105
bülün orta hissəsində olan bitkilər aşağı və yuxarı dənlərə
nisbətən qida maddələri ilə daha yaxşı təmin olunduqlarına
görə iri olur. Dənli-paxlalılarda çiçəkləmə və yetişmə bir bitki
daxilində dəyişir. Ilk əvvəllər bütün proseslər aşağı yarpaqda,
sonra orta və ən sonda hündürdə olur.
Azərbaycan Elmi Tədqiqat Əkinçilik İnstitutun Zaqatala
təcrübə stansiyasında təcrübələrin nəticəsi göstərmişdir ki,
noxud bitkilərinin aşağı yarusunda (budaqlarında) əmələ
gəlmiş toxumların kütləsi və xam protein çox olmuşdur. Bu
toxumların cücərmə enerjisi və cücərməsi orta və yuxarı
budaqlarda əmələ gəlmiş toxumlara nisbətən çox yüksək
olmuşdur. (cədvəl 8).
Noxud bitkisinin müxtəlif yaruslarda toxumlarının səpin keyfiyyəti və
məhsuldarlıq xüsusiyyətləri (3 illik)
Cədvəl 8
Bitkidə
toxumların
yerləşdiyi
yarus
1000 ədəd
dənin
kütləsi
qr-la
Xam pro-
tein quru
maddəyə
görə
%-lə
Cücərmə
enerjisi
%-lə
Cücər-
mə
%-lə
Toxumla-
rın məh-
suldarlığı
sen/ha (2
illik)
Yuxarı
102,7 26,5 79 79 15,2
Orta
134,4 27,4 74 92 20,6
Aşağı
173,5 28,4 82 95 22,2
Alınmış rəqəmlər göstərir ki, yarusların toxumlarının müx-
təlif keyfiyyətdə olması noxudun məhsuldarlıq xassələrinə və
səpin keyfiyyətinə əhəmiyyətli dərəcədə təsir edir. Dənli pax-
lalı bitkilərin toxum materialının səpin keyfiyyətinin yaxşılaş-
dırılması üçün ən yaxşı üsul iri və bərabər (bir ölçüdə) to-
xumların ayrılmasıdır.
Əlverişsiz mühit şəraiti olduqda assimilyatorların yaranması
aşağı düşür. Toxumlar gec əmələ gəlir, yetişmir və təmamilə
inkişaf etmir. Quraqlıq olduqda və qida maddələri ilə az təmin
olunmuş torpaqlarda assimilyatorların azlığı aşağı və yuxarı
sünbüllərin məhv olmasına, yuxarı orqanların meyvə ele-
106
mentlərinin tökülməsinə səbəb olur. Yaxşı şəraitdə bunlar
normal inkişaf edir.
Müxtəlif yaruslarda olan cavan və qoca yarpaqlar toxumla-
rın qidalanmasında eyni rol oynamır. Məsələn: soyada (ikievli
bitkilərdə) assimilyatorların meyvəyə daxil olması orta yarusda
olan yarpaqlardan keçir. Aşağıda yerləşən yarpaqlar isə ancaq
kökü təmin edir. Günəbaxanda orta yarpaqlar toxumları qida
maddələri ilə təmin etməkdə aparıcı rol oynayır. Cavan yeni
əmələ gələn yarpaqlar meyvələrin qidalanmasında iştirak etmir,
köhnə yarpaqlarla rəqabət aparır, ona görə də cavan yarpaqları
qoparıb atmaq lazımdır ki, toxum məhsulu çoxalsın.
Dənlilərdə dənlərin qidalandırılmasında yuxarı yarpaqlar
əsas rol oynayır və dən dolduqda onlar daha fəal olur. Aşağı
yarpaqlarda isə zülal daha çox daxil olur. Bitkilərin inkişafının
ilk dövrlərində bütün yarusların yarpaqları assimilyatorların
bitkiyə daxil olmasında çox aktiv rol oynayır. Boruyaçıxma
fazasında orta yarusun yarpaqları fəal olmaqla assimilyatorlar
reproduktiv orqanlara çox gedir. Dənin dolması zamanı yuxarı
yarpaqlar dominantlıq edir.
Dənli bitkilərin məhsuldarlığını və dənin keyfiyyətini yük-
səltmək üçün yarpaqlarda meyvə verən bitkilərə təsir etmək
yolu ilə qida maddələrini vegetativ və reproduktiv orqanlar
arasında bölərək, fotosintezi artırıb, azaltmaq lazımdır.
Qocalmış yarpaqlarda hidrolitik proseslərin gücləndirilməsi
mürəkkəb məhsulların (zülal, nişasta) sadələrə (amin turşuları,
şəkər) parçalanmasına və onların yarpaqlardan ehtiyat orqan-
lara hərəkətinə səbəb olur. Bir çox bitkilərdə (kartof, qarğıdalı,
şəkər çuğunduru, yem bitkiləri, pambıq və s.) məhsul yarpaqlar
tam məhv olmamış yığılır. Bu zaman yarpaqların tez qocal-
masını və tökülməsini defolyantların (sianamid kalsium, xlorat
maqnezium, butifos və s.) köməyilə həyata keçirirlər. Ləng
qocalma getdikdə məhsuldarlıq yükəlir və 1000 ədəd toxumun
kütləsi artır. Belə ki, assimilyatorların yarpaqlardan meyvə və
toxumlara “çəkilməsi” baş verir.
107
Yığım qabağı bitkilərin (pambıq, çəltik, kartof, buğda, gənə-
gərçək, günəbaxan) tez və tam defolyasiya olunması toxum-
ların yetişməsini tezləşdirir və maşınla yığım üçün şərait
yaxşılaşır.
Bir sıra fizioloji aktiv maddələrin (hibberellin, riboflavin və
s.) təsiri ilə assimilyatorların yarpaqdan toxumlara və başqa
ehtiyat orqanlarına keçməsi öyrənilmişdir. Nəticədə müsbət və
mənfi əlamətlər alınmışdır. Bu nəticələrin xeyli hissəsi
bitkilərin biologiyasını dərindən bilməkdən, ekoloji şəraitdən
və preparatların istifadəsi üsulundan asılıdır.
108
VI FƏSİL
DƏNİN BİOKİMYƏVİ XÜSUSİYYƏTLƏRİ VƏ
ONLARIN TƏYİNİ ÜSULLARI
Dənin tərkibində qeyri-üzvi (su, mineral duzlar) maddələrlə
yanaşı, üzvi maddələr (zülallar, yağlar, sulu karbonlar,
fermentlər, vitaminlər, piqmentlər) və lipidlər də vardır.
Dənin əsas qidalılıq dəyəri onun tərkibində olan zülal və
nişastanın miqdarından, keyfiyyətindən asılıdır.
Dənin tərkibində olan zülallar həllolma qabiliyyətinə görə
suda həll olan albumin, duz məhlulunda həll olan qlobulin,
spirtdə həll olan qliadin, zəif qələvi və turşuda həll olan qlüte-
nin fraksiyalarına bölünür. Buğda dənində həmin fraksiyalar-
dan qliadin və qlütenin su ilə birləşərək elastik kütlə əmələ
gətirir ki, ona kleykovina deyilir. Kleykovinanın 80-90% -ni
qliadin və qlütenin təşkil edir.
Dənin çörəkbişirilmə və makaron keyfiyyəti onda olan kley-
kovinanın miqdarından və keyfiyyətindən asılıdır. Kleykovi-
nanın keyfiyyəti onun fiziki xüsusiyyətləri elastikliyi, uzanma
qabiliyyəti, yapışqanlığı və möhkəmliyi ilə sıx əlaqədardır. Bu
göstəricilərin hamısına görə kleykovinanın keyfiyyəti 3 qrupa
bölünür:
I qrupa yaxşı elastikliyə, orta uzanma qabiliyyətinə (kley-
kovinanın uzanma qabiliyyətini təyin edən İDK cihazının
göstəricisi 45-75 olduqda) malik olan kleykovina daxildir.
II qrupa kafi elastikliyə, bərk və ya zəif uzanma qabiliy-
yətinə malik olan kleykovina daxildir.
III qrupa qeyri-kafi elastikliyə, bərk və ya zəif uzanma qa-
biliyyətinə (İDK cihazının göstəricisi 45-dən az və ya 105-dən
yuxarı olduqda) malik olan kleykovina daxildir.
Dənin qidalılıq dəyəri təkcə zülalın miqdarından deyil, həm
də onun keyfiyyətindən, tərkibindəki əvəz olunmaz amin tur-
Dostları ilə paylaş: |