elə bundadır. Joan yenə güldü: – Mən belə şeylərdən qorxmuram. Ona görə ki, bədənimizə arxayınam. Onlar nə istədiklərini hər cür zirzibillə dolmuş başımızdan yaxşı bilir. Ravik qədəhi başına çəkdi: – Yaxşı, o da düzdür, – dedi. – Bundan sonra yatmasaq nə olar? Ravik şüşəni ayın gümüşü rəngli işığına tutdu. Kalvados yarıdan geçmişdi. – Az qalıb, – dedi. – Hər halda, çalışarıq. Şüşəni çarpayının yanındakı balaca stolun üstünə qoydu, sonra geri dönüb Joanın üzünə baxdı: – Sən bütün kişilərin arzuladığı bir qadınsan, Joan! Hələ bir az da artıqsan, heç bir təsəvvürə sığmazsan. – Yaxşı, Ravik, onda gəl hər gecə oyanaq. Sən gecələr başqa adam olursan. – Yaxşı oluram? – Başqa cür olursan. Gecələr adamı lap mat qoyursan, elə bil, sehirli bir aləmdən qayıdırsan... – Gündüzlər belə olmuram? 132 – Həmişə yox... hərdən olursan. – Yaxşı etirafdır. Ancaq iki-üç həftə əvvəl bunu deyə bilməzdin. – Yox. Onda səni yaxşı tanımırdım. Ravik diqqətlə onun üzünə baxdı. Bu sözlərin səmimiliyinə söz ola bilməzdi. Joanın doğru sözü idi və elə bilirdi ki, belə də olmalıdır. Nə Ravikin ürəyinə toxunmaq, nə də onu heyrətləndirmək üçün demişdi... – Elə isə işlərimiz yaxşı olacaq. – Nəyə görə? – Bir-iki həftədən sonra məni daha yaxşı tanıyacaqsan, lap adiləşəcəyəm. – Mənim kimi olacaqsan. – Joan güldü. – Sənin kimi yox. – Niyə? – Bunun cavabını əlli min il tarixi olan bioloji inkişaf verə bilər. Məhəbbət qadını ağıllandırır, kişini isə dayazlaşdırır. – Sevirsən məni? – Hə... – Bunu yaman az deyirsən! – Joan gərnəşdi. «Qarnı tox pişikdir, – Ravik ürəyindən keçirdi. – Qarnı doyub, bilir ki, ovu əlindən qaça bilməz...» Və dedi: – Hərdən, az qalır səni pəncərədən atam. – Bəs niyə atmırsan? Ravik onun üzünə baxdı. – Doğrudan atarsan? – Joan dikəldi. Ravik cavab vermədi. Joan təzədən uzandı: – Kimisə öldür ki, onu çox sevirsən? Çox sevdiyin üçün kimisə öldürərlər? Ravik şüşəni götürdü: – Pərvərdigara, – dedi, – günahım nə idi? Bu sözləri eşitmək üçünmü ayıldım? – Düz demirəm? – Düz deyirsən. Bu, qondarma şairlər və qadınlar üçündür, onların başına belə şey gəlməz. – Belə iş görənlərin də... – Qoy sən deyən olsun. – Belə iş görərdin? – Boş-boş danışma, Joan, elə şeylər mənim əlimdən gəlməz. Onsuz da çox adamın qanına bais olmuşam. Həm həvəskar, həm də peşəkar kimi. Yəni əsgər kimi də öldürmüşəm, həkim kimi də... Öldürənin qazancı nifrət, biganəlik və bir də həyata ehtiram olur. Ondan heç kəs xeyir görməyib. Peşəkar qatil də sevəndən sonra adam öldürə bilməz. Ölüm onda gülünc və mənasız olardı. Ancaq o heç vaxt gülünc, mənasız olmaz. Bunlar hamısı kişi işidir, qadınlara aid deyil... – Ravik sözünə bir az ara verdi. – Gör nələr danışırıq? – deyib ona tərəf əyildi: – Bəs sən mənim nəhayətsiz səadətim, həm dumanlı, həm də parlaq həyat eşqim deyilsənmi?! Gəl səni öpüm! Bu vəfasız həyat heç vaxt belə şirin olmayıb... XVI Yüklə 1,93 Mb. Dostları ilə paylaş:
|