Microsoft Word Baba ocaq Aylis 27. 10. 14. doc
Yüklə 1,75 Mb. Pdf görüntüsü
|
Baba ocağı 89 heyvan çox sədaqətli olmuşdu. Onun əfsanəsi dillərdə dolaşırdı. Rövşən ürəyində özünü qınadı: “Allah sənə rəhmət eləsin, Xallı! Sən də məndən sədaqətli oldun! Mən çox vəfasız oldum.” Molla Nurməmməd ucadan- “fatihə”- deyib ayağa durdu. Üç kişi dodaqlarının altında xəfif səslə “fatihə” surəsini oxudular, “Allah rəhmət eləsin” deyib qəbirstanlığı tərk etdilər. Yolda Rövşən Molla Nurməmmədin ovcuna bir qızıl beşlik qoydu, molla arif adam idi, gözucu pula baxdı, “Allah əvəzin versin”-dedi. Molla Nurməmməd yenidən məscidə qayıtdı. Alxan kişi evə üz tutdu, Rövşəni də dəvət etdi, lakin Rövşən dəvəti qəbul etməyib daha vacib işləri olduğunu bəhanə gətirdi. Rövşən oradan Əylisçayın qərb tərəfindəki, dərədibi qəbirstanlığına gəldi. Telmanın qəbrinin önündə dayanıb onun da ruhuna dua oxudu, Allahdan rəhmət dilədi. Şam yandırdı, qəbir daşının üzərinə şamın əriyən yağından damızdırıb şamı bərkitdi. Sonra da Telmanın anasına, bacısına baş çəkməyi özünə borc bildi. Heç kəs də bilməsə, özü bilirdi ki, Telman onun yolunda qurban getdi. Telman sədaqətli, təmiz qəlbli, mərd dost idi. Ayka arvadın gözləri tutulmuşdu, beli əyil- mişdi. Qızı Tamara olmasaydı, çoxdan dünyasını dəyişmiş olardı. Oğlu Telmandan sonra yaşamaq anaya qəbir əzabı qədər ağır gəlirdi. Sadəcə olaraq qızı Tamaranın xətrinə həyatın bütün işgəncələrinə Nizami Muradoğlu 90 dözməyə özündə qüvvə tapırdı. Axı Tamaranı tapşıracaq bir adam yoxdu. Bəlkə də hansısa bir erməni dığasının könlündən Tamaranı xoşbəxt etmək arzuları keçirdi. Ancaq Arakeldən qorxaraq ehtiyat edib kimsə bu ailəyə yaxınlaşmaq istəmirdi. Kimsə öz isti aşına soyuq su qatmağı arzulamırdı. Xüsusilə bu dönəmdə türklər ilə mehriban münasibətdə olan ermənilərə qarşı gizli bir kampaniya başladılmışdı və bu kampaniyanın başında Arakel dururdu. Bütün ermənilər bunu bilirdilər. Belə bir həssas vaxtda ermənilər də suyu üfürə-üfürə içirdilər. Hətta ermənilər qorxularından nə Aykanı, nə də qızı Tamaranı yaxına qoyurdular. İşsiz qalan, ehtiyac içində olan ana-bala türklərin yanında çalışır, ən ağır zəhmətə qatlaşmaq məcburiyyətində qalırdılar. Ana- bala daş daşıyır, kərpic kəsir, ot biçir, odun yarırdılar, təki bir tikə çörək olsun. Rövşən Telmangilin darvazasının taqqulbabını taqqıldatdı. Uzun illər idi bu taqqulbab taq- qıldamamışdı. Aykanın qulaqları ağır eşidirdi, odur ki, qapının döyülməsini eşitmədi. Tamara həyətə çıxıb darvazanı açdı. Qarşısındakı adamı görüb çaşdı. Xatırlamağa çalışdı: -Özüdür, Rövşəndir, Rövşən... Sözünü ardını gətirə bilmədi, özü də bilmədən özünü Rövşənin qucağına atdı, boynunu qucaqlayıb ağladı: -Ana, Telman gəlib... Baba ocağı 91 Ayka arvad hiss edirdi ki, nəsə qeyri-adi bir ha- disə baş veribdi, lakin anlamaqda çətinlik çəkirdi. Tamara ağladı, güldü, yenə ağladı, Rövşənin əlini buraxmadı, çəkib anasının yanına apardı, anasının qulağına Rövşənin gəldiyini dedi. Ayka arvad oturduğu yerdən bir təhər dikəlib Rövşəni qucaqladı və o da ağladı. Ayka arvad Rövşəni iyləyirdi, iylə- yirdi, doymurdu, - Telmanın iyi gəlir səndən,- de- yirdi və yenə ağlayırdı. Tamara əl-ayağa düşdü, samovarı qaynatdı, çay dəmlədi, keçmiş günləri yada saldılar, kövrək an- lar yaşandı. Ayka Rövşənə,- bundan sonra rahat ölə bilərəm, sən gəldin elə bildim Telmanım gəldi, Tamara sənə əmanət, ay oğul,- dedi və ağladı. Rövşən bu evdən ayrıla bilmirdi, dərdli ananı, gözüyaşlı bacını dilə tutmağa çalışır, bundan sonra onlara tez-tez baş çəkəcəyini deyir, ümidləri hər yerdən üzülmüş ailəyə təskinlik verirdi. Ayağa duranda mizin üstünə 2 onluq qızıl qoydu. Bu, ailənin heç vədə qazana bilmədiyi böyük sərvət idi. Tamara, yox, elə şey olmaz,- deyib qızılları qaytarmağa çalışırdı. Rövşən, qardaş payıdır, məni qırmayın, nə olar? - dedi. - Onda bir şartnən... - Hansı şərtinən? - Borc kimi qabul edarık... - Olsun... Nizami Muradoğlu 92 Rövşən xudahafizləşib ayrıldı, içindən qara qanlar axırdı, bu ailənin başına öz qövmü tərəfindən açılan müsibətlər insanlıq adına yaraşmırdı. Ancaq burada da çox qala bilməzdi, əvvəla, ailənin kədəri həddindən artıq üzücü idi. İkincisi də Rövşənin ümumi məqsədində yeni həyata qayıdış problemi dururdu. Xəyal Tamaranı keçmiş günlərə apardı. Ötən zaman Rövşənin saçlarını ağartmış, üzünə və alnına vaxtından əvvəl dərin qırışlar salmışdı. İlk sevgisinə sadiq qalaraq evlənməmişdi. Görünür Rövşən hələ də Selcanı sevirdi. Elə Selcan da Rövşəni unuda bilmirdi. Tamara yaxşı bilirdi bunu. Tamara onu da bilirdi ki, Selcan hələ Vanikin sağlığında neçə dəfə canına qəsd etmək istəmişdi. Hətta, bir dəfə onu zirzəmidə özünü asdığı kəndirdən son anda qurtara bilmişdilər. Vanikin ölümündən sonra isə yığışıb buraları tərk etdi. Selcan Rövşəni sevirdi, bu sevgisi daşa dəyəndən sonra sanki həyatdan küsmüşdü. Tamaraya bu haqda Selcan özü danışmışdı. Dünyada qismət deyilən bir ölçü var. Deyirlər, “qismətdən artıq yemək olmaz”. Bu, bəlkə də belədir. Amma Selcan buna inanmırdı, onun qis- mətini əlindən almışdılar. İnsan həyatında ən ağır cəza onu sevdiyi insandan ayırmaqdı. Selcanı sevdiyi insandan ayırmışdılar. Ondan da ağır cəza sevmədiyin, nifrət Yüklə 1,75 Mb. Dostları ilə paylaş:
|