Microsoft Word Azf-279258. doc
Yüklə 2,8 Kb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Yaxud
16 Onu yaşamalıyıq, o yaşantılara dözməliyik. Axı, “Allah bilən məsləhətdir”. Belə kədərli, ağrılı yaşantılardan biri də Allahın gözəl bəndəsi Firudin Zeynallının başına gəldi. Heç yatsa, yuxusuna da girməzdi. Ağlına gəlməyən, yuxusuna girməyən başına gəldi. İstəkli qızı Kəmaləni itirdi. 38 yaşlı həkim qızı – Kəmalə qəza nəticəsində dünyasını dəyişdi. Hər gün gözünün qabağında olan Kəmaləsi indi fiziki cəhətdən yoxdur. Qara torpaq altında nə edir, onu hardan bilsin?! Onun bu dərdi, bu kədəri mənim yadıma türk şairi Məhməd Bütücün aşağıdakı misralarını salır: Nədən əl sallarkən köç edən quşları izlərsən Qocacıqda Prizrendə Mamuşada və buraların bilməm harasında şam işığıyla titrəyən hıçqırıqlar yarar koyu qaranlığı issız gecələrdə bir quş olsan uçsan uzaqlara o yerlərə mutluluq bir ovuc torpaq götürsən oralara onlara bir ovuc torpaq gətirsən buralara onlardan yenidən ağlarmıydın əl sallarkən o quşlara üzün gülərmiydi ananın qucağında sıcaqlığa sarılsan bilməm ana qucağında olmaq başqa öksüz bir çocuq kimi anadan uzaq buralarda yaşamaq bam-başqa. 17 Firudin müəllimi – Firudin Zeynallını ağrıdan dərd var idi. Bu dərd də - övlad dərdi dərdin üstünə gəldi. Vətən dərdi onun qaysaq bağlamamış yarası idi. Üz-gözündən hiss olunurdu ki, Vətən dərdi onu göynədir, bəzən heç özündə olmur, göylə, yerlə danışır. Öz dünyasına qapılaraq özünə hesabat verir, bəlkə də xəyalında Vətəndən uçub gələn quşlardan Vətən barədə soraq alır. Bəlkə də erməni tapdağı altında qalan Vətəndəki ulularımızın ruhundan soraq alır. Bəlkə də qürbətdə qalan ruhların qarşısında aciz qalaraq özünü danlayır. Bəlkə də qürbətdə qalan Vətəndən bir ovuc torpaq, bir içim su, bir udum hava istəyir. Hər halda bəlkələr çox şey deyir. Gümanlar yüz yerə gedir, iman isə birdir. Gümanlardan başımızı itirmişik, başımız ağrılar çəkibdir. Bu ağrılar, acılar içərisində başını itirmiş Firudin müəllimin başına bir dərd də olmazın oyun açdı. Öz ciyərparasını itirdi. Onun sorağını kimdən alacaq?! Onun sorağını kimdən soracaq?! Ciyərparasına istidirmi, soyuqdurmu, küləkdirmi, qardırmı, borandırmı, bütün bunların hamısını haradan biləcək?! Deyillər ki, qara torpağın üzü soyuqdur. Bu soyuqluq onu nə qədər yandıracaq, külə döndərəcək?! Bu dərd onu nazildib iynənin ucundanmı keçirəcək?! Heç nə bilmirəm, bircə onu bilirəm ki, bu dərd Firudin müəllimin əl-ayağını toparlayıb yumağa çevirdi. Bu dərd Firudin müəllimi bu dünyaya gəlməyinə peşiman etdi. Bu dərd Firudin müəllimin anadan əmdiyi südü burnundan gətirdi. Bu dərd onu yandırıb-yaxdı. 18 Əlindən nə gələ bilərdi?! Ümid yeri kimi sözə əl atdı, sözdən yapışdı, sözlə dərdini bölüşdü. Qızının dünyasını dəyişməsi ilə bağlı şeirlər yazdı, bayatılar qoşdu. Onu yandıran dərddən çıxmaq yolunu sözdə tapdı. Firudin müəllim sözə sığınmaqla dərdinə əlac axtardı. Dərdində sözün özünü yandırmaq istədi. Beləcə şeirlərini, bayatılarını düzdü, qoşdu. Onun şeirlərini, bayatılarını oxuyanda bir daha əmin oldum ki, ən güclü, tutarlı folklor nümunələrini (bayatılar, laylalar) xalqın adından elə bu cür yaradıblar. Xalqın içərisində olan insanlardan biri, bir neçəsi yazıb- yaradıb və bu yazılanlar xalqın ürəyindən xəbər verdiyi üçün xalqın malına, sərvətinə çevrilibdir. Xalqın qəlbinə yaxın olanları xalqın istəyinə uyğun verən insanların yaradıcılığı xalq yaradıcılığı kimi formalaşıbdır. Bunları ona görə qeyd edirəm ki, Firudin müəllim də belələrindən biri kimi ürəyi yaralı insanların qəlbindən xəbər verən şeirlər, bayatılar qoşmaqla öz sözünü deyir. Daha doğrusu, dərdini bölüşür. Xalqın vaxtilə dərd, kədər mövzusunda yazdıqlarını öz sözü ilə yeniləşdirir. Bir sözlə, dərd onu dilləndirir. Əzizim dağdan aşdı, Səbirim dolub daşdı. Kəmalə küsüb getdi, Mən qaldım gözü yaşlı. Doğrudanmı “Kəmalə küsüb getdi”?! Bunun əyrisini, doğrusunu yenə də Allah yaxşı bilir. Ancaq onu bilirəm ki, insan insandan küsdüyü kimi, insan 19 dünyadan da küsə bilir. Əgər belədirsə, bu dünyaya uyuşmayanlar, bu dünya ilə barışmayanlar bu dünyadan üz çevirə bilirlər, bu dünyadan küsüb gedə də bilirlər. Bu dünyadan küsüb getməyi rahat bir yol kimi seçirlər. Unudurlar ki, geridə qalanlar hansı ağrı və acılara mübtəla olur, hansı məşəqqətlərə düçar olurlar. Məhz həmin ağrı, acı və məşəqqət Firudin Zeynallını sızladır. Əzizim ağı qaldı, Gözümün ağı qaldı. Ürəyimin başında, Kəmalə dağı qaldı. Yaxud: Eləmin bayram aşı, Dəmlənib bayram aşı. Ay qızım, ahı-naləm, Yandırar dağı-daşı. Firudin müəllim atadır. Balalarını sevən, onların qayğısını çəkən, uğurlarına sevinən, uğursuzluqlarından məyus olan atadır. Başqa cür ola da bilməz. Başqa cür ola bilməyən atanın gözündə dünyanın dadı- tamı itibdir. Dünya ata üçün bir zindana çevrilibdir. Ata isə bu zindanda gücü heç nəyə çatmayan bir quldur, kölədir. Heç kəs fikirləşməsin ki, biz atanın dözümünü, səbrini, gücünü azaldırıq. Yox belə deyildir. Atanın vəziyyətini görürük, çəkdiyi əzabları hiss edirik, ən başlıcası əlindən heç nə gəlmədiyindən sözlə ağladığını dərindən başa düşürük. Yüklə 2,8 Kb. Dostları ilə paylaş:
|