11
Qara Şəhərdə və Ağ Şəhərdə cəmləşmiş neft emalı zavodları neftdən işıqlandırıcı yağ,
yəni kerosin, sürtgü yağları və mazut alırdı. Qafqazın bütün dəmir yolları, Xəzərdə və
Volqada üzən gəmilər, zavod və fabriklər Bakı mazutu ilə çalışırdı”.
Yəni, Bakı imperiyanın ən mühüm sənaye mərkəzlərindən birinə çevrilmişdi
və burada hər hansı etiraz dalğası bütün Rusiya itisadiyyatında və siyasətində əks-
səda verirdi. Odur ki, şəhərdə sakitliyin qorunub saxlanmasında hakimiyyət olduqca
maraqlıydı.
Ancaq işsizlik, maaşların azlığı, hüquqsuzluq, ağır iş şəraiti (neft sahəsində ölüm
faizi yüksək idi, 40 yaşına çatan neftçi artıq əmək qabiliyyətini tam itirmiş olurdu,
peşə xəstəlikləri yayılmışdı, tibbi xidmət yoxdu...) proletariatın səbr kasasını daşdırdı.
1903-cü ilin 1 iyulunda məşhur Bakı ümumi tətili başladı. Kadet partiyasının üzvü
olan Aleksandr Xatisovun zavodlarından start götürən etirazlar dərhal digər zavod və
fabriklərə də yayıldı. Sosial-demokratların (RSDRP) Bakı Komitəsinin rəhbərliyi ilə
təşkil olunan aksiyaya tezliklə Bibiheybət, Balaxanı, Sabunçu neftçiləri qatıldılar. Artıq
iyulun 6-da Bakının bütün sənaye və ticarət həyatı dondu.
Manaf Süleymanov yazırdı: “İyul ayında Bakı proletariatının məşhur, əzəmətli
tətili başlayır. 50 minə yaxın tətilçi “Məhv olsun mütləqiyyət”, “Yaşasın sosializm”,
Bakıda fəhlə tətili. XX əsrin əvvəlləri
12
№1 Fevral 2014
“Yaşasın hürriyyət”, “8 saatlıq iş günü”, “Məvaciblər artırılsın”, “Həbsə alınmış
nümayişçilər azad edilsin” şüarları ilə küçələrə çıxıb çarizmə və kapitala qarşı çıxış edir.
İzdihamdan küçə və mədənlər titrəyirdi. Fəhlələrin bu əzəmətli çıxışına RSDRP-nin
Bakı Komitəsi rəhbərlik edirdi. Mədənlərin anbarlarında, zavodlardakı rezervuarlarda
neft aşıb-daşır, heç kim neft daşımır, dənizçilər gəmilərə neft doldurmurdular...”
Tətil mübarizəsinə sosial-demokratlar İ.Vatsek, M,Məmmədyarov, İ.Fioletov
başçılıq edirdi. Digər tələblər sırasında işdə cərimələrin ləğvi, yaşayış şəraitinin
yaxşılaşdırılması, normada nəzərdə tutulmayan işlərin dayandırılması da vardı.
Sahibkarlar tələbləri yerinə yetirməkdən imtina edirlər. Zavod və mədənlərə Bakı
qarnizonunun qoşunları yeridilir.
Manaf Süleymanov yazır: “ Şəhər bağına toplaşan tətilçi dənizçiləri polis qovur.
Onlar da gedib şəhər kənarında, Sallaqxanada yığışırlar. Üstlərinə atlı kazak göndərib
oradan da qovurlar. Hərbi gəmilərdə çalışan fəhlə, matros, kapitan və mexanikləri
gəmilərə yük vurmağa vadar edirlər. Tətil 3 həftəyə qədər sürür. Bu tətilin təsiri
nəticəsində bütün Zaqafqaziyada və Rusiyanın cənub şəhərlərində fəhlə çıxışları
başlayır. Bakı şəhəri tətil hərəkatında fəal iştirakına görə başqa yerlərdən fərqlənir,
hərbi düşərgəyə oxşayır”.
***
Güzəştə getməyən sahibkarları tətilçilər onların “silah”ı ilə vurmağa başlayır:
Hər yanda mədənlər alovlanır. Bakı mədənləri böyük və dəhşətli bir tonqala çevrilir.
“Moskovskiy listok” qazeti həmin vaxt yazırdı:
“Artıq 2-ci gündür ki, Bibiheybətdə qazma qüllələri, neft anbarı, Bakı neft
cəmiyyətinin fontanı yanır. Hər gün 600 min pud neft havaya sovrulur. Müxtəlif şirkətlərin
30-dan çox qülləsi, gəmilərin yan alması üçün körpülər, Nobelin yaşayış yerləri alovun
içindədir. Birjalarda durğunluqdur, qiymətlərin bahalaşacağı gözlənilir”.
Bu yanğınların kapitalistlərə hansı psixoloji təzyiq göstərdiyini Bakıda gizli
fəaliyyət göstərmiş sosial-demokrat Konkordiya Zaxarova-Sederbaum (1879-1938)
özünün “Reaksiya illəri” adlı xatirələrində bu cür təsvir edib:
“Tətillər və mədənlərdəki yanğınlar neft sənayeçilərinə göstərdi: Onlar necə
asanlıqla və bir neçə günün içində böyük gəlirlərinin mənbələrindən məhrum ola
13
bilərlər. Dünənki aciz, səbrlə və itaətlə bütün təhqirləri həzm edən işçi özünün kortəbii
etirazında onu istismar edənlərdən qəddarcasına qisas ala bilir. Və hətta daha sakit
etirazında belə bu kütlə fəhlə hərəkatının daha ibtidai mərhələsinə xas olan mübarizə
formasına əl ata bilər. Yəni, sabotaja. Guya ki bilmədən qazma qurğusunu xarab edər
və onda işi bərpa etmək üçün bir neçə gün sərf etmək lazım olacaq. Bu sabotajın işçi
tərəfindən qəsdən edildiyini sübut etmək isə qeyri-mümkündür”.
Zaxarova-Sederbaumun müşahidələri və nəticəsi çox diqqətəlayiqdir. Yəni, işçilər
sahibkarları fakt qarşısında qoyur: Sabotaj üçün heç kütləvi dağıdıcı çıxışlara ehtiyac
da yoxdur. İstədikləri an istənilən sahibkarı onun texnikasını korlamaqla gəlirsiz qoya
bilərlər. Luddizmin Bakı variantı. Və bunu birdən birə dərk etmək sahibkarlar üçün çox
acı “kəşf” idi.
***
İyulun 19-dan başlayaraq etirazların kütləviliyi azalır və Qafqazdakı ilk ümumi
tətil iyulun 22-də bitir. Bunun yeganə səbəbi heç də geniş vüsət almış repressiyalar
deyildi. Digər səbəb işçilərin bir çoxunun sahibkarların yağlı dilinə aldanması idi.
Həmin anı da Zaxarova-Sederbaum maraqlı təsvir edib: Savadlı və ixtisaslı
işçilər daha yüksək maaş almalarına və daha əlverişli məişət şəraitində yaşamaqlarına
baxmayaraq, mübarizədə daha fəal, ardıcıl və dönməz olduqları halda, ixtisaslaşmamış,
ən “qara işlər”i görən, evsiz-eşiksiz, qəpik-quruş alan işçilər asanlıqla sahibkarlara
güzəştə gedir və onların vədlərinə inanırdılar. Sahibkarlar da etiraz hərəkatını bölmək
üçün bu binəsiblərdən yararlanırdılar.
Zaxarova-Sederbaumun digər maraqlı nəticəsi: məhz həmin lümpenlər kortəbii
çıxışlarda irəlidə gedib dağıntılar törədir, mədənlərə od vurur, hərəkatın mütəşəkkil
forma almasına, iqtisadi tələblərin siyasi tələblərə keçməsinə əngəl olurdular. Yəni, öz
“radikallıq”ları ilə daha uzaq hədəfə tuşlanmış, daha effektli mübarizəyə maneəçilik
göstərirdilər. Onlardan sonra qazanılan uğur yox, yanan qüllələr qalırdı. Sonra isə elə
onlar da sahibkarlara aldanaraq özləri üçün ziyanlı razılaşmaya gedərək iş yerlərinə
dönürdülər.
Buna baxmayaraq, Bakıda fəhlə hərəkatı tamamilə xüsusi xarakter daşıyırdı.
Rusiyanın digər iri sənaye şəhərlərində fəhlələr kollektiv müqavilə haqda heç xəyal