Microsoft Word Chamenzemli hekayalar 1-cild+. doc
Yüklə 4,51 Kb. Pdf görüntüsü
|
418 – Arvad kimi əşrəf bir məxluqun yolunda min cavan şücaəti qurban olsa yenə azdır. Sözlərimdən qız artıq mütəəssir olub, ciddi bir baxışla zənn etdi və dedi: – Bizim «Haqq» qəbiləsində məxluq tamam bərabərdir, biri əşrəf, biri qeyri-əşrəf ola bilməz. – Sözün doğru, – dedim. – Lakin təbii vəzifəsi arvad- ların əşrəf və əziz bir məxluq olduqlarına dəlalət edir. Salamat uşaqlar doğub, rəşid və tərbiyəli övladlar bəsləyənlər onlardırlar. Onlarsız bizim qəbilə ruhsuz bir bədənə bənzərdi. Bəli, arvadlar əşrəf məxluqdurlar. Onlar bizim evlərin nuru, zinəti və rahatlığıdırlar. Mən söylədikcə qız qara, mənidar gözlərini üzümdən çəkmirdi, sözlərimi ciddiyyətlə dinləyirdi. Mən gözəlin bu halından xoşlanıb, daha da şövqlə söhbətimdə davam edirdim. Hərdən gözlərimiz qarşı-qarşıya gəlirdi və bundan bir fövri qüvvə aralanıb ətrafı nurla tənvir edirdi. – Sənə nə oldu, İlyas? Axı nə oldu, bir de görüm? Pəriüzlünün dağınıq sözləri məni guya yuxudan oyadırdı; soyuq və zərif əllərinin alnımda gəzmələrini hiss edirdim. Gözlərimi ətrafa döndərdim. Bulağın kənarında idim. Qız başıma fırlanıb ana məhəbbəti ilə məni əhatə edirdi. Qız, bəli, həmən qız idi, Nuşa, ol nazlı Nuşa idi. – Bilmirəm yuxusuzluqdanmı belə oldun? – deyib soruşduqda dedim: – Nuşa, narahat oldun, əfv qıl! Özüm də halımı anlamıram. Bir az bihiss oldumsa da, indi özümə gəldim. Sözlərimdən Nuşanın qəmli gözləri şadlıq nuru ilə işıqlandı. Dodaqlarında təşəkkür bəyan edən bir təbəssüm göründü. İlk dəfə olaraq onun sifətini diqqətlə nəzərdən keçirdim. Onda o dərəcə gözəllik yox idi, lakin qırmızı yanaqları, həlim gülüşü, ciddi fəaliyyət üzünə o dərəcə lətafət verirdi ki, ona qarşı ürəkdə odlu bir məhəbbət bəsləməmək olmurdu. Hər tərpənişi ağıl və zəka; rəftarı xoş, sözləri 419 mülayim. Özü də ətli-canlı salamat bir adam idi. Bunlar analığa məxsus bir vergi idi ki, təbiət Nuşaya əta etmişdi. Mənim Nuşada bəyənib sevdiyim bu təbiət vergisi idi. *** 420 Dan yeri sökülürdü. Qızlar və oğlanlar qoşa-qoşa gəlib bulağın başına toplanırdılar. Mən də Nuşanın qoluna qolumu keçirib gəldim. Axşamkı kimi qızlar əl-ələ tutuşub oxuya- oxuya rəqs başladılar: Gəldik çeşməyə, Sudan içməyə, Ağca daşlara Təzim etməyə. Biz də bunları əhatə edib rəqs edirdik. Rəqs bu dəfə artıq çəkmədi. Qızlar suyun üstündən o baş-bu başa sıçramağa başladılar. Sonra hərə öz məhbubəsini götürub, dağlardan çiçək dərə-dərə qəbiləyə qayıtdıq. Burada xalq yuxudan oyanmışdı. Arvadlar və kişilər bostanlarda işə məşğul idilər, cavanlar çiyni səhəngli sudan gəlirdilər, kimi də malları düzə aparırdı. Qarşımıza çıxana salam verib, qəbiləmizə təbiətdən səadət diləyirdik. Onlar da salama cavabən bizləri alqışlayırdılar. Bir çox arvadlar «Ulduzlarınız barışsın!» – deyə cavanlara gül- çiçək atırdılar. Nuşa qızarmış üzünü üzümə döndərib çöhrəsində bir təbəssüm oynadırdı; cavabında gülümsünürdüm: bir-birimizi sözsüz anlayırdiq. Bir neçə ağca damları keçdikdə bir bağçanın qabağında durduq. Alçaq qapıdan qarşımıza bir kiçik qız yüyurüb «Nuşa, Nuşa» deyə-deyə qollarını uzatdı. Nuşa çox həlim bir rəftar və mehriban bir səslə əyilib qızı bağrına basdı və sonra mənə təqdum etdi: – Bacım Sara. – Təşəkkürlər edirəm! – deyib Saranın xırdaca əlini öpdüm. – İndi ayrılışaq! Nuşa gülə-gülə əlini mənə uzatdı. Mən də başımı aşağı salıb əlini sıxdım. Burada səadət ulduzlarımızın barışmağını hiss etdim. Ondan neçə addım bəri gəldikcə Nuşa əlindəki 421 çiçəkləri havada tərpədib «Sağ ol» deyirdi. Mən də cavab verə- verə uzaqlaşırdım. *** Gün-gündən Nuşa ilə dostluğumuz artırdı. Əvvəl Qızlar bulağında gecələri musiqi, rəqs və nəğmələrlə keçirirdik. Sonralar da «Səfa» bağçasında hovuzun kənarında oturub uzun-uzadı söhbətlərə məşğul idik. Bu söhbətlər bir-birimizə ürəklərimizi açıb fikrimizi bildirirdi. Getdikcə bir-birimizi dürüst tanıyıb gözəlcə anlayırdıq. Nuşanın işlərinə və rəftarına nəzər yetirirdim. Dışarıda ürə- yimi döyünməyə giriftar edən gözəl, ev dairəsində daha da yumşaq və mehriban idi. Ən ləyaqətsiz bir ev işinə də belə ciddiyyətlə diqqət edirdi ki, fəxrdən qanadlanırdım. Nuşa tez-tez bizə gəlirdi. Bunu «dostum» deyə valideynimə təqdim etmişdim. Anam Nuşanı çox istəyirdi. Həmişə qarşısına çıxıb «gəlinim» deyə üzündən öpərdi. Nuşa da qızarmış üzünü utandığından aşağı salıb, titrək dodaqları ilə anacığımın əlinə təmas edərdi. Getdikcə, bir-birimizlə yavıqlaşırdıq. Atam, anam məni götürüb tez-tez Nuşagilə oturmağa gedərdilər. Onlar da bunun cavabında bizlərə gəlməmiş olmurdular. Nuşa ilə mənim əlaqəm ən rəfiqanə bir tərzdə davam edirdi. Aralıqda olan rəftar və müamiləmiz bir-birimizi ifrat sevdiyimizə dəlalət edirdi. Mən Nuşasız, Nuşa da mənsiz bir an, bir dəqiqə ayrı dura bilməzdik; bircə gün bir-birimizi görməsə idik, az qalırdıq dəli olaq. Beləcə ruhən yavıqlaşıb möhkəm bir dostluq əmələ gətirmişdik. Bu dostluğa bircə rəsmiyyət də verilsə idi, onu qəbir evinədək pozacaq bir vəsilə ola bilməzdi. *** Bahar idi. Yenə Qızlar bulağının qabağında rəqsə məşğul idik. Bu ilki bahar keçən ilkindən də lətif olub, ətraf tamam gül-çiçəklə bəzənmişdi. Nuşaya dedim: – Bu il buralar əcəb gözəlləşib! Yüklə 4,51 Kb. Dostları ilə paylaş:
|