İsmayıl Qarayev a ş İ q L ə R
Yüklə 5,01 Kb. Pdf görüntüsü
|
71 Əmirin şkafında ki, onun bir şeyi yox idi? – Bu vaxtacan ətirin nə olduğunu bilmirdi. İndi elə bil paltarlarını ətirlə yuyub. Məhəbbət adama gör nələr elətdirir!? Qəzənfər əlüzyuyanın yanına gələrək işığı yandırıb güzgüdə özünə baxdı. – Bu sənsənmi? – Qəzənfər öz əksinə müraciət edərkən barmaqları güzgüyə toxundu. – Sən niyə bədbəxtsən? – O boynunu bükdü. – Sən doğurdan da yazıqsan, eləmi? Qəzənfər öz əksinə baxdıqca ürəyi sıxıldı. Öz gözlərindəki məlalı görmək onun üçün ağır idi. O güzgünün qarşısından çəkilmək istədi. Lakin birdən hiddətləndi. Sanki düşməndən qaçıb gizlənməyə çalışan dostuna, yaxud yoldaşına acığı tutmuşdu. Qəzənfər öz yumruqları ilə öz əksini hədələdi. – Qorxaq! Kambuzdan qazan danqıldadı. Yumşaq altlı ayaqqabı geyinmiş Aliyənin addımları kayutun tavanını titrətdi. O nəyə isə güldü. Xışmalayıb sivirmədən çıxararaq nimçəyə yığdığı çəngəl-bıçaqların cingiltisi kəsiləndən sonra qəhqəhəsi yenidən eşidildi. O, Qəzənfərin öz əksilə danışdığınamı gülürdü? Qəzənfər işığı söndürdü. Tavana kəşfiyyatçı nəzərlərilə boylandı. O elə xoflanmışdı ki, elə bil Aliyənin işi-peşəsi yox imiş, tavandan deşik açıb oradan Qəzənfərin gülməli hərəkətlərini izləyirmiş. Qəzənfər pilləkənlərlə kambuza qalxanda Əmirin səsini eşidib dayandı. Əmir Aliyədən nəsə istədi. Qəzənfər onun sorğusunu pilətənin fışıltısından ayıra bilmədi. Ancaq Aliyənin «baş üstəsi» onun qulaqlarına maneəsiz çatdı. «Ora nəyə gedim? – deyə Qəzənfər iki pillə aşağa düşdü. Danışılanlar düz olar. İçdim səfərdən qaldım, səhhətimə, ürəyimə, ilk məhəbbətimə xain çıxdım. Aliyə də birini sevər, birinə könül verər, bir adamla həyat qurmağı arzular ki, o da var. Mən artığam. Bəri başdan kənar gəzməli, məhəbbətimi könül qəbiristanlığında dəfn eləməliyəm. Səmimi duyğularımı əlbəttə öldürə bilməyəcəm; nə qədər mən sağam, o da mənimlə yaşayıb ömür sürəcəkdir. Lakin bunu büruzə verməməliyəm. Əmir bu vaxtacan məndən pis bir şey anlayıbsa, qoy bundan sonra öz qənaətinə şübhə ilə baxsın, əvvəlki təəssüratlarına inanmasın, səhv etdiyi üçün peşmançılıq 72 cəzası çəksin. Mən onu sözlə yox, hərəkət və davranışlarımla əmin etməliyəm ki, Aliyəni sevməmişəm, sevmirəm, sevməyəcəyəm də! Demək, söz vermək çox asandır, lap bir büküm halva kimidir; işin çətinliyi ürəyi zorlamağı, qəlbi susdurmağı bacarmaqdadır. Bu bir fərasət olmasa da adamdan cəsarət, iradə tələb edir. Mən də ki, məhəbbət təlatümündə bu xilaskarlıq məziyyətlərindən məhrumam. Demək, Aliyəni görəndə həyəcanlarımı gizlədə bilməyib sarsılacam, bunu da Əmir hiss edəcək. Mən də öz-özümə qəribə şeylər fikirləşirəm. Hər deyilən sözə inanmaq olmaz. Qızla oğlanın bir dəfə gəzməyə çıxması ilə iş bitmir ki! Lap on, iyirmi dəfə də gəzərlər, ancaq arada ümumi söhbətdən başqa qeyri danışıq olmaz. Qonşumuz Əlyəddinlə Solmazın dostluq macərasını xatırlayıram. Düz üç il bacı-qardaş kimi gəzdilər. İndi Əlyəddinin arvadı, Solmazın isə əri var, bir-birinə qarşı əvvəlki səmimiyyəti hələ da davam etdirirlər. Solmazdan əri şübhələnmədiyi, keçmiş günlərlə bağlı olan hadisələrə əl-dil aparmadığı kimi, Əlyəddinin də arvadı ondan qısqanmır, onun ağlına qara fikirlər gəlmir. Əmirlə Aliyənin bir dəfə qayığa oturub dəniz üzərində iki saat fırlanması qırx, əlli illik ömrü olan ailə həyatının başlanğıcı, bünövrəsi sayıla bilərmi?! Qızla oğlanın dostluğuna başqa cür baxırlar. Guya, dostluğun birinci şərti həmcinslik məsələsidir. Mən belə mülahizələrin ziddinəyəm. Məncə bu yanlış mühakimədir. Dostluqda ürəklər, diləklər həyata baxışlar, əqidələr nəzərə alınmalıdır. Bəlkə Əmirlə də Aliyə belə bir sədaqətli dost olacaqlar; bu ər-arvadlıq deyil ki!» – Ayaq üstə niyə yatırsan? Təyyarın səsi Qəzənfəri səksəndirdi. – Yoxsa, evə getmək istəyirdin? – Bəli. – Amma səfərdən yenə qalacağından qorxub getmək də istəmirdin, hə? Qalmışdın belə: gedim, getməyim, hə? – Elədir. 73 – Az dayanacayıq, ikicə saat. Mərkəzdən qaçan yükdür. Mən də evə getmədim... Nərdlə aran necədir? – Ataq deyirsən, ataq. – Öyrənmisənsə ataq. – Öyrənmişəm, harada ataq? – Get, mənim kayutumdan nərdi bura, bu sizin salona gətirir, ata-ata çay da içərik, əyər Aliyə bacım mərhəmət eyləsə. Həm də sənin gözlərin ruhuna bir şey verər. Sən bunu arzulamırsanmı? Pilləkənin ortasında da ona görə fikrə getməmisənmi? Belə deyilmi, düz demirəmmi? Gözlərində ümidsizlik buludları var, təəccüblənmə. Bunlar ruhundakı sərsəri rüzgarın müjdəçiləridir. – Təyyar güldü, əlini Qəzənfərin çiyninə qoydu. – Rəngin ağardı. Sirrinin açılmasından qorxuya düşdün? Soruşmaq istəyirsən ki, mən bunları hardan bilirəm? Bilməyə nə var! Sənin hərəkətlərində mən keçdiyim öz köhnə yolları görürəm. Baxışlarındakı məlal- məlamət mənə tanışdır. Gözlərində əks edən ifadələr məni ömrümün unudulmaz gənclik, möcüzələr illərinə qaytarır. Sənin indiki həyəcanların mənə iyirmi il bundan qabağın fikir- əndişələrini xatırladır. Hə, gəl burada çox dayanmayaq, mən salona, sən də nərdi gətirməyə. Bu zaman növbətçi matros gəlib Təyyarə bildirdi ki, onu dənizçilik müfəttişliyindən telefona çağırırlar. Təyyar orta tikintiyə getdi. Qəzənfər isə: «Təyyar arif adamdır.» deyib kambuza yönəldi. Qapının ağzına çatmamış qayıdıb geri döndü. İkicə addım atdı, ayaqları yerimədi, dizləri qatlanmadı, kürəklərində soyuq bir çimçəşmə başlandı, kirpikləri səyridi, ürəyində əzabverici bir sıxıntı oyandı. Sanki ürəyindən nəyi isə qoparıb atmağa çalışan vardı. Bu hal tez keçdi. Qəzənfər yenidən dala çevriləndə ayaqları öz-özünə yeridi. Elə bil qılçalarına vurulan buxov açılmışdı. O oğrun- oğrun kambuzun içinə baxdı. Yönü o yana olan Əmir xələt geyinmişdi, əti maşından keçirirdi. Aliyə isə maşından çıxmış ətdən kotlet düzüldərək, onu unlayıb sapılcanın içinə qoyurdu. Pilətənin üstündəki borş qazanı poqquldayır, qazandan qalxan buxar qapıdan koridora yayılıb havanı ağırlaşdırırdı. Aşsüzənə Yüklə 5,01 Kb. Dostları ilə paylaş:
|