Microsoft Word umidlerin izi ile son 10. 02. 2012
Yüklə 1,72 Mb. Pdf görüntüsü
|
54 açılması ilə bir gözünü itirmişdi. Girovluqda olarkən anası Həlimə xala onun ermənilərin əlinə düşməmək üçün üz tutduqları meşədə aclıqdan və soyuqdan öldüyünü, yaşamaq eşqinin üstün olduğu üçün onu meşədə qoyub qaçdığını demişdi. Sonradan isə özü girov düşmüşdü. Həmişə elə oradaca intihar etmədiyi üçün özünü dünyanın ən rəzil bəndəsi hesab edərək ağlayırdı. Elşən ermənini girov götürən kimi bizi dövrəyə alan ermənilər silahlarını bir az da möhkəm tutaraq onu buraxmalarını tələb etdilər. Elşən: “Əgər camaatı buraxsanız, mən də bunu buraxaram”,-dedi uşaq düşüncəsiylə, səriştəsizcə. Erməni zabitlərindən biri Elşənin bu uşaqca hərəkətinə güldü. Gülüşündə alçaldıcı bir ironiya vardı. Sonralar bu gülüşləri çox eşidəcəkdim. Azərbaycan qızlarına qarşı zorakı cinsi əlaqələrdən sonra, hər tökülən Azərbaycanlı qanından partladılmış bir şampanın verdiyi zövqdən həzz aldıqları kimi əyləndikdən sonra, ard-arda Azərbaycan torpaqlarının alınmasından sonra bütün ermənilərə xas olan tükürpədici gülüş idi bu gülüş. Azərbaycan dilini yaxşı bilən bu zabit: “Əgər camaatı azad etməsək, nə edəcəksən?”,-sualını verdi. Heç nədən qorxmurdu. Heç nədən çəkinmirdi o cani. Hətta Elşənin nəinki girovunu, hətta onu vura bilməsindən belə qorxmurdu. Heç silahı yerə qoyması üçün Elşənə inandıracaq bircə dənə söz belə demədi. Yanında olan qoca bir kişini üzünə baxmadan güllələməsi, “hə nə deyirsən, öldürürsən əsgəri?” sözünü bitirən kimi qucağında uşaq tutmuş anadan körpəni alaraq soyuqqanlıqla göyə ataraq dəlik deşik etməsi Elşənin əllərini boşaltdı. 55 Yeniyetmə qorxudan tir-tir əsən əlini silahdan çəkdi. Sanki “ay camaat, məni bağışlayın, bacarmadım”,- dedi. “Ya da düşmənləri bu qədər amansız düşünə bilməzdim,” dedi. Silahı yerə qoyarkən kiçik bir zaman kəsiyində o ermənilərə yox, anasına tərəf baxdı. Bu, son baxış idi. Elşən bunu hiss etmişdi. Sanki anasından kömək istəyirdi. Yardım istəyirdi. O anasından ki, indi onun yardıma ehtiyacı daha çox idi. Həm də daha çox. Oğlunu xilas etmək, onu yaşatmaq, taleyini dəyişdirmək üçün hər kəsdən kömək istəməyə hazır idi. Hətta ermənidən belə. Silahı yerə qoyması ilə ermənilərin onu tutması bir oldu. Elşəni vəşhicəsinə döydülər. Silahın qundağı ilə vuran kim, botinkanın dabanı ilə başını əzən kim. Sonra da zabitin əmri ilə Elşəni soyundurub cinsiyyət orqanını kəsdilər. Yenə həmin gülüşünü təkrarlayan dığa “bir müsəlmanı da mən sünnət etdim”,- dedi. Onu saxlayan əsgərlərə isə “siz də kirvə oldunuz”,-deyib əlini çiyinlərinə vurdu. Bu vuruş sanki “erməni dediyin belə olar, düşmənlə bu cür davranarlar” mənasını verirdi. Elşən o qədər döyülmüşdü ki, ağrını hiss etmədi. Elə bil yüksək dozalı narkoz verilmişdi ona. Ermənilər onu buraxdıqları zaman başı kəsiləndən sonra son qanını axıdan xoruz kimi can verirdi... Bizi Xocalıdan ələ keçirilmiş bir maşına mindirdilər. Bu UAZ markalı maşın idi. Hamımızın ora sığışmadığını görən həmin zabit əsgərlərinə yerdə qalanları güllələməyi əmr etdi. Bu sözlər çox soyuqqanlılıqla deyildi. Əsgərlər də haya bənd imişlər kimi, üstəgəl onların da payına türk öldürmək düşdüyünün sevincindən bu işi sevə-sevə elədilər. O anda mənə uzun illər yad olacaq sevinc hissini keçirmişdim. 56 Bu da Gülcahanın göz qırpımında güllələnənlər arasında olmaması səbəbindən idi. Həmin anda mən özümü qınamamışdım ki, elə öldürülənlərin hər biri sənin bacın, qardaşındır. Amma bu tanrının bizə bəxş etdiyi ürək daima real olur. Biz nə qədər romantik olmağa, ideal olmağa çalışsaq da. Bir onu öyrənmişəm ki, bu girovluq həyatında ürəyin verdiyi hökm gerçək olur. Halbuki bu hökmü səndən başqa kimsə bilmir. Sən və o bilir. Ola bilsin ki, başqa cür hərəkət edir, başqa cür danışırıq. Bəli, mən onda Gülcahanın ölməməsi üçün sevinmişdim. Bu sevinc heç qəlbimin dərinliyində deyil, lap üzdə idi. Qaranlıqda o dəhşətin içində mənə diqqətlə baxan olsa idi, bunu rahatlıqla görə bilərdi. Bir neçə saat əvvəl nifrətdən, kədərdən, qorxudan ürəyi partlamaq dərəcəsinə gələn bir insan nədənsə birdən sevinc hissini yaşamışdı. Doğrudan da, əgər hər bir insanın taleyini tanrı yazırsa, bütün olanları o planlaşdırırsa, çox gözlənilməz süjet olduğunu etiraf etməliyik. Maşında ət-ətin üstündəydi. Nəfəs almaq mübarizəsi gedirdi. İyirmiyə yaxın, bəlkə də iyirmidən çox adamın bu kiçik maşına təpiklə, süngü ilə yerləşdirilməsi çox az çəkmişdi. Ora minməklə sanki camaat erməni zülmündən qurtulacaqdı. Bu, inanılması mümkünsüz, hər dəfə yox olması düşünülən bir ümid idi... Amma ümiddən çox bir anlıq qurtuluşun ləzzətini yaşamağa oxşayırdı. Daima insan bəndəsi belə olub. İnsanlar bir anlıq qurtuluş, azadlıq, istirahətə çox önəm verirdilər. Əslində o an qədər çəkəcək ağır işgəncəni ondan yüngülü ilə dəyişməyi, bəlkə də, bilmədən daha ağırı ilə dəyişməyi insanın rəngarəng həyata marağı ilə də bağlamaq olar. Tanrının bu cür süjetləri – yazdığı insan taleləri ən həyacanlı əsəri oxuyan zaman oxucunun hər sətri səbirsizliklə oxumasına bənzəyirdi. Biz şərqlilər isə fatalist olaraq “Allah bilən məsləhətdir”,- 57 deyirik. Hələ bir məsləhətinə şükür də edib “məsləhətinə şükür” ifadəsini çarəsi olmayanlar kimi müticəsinə səsləndiririk. Həmişə tanrının haqsızlığa niyə bu qədər səlahiyyət verdiyi məni düşündürürdü. Buna inanmaq istəmirdim: “Mənim Tanrım haqsızlığa göz yuma bilməz”, - deyirdim. Dünyada hansısa bir cinayət, müharibə, haqsızlıq baş verirdisə, bu, “şeytanın işidir” deyirdilər. Mən də düşünürdüm ki, bəs bizim Tanrı hara baxır. Hətta bu mövzuda nənəmlə mübahisəyə də girmişdim. Nənəm isə: “get Quranı oxu və dərk et, sonra sənə hər şey aydın olacaq”- demişdi. Mən Quranın bir neçə ayəsini oxuduqdan sonra daha da üsyankar olmuş, şeytana bu qədər imkan verdiyi üçün Tanrımı açıq-açığına günahlandırmışdım da. Bu fikrimi nənəmə açanda ilk sualı: “Sən Quranı oxudun?”,-oldu. Mənsə “hə” cavabını verdim. Nənəm soyuqqanlılıqla “Qızım, ola bilsin ki, doğrudan da, oxumusan, amma hələ dərk etməmisən. Bir az mütaliə et, o da düzələcək”. Düzdür, bu mövzuda biliyimi inkişaf etdirməmişəm, amma mən indi qərara gəlmişəm ki, deyəsən, Zərdüşt dediyi kimi, bu dünyanı iki allah – xeyir və şər allahı idarə edir. Bəlkə də, bu, mənim qəlbimdə yaşatdığım tanrımı ləkələnməkdən xilas etmək üçün təsəlli yolumdur. Yenə də olsun. Bu, dünyanı bir Tanrı idarə edə bilməz. Bu cür ziddiyyətli, bu cür kəşməkəşli dünyanı. *** *** *** Bir dəfə məni boğazımdan asıb ayaqlarımın da altına qızmar dəmir qoymuşdular. Əllərimi isə açıq saxlamışdılar. Bu bilərəkdən edilmişdi, çünki bu asılma mərasimi öldürmək üçün deyil, dığaların əyləncəsi üçün edilmişdi. Məni onların istədiyi kimi intim münasibətə məcbur etmək üçün idi. Zorlamadan yetərincə zövq aldıqdan sonra girovları onlara Yüklə 1,72 Mb. Dostları ilə paylaş:
|