Microsoft Word Brown, Dan Da Vinci Sifresi doc

52 
 
Versailles yakınlarındaki 185 dönümlük Château Villette, Paris'in yirmi beş dakika 
kuzeybatısındaydı. 1668 yılında Francis Mansart tarafından Aufflay Kontu için tasarlanan 
malikâne, Paris'in en önemli tarihi şatolarından biriydi. Château Villette, tasarımını Le 
Notre’un yaptığı iki dörtgen göl ve bahçeleriyle, bir malikâneden çok mütevazı bir kaleyi 
andırıyordu. İnsanlar buraya sempatiyle la Petite Versailles diyorlardı. 
Langdon zırhlı kamyonu, garaj yolunda titreterek durdurdu. Görkemli güvenlik kapısının 
ardındaki çayırlarda Sir Leigh Teabing'in malikânesi yükseliyordu. Kapıdaki tabela 
İngilizceydi: ÖZEL MÜLKTÜR. GİRİLMEZ. 
Teabing evinin kendisine ait bir İngiliz adası olduğunu göstermek istercesine, tabelaları 
İngilizce yazmakla yetinmemiş, kapının dahili haberleşme sistemini kamyonun sağ tarafına 
gelecek  şekilde yerleştirmişti...  İngiltere hariç dünyanın her yerinde yolcu koltuğunun 
bulunduğu tarafa. 
Sophie yanlış yerde duran sisteme tuhaf bir bakış  fırlattı. "Ya şoförün yanında kimse 
yoksa?" 
"Sorma." Langdon bu konuyu Teabing'le daha önceden tartışmıştı. "Her şeyin vatanındaki 
gibi olmasını tercih ediyor." 
Sophie camını aşağı indirdi. "Robert, sen konuşsan daha iyi olur." 
Langdon düğmeye basmak için Sophie'nin bulunduğu tarafa doğru eğildi. Bunu yaptığı 
sırada Sophie'nin iç gıcıklayıcı parfüm kokusu buru deliklerinden sızınca, ne kadar yakın 
olduklarının farkına vardı. Garip bir şekilde eğilmiş beklerken, küçük hoparlörden çalan 
telefon sesi duyulmaya başlamıştı. 
Sonunda cızırtıların ardından, sinirli bir adam aksanlı Fransızcasıyla cevap verdi. 
"Chateau Villette. Kim arıyor?" 
Sophie'nin üstüne abanmış olan Langdon, "Ben Robert Langdon," diye seslendi. "Sir 
Leigh Teabing'in bir dostuyum. Yardımına ihtiyacım var.” 
"Efendim uyuyor. Ben de öyle yapıyordum. Onunla ne işiniz vardı?" 
"Özel bir konu. Kendisini çok ilgilendirecek bir konu." 
"O halde eminim yarın sabah sizi memnuniyetle kabul edecektir." 
Langdon ağırlığını biraz daha vererek uzandı. "Çok önemli." 
"Şu anda Sir Leigh uyuyor. Eğer arkadaşıysanız, sağlığının iyi olmadığından haberiniz 
vardır." 
Sir Leigh Teabing küçükken, çocuk felci geçirmişti ve şimdi koltuk değnekleriyle 
yürüyordu, fakat son ziyaretinde Langdon, onu o kadar canlı ve neşeli bir adam olarak 
görmüştü ki, bunun bir hastalık olduğunu unutmuştu. "Lütfen kendisine Kâse ile ilgili yeni bir 
bilgi edindiğimi söyleyin. Sabaha kadar bekleyemeyecek bir bilgi." . 
Uzun bir sessizlik oldu. 
Kamyon gürültüler çıkartarak yerinde sayarken, Langdon ile Sophie beklediler. 
Tam bir dakika geçmişti. 
Sonunda birisi konuştu. "Sevgili dostum, zannedersem hâlâ Harvard Standart saatine göre 
yaşıyorsun." Kendinden emin ve yumuşak bir ses konuşuyordu. 
Ağır  İngiliz aksanını tanıyan Langdon gülümsedi. "Leigh bu münasebetsiz saatte 
uyandırdığım için özürlerimi kabul et." 
"Uşağım bana, Paris'te bulunmakla kalmayıp, bir de Kâse'den bahsettiğini söyledi." 
Bunun seni yatağından kaldıracağını düşündüm." 
"Öyle yaptı." 
“Eski bir dostun için kapıyı açma ihtimalin var mı?" 

---

“Gerçeği arayanlar arkadaştan ötedir. Onlar kardeştir." Teabing'in dramatik konuşmaları 
yeğlemesine alışkın olan Langdon gözlerini Sophie'ye çevirdi. 
Teabing, "Aslına bakarsan kapıyı açacağım," dedi. "Ama ilk önce kalbinin doğruluğundan 
emin olmalıyım. Bir şeref sınavı. Üç soruyu cevaplandıracaksın." 
İniltiler çıkaran Langdon, Sophie'ye fısıldadı. "Buna tahammül çeksin. Sana ilginç bir tip 
olduğunu söylemiştim." 
Herkül gibi bir ses tonuyla, "İlk sorun," dedi Teabing. "Sana çay yoksa kahve mi ikram 
edeyim?" 
Langdon, Teabing'in Amerikalıların kahve alışkanlığı hakkındaki duygularını biliyordu. 
"Çay," diye cevap verdi. "Earl Grey." 
"Mükemmel. İkinci soru. Süt mü şeker mi?" 
Langdon tereddüt etti. 
Sophie kulağına, "Süt," diye fısıldadı. "Sanırım İngilizler sütlü içiyor," 
Langdon, "Süt," dedi. 
Sessizlik. 
"Şeker?" 
Teabing cevap vermedi. 
Bekle!  Son yaptığı ziyarette kendisine ikram edilen içeceği hatırlayan Langdon, bu 
sorunun bir aldatmaca olduğunu fark etmişti. "Limon!" dedi. "Limonlu Earl Grey." 
"Doğru." Teabing gerçekten keyiflenmişe benziyordu. "Ve son olarak, en ciddi soruyu 
sormalıyım." Teabing durup, resmi bir sesle konuşmaya başladı. "Harvard’lı kürekçi 
Henley'de en son hangi senede Oxford'lu birini geçti?" 
Langdon’ın hiç fikri yoktu ama sorunun tek bîr sebepten sorulmuş olduğunu 
düşünebiliyordu. "Elbette böyle bir rezalet hiç yaşanmadı." 
Kapı açılmıştı. "Kalbin doğru dostum. Girebilirsin." 

---

53 
 
"Monsieur Vernet!”  Zürih Emanet Bankası'nın gece müdürü, telefonda başkanın sesini 
duyunca rahatlamıştı. "Nereye gittiniz efendim? Polis burada, herkes sizi bekliyor." 
Banka başkanı kaygılı bir sesle, "Ufak bir sorunum vardı," dedi. "Acil yardımınıza 
ihtiyacım var." 
Müdür,  ufak bir sorundan daha fazlası var, diye düşündü. Polis bankayı tamamen 
kuşatmıştı, ayrıca DCPJ şefinin bizzat bankanın istediği arama emriyle geleceğini 
söylüyorlardı. "Size nasıl yardım edebilirim efendim?" 
"Üç numaralı zırhlı kamyon. Onu bulmalıyım." 
Müdür şaşkınlıkla dağıtım çizelgesini inceledi. "Burada. Aşağıdaki yükleme havuzunda." 
"Doğrusunu istersen hayır, orada değil. Kamyon, polisin peşine düştüğü iki kişi tarafından 
çalındı." 
"Ne? Dışarı nasıl çıktılar?" 
“Telefonda ayrıntılara girmeyeceğim. Yalnız  şu anda banka için son derece talihsiz 
olabilecek bir durumla karşı karşıyayız." 
"Ne yapmamı istiyorsunuz efendim?" 
"Kamyonun acil durum vericisini devreye sokmanı istiyorum." 
Gece müdürünün gözleri, odanın karşı tarafındaki LoJack kontrol tuşuna gitti. Bankanın 
tüm kamyonları, pek çok zırhlı araba gibi, bandan harekete geçirilebilen. uzaktan kumandalı 
bir telsiz sistemiyle donatılmıştı. Müdür, bir kaçırılma olayının ardından bunu sadece bir kez 
kullanmak zorunda kalmıştı ve sistem kusursuz bir şekilde işlemişti... kamyonun yerini tespit 
edip, koordinatları otomatik olarak yetkililere iletmişti. Ama müdür bu gece, başkanın biraz 
daha tedbirli davranmak istediği izlenimine kapılmıştı. "Efendim, LoJack sistemini devreye 
soktuğum anda, vericinin yetkililere bir sorunumuz olduğunu haber vereceğinin 
farkındasınızdır." 
Vernet birkaç saniye sessiz kaldı. "Evet, biliyorum. Yine de yap. Üç numaralı kamyon. 
Bekliyorum. Tespit ettiğin anda kamyonun tam yeri bilmek istiyorum." 
"Hemen efendim." 
 
Otuz saniye sonra, kırk kilometre ötedeki zırhlı kamyonun yük kasasının altına gizli küçük 
vericinin ışığı yanarak çalışmaya başladı. 

---