Адил Ъямил
94
SƏHRA ÇİÇƏYİ
«Su» deyib yalvaran qərib yolçunun
Bəlkə də göyərib son nəfəsindən.
Yaşıl yamaclarda kök atmayıb o,
Cücərib çıxıbdır qum təpəsindən…
Aldanıb ilğıma səhra çiçəyi,
«Yol gedib» səhranın yarğan yoluyla.
Sonra «səs gələni» «su gələn» bilib,
Çəkib «karvanını» karvan yoluyla.
…Səhralar qurudan quraqlıq üçün
Allahın bir quru yağışı yoxmuş…
Deyirəm: bəlkə də göylərin yerə
Bundan qara gələn qarğışı yoxmuş…
Hardasa, hardasa bir xiyabanda
Çiçəklər boğulur su bolluğunda.
Burdasa - bozarmış boz biyabanda
Çiçəklər can verir su qılığında…
Gözlərə dəyməyən gözəllik olub
Dərdə bax, dərilməz səhra çiçəyi.
Nə ölməz əzabdan canı qurtara,
Nə də ki, dirilməz səhra çiçəyi.
Onun zərifliyi çəkilib qına,
Onun ləçəyini sərtlik bəzəyir.
Səhra qumluğunda səhra çiçəyi
Kişi paltarında qıza bənzəyir…
1981
Сечилмиш ясярляри
95
EVİN KİÇİK OĞLU
Evin kiçik oğlu - qardaşım İlham,
Nə vaxtdır şəhərə uyub gəlmişik.
Ata ocağını, ana yurdunu
Sənin umuduna qoyub gəlmişik.
…Baharın geciksə, qışın çıxmasa,
Ağlarkən gözünün yaşı çıxmasa,
Dünyanın işindən başın çıxmasa
İtirmə başını qardaşım İlham.
Dönmürük o kəndə biz üzü dönük -
Bir az yüngülləşə çiynindəki yük…
Böyüyüb olmusan sən bizdən böyük,
Kiçiltmə yaşını, qardaşım İlham.
Soyuqluq sarılsa evə-eşiyə,
İtilə baltanı, yüyür meşəyə;
Qır bütün meşəni, kişi qırığı,
Atamız, anamız qoyma üşüyə…
Evimiz soyusa inanmıram ki,
Hansı şeriminsə odu isidər…
İsitməz o evi bir ürək şerim,
İsitsə bir qucaq odun isidər.
Evin kiçik oğlu - qardaşım İlham,
Mən gəlib çatmaram sabah səhərə,
Qoyun novatına özün gedərsən.
Səhər sazağında, sübh ayazında
Qızara-qızara üzün gedərsən…
Адил Ъямил
96
Özün sulayarsan göy atımızı,
Dananı, buzovu bağlarsan özün.
Qoyunu arxacda, quzunu kuzdə,
İti qarqarada saxlarsan özün.
Evin kiçik oğlu, kiçik qardaşım,
Bir az taleyindən incik qardaşım,
Ömür ver, həyat ver həyət-bacaya,
Qoyma gözlərindən ev-eşiyi sən,
Unutma, o evin sonbeşiyisən…
1982
Сечилмиш ясярляри
97
***
Ürəksizlər ürəyimə
Toxunanda havam çatmır.
Buza dönür ev-eşiyim,
Sığınmağa yuvam çatmır.
Arzularım çiçək-çiçək,
Duyğularım gözəl-göyçək.
Yaşayıram yalan-gerçək,
Yanımda el-obam çatmır.
Ömrün tamı bal tamıdır,
Həyat neçə yol tanıdır…
Dünya döyüş meydanıdır,
Hələ neçə davam çatmır…
1981
Адил Ъямил
98
DƏVƏÇİDƏ BULUD GÖRDÜM
Axşam üstü,
qürub çağı,
Təbiətin qərib çağı
Dəvəçinin göylərində
Qan-qırmızı bulud gördüm.
O alışan topa bulud
Közərdikcə elə bildim
Al günəşin yuvasıdı;
Günəş orda gecələyib
Gözlərini yumasıdı…
Mən görmüşdüm buludlardan
Qar tökülə, yağış yağa,
Görməmişdim işıq yağa.
Axşam üstü, şər vaxtında
Burda çıxdım işıqlığa…
O buludun işığında
İşıqlandı qara dünyam,
İşıqlandı köksüm mənim.
Zirvələrin güzgüsündə
Əks elədi əksim mənim.
Dağlar elə qızardı ki,
Deyərdin ki, gün yandırıb…
Düşündüm ki, o çırağı
Çıraqqala üfüqündə
Axı görən kim yandırıb?
Сечилмиш ясярляри
99
O axşamı işıqlatdı
O buluddan yağan işıq.
Axşam çıxan günəş oldu
Qızıl bulud doğan işıq.
1980
DAYAN, QARDAŞIM, DAYAN
Hərbi xidmətə yola düşən qardaşım Xəqaniyə.
Uzaq səfərə çıxırsan —
Səni bu yol aparacaq,
Məni xəyal aparacaq…
Dayan, qardaşım, dayan,
Eşit məni, çox tələsmə,
Hər qarşına çıxan kəslə
Kəlmə kəsmə, çörək kəsmə.
Hər yol üstdə yolçulaşma,
Hər davada qoçulaşma,
Buynuzunu sındırarlar…
Dayan, qardaşım, dayan,
Koroğlu zamanı deyil,
Atom əsridir əsrimiz.
Arxanca boylanır nəslimiz,
Gedəndə ürəkli ol,
Gələndə gərəkli,
Qardaşım…
1982
Адил Ъямил
100
KƏLBƏCƏRİM
Torpağına kök atdığım,
Laylasına böyüdüyüm,
Dağlarının dağ ömrünə
«Ömrüm» deyib öyündüyüm
Kəlbəcərim!
Qan-qırmızı laləsinin
Közərtisi qış qaytaran,
Tərtərinin burulğanı
Qaya buran, daş qaytaran
Kəlbəcərim…
Qaragöz qumral quzumu
Dumanında itirdiyim,
Uşaqlığın «dastanını»
Zirvəsində «bitirdiyim»
Kəlbəcərim!
Payızında meşələri
Ağac-ağac bar gətirən,
Baharında Dəlidağı
Çiçək-çiçək bal gətirən
Kəlbəcərim…
Sən şerimin şah misrası,
Sözlərimin kəsərisən.
Ömrüm boyu yazacağım
Bir gözəllik əsərisən,
Kəlbəcərim!
Dostları ilə paylaş: |