86
Sərhəd münaqişəsi zəminində başqa bir hadisə isə 1942-ci ilin iyul ayının 20-
də İran-Türkiyə sərhədində yerləşən Harikil məntəqəsində baş vermişdi. Həmin
gün 4 Sovet hərbi qulluqçusu itmiş iki Sovet əsgərini axtarmaq bəhanəsi ilə 3 km.
Türkiyənin içərilərinə girib cəsusluq fəaliyyəti ilə məşğul olarkən mühasirəyə
düşmüş və atışma nəticəsində öldürülmüşdülər. Bununla bağlı iyulun 24-də
Türkiyə səfirliyi SSRİ Xarici İşlər Komissarlığına etiraz notası təqdim etmişdi.
Xarici İşlər Komissarlığı isə cavab notasında guya Komlev, Akimov, Maşin və
Şupikov familiyalı hərbi xidmətçilərin türk sərhədçiləri tərəfindən İran ərazisində
öldürüldüyü və onların cənazələrinin qəsdən Türkiyə ərazisinə aparıldığını
bildirirdi. 1942-ci ilin noyabrın 9-da Türkiyə səfirliyi bir daha
dəqiqləşdirmələrdən sonra bu məsələnin təfsilatını Xarici İşlər Komissarlığına
çatdırdıqda Sovet tərəfi Türkiyə səfirliyinin notasına cavab vermədi. Başqa bir
hadisə isə İran-Türkiyə sərhədindəki Şərəfabad yaşayış məntəqəsində baş
vermişdi. 16 avqust 1942-ci ildə qeyd edilən sərhəd məntəqəsində Türkiyə
ərazilərinə icazəsiz daxil olduğundan Sovet əsgəri Vasili Yakuşev öldürülmüşdü.
Bununla bağlı 29 avqustda Xarici İşlər Komissarlığı Türkiyə səfirliyinə etiraz
notası təqdim etmiş, Türkiyə tərəfi isə hadisənin Sovet əsgərlərinin Türkiyə
sərhədlərini pozması nəticəsində baş verdiyini göstərmiş, lakin ölüm faktının
olmadığını qeyd etmişdi. Şərəfabad hadisəsini araşdırmaq üçün Xarici İşlər
Komissarının müavini S.Lozovski ilə 1942-ci ilin iyununda Moskvaya səfir təyin
edilmiş Mehmet Açıkalın arasında xüsusi görüş keçirilmişdi. Məsələ
araşdırılmaq üçün Sovet-Türkiyə komissiyasının birgə iclasına həvalə edilmişdi
(40).
Qeyd edilən hadisələrdən əlavə 1941-ci ilin noyabr ayının 14-də Qara dənizdə
Sinop limanı yaxınlığında Türkiyəyə pənah gətirən "Qırmızı Vodoley" gəmisinin
şəxsi heyəti ilə bağlı mübahisə də 1942-ci ilin yayında kəskinləşmişdi.11
noyabrda Sevastopol limanından çıxıb Tuapseyə yük aparan "Qırmızı Vodoley"
Sinop yaxınlığına yan alıb kapitan Zadorojnı başda olmaqla 18 nəfərlik heyətlə
Türkiyə hakimiyyət orqanlarına təslim olmuş və tərksilah olaraq Türkiyədə
nəzarət altında saxlanmaqlarını xahiş etmişdilər. 1941-ci ilin dekabr ayının 5-də
Sovet səfiri S.Vinoqradov Türkiyə Xarici İşlər Nazirliyinin Baş katibi
N.Menemençioğlu ilə görüşmüş və Türkiyə tərəfi gəminin şəxsi heyətinin
Sovetlərə qayıtmaq istəmədiyini bildirmişdi. 1942-ci ilin əvvəllərində Ş.Saracoğlu
ilə S.Vinoqradov arasındakı danışıqların nəticəsi kimi gəmi Sovetlərə qaytarılmış,
lakin şəxsi heyət yazılı şəkildə müraciət etmişdi ki, müharibə qurtarana qədər
onlar Türkiyədə saxlansınlar. Danışıqların gedişində üç nəfər SSRİ-yə qayıtmaq
arzusunda olduğundan onlar Yozqaddakı düşərgədən azad olundular, Sovet
tələblərinin beynəlxalq hüquqa uyğun olmadığını əsas tutaraq qalan 15 nəfəri isə
Türkiyə hakimiyyət orqanları SSRİ-yə qaytarmaqdan imtina etdilər (41).
87
23 sentyabr 1941-ci ildə İzmayılovsk limanından Ağməscidə üzən
“Akkerman” kateri ilə bağlı da belə bir hadisə baş vermişdi. 13 nəfər heyəti və
25 nəfər sərnişini olan "Akkerman" kateri 26 sentyabrda İtanbul limanına yan
almış, gəmi heyətinin 6 nəfəri SSRİ-yə qayıtmış, 7 nəfəri isə qayıtmaqdan imtina
etmişdilər. Kater tərksilah edildikdən sonra İstanbulda saxlanılırdı. Ş.Saracoğlu ilə
səfir S.Vinoqradov arasında aparılan danışıqlar nəticəsində "Akkerman" kateri,
onun sərnişinləri və arzu edən gəmi heyəti üzvləri Sovet İttifaqına qaytarılmışdı
(42).
Ankaradakı Sovet səfirliyinin əməkdaşı Q.Nikolayevin SSRİ vətəndaşlığından
imtina edib Türkiyədən sığınacaq istəməsi tərəflər arasında mübahisəli
məsələlərdən birinə çevrilmişdi. 1942-ci ilin iyun ayının 19-da İstanbulda Türkiyə
polisinə yazılı müraciət edən Q.Nikolayev ona sığınacaq verilməsini və Türkiyə
vətəndaşlığına qəbul edilməsini xahiş etmişdi. Sovet səfirliyi öz əməkdaşını geri
qaytarmaq üçün belə bir iddia irəli sürmüşdü ki, guya Nikolayev yoxa çıxanda
səfirliyin avtomobil parkı üçün maşın və ehtiyat hissələri almaqdan ötrü onun
üzərində dövlətə məxsus 10 min türk lirəsi olub. Lakin yoxlamalar zamanı bu fakt
təsdiq olunmadı və Nikolayevin qaytarılması üçün səfir S.Vinoqradovun
Ş.Saracoğlu və N.Menemençioğlu ilə görüşləri bir nəticə vermədi. Türkiyə Xarici
İşlər Nazirliyi bildirdi ki, siyasi, maliyyə və hərbi cinayət törətmiş diplomatlar
ekstradiasiya edib bilməzlər, əgər belə bir şey varsa biz işi Türkiyə
prokurorluğuna verə bilərik, lakin bunun üçün Sovet tərəfi Nikolayevi diplomatlar
siyahısından çıxarmalıdır. Digər tərəfdən N.Menemençioğlu bildirdi ki, cinayətkar
o halda qaytarıla bilər ki, o, cinayəti bir ölkədə törətsin və digər ölkəyə qaçsın.
Lakin məlum olduğu kimi, Nikolayevlə bağlı hadisədə belə bir hal yoxdur və ona
görə də onun SSRİ-yə qaytarılması məsələsi qoyula bilməz (43).
Göründüyü kimi, sərhəd münaqişələri zəminində baş verən kiçik hadisələr heç
də az deyildi. SSRİ Xarici İşlər Komissarlığı ilə sovet ordusunun Baş qərargahı
arasındakı yazışmalardan aydın olur ki, bu münaqişələrin böyük əksəriyyəti Sovet
tərəfinin günahı ucbatından baş versə də, SSRİ-nin hərbi və diplomatik orqanları
həmin münaqişələrdən Türkiyəyə qarşı təzyiq kimi istifadə etməyə çalışır və
Ankaranın simasında düşmən obrazı yaratmağa cəhd göstərirdilər.
1942-ci ilin iyulunda Refik Saydamın vəfatından az sonra Sovetlər üçün
arzuolunmaz siyasətçi kimi tanınan xarici işlər naziri Ş.Saracoğlunun Baş nazır
təyin edilməsi SSRİ siyasi dairələrində elə də yaxşı təəssürat yaratmadı. Bir çox
məsələlərdə Sovet İttifaqı ilə Türkiyənin münasibətlərinin uzlaşmamasını
Sovetlər, bir qayda olaraq, Ş.Saracoğlu ilə əlaqələndirməyə cəhd edirdilər.
Ankaradakı Sovet səfirliyinin məlumatında göstərilirdi ki, Ş.Saracoğlu Türkiyənin
hakimiyyət dairələrində böyük nüfuza malik olan siyasətçilərdəndir.Lakin əlavə
edilirdi ki, onun nüfuzu İsmət İnönünün gostərişlərini səylə yerinə yetirməklə
bağlıdır (44).