Gürzəçöl yazıları
22
ki, däliyä dönür o tut ağacını unutmayanlar araq
içändä...
Amma bir gün gäldi ki, bir şinäbub gälib yuva
saldı özünä o tut ağacında.
– Ay uşaqlar, bu dimdiyindän pox daman, mur-
darlayacaq tut ağacını. Neyläyäk?– dedi tut ağacı-
nın yiyäsi, altı oğul iki qız atası.
– Ay dädä, onun yuvasına äl vursaq, iyi keçär bi-
zä. Sonra nä mehräkäyä, nä bazara çıxa bilärik, –
dedi oğul balalar.
– Ay dädä, şinäbub yuvasına ilişsäk, bizi alan ol-
maz. Qız qarıyarıq sänin evindä qalıb, – dedi qız ba-
lalar.
Ev yiyäsi arvadını hayladı:
– Az, närdivan qoy, qalx o murdarın yuvasını da-
ğıt.
Arvad dilländi:
– Quşu tüfänglä vur öldür. Yuvası quruyub-quru-
yub özü düşär yerä.
– Şinäbub öldürmäk günahdır, – dedi ev yiyäsi.
– Män dä yuvaya äl vura bilmäräm, – dedi arvad.
– Niyä, ay cehizi bir äläk, bir aşsüzän olan?
– Onun yuvasına äl vurub, sänä tändirdä çöräk
yapsam yeyärsänmi?
– Yox, it qızı, – dedi ev yiyäsi.
– Onun yuvasına äl vurandan sonra qoyarsanmı
dalınnan su atım sän säfärä çıxanda?
VAQÌF SÄMÄDOÕLU
23
– Yox, it qızı, – dedi ev yiyäsi.
– Onun yuvası ilä iylänmiş ällärimlä qoyarsanmı
axşamlar ayaqlarını yuyum?
–Yox, it qızı, it, – dedi tut yiyäsi.
– Şinäbub qoxuyan ällärimlä razı olarsanmı be-
lindän qucaqlayıb sänä oğul-qız doğum?
– Yox, it qızı, it, – dedi ev yiyäsi.
Hamı kiridi.
– Murdar oldu tut ağacı. Hayıf. Arvad, neylämiş-
di ulu babalar ağacından äli üzüländä?
– Köçüb qürbätä gedärdi ulu babalar, – cavab
verdi arvad.
– Qürbätin qapısı bağlı, açarı sändä olmayanda
necä, arvad? – soruşdu tut yiyäsi.
Arvad bir söz demäyib evä keçdi. Sonra eşiyä
çıxıb, ärinin ayaqlarının altına balta atdı. Sonra ba-
şından kälağayını götürdü, läçäyini açdı. Sonra saç-
larını yaxasına tökdü. Torpağa oturub, ävvälcä sinä-
sinä, sonra dizinä vurdu. Vä ağlamağa başladı. Tut
yiyäsi baltanı qaldırıb, tut ağacının üstünä getdi. Vä
cämi iki saatdan sonra tut ağacının yerindä tut ağa-
cından qalmış kötük qaldı.
İki saat da keçändän sonra tutdan qalmış kötük
yiyäsinin qapısına qonşusu gäldi.
– Qonşu, bircä günlük mänä ver baltanı – dedi
qonşu.
– Xeyir ola? – soruşdu kötük yiyäsi.
Gürzəçöl yazıları
24
– Oduna gedäcäyäm sabah erkän, – dedi qon-
şu.
Kötük yiyäsi baltanı qonşuya verdi. Vä fikirläşdi
ki, özünün bu qışa odunu var.
VAQÌF SÄMÄDOÕLU
25
Tülkü yuvasí
Tülkünün bu täzä yuvasının yatağı täxminän iki
meträ yaxın därinlikdä idi. Yer üzünä çıxmağa säk-
kiz yol açmışdı. Birini lap insan izlärinin iyi ilä dolu
olan yolun qırağından. Här ehtimala qarşı. Çünkü
här canlının yaşamağa, yäni qaçmağa bir neçä yolu
olmalıdır. Ölmäyä yolsuz, cığırsız da getmäk olar.
Tülkü gen, rahat yatağına xeyli siçan, siçovul,
hätta bir yaralı dovşan da boğub tädarük yığmışdı.
Bu däfä işini ehtiyatlı tutmuşdu. Öz hesabıyla bir
aya yaxın yuvasından işığa çıxmayıb. Gözläri açılana
qädär balalarının yanında qala bilärdi. Bilirdi ki, on-
ların gözü bir häftäyä, on günä açılacaq. Bir ay-ay
yarımdan sonra daha balalarını yuvada saxlaya bil-
mäyäcäkdi. Onlar eşiyä çıxmağa can atacaqdılar.
Çünkü birinci däfä boş yuvada doğmuşdu. Ge-
cälär eşiyä çıxıb ovunu eläyir, qarnını birtähär do-
yuzdurub geri dönürdü. Uzanıb balalarını ämizdirir-
di. Ancaq günlärin bir günü onu güdüb belindän
yaraladılar. Xoşbaxtlıqdan ovçunun tüfängin mizili
uzaq, qırması xırda idi. Ancaq yaralı tülkü yuvasına
girib balalarını ämizdirmäkçin yataqda uzananda
Gürzəçöl yazıları
26
balalarından biri dä mämälärä yaxın durmadı. Ha-
mısı daraşdı ananın yarasından daman qanı ämmä-
yä. Tülkü balalarını bir-bir boğub, eşiyä çıxdı.
Tülkü bu gün-sabah doğacağı balalarının atasıy-
la fevralın ävvälindä görüşmüşdü. İndi o gündän
täxminän iki ay keçirdi. Odur, tülkü yataqda uzanıb
balalarının dünyaya gälmäsini gözläyirdi. Rahat nä-
fäs ala-ala. Üräyi onunçun sakit idi ki, axırıncı däfä
yuvaya girändä göydän sel kimi yağırdı. O da indi
bilirdi ki, yağış onun bütün yer üzündä qalan izlärini
yuyub aparıb, qoxusunu öldürüb. Näfäs almağa ha-
va da bol idi. Tülkünün qazıb açdığı säkkiz yuva yo-
lunun säkkizindän dä yataq yeri yel çäkirdi. Özü dä
ämälli-başlı. Bundan qabaq tülkünün heç belä yaxşı
yuvası olmamışdı.
Sözümü yaman uzadıram, deyäsän. Axır ki, vaxtı
çatanda, insan äzabımı deyim, heyvan äzabımı de-
yim, xülasä, min bir äzab, min bir zülmlä, gözündän
yaş tökä-tökä tülkü dünyaya altı bala gätirdi. Altısı
da dişsiz, gözläri bağlı, tünd qähväyi däriylä örtülü,
quyruqları hälälik nazik. Tülkü balalarını da, mämä-
lärini dä saydı. İki mämäsi artıq idi. Ancaq iki üst
mämäsi südlä dolmamışdı, bomboş idi. Kor balala-
rı bu qaranlıq yuvada elä bil analarından min qat
yaxşı görürdülär. Birinin dä burnu südsüz mämäyä
däymädi. Här bala özünä bir dolu mämä seçib,
dünyaya “gälmişik” dedilär. Başladılar analarını äm-
mäyä.
VAQÌF SÄMÄDOÕLU
27
Bir häftä iki gün keçän kimi balacaların gözü
açıldı. Açıldı deyändä hälälik elä belä, görmäk üçün
yox, yuvanın qaranlığına açıldı tülkü balalarının gö-
zü. Gün işığına çıxmalarına hälä bir aya yaxın vaxt
qalırdı.
Gün gäldi, ana tülkü bir däfä balalarını ämizdi-
rändä altı mämäsinin altısı da sancıdı.
– Balaların dişi çıxır, – dedi ana tülkü.
Sonra doğduğu bändäläri doyuzdurub känara
itälädi, ayaqları üstä qalxıb, yatağın küncünä yanaş-
dı. Gördü ki, irälidän yığdığı ruzu da sona yetir.
Tam qaranlıqda olsa da, bilirdi ki, indi eşiyä çıx-
maq olmaz, çünkü yuvanın üstü indi gündüz idi.
Odur, ana tülkü olanından-qalanından bir az yeyib,
elä yediyi yerdäcä uzandı. Mürgü vura-vura düşün-
dü ki, balalarını bu gün-sabah yuvadan çıxarıb, ya-
vaş-yavaş ov elämäyä, öldürmäyä vä ovlanmayıb,
ölmämäyä öyrätmälidir. Sonra yuxuya getdi vä yu-
xuda heç bir şey görmädi. Üç-dörd saatdan sonra
oyanıb ayağa qalxdı, ehmallıca bir-birinä qarışıb ya-
tan balalarının üstündän keçib, çıxış yolundan biri-
nä girdi. Eşiyä täräf sürünmäyä başladı. Arada da-
yanıb tääccüblä iräli baxdı. Gecänin nä iyi gälirdi,
nä tutqun işığı, nä qarışıq säsi. Heç bir şey anlama-
yıb täzädän irälilädi. Axır ki, burnu daş kimi bir şeyä
dirändi. Yuvanın bu ağzı nä iläsä möhkämcä tutul-
muşdu. Tülkü iräli päncä atdı. Dırnaqlarının yeri ağ-
rıdan göynädi. Bildi ki, yolunu käsän şeyi qaza bil-
Dostları ilə paylaş: |