Tofiq Huseynzade--seir--kitab 1111. indd
Yüklə 21,6 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- MƏNƏ DEDİLƏR
- AYRILIQ NƏ YAMANDIR
- OLMASAYDINIZ
- ANARSAN MƏNİ
Tofiq Məhəmməd oğlu Hüseynzadə 228
Gecə aydin... Al-əlvan, Ulduzlardir çiraqban. Deyirəm ki, bu dövran Mənim doğma Bakimdir, Mənim doğma Bakimdir. 1966 sentyabr Xəyal cığırı – I cı̇ld 229
ÖMÜR Yaşasaq yüz də, min də, İllər ömrə bəzəkdir. Düşün dayaz, dərin də, Yenə ömür gödəkdir. Doymuruq heç dadindan, Doğmasindan, yadindan... Əl çəkmirik adindan, Hər animiz diləkdir. Qəlbimdə sonsuz muraz, Həyat bir ömrə siğmaz, «Bir güllə bahar olmaz», Neçə ömür gərəkdir. Kainat bağli, nihan, Hər əməli sirr, pünhan, Bir qəlbdə iki cahan, Bunun nəyi fələkdir!? İnsan cahandan böyük, Ömür insandan böyük... Görən, bu nə kələkdir? 20.09.1966 Tofiq Məhəmməd oğlu Hüseynzadə 230
MƏNƏ DEDİLƏR Dedilər: can alir bir gözəl canan, Dedim: o qilinca mənəm toxunan. Dedilər: bəxtini eyləmə qara, Dedim: can onundur, getsəm də hara. Dedilər: bu nazi çəkən sağalmaz, Dedim: aşiqlərə can şirin olmaz. Dedilər: yaziqsan, bu işdən əl çək! Dedim: yaraşiqdir ömrə o çiçək. Dedilər: qəm çəkmə, sən hədər yerə, Dedim: bəlkə, insaf gəldi dilbərə... Dedilər: yoxdurmu başqa bir afət? Dedim: həyatimdir o, ilk məhəbbət. Dedilər: insafi yox o mələyin, Dedim: vurğunuyam belə ölməyin! 1966 oktyabr Xəyal cığırı – I cı̇ld 231
TAR (qəzəl)
Muğam üçün yaraşir, görün necə gözəl tar, Dindirir öz telində neçə-neçə qəzəl tar. Musiqinin şahidir, sultanidir taxtinda, Zənginlikdə xəzinədir, yaranibdir özəl tar. Varliğima, hissimə güc verir, qanad verir, Hər şey sussun, deyirəm, qoy danişsin əzəl tar. Öz yaniqli mahnimi oxumaq istəyirəm, Deyirəm, bəmi burax, indi zilə düzəl, tar. Çox mahnilar yaranmiş, ürəklərdə yeri yox, Sənə bəzək vurubdur mirvaridən yüz əl, tar. Şeriyyət dünyasinda sənsiz yaşamaram mən, Alsa başim üstünü tale, qədr, əcəl, tar. Ancaq səni düşünüb, söz yazmaq istəyirəm, Bu eşqə, bu qüdrətə, bu ilhama tez gəl, tar. 1966 noyabr
Tofiq Məhəmməd oğlu Hüseynzadə 232
QURBANAM (qəzəl)
Eşqin olsa yarimçiq, parasina qurbanam, Mən sənin gözlərinin qarasina qurbanam. Xəyallar içindəyəm, danişmağa yox tabim, Qəlbimin naləsinin çarasina qurbanam. Əzəl gündən vurğunu olmuşam saçlarinin, Bulud kimi zülfünün arasina qurbanam. Həsrətini çəkirəm, olmuşam xəstə, tamam. İncimirəm, qəlbimin yarasina qurbanam. Kirpiyinin, qaşinin qarasina qurbanam, Eşqin olsa yarimçiq, parasina qurbanam. 1966 noyabr
Xəyal cığırı – I cı̇ld 233
AYRILIQ NƏ YAMANDIR (qəzəl)
Mən bilmirdim, dilbərim, ayriliq nə yamandir... Bir də məni buraxma gözlərindən, amandir! Həsrətini çəkirəm, dolaniram kimsəsiz, Səndən ayri olali, qəlbim tamam dumandir. Nə səhra var, nə də ki, məhəbbətə bir əngəl, İndi başqa bir dünya, indi başqa zamandir. Çatdiriram sənə ki, ayriliq nə yamandir... Bir də məni buraxma gözlərindən, amandir! 1966 noyabr
Tofiq Məhəmməd oğlu Hüseynzadə 234
OLMASAYDINIZ Nə Məcnun, nə Kərəm doymadi yardan, Məhəbbət doğulub bir ilk bahardan. Şerimə ilhami alardim hardan, Ey eşqim, ey gözüm, olmasaydiniz? Yuxusuz qalaraq qaranliq gecə, Könlümdə karvan tək çəkilən köçə Ürək sözlərimi açardim necə, Ey şerim, ey sözüm, olmasaydiniz? Aydinliq deyərək zülməti yardim, Yüz hicran yurduna sevinc apardim. Bəlkə də, böhtana məğlub olardim, Ey məslək, ey dözüm, olmasaydiniz. 1966 dekabr Xəyal cığırı – I cı̇ld 235
ANARSAN MƏNİ Düşsə yolun bir çəmənə, Salam yetir hər sevənə. Mən olmasam, dönə-dönə Anarsan məni. Sənə yeni eşq oxunsa, Əllərinə əl toxunsa, Deyirəm ki, susa-susa Anarsan məni. Günlər bir-bir ötüşəndə, Pəncərədən gün düşəndə, Günəş ilə görüşəndə Anarsan məni. Məhəbbətə olma yaman, Ömrün çəkər hey dad, aman, Yada salib, zaman-zaman Anarsan məni. 1966 dekabr Tofiq Məhəmməd oğlu Hüseynzadə 236
HEYKƏL Dünən ömür sürən insan Bu gün daşdan durur heykəl. Hər ağrini bu dəm ansan, Nalələr də hey qoparsan Anlamayib susur heykəl, Bir daş kimi durur heykəl. – O insanla tez ol, dalaş! Dil vermədi neçün əzəl. Bacarmirdi heykəltəraş, Qəlbi niyə edir təlaş?!. Desəm, yenə susur heykəl, Bir daş kimi durur heykəl. Ürək doğma öz ananin, Pis gününə hey yananin. Sən qirmisan bir sözünü, Osa deyib «Sən, dön daşa!» Bax bu günkü axan yaşa, O, didərək bərk özünü, Deyir: «Oğul! Aç gözünü. Bircə addim atsan, bari, Könlüm düşər dərddən ayri.» Deyib, daş tək düşür yerə, Bir dağ çəkir görənlərə. Anlamayib, susur heykəl, Bir daş kimi durur heykəl. 1966 dekabr
Yüklə 21,6 Mb. Dostları ilə paylaş:
|