İmdat avşar (Türkiyə)
Yüklə 1,31 Mb. Pdf görüntüsü
|
www.kitabxana.net Milli Virtual Kitabxananın e-nəşri Bu zaman evin qabağında bir gurultu qopdu, birdən səslər çoxaldı, sanki bütün kənd oraya toplanmışdı. Rəhman dayının səsini tanıdım. Qapını açdım. Kənd adamları o iki gənci yerə uzat- mışdılar, Rəhman dayı başları üzərində dayanıb gözləyirdi. Nə olduğunu başa düşmədim. Aşağı endim. Kənd adamlarını bir tərəfə çəkdim, qorxudan gözləri geniş açılan gənclərin yanına getdim və kim olduqlarını soruşdum. Biri nə olduğunu başa saldı. «Tohma çayının sahilindəki bir kəndə getdik, qız qaçırdacaqdıq, qızın ailəsi hiss elə- yibmiş, atəş açdılar, qaçdıq, yoldaşım yaralandı. Nə olar, kömək edin». Bir neçə evin qapısını döyüb kömək istəyiblər, kimsə qapını açmayınca da kənddə işığı ya- nan tək bir yer olduğu üçün mənim evimə, kömək istəməyə gəliblərmiş. Yardım istədikləri evlərdən biri də Rəhman dayının eviymiş. Rəhman dayı şübhələnmiş, qonşuları da qaldırıb bunları təqib eləmiş, gənclər bizim evə gəlincə, terrorist olduqlarını güman eləyən Rəhman dayı canını sipər edib gənclərin üstünə atılmışdı. Sevgi nələrə qadirmiş, gənclərə üzüldüm. - Rəhman dayı, - dedim, - yazıqdılar, gənclərə yol göstər, qoy çıxıb getsinlər. Rəhman dayı gənclərə nəsihət verdi, onları yola saldı və mənim yanıma gəldi: - Hocam, sən narahat olma, mən nə qədər sağam bu kənddə sənə bir şey olmaz, gecə-gün- düz gözüm sənin qapında, keç içəri, yorğanı başına çək. Yat. Kənddə bir terror olayı olar, hoca çıxıb gedər deyə həyəcanlanır, təyinat mövsümü gəlincə, «başqa yerə təyinat istəmə, qurban» deyə yalvarardı zavallı. Məktəbə bir rəsmi şəxs maşınla gələrsə, evdə əlinə nə keçərsə bir nimçəyə doldurar, qışda daima sobanını üstündə qaynayan qəhvədandan çay dəmlər, məktəbə gətirərdi, Rəhman dayı. Məktəbə gələn yad adamlar kim olurlarsa olsunlar, çiyinlərini qucaqlayar: - Atam, biz bu hocadan çox razıyıq, qurban olum, bunu bir yerə göndərməyin, eləyə bilər- sinizsə, buna heç başqa yerə təyinat verməyin, - deyə yalvarardı. Mən yay tətilinə gedərkən yanıma gələr: - Hocam, inşallah, başqa yerə təyinat verməzlər, tez gəl, qozunu, əriyini, armudunu ayıra- cağam, - deyərdi. Ramazan ayı bitmiş, həcc mövsümü yaxınlaşmışdı, bir axşam oğlu Ömər ilə qapını döydü Rəhman dayı. Əlindəki boşqabda qoz, ərik qurusu və ərik çəyirdəyi, üzündə də hər zamankı mə- sum ifadə var idi. - Içəri keçin, - dedim. - Yox, atam, yox, bir şey söyləyib gedəcəyəm, - dedi söyləyəcəyi şeyi unudubmuş kimi bir neçə dəfə udqundu. - Hocam, - dedi, - sənə bir şey deyəcəyəm, amma… Deyə bilmədi, sustu və oğlu Ömərin qolunu dürtmələdi. Deyə bilmədiy nəydisə, Ömər de- yəcəkdi. Onun o məsum, məzlum baxışı məni duyğulandırırdı. - Xeyir, Rəhman dayı, Ömər deməyəcək, sən deyəcəksən. - Ata, mən deyə bilmərəm, - dedi və gülərək üzünü məndən gizlədi. - Sən de, Ömər nə oldu? Ömər qayğısız, zarafatcıl, dəli-dolu, igid bir dəliqanlıydı. Əskərliyini yenicə bitirmişdi, am- ma yaşıdlarından fərqli olaraq hələ subaydı. Qara saqqalı vardı, «Rəhman ağa məni evləndimə- yincə, bu saqqalı kəsməyəcəyəm», deyirdi. Babasının vəkili olaraq gəlmişdi, dəcəlcəsinə gülərək danışmağa başladı. - Hocam, səndən məsləhət adlmağa gəlmişik. Subay oğlu olan adama oğlunu evləndirmək vacibdi, yə Həccə getmək? - Tez ol, de! – Rəhman dayı dedi və hirsləndi. Güldü, sözün əl-ayağını yığdı Ömər: - Hocam, atam həccə gedəcək, 150 dolları çatmır. Rəhman dayı utanırdı, üzümə baxa bilmirdi, deyə bilmədiyi şey buymuş, demək. - Məndə var, verərəm, Rəhman dayı, - dedim və pulu gətirib Ömərə verdim. Bu sıxıntıları- na baxmayaraq kəndin ən zəngin adamlarından hesab olunurdu, Rəhman dayı dualar edərək get- di. www.kitabxana.net Milli Virtual Kitabxananın e-nəşri Bir qış günü qonaqlıq verdi, kəndiylə vidalaşdı, məktəbə gəlib mənimlə halallaşdı, avtobu- sa mindirib göndərdik Rəhman dayını. Dayı kənddən ayrılarkən başladı ağlamağa, mübarək tor- paqlara çatandan sonra hər küncdə ağlayacağı bəlliydi. Allah qismət eləmiş, duaları qəbul olmuş- du. Getdi… Bir gün Ömər bir neçə yoldaşıyla məktəbə gəldi. Üzündə yenə dəcəl bir gülüş vardı. - Hocam, - dedi, - babam sabah həcdən gələcək, o gələndən iki gün sonra bir kağız yazıb bizə verəcəksən. Rəhman ağanı elə bir müşkülə salacağıq ki, bu müşküldən qurtulmaq üçün bizə bir qoyun kəsəcək, bərabər yeyəcəyik. Kəndin cavanları ağayana, səmimi, dürüst, hörmət saxlayan idilər. Onları sevirdim, həftə sonu futbol oyunları olduğundan utana-sıxıla gəlib televizoru məktəbə qoymağımı xahiş edirdi- lər, heç qırmazdım onları. Bir də komanda yaradıb futbol topu almışdıq, boş zamanlarda futbol oynar, ətrafdakı kəndlərə yarışlara gedərdik. Hamısı işsiz-gücsüz, qışda divar diblərində oturub yazın gəlməsini gözləyərdilər. Baharda şəhərə gedər, qışa qədər inşaatlarda fəhləlik eləyərdilər. Şeytanca bir planları vardı. - Olmaz, uşaqlar, - dedim, - sonra Rəhman dayı inanar, üzülər, günaha batarıq. Beş gənc yalvarırdılar. Ömər: - Hocam, qırma bizi, Rəhman ağanın bir qoyununu kəsib yeyək. O ancaq sənə inanır, sən eləməsən, bu iş olmaz, - dedi. Bir yanda o məsum üzü ilə, saf, təmiz ürəkli, müəllimi oğlu kimi sevən nur üzlü Rəhman dayı, bir yanda qolumdan tutub yalvaran gənclər… Az-çox olacaqları təsəvvür eləyirdim. Gənc- lər durmadan israr edirdilər. Onları qıra bilmədim. Əvəzində xəyanət elədim, sattım Rəhman da- yını. - Tamam, - dedim. Ertəsi gün Rəhman dayını qarşıladılar, şəhərdən alıb, kəndə gətirdilər. Yeməklər verildi, mövlud oxundu, Rəhman dayıgilə xoş gəldinə getdik, boynuma sarılıb ağladı. Mənə xüsusi ola- raq gətirdiyi və öncədən ayırdığı hədiyyələri digər otaqdan götürüb gətirdi, əlimə verdi. Bir qutu xurma və bir şüşə zəmzəm suyu, bir də qızım üçün sədəfdən boyunbağı. Zavallı Rəhman dayının ona hazırlanan və mənim də ortaq olduğum plandan heç xəbəri yoxdu. Üzü daha da aydınlaşmış, saqqalı daha da ağarmışdı, sakitcə oturur, xoş gəldinə gələnləri qarşılayır, gedənləri yola salırdı. Ertəsi gün Ömər yanında da yolddaşları məktəbə gəldilər. Orta məktəbə bir uşaq göndər- dim və Şahin hocanın yazı makinasını da alıb gəlməsini xahiş elədim. Bir az sonra Şahin hoca əlində makina ilə gəldi. - Xeyirdi, hocam, makina ilə nə yazacaqsan? - Otur, - dedim, - rəsmi yazı yazacağıq. - Hocam, qurban olum, yaxşı yaz, - Ömər dedi. – Rəhman ağı oxuyunca dizinə döyüb ağ- lasın. Məni evləndirməmək nəymiş, görsün. Makinaya ağ kağız qoyub, yazını yazmağa başladım. Makinanın düymələrini taqqıldadaraq bir azdan yazını tamamladım. Səudiyə Ərəbistan hökumətindən gəlirdi yazı: «Hörmətli Rəhman Qorxmaz, 1991-ci ildə Türkiyə Cumhuriyyətinin aidiyyatı orqanlarına Həccə getmək istədiyinizi bildirərək, müraciət eləmisiniz. Hökumətimiz Həcc ibadətinizi yerinə yetirməniz üçün lazım olan bütün işləri görmüşdür. Vətəndaşı olduğunuz Türkiyə Cumhuriyyətinin səlahiyyətli nümayəndələrinə sizi qəbul etdiyimizə dair gərəkli bilgilər verildi. Buna uyğun olaraq ölkəmizə gəlib, mübarək torpaqlarda bir ay qaldınız və müqəddəs torpaqlarda Həcc borcunuzu yerinə yetirdiniz. Fəqət Səudiyyə Ərəbistanı hökumətinin apardığı araşdırmalar nəticəsində Həcc pulunuzun 150 dollar az ödənildiyi müəyyən edilmişdir, bu səbəbdən də həcci- niz qəbul olmamışdır». Şahin hoca ədəbiyyatçıydı, yazının altındakı imza yerinə əski əlifba ilə Füzulidən bir beyt yazdı. Beytin üzərinə də məktəbin möhürünü vurdum. Dolabdan bir sarı zərf çıxartdım, zərfin hardan gəldiyi göstərilən hissəsinə də Şahin hoca bir beyt döşədi, məktubu alanın yerinə də Rəh- man dayının adını və ünvanını yazıb, zərfi Ömərə verdim. Yüklə 1,31 Mb. Dostları ilə paylaş:
|