39
è÷èíäÿ àíàäàíýÿëìÿ îëäó. Ýþçÿëëèéè éåääèéäèñÿ, èíäè äîããóç
îëäó. Õàâàð ÷ûõäû êè, Ìåùäè áÿéèí äàéûñû Ìóñòàôà âÿçèð äîããóç
éöç ñàðâàçíàí Ãàëà÷àíûí äþðä éàíıíû êÿñèô. Íåæäè Ìÿììÿäõàí,
âÿçèð-âÿêèëè ãà÷à áèëìèð. Ìóñòàôà âÿçèð ùþêìðàíëûüû ÿlÿ àëûô,
÷àðìûõ ãóðóäóðäó. Ìåùäè áÿéè ÷àüûðòäûðäû. Íåæäè Ìÿììÿäõàíû,
âÿçèðèíè, ãàçû ÿôÿíäèéè, Òöðôÿíñÿ ãàðûéû äÿ ýÿòèçäèðäè.
Íåæäè Ìÿììÿäõàíû ÷àðìûõà ÷ÿêäèðèô òàôøûðäû êè, ýöíäÿ
áóííàí áèð òèêÿ ÿò êÿñèí. Âÿçèðíÿí, ãàçû ÿôÿíäèéè äÿ ýÿðýèéÿ
âåðäè. Äåäè, áóííàðûí ÿéÿõëÿðèííÿí ñîéóí. Ýöíäÿ Íåæäè Ìÿì-
ìÿäõàíían êÿñäèéèíèç ÿò áîéäà ñîéóí. Ãàëäû ãàðû, éåääè èëëèê áèð
õàì qatır ýÿòèçäèðäè. Ãàðûéû äà ãàòûðûí ãóéðóüóíà áàüëàòäû êè,
áóíóí ùàâàñûíû äà ãàòûð ÷ÿêñèí.
Ìóñòàôà âÿçèð áàæûñûííàí ýþðöøäö, Ìåùäè áÿéÿ òÿçÿäÿí
ãûðõ ýöí, ãûðõ ýåæÿ òîé ÷àëäûðäû. Õàíûí, âÿçèðèí ÿòè, ýþíö ãóðòàðàí
âàõò Ìåùäè áÿéèí òîéó äà ãóðòàðäû.
Ìóñòàôà âÿçèð úàìààòû éûüûô, Ìåùäè áÿéè õàí ãîéäó. Àììà
î âàõòûéäû êè, áó òÿðÿôäÿí Ãàðà õàí àðâàäûéíàí, î òÿðÿôäÿí
ãàðäàøû Ìÿùÿììÿäÿëè Ýÿíúÿäÿí ýÿëèðäèëÿð. Ìåùäè áÿé ãàðäàøû
Ìÿùÿììÿäÿëèéè þçöíÿ âÿçèð ãîéäó. ßìèñè óøàõëàðûíû äà êÿ-
ìÿðáÿñòÿ. Ìÿùÿììÿäÿëè Ýÿíúÿäÿí áóðéà êþ÷äö. Áèð àøûõ òàô-
äûëàð, áèð äÿ ìÿúëèñ ãóðäóëàð. Àøûõ áóííàðûí òîéóíó áåëÿ òóòäó:
Õÿñòÿ êîíëóì ñÿùÿò áóëäó,
Ñåâäèæèéèì, ñÿí ýÿëÿíäÿ.
À÷ûëûô áóëóò çöëôëÿðèí,
Ãàìÿòèíÿ òÿí ýÿëÿíäÿ.
Ýþçäÿðèì döøäö ýþçöíÿ,
Ìÿí îëäóì ùåéðàí ýÿëÿíäÿ.
Ùàâàëàíäû êîíëóì ãóøó,
Ùöðöéíÿí-ãûëìàí ýÿëÿíäÿ.
Áàùàðûí òÿð áÿíþéøÿñè,
Åé áàüû ýöëøÿí ýÿëÿíäÿ.
Øèêÿñò êîíëóì şàôà áóëäó,
Áèð áåëÿ úàâàí ýÿëÿíäÿ.
40
×îõëàðû çèéíÿò âåðèô,
Òöøöô ýþçÿëëèê áÿùñèíÿ.
Éàãóòäàí èðÿíý àëûô,
Î úÿâàùèð äöéìÿñèíÿ.
Éàõàñûííàí çÿð èøäÿíèô,
Ãûôûëëàíûô ñèíÿñèíÿ.
Õàâàð àëäûì ÿùâàëûíû,
Éeòèê îëäóì áèíÿñèíÿ.
Äèë-äèë þòÿí êÿùëèéèäèí,
Îé÷óëàð äóðóô ñÿñèíÿ.
Êèðïèêëÿðè ìöæýàí îõó,
Ãàøäàðû êàìàí ýÿëÿíäÿ.
Íÿâèíèí îéëàüûäû,
ßçì åäÿð ìàùàëëàðà.
Õóáëàðûí ãàéäàñûäû,
Êàðâàíû ÷ûõàð éîëëàðà.
Ñÿðèíäÿ ñûüàë âåðÿð,
ßáðèøèì-ñèéàù òåëëÿðÿ.
Äóðíà êèìè ãàòàððàíûô,
Ñîíàëàð öçöð ýþëëÿðÿ.
Òÿðèôèíÿ äàñòàí äåäèì,
Òöøñöí äèëëÿðäÿí-äèëëÿðÿ.
Øàèðëÿðèí ãàéäàñûäû,
Òÿðèô äåéÿð ýþçÿëëÿðÿ.
Öí òöøÿð áèéàâàíà,
Úöòöííÿí úåéðàí ýÿëÿíäÿ.
Dastanın yaradıcısı Şair Nəbi Borçalıdır.
Söyləyəni: Hüseyn Saraclı
Yazıya alanı: Süleyman Əfəndi
41
CAHANGİR-MƏLƏKSUMA
Misir şəhərinin padşahı Ədil şahın övladı olmurdu. Əmbə
onun bir yaxşı tədbirçi vəziri varıydı. Bir gün Ədil şah dedi:
– Vəzir, mən artıx qocalıram, mənim var-dövlətimə, taxtı-
tacıma, bu cahcalallı səltənətimə sahib olajax bir öyladım yoxdu.
Vəzir dedi:
– Qibleyialəm, mən o iş üçün nə tədbir eliyə bilərəm? Bir
az da gözdə, bəlkə də Allahdan sənə bir öylad kəramət ola.
Ancax deyillər padşahın bir bərbəri var idi. Padşah həmişə
üz-başını ona təraş etdirərdi. Bir gün padşah üz-başını təraş
eləməkdən ötrü bərbərin qarşısında əyləşdi. Öz əksini aynada
çox pərişan görüf dərinnən bir ah çəkdi. Baxdı gördü ey
diliqafil, üzü-başı tamam ağarıf. Fikirrəşdi ki, hə... qojalıx məni
yaman yerdə haxladı. Bərbər padşahın bu halını duydu. Dedi:
– Qibleyi-aləm, bu yer üzündə böyüklük sizdə, ad-san
sizdə, taxt-tac, dövlət-var, səltənət sizdə, axı nə dərdiniz ola
bilər ki, belə ürəkdən ah çəkdiniz?
Padşah dedi:
– Bərbər, mane olma, işinnən məşğul ol.
Bərbər dedi:
– Padşahım, dərdini deməsən öldürsən də üzünü təraş eləmijəm.
Şah nə elədisə mümkün olmadı. Nəhayət Padşah cana gəldi,
dərdini bərbərə söylədi. Bərbər dedi:
– Şah sağ olsun, siz şahsınız, əmbə kəramətsiz şahsınız.
İndi mən sizə bir söz deyim, göstəriş verim, siz mən dedi-
yimə əməl eliyin. Mənim məsləhətimnən sonra sənin öyladın
olmasa onda başımı vurdurarsan.
Padşah nalac qalıf bərbəri dinləməyə məcbur oldu.
Bərbər dedi:
– Ey şahım, döylətiyin üçdə iki hissəsini öznə əylə, bir his-
səsini fağıra-fuğaraya, yetimə-yesirə, əlsizə-əyaxsıza payla. On-
da sənə haxdan kəramət olar.
42
Bərbərxanadan qayıdannan sonra padşah bərbər dediyi kimi
də hərəkət elədi. Xəznədarı yanına çağırıf xəznənin üçdən bir
hissəsini fağır-fuğaraya, yetimə-yesirə paylatmağı tapşırdı.
Deyillər aşıx dili yüyrək olar. Aradan düz bir müddət keşdi.
Doqquz ay, doqquz gün, doqquz gejədən sonra Ədil şahın bir
oğlu dünyaya gəldi. Camahat gözaydınlığına axışdı, böyük şən-
nik-şadyanalıx quruldu, uşağın adını Cahangir qoydular.
Padşahlarda qayda beləydi; uşax dünyaya gələndə ona dayələr
tutardılar. Dayə də hökmən qadın olardı, o, həm uşağı böyüdər,
həm də öz südüynən qidalandırardı. Uşax süddən kəsilənnən sonra
ona dünya görmüş bir qoja tutardılar, bunun da adına Lələ deyər-
dilər. Lələ körpənin təlim-tərbiyəsiynən məşğul olardı.
Cahangir 6-7 yaşına çatanda ona bir qoja kişiyi Lələ tutdu-
lar. Həmən vaxtdan Cahangir 18 yaşına çatana kimi bu Lələnin
tərbiyəsində böyüdü.
Deyillər bir gejə oğlan yuxusunda Hindistan padşahının,
yanı İzzət bəyin bacısı Mələksuma xanıma aşiq oldu. Həmən
səhəri Cahangir yuxudan çox gec oyandı. Əyanlar adam göndə-
rif oğlanı yoxluyanda gördülər əhvalı ayrı cürdü. Odu ki, belə
işlərdən baş tapanı axtarıf tafdılar. Müxtəsər, bir qarı çağırdılar.
Həmən qarı yaxşı xəsyət qarılardan idi. Oğlana baxan kimi dedi:
– Qorxulu bir şey yoxdu, ayılanda öz dərdini deyər.
Odu ki, çox keçmədi, Cahangir yuxudan ayıldı. Dərdini de-
mək üçün bir saz istədi. Məxləs, bir saz tapıb gətirdilər. Oğlan
sazın bəmini-bəm, zilini zil eliyif aldı sinəsi üstünə müstəkəm
elədi, götürdü görək nə dedi, sizdərə cansağlığı:
İbtida xəlq elədi, ol Adəm insanı Ərəb,
Qüdrətinnən xoş nişanı o verdi lisanı
1
Ərəb.
Axşam-sabah duva qıllam onun gül camalına,
Bəxş elədi bəndəsinə dini, həm imanı Ərəb.
1
Lisan – dil
Dostları ilə paylaş: |