Vaqif nəSİR
Yüklə 2,82 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- “SAĞ OL HƏKİM”
213 Bu bəd xəbər tamam əhvalımı korladı. Mən Nəriman müəllimin Sara xanımın xəstəliyi ilə bağlı necə əzab və sarsıntı keçirdiyini bilirdim və bu itkinin onun üçün nə demək olduğunu yaxĢı baĢa düĢürdüm. Yorğun halda evə çatdım. BirbaĢa yazı masamın arxasına keçib, qələm-kağız götürüb yazmağa baĢladım: “Əziz Nəriman müəllim...”
Əlcəzairdə həm poliklinikalar və həm də ki, xəstəxanalar dövlətə məxsusdur. Burada müalicə də pulsuzdur. Bundan əlavə ölkədə az da olsa xüsusi xəstəxana və poliklinikalar da vardır. Bu xəstəxana və poliklinikalarda xidmətin və həkimlərin səviyyəsindən asılı olaraq müalicə pulludur. Dövlət müalicə müəssisələrində iĢləyən həkimlər əsasən əlcəzairlilər, sovet, bolqar
və bir
qədər də
macar
mütəxəssisləridirlər. Xüsusi müalicəxanalarda isə Avropa və Amerikada təhsil almıĢ əlcəzairli mütəxəssislər çalıĢırlar. Xüsusi Ģəfaxanalarda xəstənin müalicəsinə sərf olunacaq vəsait barədə oxucularda müəyyən təsəvvür yaratmaq üçün onu deyim ki, ən yaxĢı həkimin bir qəbulunun qiyməti 100 dinardır (Bazarda qoyun ətinin bir kiloqramı 100-120 dinardı. Bizim kafedranın laborantının aylıq əmək haqqı 1700 dinar idi). Mən hələ pioner düĢərgəsində iĢləyərkən Tipaza Ģəhərinin yaxınlığında yerləĢən Hadcut Ģəhər
214 xəstəxanasına getmiĢ və az da olsa, ora ilə tanıĢ olmuĢdum. Həmin xəstəxanada bolqar həkimlər çalıĢırdılar. Ora getməkdə məqsədim, ilan zəhərinə qarĢı vaksina almaq idi. Belə ki, mənə qabaqcadan demiĢdilər ki, düĢərgəmizin ərazisində çoxlu zəhərli ilanlar vardır. Bolqar həkimlər təmiz rusca danıĢırlar. Onlar bizi palatalarla tanıĢ etdilər. Palatalara girən kimi ilk baxıĢdan adamın nəzərini orada hökm sürən səliqəsizlik, natəmizlik cəlb edir. Nədənsə bu xəstəxana mənə bir qədər bizim 20 il bundan qabaqkı kənd
xəstəxanasını xatırlatdı. Xəstələr öz
palatalarında çarpayıların üzərinə uzanmıĢ, hərə öz ürəyi istəyən Ģeylərdən yeyirdi. Sonra mən bolqar həkimlərin geydikləri xalatlara baxanda gördüm ki, yox, elə bu həkimlər də yerli mühitə artıq öyrəĢiblər. Vaksinaları alıb təngnəfəs xəstəxanadan çıxdım. XoĢbəxtlikdən bu vaksinalara ehtiyacımız olmadı (On bir ilan öldürdük). Ġkinci dəfə yolum Lakhadariyadakı xəstəxanaya düĢdü. Dəhlizlərdən keçəndə gözucu palatalara da nəzər salırdım. Gördüm ki, yox, bu xəstəxana o birisindən deyil. Hər Ģey öz yerində tər-təmiz və səliqəlidir. Üçüncü dəfə isə...Bu dəfə mən artıq bir qonaq kimi yox, xəstə kimi, daha doğrusu xəstənin valideyni kimi xəstəxanaya gedirdim. ...AxĢam iĢdən evə gələndə gördüm ki, kiçik oğlum Tərlan ağlayır. (O vaxt onun səkkiz yaĢı var
215 idi). Səbəbini soruĢduqda dedilər ki, məktəb həyətində uĢaqlarla oynayanda qolunu sındırıb. Mən uĢağın qoluna baxdım və gördüm ki, doğrudan da biləkdən elə bil ki, sümük içəriyə keçib. Dərhal maĢın axtarmağa getdim. (Orada maĢın məsələsi belədir: Sovet mütəxəssislərinin müəyyən qisminin öz maĢınları var idi. Əgər onlarla bir yerə gedirdinsə, hökmən benzini sən almalı idin). Bizim kafedranın əməkdaĢı, Qorki Universitetinin dosenti Robert ġukinin “Reno-16” markalı köhnə bir maĢını var idi. Onu tapdım. Doğrudan da Robert çox həyəcanlandı və həyat yoldaĢı ilə birlikdə bizə gəldi (Biz həm də ailəvi dost idik). FikirləĢdik ki, uĢağı hansı xəstəxanaya aparaq: Lakhadariya uzaq olar, yaxında Teniyaya (Bumerdesdən 27 km məsafədə) aparmaq olar, orada da Sovet həkimləri iĢləyirlər. Mən hətta onların bir neçəsini tanıyırdım. Çünki onları biz öz yerli komitəmiz hesabına turist yol vərəqələri ilə təmin etmiĢdik. MaĢını birbaĢa Teniyaya sürdük. AxĢam saat 9 olardı ki, biz oraya çatdıq. Darvaza və qapılar bağlanmıĢdı. ĠĢ elə gətirmiĢdi ki, Sovet həkimlərindən biri də həmin gün növbətçi düĢməmiĢdi. Qapıçıya yaxınlaĢıb xeyli dilə tutduqdan sonra darvazanı açdırdım. Əvvəlcə xəstəni xəstəxana nəzdində olan poliklinikanın həkiminə göstərmək lazım idi. Poliklinikanın qapısını bir xeyli döydükdən sonra açdılar. Dedim:
216
Cənab, kömək edin, uĢağın vəziyyəti ağırdır. Heç nə demədi. Əli ilə daxil olmaq iĢarəsi verdi. Ġçəri daxil olan kimi mən ona əhvalatı danıĢdım. O, çox qısa anket doldurub, bizi dərhal rentgen kabinetinə göndərdi. Rentgençi beĢ dəqiqə ərzində sınığı çəkdi və mənə dedi:
Allaha ki, sürüĢməyib. Poliklinikanın növbətçi həkimi tez göndəriĢ yazıb, bizi xəstəxananın növbətçi cərrahının yanına göndərdi. Cərrahla tanıĢ olduq. Adı Əli idi. Fransada təhsil almıĢdı. Üzünü oğluma tutub dedi:
elə düzəldəcəyəm ki, onunla dəmiri qıra biləsən (niyə məhz dəmiri, baĢa düĢmədim). UĢağı cərrahiyyə stoluna uzatdılar (həkimin iki assistenti var idi), gips qoydular. Gipsi qoyan kimi təzədən rentgendən keçirdilər. Bu dəfə də o rentgenoqrama baxdı və hər Ģeyin yaxĢı olduğunu söylədi. Sonra dedi ki, iki həftədən sonra gəlin, gipsi açaq. Yorğun-arğın evə qayıtdıq. Gecə saat 12-yə yaxın olardı. Evimizə çatanda gördüm ki, iyirmiyə yaxın kiĢi evimizin ətrafında gəziĢir. Robert dedi:
bunlar azərbaycanlılardır, sizin həmyerlilər .
Sevincdən gözlərim yaĢardı. UĢağın qolunun sınmaq xəbərini eĢidən bütün azərbaycanlılar bizə toplaĢmıĢdılar. Qadınlar evdə uĢaqların yanında Yüklə 2,82 Mb. Dostları ilə paylaş:
|