94
hər birində belə vəziyyət var idi. Bunu rayon rəhbərliyi də
bilirdi. Kənd icra nümayəndəsindən biri gülə-gülə deyirdi:
“Başçı bizə deyir ki, gedin hərdən o kəndlərdən xəbər bilin,
bir də görərsiniz ki, Dağıstan gətirib bayrağını sancıb ki, bura
bizimdir.”
Çətin illərdə yerfililərin bəxti gətirmişdi ki, tale Ərəstun
həkimi Gəncədən babasının yurduna qaytarmışdı. Vəziyyət
nisbətən yaxşılaşanda, o da öz yerinə qayıtmalı oldu.
90-cı illərin məktəbə də təsiri oldu. Bir neçə cavan müəllim
də köçdü. Şagird sayı azaldı, məktəb doqquzillik oldu. Qonşu
kəndlərdə də uşaq sayı kəskin şəkildə azaldığından ölkədəki
vəziyyətin çətinliyindən internat da işləmədi.
Camaat çörək üçün işləyirdi. Qazandığı dolanacağına sərf
olunurdu. Çatdıra bilməyənlər arpa çörəyi yeyirdi. Dərkdə və
Yerfidə su dəyirmanları işə salındı.
Ölkə keçid dövrünü yaşayırdı. Yeni quruluş yaranırdı.
Nəhayət, 2000-ci illərdə vəziyyətdə dəyişiklik, dirçəliş hiss
olunmağa başladı. Telefon avtomatlaşdırıldı, 2006-cı ildə isə
elektron ATS quruldu. (Bu sıradan 2011-ci ildə əraziyə mobil
şəbəkə də gəldi.) Kənddə bir neçə qoyunçuluq təsərrüfatı ya
randı. Təəssüf ki, böyük fermaları dağıtmaq əvəzinə saxla
maq, qaramal təsərrüfatı yaratmağı bacaran oğullar olmadı.
Qayadalı kəndinin 15 yaşlı nümayəndəsi Xəyal Haşımov da
baş verənlərə münasibətini bildirdi:
Haram – halal
Çörək
ən gözəl nemətdir,
Halallıq sözü hikmətdir.
Haram gələr,
tez də gedər,
Düz yaşamaq səadətdir.
Həyat səhnə –
biz tamaşa,
Halal – haram olmaz qoşa.
Haram
yeyən çatmaz başa,
Halal zəhmət bərəkətdir...