Microsoft Word umidlerin izi ile son 10. 02. 2012
Yüklə 1,72 Mb. Pdf görüntüsü
|
11 oturan bütün insanların diqqətini özünə çəkdi. Hətta çıxışına başlayarkən dediyi bu iki cümlədən sonra qəhərləndi də. Kürsünün küncünə qoyulmuş stəkandakı sudan bir qurtum içib sözə başladı. *** *** *** 1992-ci ildə ermənilərin Xocalıda azərbaycanlılara qarşı törətdiyi həmin qanlı gün hamı kimi məni də sarsıtdı. Çox sarsıldım... Həmin gün sevimli tələbəlik illərimin ən şirin xatirəsini – Aytəkinimi itirdim... Onunla 1990-cı ildə elə universitetdə tanış olmuşduq. İkimiz də eyni fakültədə oxuyurduq. Tarix fakültəsində. Mən üçüncü, o isə birinci kursda idi. Bir-birimizi çox sevirdik. Bu, bəlkə də, xarakterlərimizin oxşar olmasından doğurdu. Aytəkin vətənini həmişə əziz tuturdu. Vətən haqqında özünün gözəl fikirləri olurdu həmişə. Hərdən onun belə söhbətlərinə qulaq asanda qeyri-ixtiyari olaraq özümü tarix dərsindəymiş kimi hiss edirdim. Bəzən ona zarafatca “ay qız, sən lap canlı vətənpərvərlik dastanısan ki!” deyərdim. Elə vaxtlar olurdu ki, bu söhbətlərdə mübahisəmiz də yaranırdı. Hətta bir dəfə bilərəkdən dediyim “vətənin dərdi sənə qalıb?!” sözündən sonra bir həftə məni danışdırmadı. Bu sözə görə məndən bərk incimişdi. Onda hələ beş-altı ay idi ki, tanış olmuşduq. Sonradan mənim bu sözləri ürəkdən demədiyimi anladı və mənə inandı. O vaxt biz bir-birimizi dəlicəsinə sevirdik. Öz aramızda saf gənc qəlbimizin ölənə qədər bir olacağına and içib əhdü-peyman bağlamışdıq. Amma evlərində deməmişdi. Həmin yay Xocalıya – öz yurduna yay tətilinə gedəndə söz vermişdi ki, anasına deyəcək. Ancaq.... Məni qoyub getdi! Əhdinə sadiq qaldı. Mən isə bunu bacarmadım. Ailə həyatı qurdum, işlədim, övlad sahibi oldum... Qızıma onun adını verdim. Beşinci sinifdə oxuyur. Tarix dərslərini çox sevir... 12 Aytəkin kimi... Ona baxanda 19 il əvvəli və sonranı düşünürəm həmişə. Neçə-neçə talesiz insanlarımız gözlərimin önündə canlanır. Qarabağdakı döyüşlərimizi xatırlayıram. Gecə də, gündüz də bu fikirlərimlə yatıb qalxıram. Fikirlərim isə ümidli olmağa çağırır məni. Ümidlərimin izinə düşüb dünyanı qarış-qarış gəzib Aytəkinimi axtarmaq istəyirəm... Qardaşı Kənanı, bacısı Gülcahanı, həmin yay Naxçıvandan onlara qonaq gəlmiş qoca nənəsini, namusu tapdalanmış analarımızı, bacılarımızı, gəlinlərimizi, qocalıq ixtiyarları əlindən alınmış ata-babalarımızı, uşaqlıq sevincləri gözlərində qalmış körpələrimizi, qisas almaq atəşi ilə dişi bağırsaqlarını kəsən cavan oğullarımızı haraylamaq istəyirəm... Və bir də... Bir də həmin məktubu oxumaq istəyirəm. Sonuncu məktubuma Aytəkinimin yazdığı şad xəbər dolu cavab məktubunu. Demişdi ki, aramızdakı münasibəti, bir-birimizi sevdiyimizi anama deyən kimi sənə məktub yazacağam. Görəsən, demişdimi?! Əgər demişdisə, məktub da yazmışdımı?!... *** *** *** Universitet müəlliminin çıxışı yarımçıq qaldı. Ola bilsin ki, fikirlərini tamamlamışdı. Onsuz da deyəcəyini deyib hamını xeyli kövrəltmişdi. Rektorun işarəsi onun halının pisləşdiyini göstərirdi. İki nəfər tələbə gənc kürsüyə yaxınlaşıb onun düşməsinə kömək etdilər. Deyəsən, zaldan çıxarırdılar. Sevgilisini itirəndən sonra ali təhsilini yarımçıq qoyub müharibəyə yollanan Ramil müəllim ətrafında olanları heyrətə gətirən yüksək şücaətlə Qarabağdakı qanlı döyüşlərdə iştirak etmişdi. Dəfələrlə ölümlə üz-üzə gəlmişdi. 1993-cü ildə Ağdam rayonu uğrunda gedən döyüşlərdə başından ağır yaralanmış, iki ilə qədər müalicə alsa da, hərdən səhhətində belə çətinliklərlə üzləşirdi. Həkim həyəcanlanmağın ona çox pis 13 təsir etdiyini dəfələrlə demişdisə də, Ramil müəllim buna məhəl qoymurdu. *** *** *** Mayor Qüdrətov tədbir yekunlaşan kimi ayağa qalxıb arxa qapı tərəfdən çıxışa yaxınlaşdı. Sürətlə pilləkənləri aşağı düşüb universitetin həyətinə çıxdı. Ətrafda bayaqkından daha çox adam gözə dəyirdi. Təxminən saat yarımlıq tədbirdən sonra sanki bu insanlar daha qayğısız görünürdülər. Elə bil ildə bir dəfə verməli olduqları danışmaq borclarını yerinə yetirib rahatlamışdılar. Bunu Qüdrətov görə bilirdi. Amma nədənsə çox fikirli idi. Siqaret yandırıb özünəməxsus ustalıqla ətrafa göz gəzdirdi. Baxışlarından bu dəqiqələrdə kimisə axtardığı aşkar hiss olunurdu. Bu baxışlarda maraq, təəccüb və hətta, heyrətdən doğan qəribə bir ahəng var idi. Məxfi şöbənin gizli agentinin bu qədər böyük istəklə həyətdə görməyə çalışdığı adam, görəsən, kim idi?!. Bəlkə, bir az əvvəl tədbirdə çıxış edərək hamını kövrəldən həmin o Ramil müəllim?! Bəlkə, tədbiri giriş sözü ilə açan rektor?! Yox, deyəsən, birinci idi. Çünki elə bu saniyələrdə rektor onun üçün açılmış arxa sağ qapıdan dövlət nömrə nişanlı qara maşına oturaraq oradan uzaqlaşdı. Sürücünün idarə etdiyi maşın hətta Qüdrətovun iki addımlığından keçib getsə də, bu mayorun diqqətini çəkmədi. Deməli, o, həqiqətən də, Ramil haqqında düşünürdü. Kəskin baxışlarında qətiyyət hiss olunurdu. Bu, adətən, o hansısa bir əməliyyata başladıqda, yaxud nəyinsə üstünü açdıqda daha çox biruzə verirdi. Görəsən, Ramil müəllimlə bağlı mayorun kəskin marağına səbəb olan nə idi?! *** *** *** Qüdrətov arxa həyətdə saxladığı maşınına çatar- çatmaz pultu işə saldı. Qapını açıb əlindəki qara cildli kitabı 14 və paltosunu soyunub arxa oturacağa qoyaraq tərəddüd etmədən mühərriki işə saldı, onun üçün açılmış darvazadan çıxaraq oradan uzaqlaşdı. – Universitetin tarix fakültəsində yaşı 40-42 arası olan Ramil adlı müəllim haqqında bu gün axşama qədər ətraflı məlumat istəyirəm. Bu gün tədbirdə çıxış edib, baş müəllimdir. Zəng etdiyi adama bunları tapşırıb telefon əlaqəsini kəsdi. İndi onun idarə etdiyi tünd göy rəngli “BMW” markalı maşın Mətbuat prospektindən Badamdar qəsəbəsi istiqamətində sürətlə irəliləyirdi. Evə tələsirdi. Deyəsən, axtardığı öz iş otağında kitablarının, yaxud da sənədlərinin içərisində olmalı idi. Həmin gündəlik... Qüdrətov onu axıra qədər oxumuşdumu?! Bir-neçə dəfə cəhd etmişdi, alınmamışdı. Amma sonra hansısa araşdırma zamanı əməliyyata gərəkli materiallar toplaması üçün bir dəfə axıra qədər oxumuşdu, deyəsən. İnsanın qanını damarda dondururdu orada yazılanlar. Bəs indi təcrübəli təhlükəsizlik işçisini həmin dəftərçəni yenidən oxumağa sövq edən nə idi?! Doğrudanmı, Yüklə 1,72 Mb. Dostları ilə paylaş:
|